Γιατί τα «παιδιά» του Κρόιφ αποτυγχάνουν εκτός Ολλανδίας (και Βαρκελώνης)

Ο Φρανκ Ράικαρτ, ο Φρανκ Ντε Μπουρ και ο Ρόναλντ Κούμαν έχουν πολλά κοινά. Ενηλικιώθηκαν ποδοσφαιρικά και πέτυχαν πολλούς από τους θριάμβους τους με τον Αγιαξ. Μετά, αφού έκλεισαν την ποδοσφαιρική τους καριέρα, συνέχισαν ως προπονητές διδάσκοντας αυτά που έμαθαν και πέτυχαν επίσης πολλά. Ο Ράικαρτ πήρε δύο πρωταθλήματα Ισπανίας και το Τσάμπιονς Λιγκ με την Μπαρτσελόνα, ο Ντε Μπουρ έκανε ρεκόρ συνεχόμενων πρωταθλημάτων Ολλανδίας (τέσσερα από το 2011 ως το 2014) και ο Κούμαν κατέκτησε το πρωτάθλημα Ολλανδίας με τη Φέγενορντ και τον Αγιαξ.

Οι τρεις τους όμως

έχουν και ένα άλλο κοινό ακόμα: από το ζενίθ ως προπονητές έφτασαν στο ναδίρ προκαλώντας σχόλια χλευαστικά, κακόβουλα αλλά κυρίως, κατά τον Guardian, επιφανειακά. Ο βρετανός δημοσιογράφος και συγγραφέας Τζόναθαν Γουίλσον λίγες ημέρες μετά την απόλυση του Κούμαν από την Εβερτον (μετά την ήττα από την Αρσεναλ με 5-2 το περασμένο Σάββατο και έπειτα από ένα καταστροφικό ξεκίνημα στο πρωτάθλημα) επιχειρεί να δώσει απάντηση σε ένα κατά τα φαινόμενα ποδοσφαιρικό παράδοξο.

Η εξήγησή του συνοψίζεται στην πρόταση: «οι μετα-Κροϊφικοί προπονητές τα καταφέρνουν καλύτερα σε μετα-Κροϊφικές ομάδες». Ο Ράικαρτ, ο Ντε Μπουρ και ο Κούμαν έλαβαν την ίδια ποδοσφαιρική παιδεία, εκείνη που ανέπτυξε και εφάρμοσε ο Γιόχαν Κρόιφ. Την εμπέδωσαν δε τόσο βαθιά ώστε δεν μπορούν -ή δεν θέλουν- να εφαρμόσουν άλλες τακτικές στις ομάδες που προπονούν. Αυτή τους η στάση, κατά τον βρετανό σχολιαστή, έχει και συνέπειες: το ποδόσφαιρο τύπου Κρόιφ (δηλαδή επιθετικό και με συνεχή κατοχή της μπάλας) «πιάνει» σε ομάδες που το πνεύμα του Κρόιφ παραμένει ζωντανό, δηλαδή στον Αγιαξ, στη Φέγενορντ και στη Μπαρτσελόνα. Αλλά η εφαρμογή του μοντέλου σε άλλες ομάδες ενέχει πολλούς κινδύνους.

Αυτό το κατάλαβε πολύ καλά ο Ντε Μπουρ όσο έμεινε στον πάγκο της Ιντερ, της λιγότερο «ολλανδικής» ομάδας της Ιταλίας. Και ακόμα περισσότερο το ένιωσε στην Κρίσταλ Πάλας από την οποία εκδιώχθηκε τον Σεπτέμβριο. Το ίδιο βίωσε και ο Ράικαρτ, ο οποίος και πριν και μετά την πετυχημένη του παρουσία στη Μπαρτσελόνα δεν είχε μεγάλες στιγμές ως προπονητής.

Ο Κούμαν είναι το πιο πρόσφατο θύμα αυτής της ιστορίας. Διότι ακόμα και επί Κρόιφ, ο «κροϊφισμός» χρειάστηκε καιρό για να ριζώσει και να δώσει αποτελέσματα. Ας σκεφτεί λοιπόν κάποιος, πόσο δύσκολο είναι να αποδώσει χωρίς αυτόν. Αρκεί να δει τι τράβηξε ο Γκουαρντιόλα στη Μάντσεστερ Σίτι για να καταλάβει. Εχοντας στην ομάδα του πολύ καλύτερους ποδοσφαιριστές σε σχέση με εκείνους της Εβερτον και της Κρίσταλ Πάλας, χρειάστηκε έναν χρόνο για να καταφέρει να εφαρμόσει τις διδαχές του δασκάλου του.

Το ότι ένας προπονητής απέτυχε σε μία ομάδα δεν θα πει ότι δεν θα πετύχει σε μία άλλη – και το αντίστροφο. Οπως γράφει ο Γουίλσον ένας σπουδαίος οδηγός της Φόρμουλα 1 δεν θα είναι απαραίτητα εξίσου καλός οδηγός για ένα σχολικό λεωφορείο. Και είναι ενδεικτικό ότι σε όλη την ιστορία του βρετανικού πρωταθλήματος μόνο τέσσερις προπονητές έχουν καταφέρει να το κερδίσουν με δύο διαφορετικές ομάδες.

The post Γιατί τα «παιδιά» του Κρόιφ αποτυγχάνουν εκτός Ολλανδίας (και Βαρκελώνης) appeared first on Protagon.gr.