Διονυσης τσακνης και ερτ...

Υπάρχει μια σκηνή από την κλασική ιστορία του «Ακέφαλου Καβαλάρη», όπου ο Μόρις το αγριάλογο μπαίνει μέσα σε ένα μπαρ, ...
μετά από μια μαινόμενη μάχη, ακουμπάει το μισογεμάτο ποτήρι με το ουίσκι στην μπάρα, βγάζει από το τσεπάκι ένα μεταξωτό μαντίλι, σκουπίζει από το κεντητό στήθος του πουκαμίσου «τις μιαρές κηλίδες του ουίσκι», περνάει το μαντίλι ως αριστερόχειρας στο δεξί και σκουπίζει το υπόλοιπο αίμα από τη συμπλοκή. Ηρεμος και αγέρωχος σαν να μη συμβαίνει τίποτα, συνεχίζει και πίνει το ποτό του στην μπάρα περιμένοντας την επόμενη μάχη. Ο Μόρις είναι άλλωστε φτιαγμένος για τις σκληρές αποστολές - και το ξέρει.

Κάπως έτσι, σαν τον Μόρις το αγριάλογο, εκλήθη το άγριο τέκνο του ελληνικού έντεχνου και της Αριστεράς να καθαρίσει το τοπίο στην πολύπαθη ΕΡΤ. Επειδή ακριβώς δεν ανήκει σε καμία εσωκομματική συνθήκη του ΣΥΡΙΖΑ και έχει θητεύσει με επιτυχία στον χώρο ως αρθρογράφος και συχνός συντάκτης διαφορετικών επιστολών -επίσημη μορφή της τσακνικής διαμαρτυρίας-, ο διάσημος συνθέτης και τραγουδοποιός θεωρήθηκε ιδανικός για να καθαρίσει το εμπόλεμο τοπίο. Σε μια ΕΡΤ που αυτή τη στιγμή βρίσκεται τουλάχιστον σε εμφύλιο και ένα τοπίο που βράζει, ο Διονύσης Τσακνής ίσως να ήταν η μοναδική φωνή ειρήνης. Τι κι αν σχεδόν κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είδε με καλό μάτι την επιλογή του; Τι κι αν τα επίσημα μέσα της Αριστεράς αρνήθηκαν να δημοσιεύσουν την είδηση της ανάληψης του προεδρικού θώκου ως μη υπάρχουσα; Το όνομα του Τσακνή είχε κυκλοφορήσει μέρες πριν ως το επικρατέστερο ανάμεσα σε διάφορα άλλα και η διαρροή είχε προκαλέσει διάφορες αντιδράσεις στα social media. «Γιατί τον Τσακνή και όχι τον Νταλάρα;» έγραφε γνωστό στέλεχος της Αριστεράς. «Και ποιον θα ορίσει για αντιπρόεδρο, τον Μαχαιρίτσα;» αναρωτιόταν κάποιο άλλο.

Η απόφαση οριστικοποιήθηκε τελικά με μια λιτή ανακοίνωση και χωρίς περαιτέρω αποσαφηνίσεις που δημοσιεύτηκαν ύστερα από λίγο στην εφημερίδα «Αυγή» και το συμβάν θεωρήθηκε λήξαν. Οχι όμως για τα υπόλοιπα στελέχη της ΕΡΤ και κάποιους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Σε κοινή τους δήλωση-απόφαση, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ Αννέτα Καββαδία, Αγλαΐα Κυρίτση και Αλέξανδρος Τριανταφυλλίδης δήλωναν πως με έκπληξη πληροφορήθηκαν τη σύνθεση του νέου Δ.Σ. και της νέας ΕΡΤ, ενώ εξέφραζαν απογοήτευσή που δεν προηγήθηκε καμία συζήτηση για τη στελέχωση του εκ μέρους του ΣΥΡΙΖA: «Με κανέναν τρόπο δεν συμμετείχαμε σε οποιαδήποτε συζήτηση για τη στελέχωση του Δ.Σ., πολύ δε περισσότερο δεν είχαμε καμία ανάμειξη στη διαδικασία επιλογής προσώπων.

