Το αυτοβιογραφικο βιβλιο της μαργαριτας παπανδρεου...

...ΚΑΤΙ ΜΕΤΑΞΥ ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ ΚΑΙ ΝΟΣΤΑΛΓΙΑΣ...
Ρεβάνς για μια ολόκληρη ζωή στη σκιά του Ανδρέα μοιάζει να επιδιώκει ...
η Μαργαρίτα Παπανδρέου με το ογκώδες αυτοβιογραφικό της βιβλίο «Έρωτας και Εξουσία» που κυκλοφορεί οσονούπω από τις εκδόσεις Πατάκη. Η εκδίκηση της Μαργαρίτας είναι μεν καθυστερημένη, αλλά είναι ολοκληρωτική και πολυεπίπεδη, καθώς στοχεύει στην συνολική αποκατάσταση της προσωπικότητάς της και του ρόλου που πραγματικά διαδραμάτισε στον βίο και την πολιτεία του Ανδρέα Παπανδρέου. Στα αποσπάσματα του βιβλίου που προδημοσιεύτηκαν σε εβδομαδιαία εφημερίδα (Real), την μεγαλύτερη εντύπωση προκάλεσε ο «Πιέρ», ο Γάλλος εραστής που υποτίθεται πως ξύπνησε τον ερωτισμό της 65χρονης πλέον, προδομένης και ατιμασμένης συζύγου του Ανδρέα. Ίσως, μάλιστα, η υπόλοιπη αυτοβιογραφία της Μάργκαρετ Τσαντ να μην είναι παρά μία πρόφαση ώστε να δώσει στον εαυτό της την ευκαιρία να εκδικηθεί την «αεροσυνοδό», όπως υποτιμητικά αποκαλεί τη Δήμητρα Λιάνη, τη γυναίκα που της έκλεψε τον, ούτως ή άλλως κατά συρροήν μοιχό, Ανδρέα Παπανδρέου.

Ο «Πιέρ» υπήρξε;

Η προδοσία εκ μέρους του Ανδρέα δεν έπληξε την Μαργαρίτα μόνο ως σύζυγο και μητέρα, αλλά και ως πολιτικό πρόσωπο. Πάνω από όλα όμως την ταπείνωσε ως γυναίκα και «πρώτη κυρία» της Ελλάδας, κάτι που φαίνεται από την προσπάθειά της να «πάρει το αίμα της πίσω» με το βιβλίο, αποκαλύπτοντας την όψιμη ερωτική της περιπέτεια με τον «Πιέρ». Ασορτί με τα ροζ χρώματα αυτού του κεφαλαίου της αυτοβιογραφίας της, η περιγραφή του Πιέρ θυμίζει γυναικεία φαντασίωση βγαλμένη από ρομάντζο μαζικής κατανάλωσης: «Το πρόσωπό του ήταν σμιλεμένο, είχε τετράγωνο πιγούνι με λακκάκι, ανοικτά καστανά μάτια. Πολύ αρρενωπός. Είχα μπροστά μου έναν Κερκ Ντάγκλας, έναν Κάρυ Γκραντ» γράφει η Μαργαρίτα Παπανδρέου. Εφόσον όμως η μόνη σχετική μαρτυρία είναι η δική της, ο αναγνώστης του βιβλίου της καλείται είτε να πιστέψει αυτούσια την ιστορία με τον «επιτετραμμένο στο ΝΑΤΟ υψηλόβαθμο αξιωματούχο του γαλλικού στρατού», είτε να υποθέσει ότι ο «Πιέρ» είναι ένας επινοημένος και φανταστικός εραστής. Παρόλ' αυτά, θα πρέπει να πιστέψει κάποιος τη Μαργαρίτα όταν σημειώνει ότι «την άνοιξη του 1986 λαχταρούσα το ρομάντζο στη ζωή μου, ένα νέο ρομάντζο. Το παλιό φάνταζε ανεπανόρθωτο και διαβρωμένο από το παιγνίδι εξουσίας, ανταγωνιστικότητας, συμπόρευσης με τους θεούς του κατεστημένου -και τις 'θεές' έξω από αυτό».

