Τρικλοποδιά στον Σαμαρά από Βενιζέλο και Κουβέλη για την επαναδιαπραγμάτευση

(Φώτη και Βαγγέλη, μην τραβάτε το χαλί κάτω από τον Αντώνη. Θα πέσετε)

Μπορεί οι δύο κεντροαριστεροί πολιτικοί αρχηγοί της κυβέρνησης Σαμαρά να σπρώχνουν τον πρωθυπουργό στο λάθος; Και αν το κάνουν, γίνεται από κακή εκτίμηση ή από κακή προαίρεση; Πάντως ο Σαμαράς τους εξήγησε χθες στο σπίτι του όλο το σκεπτικό του ενόψει των συζητήσεων με την τρόικα.

Η

ουσία είναι ότι Βενιζέλος και Κουβέλης εμφανίσθηκαν (ξανά) με κοινή γραμμή: να ζητήσει η κυβέρνηση αλλαγή στο μνημόνιο και να ισχύσει για το ελληνικό χρέος ότι και για το ιταλικό και το ισπανικό.

Ο Σαμαράς τους είπε ότι πρέπει πρώτα η κυβέρνηση να δείξει (και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό) την πολιτική της κατεύθυνση και μετά να ζητήσει ευνοϊκές αλλαγές στο πρόγραμμα. Τους εξήγησε ότι η κυβέρνηση έχει και πολιτικό χρόνο για να το κάνει, διότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών πρέπει να γίνει μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη ή έως το τέλος του 2012 αν δοθεί παράταση. Άρα γιατί πρέπει τώρα να κυνηγήσουμε αυτό που όλοι μας λένε ότι δεν μας το δίνουν;

Μάλιστα ο Σαμαράς έδειξε και ποιες είναι οι πολιτικές προτεραιότητες για την κυβέρνηση. Αντί για την άγονη προσπάθεια να αλλάξει το μνημόνιο να ληφθούν μέτρα για την ανεργία (καταβολή επιδόματος για ένα χρόνο και καταβολή του σε μη μισθωτούς), αλλά και επιμήκυνση του μνημονίου.

Ο Σαμαράς έχει πολύ καλή γνώση των συσχετισμών μέσα στην Ε.Ε. Γνωρίζει ότι η Γαλλία, που συνέπτυξε συμμαχία με Ιταλία και Ισπανία, απέναντι στη Γερμανία, δεν πρόκειται να βάλει το χέρι της στη φωτιά για την Ελλάδα. Στην πραγματικότητα η Γαλλία δίνει μάχη για την Ιταλία και την Ισπανία, επειδή η επέκταση της κρίσης σε αυτές μπορεί να την επηρεάσει, ενώ θεωρεί την Ελλάδα μία ξεχωριστή περίπτωση και ασπάζεται την άποψη των κοινοτικών αξιωματούχων ότι η Αθήνα έχει κάνει ελάχιστα πράγματα για μεταρρυθμίσεις που είναι απαραίτητες.

Παράλληλα ο Σαμαράς γνωρίζει και τον κίνδυνο για την χώρα που επιφυλάσσει η στάση του Ολάντ. Διότι η Ελλάδα αφήνεται στα χέρια της Γερμανίας και της Μέρκελ, η οποία επειδή είναι προσκολλημένη στο μότο «ανάπτυξη με λιτότητα», μπορεί να «τιμωρήσει» την Ελλάδα ως παράδειγμα προς αποφυγή για τα άλλα μέλη της Ε.Ε.

Με δεδομένη αυτή την κατάσταση, η πίεση των Βενιζέλου και Κουβέλη να πάει ο Σαμαράς και να ζητήσει το «ιταλοϊσπανικό πακέτο», χωρίς προηγουμένως να έχει δώσει δείγμα γραφής, είναι πολιτικά περίεργη. Και μοιάζει με μικροκομματική επιλογή…

Σαν να του λένε να πάει το καράβι στα βράχια για να επωφεληθούν αυτοί κομματικά.

Είναι προφανές ότι οι κ. Βενιζέλος και Κουβέλης προσπαθούν να συμβιβάσουν την συμμετοχή τους στην κυβέρνηση με το κομματικό κόστος, όπως εξηγούμε σε άλλη ανάλυση. Μας λένε δηλαδή ότι η Ελλάδα έχει την πολυτέλεια να περιμένει πότε θα κρίνουν οι συγκυβερνώντες ότι δεν θα χρεωθούν κομματικό κόστος για να συμφωνήσουν; Δεν κατάλαβαν ότι καμία σημασία δεν έχει το ποιος θα υποστεί λιγότερη φθορά;

Ζητείται σοβαρότης κύριοι της συγκυβέρνησης. Καθόλου δεν νοιάζει τον λαό το αν θα επιβιώσουν ή θα εξαφα