Η νέα πράξη της ελληνικής τραγωδίας

Ο Γιάννης Λούλης είναι πολιτικός αναλυτής και επικοινωνιολόγος. Εχει διδακτορικό (Ph.D.) από το Πανεπιστήμιο του Κέμπριτζ και MΑ στην «Πολιτική Συμπεριφορά» από το Πανεπιστήμιο του Εσεξ. Είναι γνωστές οι συνεργασίες του στον τομέα της επικοινωνίας με δημόσια πρόσωπα στην Ελλάδα, ενώ έχει συνεργαστεί με μεγάλες επιχειρήσεις – εντός και εκτός Ελλάδος.

Στο νέο βιβλίο του, «Μια νέα πράξη της ελληνικής τραγωδίας», ξεδιπλώνει το «φαινόμενο Τσίπρας», αναφέρεται

«στην καταστροφική διαπραγμάτευση» και στην κρίση, δίχως ορατό τέλος. Για τα γνωστά γεγονότα που έχουμε βιώσει όλοι στο πετσί μας, αν και τραγωδία, δεν χρειάζεται κάποιος ιδιαίτερος πρόλογος, κάποιο διακριτό τμήμα, πριν από την πάροδο του χορού, που εισάγει τον θεατή στην υπόθεση του δράματος. Τα γνωρίζουμε όλα από πρώτο χέρι, έχουμε ξοδέψει πολλά «αχ» και έχει επέλθει ο κομμός – θρήνος, που εκτελείται από τον χορό και τους υποκριτές.

Το δραματικό 2015 είχαμε άλλη μια πράξη της ελληνικής τραγωδίας – αλλά δεν πέφτουμε από τα σύννεφα: υπάρχει πάντα στις ζωές μας ένας φαύλος κύκλος πολιτικής και οικονομικής κρίσης. Ο Γιάννης Λούλης ασκεί σκληρή κριτική στη διαπραγμάτευση και εξηγεί γιατί ο Πρωθυπουργός, λίγο μετά την ανάληψη της εξουσίας, ομολογούσε σε δραματικούς τόνους πως η χώρα βρισκόταν μια ανάσα πριν από την «ανατίναξη του κράτους» και την έξοδο από την Ευρωζώνη. Διερωτάται και σημειώνει ο συγγραφέας: «Πώς φτάσαμε στο σημείο αυτό; Τι ακολούθησε και γιατί;». Ολα ξεκίνησαν, τονίζει ο Λούλης, «από τη μοιραία επιλογή του Βαρουφάκη ως διαπραγματευτή. Η διαπραγμάτευση της κυβέρνησης Τσίπρα αποδείχτηκε καταστροφική με τον μοιραίο Βαρουφάκη στο τιμόνι». Οπως θα δήλωνε, αυτοκριτικά, στις 16/12/2015 ο ίδιος ο Πρωθυπουργός σε ξένο ΜΜΕ: «Νομίζω ότι χάσαμε χρόνο. Στο τέλος μάς τελείωσαν τα χρήματα και οι δυνάμεις».

Δεν ομολόγησε βεβαίως ότι το ροκάνισμα, η απώλεια του χρόνου βρισκόταν στην καρδιά της «στρατηγικής» Βαρουφάκη, την οποία «ο ίδιος ο Τσίπρας είχε προσυπογράψει είτε παθητικά είτε ενεργητικά». Πάντως, είχε το θάρρος να ομολογήσει πως αν ο ίδιος είχε αντιληφθεί το λάθος αυτής της προσέγγισης, θα είχε «πάρει πιο γενναίες αποφάσεις, πιο γρήγορα». Αποκορύφωμα ήταν η επιπόλαιη και τυχοδιωκτική κίνηση του Δημοψηφίσματος. Αυτό το «υψηλό δράμα εξαϋλώθηκε και αντικαταστάθηκε με μια απότομη προσγείωση στη μιζέρια μιας ακόμη πιο βαθιάς κρίσης». Τούτο εξηγεί τη χιονοστιβάδα επιδείνωσης της εικόνας Τσίπρα. Η Ελλάδα, με την κυβέρνηση Τσίπρα, έφτασε ένα βήμα πριν από το Grexit. Ο ίδιος – που από επιπολαιότητα, απειρία και ιδεοληψίες έκανε μεγάλα λάθη στη Διαπραγμάτευση- απέτρεψε τα πολύ χειρότερα. Στο σημείο αυτό έδειξε σύνεση και θάρρος. Ο Αλέξης Τσίπρας, πρόσφατα, θα δήλωνε σε ξένο δημοσιογράφο για την τελική φάση των διαπραγματεύσεων: «Αν έφευγα, θα κατέρρεαν οι τράπεζες και η οικονομία».

