Πολιτικες μπουρδολογιεσ(!) και οι «πουτανες» δημοσιογραφοι!

Γράφει ο Κ.Π.
Αγαπητό Fimotro,
Ψηφοφόροι όλων των τάσεων χρωμάτων και αποχρώσεων. Δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, κομουνιστές, τροτσκιστές, ακροδεξιοί. Φιλελεύθεροι, συντηρητικοί, νεοφιλελεύθεροι, εθνικιστές. Άνθρωποι των...
τεχνών και των γραμμάτων. Διανοούμενοι, ελεύθεροι επαγγελματίες, αγρότες, εργαζόμενοι, εξαθλιωμένοι Έλληνες. Αγωνιστές, στρατιώτες της ζωής και του μόχθου!

Από την ημέρα που προκηρύχθηκαν επίσημα οι εκλογές, όλοι μας, έχουμε γίνει μάρτυρες, μιας μιντιακής και πολιτικής πορνογραφίας, με φόντο την τρομοκρατία, το φόβο και τη βαρβαρότητα της επόμενης μέρας των εκλογών. Ένα μίγμα πολιτικών και μιντιακών εκπροσώπων, μπροστά στη μικρή οθόνη δίνουν πολιτικό ρεσιτάλ-με ελάχιστες εξαιρέσεις-μπουρδολογίας!!!

Όλα αυτά συμπληρώνονται, με χιλιάδες μηνύματα καθημερινά στα κινητά τηλέφωνα απλών ανθρώπων(όσοι έχουν κινητά), από υποψηφίους βουλευτές όλων των ιδεολογιών και κομμάτων, για να σε πείσουν για το ραντεβού της Κυριακής προτείνοντας σου να τον/την ψηφίσεις και να απολαύσεις το ύψιστο αγαθό του έρωτα(άντρας-γυναίκα) που σε περιμένει πίσω από το παραβάν! Εκεί «μαυρίστε» αυτούς που σας κοροϊδεύουν!

Όλα τα ΜΜΕ τοπικά περιφερειακά, πανελλαδικά, γεμάτα προσκεκλημένους, κομμάτων, κινημάτων, με τη βοήθεια η ανοχή δημοσιογράφων, σχολιαστών ειδικών αναλυτών. Δημοσκόπων και επικοινωνιολόγων μας τα.. πρίζουν καθημερινά με δημοσκοπήσεις, κρίσεις, επικρίσεις, αναλύσεις, προβλέψεις και κάθε είδους ..@λ@κί@, χωρίς να δίνουν συγκεκριμένες απαντήσεις για το πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία. Αυτό είναι πολιτικός πολιτισμός.

Ομολογώ, ότι έχω ζήσει εκλογές και σε άλλες χώρες. Πουθενά μα πουθενά δεν έχω δει, τέτοιες πολυπληθείς τηλεοπτικές συζητήσεις και τέτοια καταστροφολογία χωρίς ουσία μέσα από την τηλεόραση. Δεν ακούγεται τίποτα, για πρόγραμμα, ανάπτυξη, δημόσια διοίκηση, γραφειοκρατία, οικονομία κλπ. Όλοι εναντίον όλων, και κυρίως όλοι εναντίον του πρώτου κόμματος, που θα φέρει την καταστροφή στην Ελλάδα, ενώ τα άλλα κόμματα θα την..σώσουν!!! Χρεοκοπία, έξοδος από το ευρώ, δέσμευση καταθέσεων, άδεια ΑΤΜ, Grexit και φόβος κυριαρχούν σε όλα τα κανάλια, σαν να έρχεται το τέλος της Ελλάδας και του κόσμου!

Κατηγορίες μεταξύ των προσκεκλημένων, κορώνες και υποσχέσεις. Σε όλες τις συζητήσεις που γίνονται από πολιτικούς και πολιτικάντηδες, ποτέ μέχρι σήμερα, δεν κάλεσαν να αντιπαρατεθεί, έναν αγρότη, έναν άνεργο έναν εργαζόμενο έναν οικοδόμο, έναν βιοτέχνη, μια μητέρα, έναν πολύτεκνο, έναν φοιτητή να θέσουν και αυτοί τα ερωτηματά τους στους υποψήφιους εθνοπατέρες και τον αρχηγό τους.

Ατέλειωτοι, μονόλογοι, εκνευρισμοί, διακοπές ομιλητών, αλληλοκαλυπτόμενοι μεταξύ τους οι συνομιλητές, δεν καταλαβαίνεις γιατί μιλούν και που απευθύνονται. Τυχοδιωκτισμός, δημοκοπία, κολακεία, και κάποιες υποσχέσεις, είναι τα βασικά συστατικά των προσκεκλημένων, με τα οποία προσπαθούν να πείσουν τους ψηφοφόρους που εκπροσωπούν και τους αναποφάσιστους, για να πάρουν το μεριδιό τους μέσα στην κάλπη! Σε αυτό το μιντιακό παιχνίδι με τους πολιτικούς, μεγάλη μερίδα ευθύνης φέρνουν δημοσιογράφοι και καναλάρχες που ελέγχουν τα ΜΜΕ. Οι διαφωτιστές της κοινής γνώμης φέρνουν το κύριο βάρος των γητευτών της ενημέρωσης σύμφωνα με συμφέροντα και τις εντολές της εργοδοσίας.

Οι δημοσιογράφοι που είναι στο στόχαστρο των πολιτών, είναι μια μειοψηφία επαγγελματιών για βρώμικες δουλειές και ιδιαίτερες σχέσεις με την εργοδοσία γι΄άυτό και πολλές φορές είναι μισιτοί από τους πολίτες.