«Θα μπορούσε να είναι κόρη σου»

Εξίσου αξιοπρόσεκτες με την ιστορία του «Πιέρ» είναι οι, ιδιαίτερα πειστικές, περιγραφές της Μαργαρίτας για τη στάση του Ανδρέα απέναντί της αφ' ότου έκανε το δεσμό με την Λιάνη: «Λίγους μήνες μετά από τη γνωριμία τους, περιμένοντας να φτάσει ο Ανδρέας στην κατοικία του Έλληνα πρέσβη στο Λονδίνο, ζήτησα να ξεκουραστεί σε ένα δωμάτιο. Μια ώρα αργότερα, μια φίλn που με συνόδευε, μπήκε αναστατωμένη και μου είπε 'ήρθε μαζί της'. -'Τι εννοείς "μαζί τnς;" Εχει τρελαθεί τελείως;'. Δραπέτευσα από την κατοικία του πρέσβη και την άλλη ημέρα, μέσα στο αεροπλάνο, είπα στον Ανδρέα 'για όνομα του Θεού, Ανδρέα, θα μπορούσε να είναι κόρη σου!' -'Ναι, δεν είναι πολύ ωραίο;' ήταν n απάντησή του».

Η περιφρόνηση του Ανδρέα για τον γάμο και τη νόμιμη σύζυγό του ήταν ολοκληρωτική και απολύτως κυνική, κάτι που πλήγωσε βαθιά την Μαργαρίτα, η οποία όμως, παρά την ατιμωτική αυτή απιστία, στην αυτοβιογραφία της δεν τείνει να απορρίψει εντελώς τον Παπανδρέου: «Οταν ο Ανδρέας επέστρεψε από το Χέρφιλντ στις 23 Σεπτεμβρίου του 1988 και έκανε το περιβόητο νεύμα στην αεροσυνοδό, μου έδωσε το τελειωτικό χτύπημα -το δηλητηριασμένο βέλος κατευθείαν στο στήθος, στην καρδιά μου. Αλλά τον αγαπούσα ακόμα. Ήταν ο αετός μου και ο δεσμός δεν μπορούσε να διαρραγεί. Ήταν, παρ' όλα αυτά και n λύτρωσή μου. Ο Ανδρέας, ο πρωθυπουργός, ήταν ο εραστής μου, ο σύζυγός μου, ο πατέρας των παιδιών μου, ο σύντροφός μου στις πολιτικές δράσεις».

Οι ΕΓΕ και οι εκτρώσεις

Οι «πολιτικές δράσεις» στις οποίες αναφέρεται η Μαργαρίτα Παπανδρέου δεν εξαντλούνταν μόνο στην υποστήριξη που πρόσφερε η ίδια στον Ανδρέα ως αρχηγό του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργό. Υπήρχε και το αμιγώς φεμινιστικό -ή τέλος πάντων το κομμάτι του κινήματος υπέρ της γυναικείας χειραφέτησης όπως το εννοούσε η Μαργαρίτα. Ως πρόεδρος της Ένωσης Γυναικών Ελλάδας (ΕΓΕ) προσπάθησε πχ να επιτύχει την νομιμοποίηση των αμβλώσεων, κάτι που απέφευγε να προωθήσει η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, υπό τον φόβο της σύγκρουσης με την Εκκλησία και το πιο συντηρητικό τμήμα των ψηφοφόρων της. Η Μαργαρίτα, όμως, επέμενε.

Το 1985 ζήτησε προσωπική ακρόαση από τον αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, ο οποίος αρχικά της είπε «γνωρίζετε πως η έκτρωση αποκλείεται από τους θρησκευτικούς κανόνες. Ως επικεφαλής της Εκκλησίας δεν μπορώ να πάρω διαφορετική θέση. Καταλαβαίνω, βέβαια, την ανθρώπινη πλευρά του θέματος. Όσο σας άκουγα αναρωτιόμουν τι θα έκανα, ως χωριατόπαιδο, αν ερχόταν η αδελφή μου και μου έλεγε πως ήταν έγκυος και πως ήταν αδύνατο να παντρευτεί τον πατέρα του παιδιού». Όπως γράφει η Μαργαρίτα Παπανδρέου, στο σημείο εκείνο συνειδητοποίησε πως είχε καταγάγει μια μικρή πρώτη νίκη και ότι υπήρχε περιθώριο συνεννόησης με την Εκκλησία.

