Στην Κεντροαριστερά πρέπει να βγουν μπροστά οι καθαροί!

Αν είναι κάτι που σημάδεψε τις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις, εσωκομματικές ή εθνικές ή ακόμη και περιφερειακές και ευρωεκλογές ήταν ότι ο κόσμος αρνιόταν να ψηφίσει τους λεγόμενους «συστημικούς». Όχι με την έννοια που δίνει ο ΣΥΡΙΖΑ, το πλέον συστημικό κόμμα, αλλά με την έννοια των πολιτικών που δεν έχουν «πλάτες», δεν είναι από φαμίλιες, δεν έχουν πίσω τους επιχειρηματίες, πολιτικά τζάκια ή άλλες δεσμεύσεις.

Ακόμη και ο Τσίπρας έτσι εξελέγη,

πέρας της δημαγωγίας και των ψεμάτων που είπε για να αρπάξει την εξουσία. Όλοι όσοι προσπάθησαν να εκλεγούν κάπου, είτε στη Βουλή, είτε σε δήμο και περιφέρεια είτε σε κάποιο κόμμα, τελικά νίκησαν γιατί «πούλησαν» την αλήθεια ή το παραμύθι του αντισυστημικού.

Ακόμη και ο Μητσοτάκης, έγινε πρόεδρος της ΝΔ επειδή κατάφερε να περάσει στον κόσμο την εντύπωση ότι αυτός θα τα αλλάξει όλα και αυτός είναι διαφορετικός από εκείνους που πλάσαρε το πολιτικό και επιχειρηματικό σύστημα εκείνη την εποχή.

Αν ρωτήσεις τους απλούς πολίτες τι θα ψηφίσουν σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις που ακολουθούν, θα σου πουν ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουν όσους έχουν πολιτικές ή άλλες εξαρτήσεις. Ακόμη και ο Λεβέντης ή η Χρυσή Αυγή σταθεροποιήθηκε στο πολιτικό προσκήνιο επειδή ο κόσμος είχε βαρεθεί τους ίδιους και τους ίδιους. Σιχαίνεται πλέον να μιλά για το παλιό, για τα «τέκνα», για το σύστημα που θέλει να επιβάλει συγκεκριμένους πολιτικούς και να θάψει άλλους.

Γι’ αυτό το λόγο βλέπουμε και στις εκλογές της Κεντροαριστεράς μια στροφή των ψηφοφόρων στις λιγότερο προβεβλημένες υποψηφιότητες. Γι’ αυτό κι έχει μεγάλο ρεύμα στην κοινωνία ο Ανδρουλάκης που είναι 38 ετών και δεν απασχόλησε ποτέ. Ή γι’ αυτό βλέπει με συμπάθεια τον Μανιάτη η ακόμη και τον Καμίνη ή τον Θεοδωράκη. Διότι βαρέθηκαν οι πολίτες να βλέπουν τα ίδια πρόσωπα να παίζουν παιχνίδια. Πίσω από τη Φ. Γεννήματα συνωστίζονται (ή κρύβονται) ο Λαλιώτης, ο Ρέππας, ο Πρωτόπαππας, όλοι οι συνδικαλισταράδες της κακιάς ώρας, επιχειρηματίες με μεγάλη οικονομική επιφάνεια, δημοσιογράφοι κι εκδότες όπως ο Χατζηνικολάου, μίντια που θέλουν να διατηρηθεί το τέλμα στην ελληνική πολιτική σκηνή.

Ο κόσμος, όμως, έχει βαρεθεί τα ίδια στελέχη, ζητά ανανέωση, όχι μόνο προσώπων αλλά και νοοτροπίας. Ζητά να αλλάξει σελίδα η χώρα, να βγουν μπροστά οι παραγωγικές δυνάμεις, οι επιστήμονες, οι εργαζόμενοι που έχουν λόγο και κυρίως έχουν μπέσα και τιμή.

Τα επόμενα χρόνια, με την κατάρρευση της νοοτροπίας Τσίπρα, θα συμβούν μεγάλες ανατροπές στο πολιτικό σκηνικό της Ελλάδας. Οι Έλληνες, έπειτα από 7 χρόνια βαθιάς οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και αξιακής κρίσης, δεν αντέχουν άλλο τις ίδιες τακτικές, Τις κλειστές κάμαρες, τις βαρονίες, τους διαδρομιστές της εξουσίας.

Ο Κ. Μητσοτάκης έχει την ευκαιρία να αλλάξει τα πάντα και δείχνει να την χάνει, κυρίως λόγω έλλειψης πυγμής. Η Φώφη Γεννήματα τη χάνει λόγω ανικανότητας και τα υπόλοιπα κόμματα της κεντροαριστεράς βολοδέρνουν μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας διότι δεν μπορούν να αφουγκραστούν την κοινωνία. Αν υπάρξει ένας που θα πείσει τον κόσμο πως δεν είναι του συστήματος, δεν είναι λαμόγιο, δεν είναι διαπλεκόμενος και δεν λέει ψέματα, θα πάρει όλο το χαρτί για πολλά χρόνια. Ο Τσίπρας θα μπορούσε να είναι ένας τέτοιος ηγέτης υπό δύο όρους: Ο πρώτος είναι ότι είχε τεράστια έλλειψη παιδείας, αστικής κουλτούρας και φυσικά δεν είχε εξωστρέφεια.

Ο δεύτερος είναι πως ήταν λαϊκιστής, ψεύτης και αριβίστας. Πρόδωσε την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και είναι σίγουρο ότι σύντομα θα προδοθεί από αυτούς.

Η χώρα χρειάζεται ανανέωση, θέλει αλλαγή πολιτικής γενιάς, μακριά από τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα. Όσο δεν θα το συνειδητοποιούν αυτό τα συστημικά κόμματα τόσο θα βουλιάζουν και ταυτόχρονα θα αποθεώνεται ο λαϊκισμός. Γι’ αυτό πρέπει να βγουν μπροστά οι καθαροί.

Διαβάστε περισσότερα