Η ηθοποιός Αννα Μονογιού, η νυν σύντροφος του Διονύση Τσακνή

Η ενημέρωσή μας για το συγκεκριμένο σοβαρό ζήτημα, δυστυχώς, περιορίστηκε στις διαρροές στον Τύπο, από τον οποίο μάθαμε κι εμείς τις αποφάσεις. Είναι σαφές, λοιπόν, ότι ουδέποτε ζητήθηκε η γνώμη μας ή η άποψη άλλων δημοσιογράφων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. (...) Είναι, τουλάχιστον, άστοχο οι επιλογές προσώπων να αποδυναμώνουν εν τη γενέσει τους προοπτικές, προσδοκίες και οράματα για τον δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα που θέλουμε. Η επιλογή προσώπων, η επαγγελματική πορεία των οποίων δεν συνάδει με το όραμα το οποίο έχουμε -και για το οποίο αγωνιστήκαμε-, δεν μπορεί να ακυρώνει ή να θολώνει τους στόχους και την προοπτική», τόνιζαν στρεφόμενοι ανοιχτά κατά της απόφασης του Νίκου Παππά.

Ζοφερό τοπίοΑυτή είναι επομένως η ζοφερή προοπτική που διαφαίνεται στο νέο τοπίο ΝΕΡΙΤ-ΕΡΤ και την οποία καλείται τώρα να καλύψει ένας δυναμικός ήρωας της αριστερής κουλτούρας όπως είναι ο Τσακνής. Το όνομά του, σύμφωνα με πηγές στον ΣΥΡΙΖΑ, δεν επιλέχθηκε μόνο λόγω φρονημάτων, αλλά και εξαιτίας ενός δυναμικού αμπαλάζ που φανερώνει θητείες σε επίμαχα πόστα: ο Τσακνής έχει διατελέσει εκπρόσωπος Τύπου της ΑΕΠΙ και έχει ήδη κληθεί σε πολλές περιπτώσεις να αφαιρέσει τα εξ οικείων βέλη. Επιπλέον, με τη δυναμική αρθρογραφία του έχει δείξει ότι δεν φοβάται να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά όταν τα αίματα ανάβουν. Κι αν δεν είναι αρεστός στα μέλη της ΕΡΤ κυρίως για τον τρόπο που επελέγη, φαίνεται να έχει πάρει τα διαπιστευτήρια από τον ανεξάρτητο κόσμο της Αριστεράς. Ωστόσο αυτό δεν φτάνει: τα παλιά μέλη της ΕΡΤ δεν δείχνουν διατεθειμένα να συνεργαστούν και να αποδεχτούν να συνυπάρξουν με τους συντελεστές της ΝΕΡΙΤ, ενώ ήδη μιλούν για μια αδικία που θέλει τον συνθέτη της «Συμβάσεως Αορίστου Χρόνου» να ορίζει κάτι ανάλογο για τους παλαίμαχους της ΕΡΤ και της ΕΡΤ Open.

Ο Διονύσης Τσακνής τον Ιούνιο του 2013 στο προαύλιο της ΕΡΤ, σε συναυλία συμπαράστασης των απολυμένων εργαζομένων της. Σήμερα καλείται να διαχειριστεί το μέλλον της δημόσιας τηλεόρασης

Η λέξη «ανοχή», που περιγράφει μία από τις μεγάλες επιτυχίες του Τσακνή που τον ανέδειξαν στο μουσικό στερέωμα, δεν μπορεί, εν προκειμένω, να ορίσει τα συναισθήματα των οργισμένων συνδικαλιστών. «Είμαστε βαθιά πεπεισμένοι ότι δεν χτίζεις το καινούριο με παλιά υλικά», επιμένουν, ζητώντας άμεσα «διαβούλευση» και νέα συζήτηση για το τι μπορεί να θέσει την ΕΡΤ σε νέα πορεία. Ωστόσο η απόφαση φαίνεται να έχει ήδη ληφθεί έστω και αν η επίσημη ανακοίνωση του νέου Δ.Σ. δεν συνοδεύτηκε από τα αναμενόμενα αισθήματα ανακούφισης και ευφορίας. Το μόνο που αναμένεται να δει κανείς είναι αν οι ταχυδακτυλουργικές κινήσεις του Τσακνή, η καλή σχέση με τους συναδέλφους του στο μουσικό στερέωμα και οι προσωπικές του γνωριμίες επαρκούν για να λύσουν σε βάθος χρόνου τα προβλήματα. Οσο για το θέμα των εσωτερικών ζητημάτων της ΕΡΤ, υπάρχει ένας βασικός λόγος για να τα γνωρίζει ο ίδιος καλύτερα από τον καθένα. Κι αυτός δεν είναι άλλος από την πρώην σύζυγό του, τη Μαρίνα Λαχανά, γνωστή μουσική παραγωγό και διευθύνουσα σύμβουλο της Ελληνικής Ραδιοφωνίας - και κατά παράξενο τρόπο από τα σημαίνοντα πρόσωπα της παλιάς ΕΡΤ και σημερινή εγγυήτρια μιας νέας τάξης πραγμάτων.

