Ποιος κοινωνικος ιστος ;

Γράφει η Μαρία Ψαράκη
Αγαπητό Fimotro,
Ακούμε συνέχεια καθημερινά να γίνεται λόγος σε ραδιόφωνα, εφημερίδες, τηλεοράσεις για διάλυση του κοινωνικού ιστού. Και αναρωτιέμαι για ποιον κοινωνικό ιστό μιλάμε. Για να διαλυθεί κάτι, αναγκαία και ικανή συνθήκη είναι να...
υπάρχει. Αυτό που γίνεται τα τελευταία δύο χρόνια με τη μεγαλύτερη ωμότητα και βαρβαρότητα που έχει υποστεί και δοκιμάσει ποτέ κράτος δεν έχει να κάνει με τη διάλυση κανενός κοινωνικού ιστού.
Ο κοινωνικός ιστός ενός κράτους δεν έχει να κάνει με αυτό το τραγικό που βλέπουν τα μάτια μας και βιώνουμε στο πετσί μας οι περισσότεροι από εμάς. Αυτό που βλέπουμε είναι μόνο το σύμπτωμα, το δραματικό σύμπτωμα, αλλά μέχρι εκεί. Η αποδόμηση του κοινωνικού ιστού πραγματοποιείται αργά, συστηματικά, ύπουλα και αθόρυβα εδώ και χρόνια. Πότε αυτό το κράτος σεβάστηκε τον Έλληνα πολίτη, πότε αυτό το κράτος είχε Κοινωνική Πρόνοια, Υγεία, Παιδεία, σοβαρή φορολογική ή μεταναστευτική πολιτική ; Πότε ενιαία εξωτερική πολιτική ; Πότε τα νησιά μας είχαν οργανωμένες συνδέσεις με την ηπειρωτική Ελλάδα και πότε το κράτος αυτό είχε νησιωτική πολιτική ; Πόσες φορές άραγε άνθρωποι νοσηλεύτηκαν, έχοντας πληρώσει πανάκριβες ασφαλιστικές εισφορές, σε ράντζα, πόσες φορές άλλοι, πιο άτυχοι, χρειάστηκαν Μονάδα Εντατικής Θεραπείας και δεν υπήρχε με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους ; Πόσες φορές τα σχολεία δεν έμειναν χωρίς δασκάλους και καθηγητές και τελευταία χωρίς καν βιβλία; Για ποια δωρεάν παιδεία, για ποια ανώτατη εκπαίδευση και για ποια πανεπιστημιακή έρευνα μπορεί να καυχηθεί ο τόπος αυτός ; Για ποια αξιοποίηση- και επιμένω αξιοποίηση, όχι ξεπούλημα- του εθνικού πλούτου και της δημόσιας περιουσίας έγινε ουσιαστικός λόγος ποτέ ; Τι λειτούργησε ποτέ χρόνια τώρα όπως θα έπρεπε ; Η λίστα είναι χωρίς τέλος.
Η αποδόμηση του κοινωνικού ιστού δεν ξεκίνησε τώρα. Το σχέδιο παλιό, έφτιαξε σήμερα άνεργους, πεινασμένους, αυτόχειρες, μετανάστες, εξαθλιωμένους και απελπισμένους. Και αν ο λαός αυτός δεν πάρει σύντομα την κατάσταση και την τύχη του στα χέρια του, το κράτος αυτό, που μόνο κράτος δεν είναι πια, αλλά μια απολύτως υποταγμένη αποικία, θα συνεχίσει να κάνει τα ίδια αποστερώντας μας όχι μόνο τα βασικά, αλλά την ίδια μας τη ζωή και την αξιοπρέπεια.