Όπως ο Ιωαννίδης τον Ιούλιο του 1974…

Tην άνοιξη του 1974, ο δικτάτορας Ιωαννίδης, συνειδητοποίησε ότι δεν του βγαίνει τίποτε!

Κατάλαβε ότι εσωτερικά δεν μπορεί να σταθεροποιήσει το καθεστώς του, ότι η κρίση που προκάλεσε μέσα στο στράτευμα με την ανατροπή Παπαδόπουλου, υπονόμευσε το βασικό πυλώνα της δικτατορίας, ότι ο «πολιτικός κόσμος» που είχε αρνηθεί να συμμετάσχει στο πείραμα Μαρκεζίνη του Παπαδόπουλου, ήταν ακόμα πιο αρνητικός προς τον Ιωαννίδη, ότι η διεθνής του απομόνωση ήταν καθολική και ασφυκτική πλέον, ενώ η οικονομική κρίση που είχε προκληθεί από τον Πόλεμο του Γιόμ Κιπούρ (Οκτώβριος 1973)

Τότε λοιπόν, στην απόγνωσή του, ο Ιωαννίδης σκέφτηκε το απονενοημένο «άλμα προς τα μπρος»: Ετοίμασε πραξικόπημα στην Κύπρο, με στόχο να προκηρύξει την «Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα» (να δώσει ένα… «μικρό κομμάτι» στην Τουρκία!) και να δρέψει «δάφνες εθνικού ηγέτη»…

Μη ξεχνάμε πως για το εθνικό όραμα της «Ένωσης» διαδήλωνε σύμπασα η νεολαία, ακόμα και η Αριστερά, ως τις αρχές της δεκαετίας του ’60!

Υπάρχουν ακόμα και μπορούν να βρεθούν εύκολα δηλώσεις του Γεωργίου Παπανδρέου, του Κώστα Μητσοτάκη, του Ηλία Ηλιού και άλλων στελεχών της εποχής, οι οποίοι το 1959-60 αποδοκίμαζαν τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως… «νεκροθάφτη της Ένωσης» για τις συμφωνίες της Ζυρίχης και του Λονδίνου.

(Πολύ καλή ανάλυση όλου αυτού του παρασκηνίου, υπάρχει στη μονογραφία του Νίκου Πουλατζά, «η Κρίση των δικτατοριών», που κυκλοφόρησε στα τέλη του 1974).

Και ασφαλώς τον Ιούλιο του 1974, το όραμα της «Ένωσης» δεν είχε ξεθωριάσει ακόμα.

Ο Ιωαννίδης, λοιπόν, σκόπευε να το εκμεταλλευτεί πλήρως για να σταθεροποιήσει το καθεστώς του.

Πλην… την πάτησε πανηγυρικά. Η μάλλον τραγικά!

Αντί της Ένωσης Κύπρου-Ελλάδας ήλθε η εισβολή της Τουρκίας στην Κύπρο.

Αντί να πάρει «ένα μικρό κομμάτι η Τουρκία», κατέλαβε (και διατηρεί ακόμα) σχεδόν το 40% της Κύπρου!

Αντί για «εθνικό θρίαμβο» προκάλεσε εθνική καταστροφή.

Και αντί να σταθεροποιήσει το προσωπικό του καθεστώς, υποκίνησε την ίδια την ανατροπή της δικτατορίας!

Αλλά και ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, ένα χρόνο πριν, την άνοιξη του 1973, απογοητευμένος κι εκείνος, από την πορεία της διεθνούς Οικονομίας (που από τότε δεν πήγαινε καλά), από τη συνεχιζόμενη διπλωματική του απομόνωση στο εξωτερικό και από την απροθυμία του «αστικού πολιτικού κόσμου» να συνεργαστεί μαζί του, έκανε κι εκείνος απονενοημένο «άλμα προς τα μπρός»: Κήρυξε το τέλος της Βασιλείας και προκήρυξε εκλογές για «ομαλοποίηση» της πολιτικής ζωής.

Δηλαδή για «νομιμοποίηση» της δικτατορίας. Πόνταρε κι αυτός στα δημοκρατικά ανακλαστικά των «κεντρώων και των αριστερών» κατά του Θρόνου.

Δεν του βγήκε ούτε εκείνου! Αντί να διασπάσει τους αντιπάλους του, διέσπασε τελικά τους δικούς του, προκάλεσε μεγάλη αναταραχή στο στράτευμα και επέσπευσε το «κίνημα» του Ιωαννίδη να τον ανατρέψει…

Συμπέρασμα: Αυταρχικά καθεστώτα έχουν την τάση να κάνουν τέτοια «απονενοημένα διαβήματα», προσπαθώντας να κερδίσουν σημαντικό μέρος της κοινωνίας μαζί τους.