Η πρώην σύζυγος, πρωτεργάτισσα στις κινητοποιήσεις«Στ’ αυτιά μου δεν χωράνε υποσχέσεις, το έργο το ’χω δει, μη με τρελαίνετε / το πλοίο των ονείρων μου με πάει σε κόσμους που εσείς δεν τους αντέχετε / Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται» λένε οι προφητικοί στίχοι που συνέθεσε ο διάσημος τραγουδοποιός περιγράφοντας από τότε μια μοναχική πορεία. Ισως κάπως έτσι να φαντάζει η σημερινή θέση του συνθέτη και δημιουργού στο τιμόνι της ΕΡΤ, αφού προσπαθεί να σώσει οτιδήποτε κι αν σώζεται χαράζοντας ένα πλάνο οργάνωσης και προγραμματισμού σε ένα ασαφές τοπίο. Η πρώην σύζυγός του μπορεί να ξέρει καλά τι σημαίνει Εθνική Ραδιοφωνία, δομή και οργάνωση της ΕΡΤ ως ένα από τα προεξάρχοντα και αγαπητά μέλη της, αλλά κανείς δεν ξέρει τι θα πράξει στο συμβολικό έστω τιμόνι του προέδρου ο Τσακνής.

Ωστόσο δεν είναι η πρώτη φορά που έχει προταθεί δημόσια και διοικητική θέση στον γνωστό συνθέτη, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ τον είχε προσεγγίσει στο παρελθόν για να του προτείνει πόστο στον Δήμο Αθηναίων, αλλά εκείνος την είχε αρνηθεί λέγοντας τότε πως προτίθεται να υποστηρίξει τον υποψήφιο του ΚΚΕ Νίκο Σοφιανό. Εκτοτε όμως η αρθρογραφία του, που τον ήθελε υποστηρικτικό προς τον ΣΥΡΙΖΑ, εντατικοποιήθηκε, οι δεσμοί έγιναν πιο στενοί και οι συζητήσεις για τυχόν «στρατολόγησή» του ακόμη πιο έντονη. Εφτασαν και δύο κείμενα κατά της κλειστής και δύστοκης θέσης του ΚΚΕ απέναντι στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για Ενωμένη Αριστερά και ο Τσακνής βρέθηκε πιο κοντά στους φίλα προσκείμενους στις διάφορες Συνιστώσες της Αριστεράς καλλιτέχνες.

Οι απολυμένοι της ΕΡΤ μετά τη συγκέντρωση της περασμένης Δευτέρας μπήκαν στο Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής. Η συνάντησή τους με τους εργαζομένους της ΝΕΡΙΤ και της ΔΤ στους διαδρόμους του κτιρίου και σε συνδυασμό με τους νέους επικεφαλής της ΕΡΤ δημιούργησε κλίμα εμφυλίου

Εν τω μεταξύ, ακόμη και η ίδια η δουλειά του ανέδειξε τη σχέση του με το στενό περιβάλλον του Αλέξη Τσίπρα, καθώς η φιλία του με τον αριστερό αρθρογράφο Πιτσιρίκο και τον Γιώργο Κιμούλη, για τον οποίο συνέθεσε τη μουσική για τις «Θεσμοφοριάζουσες», έδεσε ακόμη πιο έντονα τις επαφές του με την αριστερή ομήγυρη. Ισως να βοήθησε το ότι στο θέατρο οι δουλειές του ήταν πλέον περισσότερες σε σχέση με το παρελθόν, καθώς τα προβλήματα στην ελληνική δισκογραφία τον ανάγκασαν να διοχετεύσει αλλού την ορμή του για σύνθεση και δημιουργικότητα. Σε μία από αυτές τις θεατρικές συνεργασίες είναι που γνώρισε και τη σημερινή του σύντροφο Αννα Μονογιού, με την οποία ζουν πλέον μαζί στην Αγία Παρασκευή, κοντά δηλαδή στο Ραδιομέγαρο, το οποίο σήμερα καλείται να επαναφέρει σε λειτουργική πορεία. Απορίας άξιον αν αυτό θα συμβεί καταφέρνοντας να συνενώσει τις όποιες πολιτικές αντιθέσεις και αντιφάσεις, αλλά για τον Τσακνή αυτή είναι άλλη μια προσωπική ιστορία. Κατά τραγική ειρωνεία, με τη σύντροφό του συνδέθηκαν ύστερα από στενή συνεργασία και γνωριμία στα παρασκήνια της παράστασης «Τι Βουλή θα παραδώσεις μωρή;» - τίτλος ειρωνικός, δηκτικός ή προφητικός, σίγουρα πάντως είναι για μια ακόμη φορά βγαλμένος από το πιο αλλόκοτο βίωμα.

