Ενα χρέος στις «χαμένες» γενιές

Σήμερα πραγματοποιείται η συνεδρίαση του Eurogroup. Aλλη μία, συνήθης. Τόσες και τόσες έχουν γίνει. Ξέρουμε τι θα γίνει και τώρα. Κάποια «λύση» θα βρεθεί. Για τη δόση σίγουρα. Ισως και για το χρέος. Μπορεί σε αυτήν, μπορεί στην επόμενη συνεδρίαση. «Λύση» που θα τους ικανοποιεί όλους. Περίπου την προανήγγειλε ο Σόιμπλε.

Δεν έχει νόημα να επαναλάβουμε πόσα λάθη -μαζί με τις περίφημες «αυταπάτες»- έκανε η σημερινή κυβέρνηση από το 2015 μέχρι και σήμερα.

Κάθε πέρσι και καλύτερα. Το περίφημο mail Χαρδούβελη μοιάζει με παιδική χαρά μπροστά στα μέτρα Τσακαλώτου, το λένε πια και οι γελοιογράφοι.

To PSI Παπαδήμου-Βενιζέλου του 2012 φαίνεται τριχιά μπροστά στην τρίχα που κυνηγούν σήμερα Τσίπρας και Τσακαλώτος. Αλλά αυτό δεν αλλάζει τα σημερινά δεδομένα. Δεν μπορούμε να ζούμε συνεχώς με το παρελθόν, το οποίο φαίνεται καλύτερο. Διότι το παρόν χειροτέρεψε και το μέλλον είναι δυσοίωνο.

Φαίνεται δυσοίωνο διότι δεν θα είναι μέλλον, αν δεν αρχίζουν να μεταβάλλονται, έστω αργά και σταδιακά, κάποια δεδομένα που αφορούν αυτούς που θα συγκροτήσουν αυτό το μέλλον. Δηλαδή, τους νέους. Τα δεδομένα αυτά, όπως εμφανίζονται στην πιο πρόσφατη επιστημονική έρευνα (εδώ), είναι ανατριχιαστικά. Τα διαβάζεις και σφίγγεται το στομάχι σου. Οσοι έχουν παιδιά σε αυτές τις ηλικίες το παθαίνουν δυο φορές.

Και όμως αυτή η έρευνα, όπως και ανάλογες που προηγήθηκαν, περνούν σχεδόν απαρατήρητες στον δημόσιο διάλογο. Η Βουλή, η κυβέρνηση, η αντιπολίτευση, οι επιστημονικοί φορείς, οι παραγωγικές τάξεις θα έπρεπε να εργάζονται εντατικά για να απαντήσουν στο βασικό ερώτημα: «Ποιο μέλλον έχει η χώρα όταν οι νέοι της βρίσκονται σε αυτήν την κατάσταση;».

Επιμέρους ερωτήματα θα έπρεπε να μας βασανίζουν καθημερινά όλους. Ενδεικτικά:

-Ποιοι θα μείνουν εδώ, αν συνεχιστεί αυτό το κύμα φυγής;

-Πώς θα ζήσουν όσοι μείνουν με εισοδήματα από 200 έως 400 ευρώ το μήνα;

-Πόσο θα αντέξει το ασφαλιστικό σύστημα με εισφορές που αντιστοιχούν σε τέτοια εισοδήματα(ή με καθόλου εισφορές);

-Τι θα γίνει με το δημογραφικό πρόβλημα της χώρας, αν οι νέοι της δεν μπορούν να δημιουργήσουν οικογένειες πριν από τα 35 χρόνια τους;

Να, λοιπόν, με τι θα μπορούσε να ασχοληθεί μια συνεδρίαση του Eurogroup ή του (ελληνικού) Υπουργικού Συμβουλίου. Αντ’ αυτού, πρώτη προτεραιότητα είναι άλλη. Για τη γερμανική κυβέρνηση να μη ληφθεί καμιά απόφαση, η οποία θα μπορούσε να εκληφθεί ως υποχώρηση από τους ψηφοφόρους εν όψει εκλογών. Για την ελληνική κυβέρνηση να ληφθεί μια απόφαση, η οποία θα της επιτρέπει να κερδίσει χρόνο έως το τέλος του 2018, οπότε έχει σχεδιάσει να καταφύγει σε εκλογές. Εχασε δυόμισι χρόνια βολοδέρνοντας μεταξύ «σκληρών» διαπραγματεύσεων και «υπερήφανων» υποχωρήσεων, τι είναι άλλος ενάμισης χρόνος;

Δηλαδή, οι εκλογές (των Γερμανών εφέτος, οι δικές μας του χρόνου) να είναι καλά και τ’ άλλα να περιμένουν. Τι; Να φύγουν κι άλλοι νέοι; Να αυξηθούν κι άλλο οι μισθοί των 100 ευρώ; Να σέρνεται η χώρα (ήδη σέρνεται οκτώ χρόνια και πάμε για) άλλα πέντε τουλάχιστον; Και εν τω μεταξύ εμείς να ασχολούμαστε με τη γραβάτα του Τσίπρα, τη βεντέτα Πολάκη-Αδωνι, τα ανδραγαθήματα της Ζωής, τις εμετικές φεϊσμπουκιές της Ραχήλ.

«Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι». Αλλά εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με την αποβλάκωση. Αλλά με αυτό που έγραψε ο φινλανδός συγγραφέας Χένρικ Τικάνεν: «Επειδή δεν σκεφτόμαστε τις μελλοντικές γενιές, δεν θα μας ξεχάσουν ποτέ».

The post Ενα χρέος στις «χαμένες» γενιές appeared first on Protagon.gr.