Κυρίως όταν δεν τους βγαίνει τίποτε άλλο!

Αν τους βγαίνουν τα σχέδια, δηλαδή όσο η οικονομία τους πάει καλά, όσο το διεθνές περιβάλλον τους «σηκώνει», δεν έχουν λόγο να πάρουν τέτοια μεγάλα ρίσκα.

Αλλά όταν τα πράγματα δεν τους πάνε καλά, τότε κάνουν τα μεγάλα «άλματα». Που συνήθως αποδεικνύονται άλματα στο κενό…

Ο Παπαδόπουλος, δικτάτορας ο ίδιος, πήγε να το παίξει… μεγάλος δημοκράτης κατά της Βασιλείας! Να εκμεταλλευτεί τα «δημοκρατικά ανακλαστικά» της κοινωνίας τότε…

Και ο Ιωαννίδης, γνωστός για τη συνωμοτική του «δικτύωση» με πάσης φύσεως «ξένα κυκλώματα», πήγε να το παίξει… «εθνικός ηγέτης»! Να εκμεταλλευτεί τα «εθνικά ανακλαστικά» της κοινωνίας…

Σε μικρότερο βαθμό και ένας εκλεγμένος ηγέτης αυτή τη φορά, ο Ανδρέας Παπανδρέου, την ώρα που αναγκάστηκε να κάνει τη μεγαλύτερη λιτότητα που είχε γίνει ως τότε (επί υπουργίας Σημίτη, μετά το 1986), κι ενώ υποχωρούσε συνεχώς στις δημοσκοπήσεις, έβγαλε κι εκείνος ξαφνικά από το συρτάρι, το θέμα της «Εκκλησιαστικής περιουσίας» (με υπουργό τον Τρίτση τότε) και προσπάθησε να κερδίσει τα αντικληρικαλιστικά ανακλαστικά της ευρύτερης Αριστεράς.

Τελικά υποχρεώθηκε κι εκείνος σε ταπεινωτικό συμβιβασμό, έχασε βασικούς υπουργούς του τότε (τον Τρίτση και τον Αρσένη) και δεν μπόρεσε να αποφύγει την ήττα του σε τρεις διαδοχικές εκλογικές μάχες τα αμέσως επόμενα χρόνια (1989-90).

Σχεδόν πάντα τέτοια «άλματα στο κενό» καταλήγουν «μπούμεραγκ»…

Είναι ένδειξη πανικού όσων τα αποτολμούν, γιατί δεν τους βγαίνει τίποτε άλλο.

Κι αντί να φέρουν ανάκαμψη της δημοτικότητας, προκαλούν ταχύτερη καθίζηση.

Κι όσο πιο αυταρχικό καθεστώς τα επιχειρεί, τόσο πιο συντριπτική είναι η ήττα που ακολουθεί.

Έτσι κι ο Τσίπρας βγήκε με τη «σημαία» του «αγώνα κατά της διαπλοκής».

Κι αντί να καθαρίσει ένα σύστημα διαπλοκής που είχε ήδη αποδυναμωθεί λόγω της οικονομικής κρίσης, ήλθε να θεσμοθετήσει σε πιο στέρεες βάσεις την ίδια τη διαπλοκή, την αδιαφάνεια και το ξέπλυμα του μαύρου χρήματος.

Και να φέρει πολύ χειρότερους από εκείνους που «έδιωξε» (υποτίθεται)…

Κι αντί να κερδίσει στηρίγματα στο εσωτερικό της χώρας, έχασε κι αυτά που είχε ως τώρα. Όπως δείχνουν και τα πρωτοσέλιδα της περασμένης Κυριακής.

Κι αντί να κερδίσει την «έξωθεν καλή μαρτυρία» (της Τρόικας), εν όψει της επόμενης αξιολόγησης, τώρα του διαμηνύουν ότι δεν θα πάρει ούτε τα υπόλοιπα χρήματα της προηγούμενης αξιολόγησης.

Κι αντί στο διεθνή ορίζοντα να κερδίζει κάποια «ερείσματα», τώρα χάνουν πανηγυρικά κι εκείνοι που τον «στήριζαν» ως πρόσφατα (Ολάντ) ή φαίνονταν να τον ανέχονται (Μέρκελ).