Αμετανόητος τραγουδοποιός Πέρα όμως από τα ειρωνικά στιχάκια που απηχούν μια πληγωμένη ιστορικο-πολιτική πραγματικότητα, τις αριστερές φιλίες που κρατάνε χρόνια, τα αμέτρητα ποτά και τις ευθυτενείς δηλώσεις, υπάρχει κάτι που κρατάει ακέραιο ο Τσακνής όσο κανένας: την ταυτότητα του αμετανόητου τραγουδοποιού. Ενός συμβόλου που χαράχτηκε βαθιά στο ασυνείδητο του νέου αριστερού κόσμου και κατά κάποιον τρόπο έγινε συνώνυμο των παλιών καλών ημερών του.

Ας μην ξεχνάμε ότι οι μέρες όπου ο Τσακνής έγραφε εμπνευσμένα βαθιά πολιτικά ή σκωπτικά στιχάκια, βγαλμένα από το εσωτερικό των αριστερών διαξιφισμών και αντιθέσεων, ήταν τότε που αρθρογραφούσε στην πετυχημένη «Ελευθεροτυπία». Γραμμένα απλά, αλλά σε ελληνικά που μαρτυρούσαν έναν διαφωτισμένο γραφιά και αναγνώστη, μπορούσαν να γίνουν κατανοητά σε ένα ευρύ φάσμα κόσμου που δεν χρειαζόταν να πάρει την «ευλογία» των ηγετών της διανόησης για να αρθρώσει μαρξιστικό λόγο. Κάπως πιο τσαμπουκαλεμένος, πιο μάγκας, με την κλασική μουσική, αλλά και το κομπολόγι στο χέρι, με τα λαϊκά και τον «Μπαλαμό», ο Τσακνής ήταν το άλλοθι που χρειαζόταν ταυτόχρονα ο εργάτης αλλά και ο πιο διαβασμένος της αριστερής παρέας.

Οι φίλοι του στην «Ελευθεροτυπία» μαρτυρούν σήμερα πως ο Τσακνής ήταν από τις πιο προβεβλημένες προσωπικότητες στο έντυπο ακριβώς γιατί διέθετε μεγάλη διείσδυση στα πλήθη - απόδειξη και η απήχηση που είχαν οι μεγάλες συναυλίες του σε όλη σχεδόν τη δεκαετία του ’90. Θρυλικά βράδια όπου δεν έπεφτε καρφίτσα σε εμφανίσεις στη Θεσσαλονίκη με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, αφιερώματα, ακόμη και επικές επιδείξεις μουσικής δύναμης με το «Παίζοντας με δυο ορχήστρες» στο Μέγαρο, είναι μερικές από τις εμφανίσεις του Τσακνή που θα γράψουν Ιστορία. Γιατί αν πρέπει κανείς να αναγνωρίσει κάτι στο πολυσχιδές έργο του Τσακνή, είναι ότι δεν απέκλεισε κανέναν και τίποτα: ο ίδιος δέχτηκε στην παρέα του τον Πασχάλη Τερζή, έγραψε το «Ανεμολόγιο» και το «Τραγούδι των Γύφτων», συνομιλώντας ιδανικά με τους Τσιγγάνους, ενώ συνεργάστηκε και με τον Μίκη Θεοδωράκη, ο οποίος του είχε αναθέσει τη νέα μελοποίηση του έργου του «Ο ήλιος και ο χρόνος».