Ο πρόλογος του Νίκου Παπανδρέου και οι συμβουλές της Μελίνας

Το βιβλίο της Μαργαρίτας προλογίζει ένας από τους γιούς της, ο Νίκος Παπανδρέου. Ως συγγραφέας ο ίδιος, γράφει για την αυτοβιογραφία της μητέρας του: «Το διαζύγιο Μαργαρίτας-Ανδρέα (και κατόπιν ο γάμος του Ανδρέα με νεότερή του γυναίκα), όχι μόνο κυριάρχησε στα πρωτοσέλιδα στην Ελλάδα, αλλά έκανε και τον γύρο του κόσμου. Ήταν ένα διαζύγιο στο οποίο έπρεπε να πάρουν θέση όχι μόνο φίλοι και συγγενείς, αλλά και όλη η χώρα. Για πρώτη φορά περιγράφεται με λεπτομέρειες το πώς έφτασε στον χωρισμό. Παρά τους αρχικούς της δισταγμούς, η Μαργαρίτα Παπανδρέου δεν αποφεύγει να μιλήσει για τον έρωτα αλλά και για το σεξ. Δεν κρύβει τίποτα στις σελίδες του βιβλίου της, κι ας μην είναι, ορισμένες φορές, οι πιο ευχάριστες για έναν γιο. Η Μαργαρίτα -για όσους τη γνωρίζουν- είναι άτομο ικανό να μην πάρει στα σοβαρά τα δικά της προσωπικά διλήμματα, τα δικά της κουσούρια. Το χαρακτηριστικό αυτό την υποχρεώνει να βγει έξω από τον εαυτό της, ώστε να μπορεί να διασκεδάσει με τα κουσούρια της. Φορές φορές, πιστεύω ότι το παράκανε με την αποστασιοποίησή της και την αντικειμενικότητα με την οποία χειρίστηκε τον δύσκολο χωρισμό από τον σύζυγό της. Θυμάμαι τη Μελίνα Μερκούρη να της λέει στο Καστρί κάποτε: 'Μαργαρίτα, αν θέλεις να πάρεις πίσω τον Ανδρέα, να εγκαταλείψεις τις συνήθειές σου και τις "αμερικανιές". Δε θα τον φέρεις πίσω με συζητήσεις και αναλύσεις σαν να είστε δύο επιστήμονες. Θα πρέπει να κάνεις αυτό που κάνουμε εμείς οι Ελληνίδες -να πέσεις στα γόνατά σου, να παρακαλέσεις, να κλάψεις, να δακρύσεις, να τραβάς τα μαλλιά σου, να τον αγκαλιάσεις στα πόδια, να δείξεις επιτέλους ότι πονάς. Αλλιώς θα σ’ τον φάει η άλλη!' Τούτη η συμπεριφορά, όμως, δεν ήταν κάτι που άρμοζε στη δική της ζωή, στα δικά της ήθη και έθιμα. Η σχέση της και ο έρωτάς της με τον Ανδρέα είναι από τα πιο αληθινά και δραματικά love stories της σύγχρονης Ελλάδας, μια υπόθεση με πάθος, με δυσκολίες και με πόνο, με χαρές και επιτυχίες, με συναισθήματα τόσο δυνατά, που μαρτυρούν το γεγονός ότι οι δύο αυτοί άνθρωποι έζησαν όλο το πολύχρωμο φάσμα ενός αληθινού έρωτα. Από τέτοιους έρωτες γίνονται ταινίες, από αυτά τα στοιχεία γράφονται μυθιστορήματα. Είναι μια σχέση που θα την περιγράψω στα δικά μου παιδιά όταν και εκείνα αρχίσουν να ερωτεύονται».

