Φιντελ καστρο : οι ιδεες των κουβανων κομμουνιστων θα παραμεινουν

Φιντέλ Κάστρο: 'Η ιστορία θα με δικαιώσει'

H απολογία του Φιντέλ Κάστρο στη δίκη του μετά την αποτυχημένη εξέγερση κατά του καθεστώτος Μπατίστα, στις 26 Ιουλίου 1953, όταν ηγήθηκε 150 Κουβανών επαναστατών σε μια επίθεση στο στρατόπεδο Μονκάδα, ξεδιπλώνει το όραμα του Κουβανού ηγέτη που πέθανε στις 26 Νοεμβρίου του 2016 σε ηλικία 90 ετών.

Η επίθεση του 1953 απέτυχε, κάποιοι από τους αντάρτες σκοτώθηκαν και κάποιοι άλλοι, μεταξύ αυτών και ο Κάστρο, πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Ο Κάστρο, ασκούμενος δικηγόρος εκείνη την εποχή, επέλεξε να υπερασπιστεί μόνος τον εαυτό του στη δίκη, η οποία ξεκίνησε στις 21 Σεπτεμβρίου 1953. Αργότερα δήλωσε ότι τα βασικά στοιχεία της ομιλίας του είχαν ήδη γραφεί για να χρησιμοποιηθούν ως ανακοίνωση και μανιφέστο των εξεγερμένων στην περίπτωση που η εξέγερση επιτύγχανε.
Καταδικάστε με, δεν έχει σημασία. Η ιστορία θα με δικαιώσει

Η εισαγγελία ζήτησε να καταδικαστεί σε 30 χρόνια φυλακή. Καταδικάστηκε τελικά σε 15 χρόνια φυλάκιση στο σωφρονιστήριο του Λος Πίνος, που σήμερα ονομάζεται το Νησί της Νεολαίας. Μετά από δύο χρόνια φυλακής, στον Φιντέλ και τους συντρόφους του χορηγήθηκε γενική αμνηστία και αυτοεξορίστηκε στο Μεξικό, απ’ όπου οργανώθηκε και εκπαιδεύτηκε στρατιωτικά μια ομάδα επαναστατών, ανάμεσά τους ο Αργεντίνος Ερνέστο "Τσε" Γκεβάρα και ο Καμίλο Σιενφουέγκος.
Στα τέλη Νοεμβρίου του 1956, 82 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων ο Φιντέλ Κάστρο και ο Τσε Γκεβάρα αποπλέουν από το Μεξικό, με ένα μικρό σκάφος, το Granma και κατευθύνονται στη δασική περιοχή της Σιέρα Μαέστρα. Στο δρόμο πέφτουν σε ενέδρα των καθεστωτικών και αποδεκατίζονται.
Οι δώδεκα που επιζούν φτάνουν στη Σιέρα Μαέστρα και ξεκινούν αντάρτικο. Το Φλεβάρη του 1956 έγιναν καθολικές απεργίες εργατών στη βιομηχανία ζάχαρης και σε άλλους κλάδους της οικονομίας. Οι επαναστάτες κατάφεραν να συνδυάσουν τον αγώνα στα βουνά με ένοπλες εξεγέρσεις, απεργίες και διαδηλώσεις σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Στο πλευρό τους είχαν και σημαντικό μέρος του πληθυσμού της χώρας. Αξίζει να σημειωθεί πως μέχρι τις αρχές του 1958 οι ένοπλοι αντάρτες έφταναν τους 6.000 και είχαν καταλάβει μεγάλο μέρος του νησιού.
Το 1958 αρχίζουν και μετακινούνται από τα βουνά στις πεδιάδες, να καταλαμβάνουν τη μία μετά την άλλη τις πόλεις και τελικά μπαίνουν θριαμβευτές στην Αβάνα την Πρωτοχρονιά του 1959 κι ενώ ο Μπατίστα και οι στενοί συνεργάτες του έχουν εγκαταλείψει το νησί.