Φίλος του Τσακνή που τον ξέρει καλά λέει πως το μυστικό του είναι ότι ανέκαθεν διάβαζε, έγραφε, συνέθετε και δούλευε πολύ. Ξυπνούσε ξημερώματα και ενόσω τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας -τέσσερα παιδιά και σε διαφορετικές ηλικίες- ασχολούνταν με τα μαθήματά τους, εκείνος έδινε το συνεπές ραντεβού με την έμπνευση συνθέτοντας έναν ακόμη από τους αναγνωρισμένους στίχους του που είχαν ως αποτέλεσμα 27 πετυχημένα LP και κάμποσα βραβεία - τόσους στίχους και τραγούδια που οι υπόλοιποι χρειάζεται να γράφουν μια ζωή.

«Στ’ αυτιά μου δεν χωράνε υποσχέσεις, το έργο το ’χω δει, μη με τρελαίνετε / το πλοίο των ονείρων μου με πάει σε κόσμους που κι εσείς δεν τους αντέχετε / Μένω μονάχος στο παρόν μου να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται» έγραφαν οι προφητικοί στίχοι που συνέθεσε ο διάσημος τραγουδοποιός, ίσως το πιο γνωστό του τραγούδι. Στη φωτογραφία με την σύντροφό του Αννα Μονογιού

Ο ίδιος βέβαια, παρά την πολυπληθή οικογένεια, τον περιπετειώδη βίο, τις αμέτρητες φιλίες, τις περιπέτειες και το διαζύγιο, δηλώνει αμετανόητα μοναχικός. Ισως και με μια μόνιμη ανάγκη για αγυρτεία, που όπως ομολογεί έχει μείνει ως απωθημένο από τα μικράτα του. «Ιδιαίτερα για εμάς τα παιδιά της επαρχίας, γιατί όσο και να θέλουνε κάποιοι να ισχυριστούν το αντίθετο ήμασταν διαφορετικά σχεδόν σε όλα από τους πρωτευουσιάνους», ήταν η προσωπική θαρραλέα του ομολογία. Δεν χρειάστηκε ούτε σε αυτό να κρυφτεί: δήλωνε πάντα Καρδιτσιώτης με ρίζες στην Αιτωλοακαρνανία και με αγάπη για τις ψηλές ιδέες, τα ψηλά βουνά και τα βιβλία. «Ηρθα στην Αθήνα χωρίς συμμαθητές, φίλους και αναφορές στα παιδικά χρόνια, χωρίς πλάτες και κακώς εννοούμενες υποστηρίξεις», έλεγε δικαιολογώντας τη σχεδόν αυθόρμητη παραφορά του, ίσως και μια αγριότητα που μεταστοιχειώθηκε σε στίχους για την «Αντίσταση κατά της Αρχής» ή για την «Πόρνη εξουσία που σέρνει το βήμα από εδώ και από εκεί».

Και Βιγιόν και «Μπαλαμό» και ρεμπέτικαΕξ ου και η μεγάλη αγάπη του Διονύση Τσακνή για τον Βιγιόν, ποιήματα του οποίου δεν δίστασε να μελοποιήσει, αυτού του περήφανου ανέστιου αλήτη του 15ου αιώνα που έγινε το σύμβολο για όλα τα παιδιά του ’68 και τους σύγχρονους τροβαδούρους. Τραγουδοποιοί όπως ο Μπρασένς βρήκαν στη μορφή του Βιγιόν την ιδανική εικονοποιία τους. Το ίδιο έκανε και ο Τσακνής που μετέφερε αυτό το σύμβολο στα καθ’ ημάς.

Με την κιθάρα στο δεξί, αν και αριστερόχειρας, το κλασικό δερμάτινο και το σκουλαρίκι στο αυτί, ο Τσακνής έμελλε να κατακτήσει το κενό που άφηναν οι λαϊκοί και οι πιο εμμονικοί εκφραστές της υψηλής κουλτούρας. Οντας μάλιστα από τους πρώτους που φόρεσαν σκουλαρίκι, το δικαιολογούσε ως «αυτό που άφηναν οι πειρατές πίσω τους για να μείνουν ήσυχοι πως, όταν πεθάνουν, κάποιοι θα συγκινηθούν και θα το πάρουν ως αντάλλαγμα για να μην αφήσουν άταφο έναν μαχητή».