Το love story Ανδρέα και Μαργαρίτας

Η προδημοσίευση του βιβλίου «Έρωτας και Εξουσία» αφορούσε στο κεφάλαιο της γνωριμίας ανάμεσα στον Ανδρέα Παπανδρέου και της Μάργκαρετ Τσαντ, στις ΗΠΑ. Η πρώτη ενότητα του βιβλίου ολοκληρώνεται με τον γάμο τους, το 1951. «Ήταν Φεβρουάριος του 1948 όταν πρωτογνώρισα τον Ανδρέα, έναν αναπληρωτή καθηγητή Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα» γράφει η Μαργαρίτα Παπανδρέου αρχίζοντας την διήγησή της. «Εκείνος ήταν είκοσι εννιά χρόνων κι εγώ είκοσι τεσσάρων. Η συνάντησή μας έγινε στην καθόλου ρομαντική αίθουσα αναμονής ενός οδοντιατρείου. Ο οδοντίατρος ήταν ένας Ελληνοκύπριος κι εγώ ήμουν η συγγραφέας-φάντασμα της αυτοβιογραφίας του. Περιμένοντας να ξεκινήσει η συνεργασία μας, δούλευα ένα κείμενο για μια διαφήμιση για τη στήλη βαθυτυπίας στην εφημερίδα Minneapolis Tribune σαν μέρος ενός λογαριασμού που είχα με το Minnesota Business School. Είκοσι λεπτά πέρασαν, κι εγώ πάλευα να γράψω μια πρόταση στα γαλλικά, σαν το 'εξωτικό' στοιχείο μιας διαφήμισης. Ο άντρας που καθόταν απέναντί μου φαινόταν ξένος. Αποφάσισα να του κάνω μια ερώτηση: 'Μήπως ξέρετε γαλλικά;'. Η απάντησή του ήταν ένα ευγενικό και εγκάρδιο 'ναι', ενώ σηκώθηκε από τη θέση του και κάθισε δίπλα μου και με ευκολία μου είπε τη γαλλική πρόταση που χρειαζόμουν. Τη στιγμή εκείνη ο ασθενής βγήκε από το ιατρείο ακολουθούμενος από τον Αρη, τον οδοντίατρο, ο οποίος κάθισε μαζί μας στην αίθουσα αναμονής, εξηγώντας στον 'ξένο' πως δε θα μπορούσε να φάει μαζί του εκείνο το βράδυ λόγω της συνεργασίας μας για το βιβλίο του. Δίστασε για ένα λεπτό και στη συνέχεια πρότεινε να πάμε και οι τρεις μας για ένα ποτό στο ξενοδοχείο Radisson προτού ξεκινήσουμε τη δουλειά. Η δουλειά δεν ξεκίνησε ποτέ. Η έλξη ανάμεσα στον Ανδρέα και σε μένα, καθώς προχωρούσε η συζήτηση πίνοντας κοκτέιλ, έλαμπε σαν τα ζεστά κάρβουνα της φωτιάς και ο Αρης, σε μια κίνηση ευγένειας, πρότεινε να αφήσουμε το γράψιμο εκείνο το βράδυ κι έφυγε διακριτικά. Οι δυο μας πήγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου και συνεχίσαμε την κουβέντα μας, μιλώντας για κείνα τα πράγματα που συζητούν δύο άνθρωποι οι οποίοι έλκουν ο ένας τον άλλο -για τον εαυτό τους. Έμαθε πως είχα μεγαλώσει σ’ ένα μικρό προάστιο του Σικάγου, η μεγαλύτερη από πέντε αδερφές μιας χαμηλού εισοδήματος οικογένειας, και πως δούλευα για να τελειώσω τη σχολή δημοσιογραφίας στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα κάνοντας παράξενες δουλειές -σερβιτόρα, συνοδός λεωφορείου, ταμίας, υπεύθυνη των καταλόγων σε βιβλιοθήκη, εργάτρια στη σειρά συναρμολόγησης των κυλινδρικών κεφαλών Β-29, βιδώτρια μετάλλων στην εταιρεία Douglas Aircraft, βοηθός νοσοκόμας κ.α. Του εξήγησα πως προσπαθούσα να τα καταφέρω με τη δική μου εταιρία δημοσίων σχέσεων.