Ενα πάντως είναι βέβαιο, σύμφωνα πάντα με αυτό το βιβλίο: «ο Τσίπρας μαθαίνει και ωριμάζει. Αν και είναι άγνωστο αν οι ρυθμοί ενίσχυσης της ωριμότητάς του γίνονται με την ταχύτητα και το βάθος που οι προκλήσεις απαιτούν.

Αλλωστε, το κλίμα στην κοινή γνώμη έχει βαρύνει δραματικά. Οι τακτικισμοί του Τσίπρα μοιάζουν εξαντλημένοι. Δεν ωφελούν τον ίδιο και, πολύ περισσότερο, δεν ωφελούν τη χώρα. Αρα, οι συγκυρίες προκαλούν τον Τσίπρα να μετακινηθεί σε ένα άλλο επίπεδο πολιτικής. Καλείται να αφήσει στην άκρη τους τακτικισμούς και να αφυπνισθεί, κάνοντας στρατηγικές επιλογές. Οφείλει να αναλάβει δράσεις που συγκρούονται με τον κομματικό του μικρόκοσμο και υπηρετούν την κοινωνία».

Είναι δεδομένο, επίσης, ότι η χώρα δεν έχει φτάσει στο σημερινό σημείο εξαιτίας «ενός» μόνο κόμματος και «ενός» Πρωθυπουργού. «Ολοι ευθύνονται. Ολα τα κόμματα είναι παθογενή. Ολο το πολιτικό προσωπικό είναι ανεπαρκές». Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ κέρδισαν τις εκλογές ως «το πιο νέο πολιτικό προϊόν». Οχι διότι ήταν «αριστεροί. Αν και το τελευταίο τούς έδινε ένα στοιχείο ιδεαλισμού, καθώς ήταν αδοκίμαστοι και αποκομμένοι από την εξουσία. Τώρα όμως, ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κάτι νέο. Εχουν φθαρεί πρόωρα. Και όχι άδικα. Είχαν προηγηθεί η «μεγάλη τιμωρία» και η κατάρρευση των κυρίαρχων κομμάτων της μεταπολίτευσης. Oχημα υπήρξε ο Αλέξης Τσίπρας».

Μπορεί, πλέον, η χώρα, με το συγκεκριμένο πολιτικό προσωπικό, να σπάσει τον κύκλο αυτόν; Ποιο είναι το κρίσιμο «τρίπτυχο» που θα κρίνει την πορεία της; Γενικότερα, η όποια εκτίμηση για τη συνολική προσαρμογή του πολιτικού προσωπικού μπροστά στην κρίση είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Το «πολιτικό κενό» καθιστά, άλλωστε, τους ψηφοφόρους λιγότερο δεδομένους παρά ποτέ. «Κανένας πολιτικός δεν μπορεί να νιώθει ασφαλής για τη μοίρα του».

Εξάλλου, ό,τι δεν υπακούει σε μια στοιχειώδη λογική είναι σχεδόν αδύνατο να προβλεφθεί. Κι αν έχουμε φτάσει στο τέλος της τραγωδίας, είναι δεδομένο ότι αναζητείται ακόμα η στοιχειώδης λογική και -αφού μιλάμε περί τραγωδίας- η κάθαρση. Πιθανώς, έτσι -εντελώς υποσυνείδητα- πιστέψαμε ότι ο Βαρουφάκης θα έδινε τη λύση, ως «από μηχανής θεός». Οπου στην ελληνική τραγωδία δεν διευκρινίζει το αν αυτή θα είναι μια μαύρη Yamaha. Τραγικό…

Εκδότης: ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗΣ

Χρονολογία Εκδοσης: Απρίλιος 2016

Αριθμός σελίδων: 272

ISBN: 978-960-03-6016-5

The post Η νέα πράξη της ελληνικής τραγωδίας appeared first on Protagon.gr.