Περιπλανώμενος κι ο ίδιος σε διάφορες αριστερές τάσεις και παρέες, έμεινε πιστός στη δική του εσωτερική πίστη - ίσως και σε δυο καλούς φίλους, μεταξύ των οποίων και ο κουμπάρος του και επί χρόνια πιστός συνεργάτης του Λαυρέντης Μαχαιρίτσας. Επίσης δεν ξέχασε να αποτίσει φόρο τιμής σε όσους τον βοήθησαν - πάντα ευγνωμονούσε τη Δήμητρα Γαλάνη, η οποία πρώτη τον ανακάλυψε όταν ακόμη σπούδαζε Οικονομικά και ήταν πρωτεργάτης μιας ροκ μπάντας που τραγουδούσε ελληνικά. Ηταν αρχές της δεκαετίας του ’80 όταν ο μυστακοφόρος με τη μοιραία φράντζα έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό τον όρο μπαλάντα ενώ όλοι πειραματίζονταν με το ροκ με μικρές δόσεις ποπ υποψίας.

Επίσης δεν αφαίρεσε ποτέ από το ρεπερτόριό του τον πολιτικό στίχο, διανθίζοντάς τον με μικρές δόσεις τρυφερότητας και ερωτικής ειρωνείας. Αυτή την ειρωνεία κράτησε ζωντανή σε όλο το φάσμα του συνθετικού του έργου, ακόμη και όταν χρειάστηκε να αναμοχλεύσει ποιητικά το φάσμα μιας ολόκληρης μεταπολιτευτικής πορείας: «Εγώ ήμουν δεκαεννιά κι αυτή εβδομήντα τρία / Και να που ερωτεύτηκα μια χρονολογία... Μα έχει ο καιρός γυρίσματα / μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ / μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου εκεί γύρω στα σαράντα / στα κόμματα γαντζώθηκαν...», έγραφε με τη χαρακτηριστική και αναγνωρίσιμη δηκτικότητά του.

Τη μουσική αίσθηση αλλά και την ειρωνική αποστασιοποίηση που διαπότισε το συνθετικό έργο του ο ίδιος ομολογούσε ότι το όφειλε στον πατέρα του, λάτρη της όπερας και της οπερέτας. Οσο για τα λαϊκά, επιμένει ότι τα γνώρισε από τις υπαίθριες ντουντούκες στα ανοιχτά σινεμά και στα καφενεία - από εκείνα τα αξεπέραστα χιτ της δεκαετίας του ’60 που άκουγε μικρός στην Καρδίτσα.

Είναι τότε που λάτρεψε και τα ζεϊμπέκικα - αλησμόνητο είναι το «Μιλάω εγώ», το ζεμπέκικο που συνέθεσε για τις ανάγκες της ταινίας του Γιάννη Διαμαντόπουλου «Γαλάζιο φόρεμα» και το οποίο ερμήνευσε ο Νίκος Κουρκούλης. Ο Τσακνής δεν είχε εξάλλου ποτέ στεγανά στη μουσική του, αφού συνέθετε με την ίδια άνεση μπαλάντες, ροκ τραγούδια, ακόμη και υπόγειες μελωδίες. Με τον καιρό η συνθετική ανάγκη του βρήκε έκφραση σε συνεργασίες στο θέατρο, αλλά και στον ελληνικό κινηματογράφο, στον οποίο εμμένει βαθύτατα.

Σήμερα όλοι περιμένουν να δουν κατά πόσο και εάν ένας καλλιτέχνης μπορεί να επιβιώσει σε μια θέση διοικητική - και μάλιστα να επιλύσει προβλήματα που πολλοί θεωρούν πλέον ανυπέρβλητα. Στα μέσα μιας ανεμόδαρτης αλλά και κατάφωτης άνοιξης, ο Τσακνής καλείται να παίξει τον ρόλο ενός συμβολικού κούκου, ο οποίος ωστόσο ξέρει πως ό,τι κι αν συμβεί, αυτός θα συνεχίσει να τραγουδάει το μοναχικό τραγούδι του. Το αν μετά την άνοιξη θα ακολουθήσει βαρυχειμωνιά στην ΕΡΤ είναι κάτι που μένει να αποδειχτεί - κι αν ο Τσακνής θα βοηθήσει τον πολύπαθο οργανισμό να βρει την ορθή του πορεία.