Του Παπαδόπουλου του πήρε τρείς-τέσσερις μήνες το 1973 για να αντιληφθεί πως η εκδίωξη του Θρόνου, η ανακήρυξη της Προεδρικής Δημοκρατίας και του πειράματος Μαρκεζίνη, δεν θα κορόιδευαν κανένα.

Στο μεταξύ, βέβαια, κάποιοι αφελείς παρ’ ολίγο να «τσιμπήσουν» τότε, υποστηρίζοντας ότι: «δικτάτορας ο Παπαδόπουλος, αλλά είναι ο μόνος που… έδιωξε το Βασιλιά»! Ευτυχώς δεν επικράτησαν αυτές οι σκέψεις τότε…

Του Ιωαννίδη του πήρε μόνον έξη μέρες να αντιληφθεί, ότι το πραξικόπημα ανατροπής του Μακαρίου, δεν θα έφερνε «εθνικό θρίαμβο», θα έφερνε τελικά εθνική ταπείνωση και καταστροφή.

Του Τσίπρα δεν θα του πάρει παραπάνω, να καταλάβει, ότι ο κόσμος δεν «τσιμπάει» σε τέτοια επικοινωνιακά τεχνάσματα, ιδιαίτερα τη στιγμή που η ύφεση βαθαίνει, η εκταμίευση της υπό-δόσης αναβάλλεται, τα λουκέτα πολλαπλασιάζονται, οι παλαιοί συνομιλητές του που τον δοξολογούσαν, τώρα στρέφονται εναντίον του, και ο κόσμος έχει πια γονατίσει από τις υποχρεώσεις ενός προγράμματος, το οποίο, έτσι κι αλλιώς, δεν βγαίνει…

Το ΔΝΤ ήδη λέει ότι δεν έχει αποφασίσει αν θα μπει στο Πρόγραμμα. Και η τελική απόφαση του ΔΝΤ (απαραιτήτως μέσα στους επόμενους τρείς μήνες, δηλαδή ως το τέλος της χρονιάς) ΔΕΝ κρύβει «ευχάριστες εκπλήξεις» για την Ελλάδα. Κρύβει, μάλλον, πολύ δυσάρεστες εκπλήξεις για την κυβέρνηση Τσίπρα!

Χώρια που χωρίς ΔΝΤ καταρρέει και το ίδιο το τωρινό Μνημόνιο…

Ο Τσίπρας, λοιπόν, επιχείρησε την τελευταία του «κομπίνα» μπας και «γυρίσει το παιγνίδι». Δεν του βγαίνει! Και δεν υπήρχε εξ αρχής περίπτωση να του βγει…

Τα επόμενα 24ωρα θα το συνειδητοποιεί και ο ίδιος όλο και περισσότερο…

Θα του το δώσουν να το καταλάβει οι ίδιοι οι παλιοί του «φίλοι».

Αλλά πρέπει απερίφραστα να του το υπογραμμίσουν και οι αντίπαλοί του.

Ο Τσίπρας άνοιξε ήδη «τον ασκό του Αιόλου», με τη υπόθεση των «αδειοδοτήσεων». Αντί να καθαρίσει τη διαπλοκή εμφάνισε τη χειρότερη «αριστερή διαπλοκή». Κι έκανε εχθρούς του, τους πάντες…

Κάποιοι, αφελείς πήγαν να «τσιμπήσουν» ξανά, ως συνήθως. Αλλά μετά κατάλαβαν κι αυτοί…

Ο Τσίπρας θα πέσει, αν μη τι άλλο, γιατί ξεσήκωσε και συνάσπισε τους πάντες εναντίον του.

Αλλά το βασικό είναι, στη πτώση του Τσίπρα τον πρώτο ρόλο να τον παίξουν οι φιλελεύθερες δυνάμεις, οι πραγματικοί αντίπαλοί του.

Κι όχι να αφήσουν τους άλλους να κάνουν τη… «βρωμοδουλειά»!

Σε τέτοιες περιπτώσεις η «βρωμοδουλειά» είναι… μισή δουλειά και ολόκληρη χαμένη ευκαιρία!

Ο Τσίπρας την πάτησε ήδη, όπως ο Ιωαννίδης τον Ιούλιο του 1974.

Το θέμα είναι να βρεθούν εκείνοι που θα μετατρέψουν την κρίση που θα ακολουθήσει σε ευκαιρία νέας μεταπολίτευσης.

Χωρίς να μεσολαβήσει εθνική καταστροφή αυτή τη φορά…

Διαβάστε περισσότερα