» Όταν ξεκίνησε η μουσική και ο Ανδρέας μού ζήτησε να χορέψουμε και αρχίσαμε να στροβιλιζόμαστε σαν τον Φρεντ Ασταίρ και την Τζίντζερ Ρότζερς, ήξερα πως κάτι συνέβαι νε που θα μου άλλαζε τη ζωή. Χορεύαμε πάνω στη γαλα- νή θάλασσα -το Αιγαίο φυσικά- πετούσαμε στον ουρανό πηδώντας από αστέρι σε αστέρι και στη Μεγάλη Αρκτο, με τα κορμιά μας να διπλώνουν και να κινούνται παράλληλα. Ενιωθα έναν υπέροχο ενθουσιασμό που διαχεόταν σε όλα τα κύτταρα του σώματός μου. Κι αν εγώ ήμουν γοητευμένη από αυτόν, ήταν ολοφάνερο πως κι εκείνος ήταν εντελώς συνεπαρμένος από μένα. Έπειτα από λίγο ακούστηκε ο ρυθμός ενός τραγουδιού κάντρι, που περιέγραφε ακριβώς τα συναισθήματά μου εκείνο το βράδυ. Ξεκινούσε ως εξής: 'Θα μπορούσα να έχω αυτό τον χορό για την υπόλοιπη ζωή μου; Θα γινόσουν το ταίρι μου για κάθε βράδυ; Οταν είμαστε μαζί, όλα φαντάζουν τόσο σωστά…». Όλα θα ήταν τέλεια, εκτός από ένα πράγμα. Ήταν παντρεμένος. Επειτα από αρκετούς μήνες μιας παθιασμένης και εκστατικής σχέσης κι ενός όλο και μεγαλύτερου μπλεξίματος, πρότεινα να σταματήσουμε να βλεπόμαστε ώσπου να λυθεί το πρόβλημα του γάμου του με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ήταν η πιο δύσκολη απόφαση της ζωής μου. Αν και πήγε στην ανατολική Αμερική τα Χριστούγεννα προκειμένου να μιλήσει με τη γυναίκα του, δεν υπήρξε διάλυση του γάμου. Ανακάλυψα πως δεν μπορούσα να βρίσκομαι στη Μιννεάπολη και να μην είμαι μαζί του, κι έτσι ένα πρωί έβαλα όπως-όπως τα ρούχα μου σε δύο παλιές βαλίτσες, κλείδωσα την πόρτα του γραφείου μου κι έφυγα από την πόλη, το σπίτι μου επί εφτά χρόνια, τόσο ως φοιτήτριας όσο κι ως νεοφώτιστης επιχειρηματία.

» Προσγειώθηκα στην Ουάσινγκτον DC στις αρχές της άνοιξης του 1949, αναζητώντας μια θέση αρθρογράφου στην Αμερικανική Υπηρεσία Δημόσιας Υγείας. Πέρασα τρεις εβδομάδες στην Ουάσινγκτον για προσανατολισμό. Ήμουν γοητευμένη από την πόλη (ήταν άνοιξn) και περιπλανιόμουν στους δρόμους τα Σαββατοκύριακα μετά τα μαθήματα. Οι βόλτες μου περιλάμβαναν πάντα μια αναζήτηση για ελληνικά εστιατόρια, όπου θα έπινα ούζο και θα έτρωγα μουσακά, ρίχνοντας δεκάρες στο τζουκ-μπόξ για να ακούσω τραγούδια που μου είχε μάθει ο Ανδρέας, όπως το 'Δυο πράσινα μάτια με μπλε βλεφαρίδες' και το 'Ένa βράδυ που 'βρεχε', τα περισσότερα από τα οποία ήταν ερμηνευμένα από τη Βέμπο, την τραγουδίστρια που με τη βραχνή φωνή της αποτελούσε το σύμβολο της αντίστασης κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής στην Ελλάδα. Καθόμουν συνεπαρμένη λαχταρώντας τον Ανδρέα, ενώ οι εστιάτορες προβληματίζονταν για τη λεπτή Αμερικανίδα με τα μακριά πόδια που έδειχνε να ξέρει ποια ελληνικά τραγούδια ήθελε να ακούσει. Οι μήνες πέρασαν, μπήκε ο Μάιος, κι εγώ περπατούσα στην πανεπιστημιούπολη, νιώθοντας όμορφη με την κίτρινη καμπαρντίνα που είχα μόλις αγοράσει και απολαμβάνοντας τη χαρά της νιότης και της άνοιξnς. Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως είχα αργήσει για την πρωινή διάλεξη. Τόσο προσηλωμένη ήμουν στο να προλάβω το μάθημα, που δεν πρόσεξα μια φιγούρα η οποία περπατούσε προς το μέρος μου, ώσπου ήταν πολύ κοντά για να γυρίσω και να εξαφανιστώ σ' ένα διπλανό μονοπάτι. Γνώριζα το περπάτημα -ένας ζωηρός βηματισμός με τα πόδια προς τα έξω. Προσπέρασα αθόρυβα, παριστάνοντας πως ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου. Είχα περπατήσει τέσσερα ή πέντε βήματα μπροστά από τον Ανδρέα, όταν άκουσα το όνομά μου: 'Μάργκαρετ;'. Η καρδιά μου χτυπούσε ξέφρενα στο στήθος μου, αλλά στράφηκα, πήρα μια έκφραση έκπληξης στο πρόσωπο και είπα αθώα: 'Α, εσύ είσαι, Ανδρέα;'. Το αποτέλεσμα ήταν ναπερπατήσουμε μαζί έως την τάξη μου, ενώ ακολούθησαν πολλά δείπνα έξω, στα οποία μου έλεγε πως ο γάμος του διαλύεται, κι εγώ θυμάμαι να σκέφτομαι: 'την έχω ακούσει ξανά αυτή την ιστορία'.