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, πρέπει να πω ότι η πλειοψηφία των Ελλήνων δημοσιογράφων δεν έχει καμιά σχέση με παραπληροφόρηση, βρωμοδουλειές, μυστικά κονδύλια και Pay roll. Όμως στη δημοσιογραφία, αλλά και σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν δυο όψεις του νομίσματος. Και η βρώμικη δημοσιογραφία έχει βαθιές και διεθνείς ρίζες. Δεν είναι κάτι το πρωτόγνωρο.

Ο Αντόνο Αμαδόρ, ήταν ένας δημοσιογράφος που εργαζόταν σε εφημερίδες της Βαρκελώνης τη 10ετία του 1920 μέσα σε έναν σκληρό ανταγωνισμό. Κυνηγούσε την αλήθεια με κάθε τρόπο. Έφερε και το παρατσούκλι «κοράκι της αλήθειας». Γνωριζόταν με τον Δέλ Ιέρρο. Κάποτε μοιράστηκαν την ίδια γυναίκα με τον Ιέρρο που είχε τη μανία να προστατεύει και να συναναστρέφεται και ο ίδιος με γυναίκες του ελεύθερου έρωτα.

Στο λιμάνι της Βαρκελώνης με εντολή κάποιων, δολοφόνησαν έναν αντιεξουσιαστή. Τον έβαλαν σε μία βάρκα και έστειλαν την πληροφορία(οι δολοφόνοι) για να μπορέσουν να περάσουν από το ταμείο: Αλλά ο νεκρός είχε κυλήσει έξω από τη βάρκα και βρέθηκε αλλού. Η πληροφορία είχε φθάσει στ΄άυτιά δημοσιογράφων που είχαν σχέση με την εργοδοσία. Την πληροφορία την είχε δώσει ο ίδιος ο δολοφόνος στους βρωμιάρηδες δημοσιογράφους.

Ο Αμαδόρ υποσχέθηκε να μάθει περισσότερα για την υπόθεση(ο δολοφονηθείς ήταν ο Δελ Ιέρρο). Και: «Αν υπήρχε κάτι που μισούσε(ο Αμαδόρ) περισσότερο από τις συμμορίες των εργοδοτών , από τις ερωμένες των Ισπανών αριστοκρατών και από τους λαχειοπώλες (τους τελευταίους επειδή διέδιδαν την πίστη σ' έναν ψεύτικο παράδεισο) ήταν οι πουλημένοι δημοσιογράφοι: οι πιο πουτάνες από τις πουτάνες, που είχαν εισχωρήσει στο ευγενέστερο επάγγελμα του κόσμου».

Μια αντιγραφή από το βιβλίου: «Το ποδήλατο του Λεονάρντο» και το αφήγημα «Μπαλάντα των Στάρ» του διάσημου συγγραφέα Ignacio Paco. Εκτός από την ιστορία του Αμαδόρ, διάβασα και ένα ενδιαφέρον σχόλιο για τους σωτήρες της τηλεόρασης στο Media Industry. Λυπάμαι που δεν έχει υπογραφή του γράφοντος, είναι πολύ ενδιαφέρον.

Γράφει: Οι "σωτήρες" οι σχολιαστές και τα χρεοκοπημένα media

«Γέμισε «σωτήρες» η τηλεόραση. Οι άνθρωποι του επαρχιακού θεάματος της χώρας γεμίζουν τα ψηφοδέλτια των κομμάτων σε αυτή τη σύντομη προεκλογική περίοδο υποσχόμενοι και εκείνοι με τη σειρά τους πως θα σώσουν τη χώρα. Δημοσιογράφοι, σχολιαστές, παρουσιαστές και ποδηλάτες, υποδύονται τους ειδικούς και έχουν τις λύσεις στο τσεπάκι τους διεκδικώντας να «ανταλλάξουν» την τηλεοπτική τους απήχηση σε ψήφους και σε θέση στο κοινοβούλιο.
Οι περισσότεροι αυτόκλητοι διασώστες προερχόμενοι από τον κλάδο των ΜΜΕ, τα προηγούμενα χρόνια της «φούσκας» έκαναν τη δουλειά τους στα ΜΜΕ, χωρίς να κοιτάνε γύρω τους, και δίχως να συμμετέχουν σε κοινωνικούς αγώνες. Κάποιοι μάλιστα διακρίθηκαν για τις ιδιαίτερα δαπανηρές τους εκπομπές στην κρατική ραδιοτηλεόραση και ξεχώρισαν για τη σιωπή τους, όταν η .. συγκυβέρνηση έκλεισε την ΕΡΤ. Το σημαντικότερο, για εκείνους, είναι πως απέδρασαν από τα ζημιογόνα media στα οποία δούλευαν, παίρνοντας από τις ραδιοτηλεοπτικές επιχειρήσεις την υπεραξία της προβολής τους, και αφήνοντας τα χρέη στους άλλους.

Όσοι έχουν απομείνει στα παράθυρα δίνουν σκληρό αγώνα για να διατηρηθεί το σημερινό τοπίο με τη μονότονη ερώτηση προς τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ «για το που θα βρούνε τα λεφτά». Αδυνατούν όμως να ρίξουν έστω και μια ματιά στα οικονομικά στοιχεία των επιχειρήσεων που εργάζονται και να απαντήσουν με ειλικρίνεια για το πως ακόμη τα Μέσα αυτά μπορούν να εκπέμπουν στηριζόμενα μόνο σε δάνεια, με ελάχιστα έσοδα και κεφάλαια.»
-media-industry