Η μηντιακη φουσκα : η μανια, ο κωστοπουλος και τα μεγαλα "ψαρια" που κολυμπουν ανενοχλητα

Γράφει ο Νίκος Καρτερός
(από το : anatropi2020.gr)
Ήταν "φούσκα" τα media; Η ερώτηση δεν χρειάζεται απάντηση. Δεν υπάρχει κανένας σοβαρός παρατηρητής του ελληνικού μιντιακού συστήματος που να μην παραδέχεται, πλέον, πως η βιομηχανία (;) των μέσων ενημέρωσης μετά το 2010 είναι...
ότι ήταν η κλωστοϋφαντουργία της δεκαετίας του '90.
Με μία διαφορά, όμως: η κλωστοϋφαντουργία της ΜΑΚΛΩ, του Λαναρά, του Δούδου και της Νάουσας υπήρξε, κάποτε, μία παραγωγική βιομηχανία. Και κατέρρευσε, όταν, το μετάξι έγινε συνθετικό και οι κινέζοι βρήκαν ευκολότερους και φθηνότερους τρόπους από τα προϊόντα που παρήγαγαν οι ηλεκτρικοί αργαλειοί.
Τα media ουδέποτε υπήρξαν παραγωγικά, με επιχειρηματικούς όρους.
Οι ιδιοκτήτες τους ήταν, συνήθως, μεταπράτες της διαπλοκής και οι (μεγαλο)δημοσιογράφοι διαμεσολαβητές για να φθάνουν γρηγορότερα και με μεγαλύτερη υπεραξία -συνήθως υπερκοστολογημένη- οι κρατικές προμήθειες και τα έργα του Δημοσίου στα εγχώρια καρτέλ.
Το 2009 ήταν η τελευταία χρονιά που άξιζε κανείς να συντηρεί ένα μέσο ενημέρωσης.
Πρώτον, γιατί υπήρχαν ακόμα προμήθειες και έργα και, δεύτερον, διότι υπήρχε προς διανομή, ακόμα, κρατική διαφήμιση.
Μέχρι τότε, όμως, ουδείς έλεγε την αλήθεια. Χορτασμένοι δημοσιογράφοι (με τρεις και τέσσερις δουλειές- κάποιες εξ αυτών κρατικές...) και "αφεντικά" που είχαν χίλιους λόγους να ασκούν το εκβιαστικό PR σε υπουργούς και κυβερνήσεις. Και οι τελευταίοι είχαν, φυσικά, χίλιους λόγους να επιδιώκουν την "προστασία" των πρώτων...
Αν είχε κανείς το σθένος να διηγηθεί πόσοι δημοσιογράφοι- απεσταλμένοι επισκέπτονταν καθημερινά τα υπουργικά γραφεία για να ζητήσουν (ή να εκβιάσουν) δουλειές υπέρ των ιδιοκτητών ΜΜΕ, θα μπορούσε να σκιαγραφήσει πιστά τι ήταν η μιντιακή "φούσκα" και να εξηγήσει γιατί έσπασε με πάταγο.
Κι αν μπορούσε κάποιος "γενναίος" να αποκαλύψει πως συμφωνήθηκε ο δανεισμός πολλών ΜΜε από τράπεζες και πόσα απ΄ αυτά τα δάνεια κατέληξαν σε προσωπικούς λογαριασμούς εκδοτών στο εξωτερικό, θα μπορούσε εύκολα να ερμηνεύσει το φαινόμενο της "φούσκας".
Προφανώς το "τανγκό θέλει δύο..." και πίσω από κάθε "ευέλικτο" εκδότη ή μεγαλοδημοσιογράφο υπάρχει ένας πρωθυπουργός, υπουργός, βουλευτής ή αρχηγός κόμματος εν...πρωθυπουργική αναμονή που προσφέρεται να παίξει το παιχνίδι. Ενίοτε να ορίσει και τους κανόνες.
Η κατάρρευση της εγχώριας media empire (ενίοτε βλαχομπαρόκ, κακόγουστης και μαφιόζικης) δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία. Η οικονόμική κρίση, η αδυναμία περαιτέρω δανεισμού από τις τράπεζες, η απουσία κρατικής διαφήμισης και η καταβύθιση των διαφημιστικών budget του ιδιωτικού τομέα, μαζί με τα "λουκέτα" σε κραταιές έως πρότινος διαφημιστικές εταιρείες, αποκάλυψε, απλώς, ότι ...ο βασιλιάς ήταν γυμνός.
Μόλις τώρα αρχίζουμε και καταλαβαίνουμε πως σχεδόν κανένα ΜΜΕ δεν ανήκει στον ιδιοκτήτη του. Είτε ανήκει, έμμεσα και λόγω του υπερδανεισμού, σε τράπεζες, είτε εξαρτάται από άλλους επιχειρηματίες, συνήθως εφοπλιστές, που έχουν ακόμα χρήμα να διαθέσουν (λόγω ματαιοδοξίας, ή για ν