» Τα βράδια με τον Ανδρέα ήταν συναρπαστικά -ένα μείγμα προσμονής και αβεβαιότητας. Προσπάθησα να κρατάω τα συναισθήματά μου στον πάγο, για να μην επηρεαστεί η απόφασή μου να παντρευτώ τον Ρόμπερτ Χολ, έναν συμφοιτητή μου στο μεταπτυχιακό, τον Ιούλιο. Αν ο Ανδρέας είχε φύγει τον Ιούνιο για ένα σεμινάριο στο Μέιν, ακριβώς μετά τη λήξn του ακαδημαϊκού έτους, η πορεία των γεγονότων μπορεί να ήταν διαφορετικn. Ένα βράδυ στα τέλη Ιουνίου, μόλις γύρισα στο σπίτι όπου νοίκιαζα ένα δωμάτιο, η συγκάτοικός μου είπε πως είχα ένα υπεραστικό τηλεφώνημα από την Ανατολικn Ακτn. Δεν κράτησε μήνυμα, επειδή αυτός που κάλεσε είπε πως θα ξανατηλεφωνούσε. Οι μέρες περνούσαν, οι προετοιμασίες του γάμου μου συνεχίζονταν και στις 14 Ιουλίου παντρεύτηκα.

Μια μέρα είδα ένα άρθρο που αφορούσε τον πατέρα του Ανδρέα στην εφημερίδα LA Examiner. Ήταν Νοέμβριος του 1950. Αυθόρμητα, το έκοψα και το έστειλα στον Ανδρέα μέσα σ' έναν φάκελο που είχε τη διεύθυνση του Κέντρου Υγείας του Νοτιανατολικού Λος Άντζελες. Αρχισαν να καταφτάνουν γράμματα από αυτόν, τα οποία διάβαζα, αλλά άφηνα αναπάντητα. Τι να του έλεγα; 'Τελειώσαμε, φίλε. Παντρεύτηκα';

» Τον χειμώνα της ίδιας χρονιάς με έστειλαν στο Αλμπουκέρκι, στο Νέο Μεξικό. Το επόμενο Πάσχα, έπειτα από μερικά βιαστικά ταξίδια του Ρόμπερτ για να με δει στη νέα μου θέση στη νότια Αμερική, αποφάσισα να βγω από την κατάσταση που είχε γίνει αφόρητη και για τους δυο μας. Δεν ήμαστε φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλο. Έχοντας πάρει την απόφαση, ένιωσα ελεύθερη να στείλω την πρώτη μου απάντηση στα γράμματα του Ανδρέα, εξηγώντας ότι, παρά τα συναισθήματά μου γι' αυτόν, παντρεύτηκα, όπως είχα προγραμματίσει, πιστεύοντας ότι η επανασύνδεσή μας θα ήταν χαμένη υπόθεση. Του είπα πως ο γάμος μου είχε αποτύχει. Τον ευχαρίστησα για όλα τα θερμά του γράμματα. Έλαβα πολύ γρnγορα ένα τηλεγράφημα, όπου έλεγε πως σχεδίαζε να οδηγήσει έως την Καλιφόρνια για ένα θερινό σεμινάριο και πως θα έκανε μια παράκαμψη από το Αλμπουκέρκι για να με δει. Περάσαμε πέντε υπέροχες μέρες μαζί. Ένα βράδυ, ενώ καθόμουν δίπλα του στο αυτοκίνητο, τραγούδησα ένα τραγούδι που πήγαινε κάπως έτσι: 'Αν μπορούσα να είμαι μαζί σου για μία ώρα απόψε, αν μπορούσαμε να κάνουμε τα πράγματα που θα ήθελα να κάναμε, τότε σου λέω πως θα ήμουν κάθε άλλο παρά λυπημένη, αν μπορούσα να είμαι μαζί σου...' Και ξαφνικά εκείνος μου λέει: 'Ας παντρευτούμε'. Στις 30 Αυγούστου του 1951, έπειτα από δύο γρήγορα και συναινετικά διαζύγια, παντρευτήκαμε στο Ρίνο της Νεβάδας με πολιτικό γάμο».