Κριμαία, ένας χρόνος μετά

Ένα χρόνο μετά την προσάρτηση της περιοχής από τη Ρωσία, μετά από μια θρασύτατη πράξη που παραβίασε τις διεθνείς συνθήκες και ξανασχεδίασε τα σύνορα της Ευρώπης για πρώτη φορά μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι δυτικές κυβερνήσεις και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έχουν ξεχάσει σε μεγάλο βαθμό τα δεινά της χερσονήσου, σχολιάζει η Alina Polyakova του think tank, Atlantic Council.

Στη Ρωσία, ωστόσο, αυτή η

αρπαγή της γης κάθε άλλο παρά ξεχάστηκε. Η ημέρα της προσάρτησης της Κριμαίας γιορτάστηκε με μεγάλη επισημότητα, παρελάσεις και την πρόσφατη κυκλοφορία του νέου ρωσικού ντοκιμαντέρ, «Κριμαία: Η επιστροφή στην πατρίδα». Στην ταινία, ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν αποκαλύπτει ότι διέταξε την προσάρτηση της Κριμαίας και ότι το σχέδιο αυτό εκκολάφθηκε σε μια νυχτερινή συνάντηση τον Φεβρουάριο, όταν ο τότε πρόεδρος της Ουκρανίας Βίκτορ Γιανουκόβιτς εγκατέλειψε το Κίεβο και κατέφυγε στη Ρωσία.

Δίνοντας την εντύπωση ότι έκανε κάτι αξιόλογο με την ταχεία και σχετικά αναίμακτη αρπαγή γης, ο Πούτιν λέει ότι ήταν έτοιμος να θέσει το πυρηνικό οπλοστάσιο της Ρωσίας σε επιφυλακή σε περίπτωση που η κατάσταση κλιμακωθεί, επειδή η Κριμαία ήταν απλά τόσο σημαντική για τον Πρόεδρο της Ρωσίας. Και είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί: η προσάρτηση βοήθησε τη δημοτικότητα του Πούτιν να εκτοξευθεί στα υψηλότερα επίπεδά της (σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, τα ποσοστά αποδοχής του Πούτιν είναι στο 86 τοις εκατό) και προκάλεσε ένα νέο κύμα ρωσικού εθνικισμού που έκανε τα οικονομικά δεινά της Ρωσίας πιο εύκολο να εξηγηθούν στον ρωσικό πληθυσμό. Για τον Πούτιν, η προσάρτηση της Κριμαίας ήταν λαχείο.

Στο μεταξύ, η παραμέληση της Δύσης και ο σεβασμός της Ρωσίας είναι η ίδια η Κριμαία. Η ρωσική κατοχή της χερσονήσου δεν έφερε μόνο ρωσικά διαβατήρια στους κατοίκους της. Έφερε ένα καταπιεστικό νέο καθεστώς που καταπνίγει τις ανεξάρτητες φωνές, ευνοεί τις διακρίσεις εις βάρος εθνοτικών μειονοτήτων, παρενοχλεί τους ουκρανούς ομιλητές και εφαρμόζει επιλεκτικά το νόμο.

Οι κάτοικοι της Κριμαίας σήμερα έχουν ελάχιστη πρόσβαση σε εξωτερικές πηγές ειδήσεων, και τα δυτικά ακροατήρια γνωρίζουν ελάχιστα για τις πολυάριθμες παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που έχουν γίνει πλέον ένα κανονικό μέρος της καθημερινής ζωής στη χερσόνησο. Μια έκθεση του Atlantic Council και του Freedom House για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην υπό ρωσική κατοχή Κριμαία, εξιστορεί με πλήρεις λεπτομέρειες τις τεχνικές εκφοβισμού που χρησιμοποιούνται από τις ρωσικές αρχές: ακτιβιστές και δημοσιογράφοι «εξαφανίζονται», μέλη της κοινότητας των ιθαγενών Τατάρων της Κριμαίας δεν επιτρέπεται να ασκούν το αστικό δικαίωμα της ειρηνικής συνάθροισης και όλοι οι κάτοικοι, ανεξαρτήτως εθνικότητας ή γλωσσικής προτίμησης, είναι ευάλωτοι στην παρενόχληση και μπορεί να τους κατάσχουν τις περιουσίες.

Αυτό δείχνει πλήρη αδιαφορία του Κρεμλίνου για τους ίδιους τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι προστατεύει όταν προσάρτησε την Κριμαία στις 18 Μαρτίου 2014: τους Ρώσους. Πολλοί κάτοικοι της Κριμαίας παραμένουν απαθείς για το μέλλον τους ως Ρώσοι πολίτες. Όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο, απλά θέλουν να έχουν μια αίσθηση ασφάλειας, κάτι που το Κρεμλίνο υποσχέθηκε αλλά δεν έχει προσφέρει ακόμη.

Η διεθνής κοινότητα έχει στρέψει την προσοχή της προς την ανατολική Ουκρανία, αλλά η Κριμαία δεν πρέπει και δεν μπορεί να ξεχαστεί. Η Ρωσία πρέπει ακόμα να λογοδοτήσει για τη διάλυση της συμφωνίας της Βουδαπέστης, στην οποία συμφώνησε να εξασφαλίσει την ανεξαρτησία, την κυριαρχία και τα σύνορα της Ουκρανίας. Σε απάντηση στην εν λόγω συμφωνία, η Ουκρανία εγκατέλειψε το πυρηνικό της οπλοστάσιο, και έγινε η μόνη χώρα στον κόσμο που το έκανε, μια απόφαση για την οποία τώρα έχει πληρώσει ακριβά.

Δεν είναι πολύ αργά για τους ηγέτες της Δυτικής Ευρώπης και των ΗΠΑ να λάβουν μια ισχυρή, ενωμένη στάση για την Κριμαία. Οι οικονομικές κυρώσεις σε συνδυασμό με τη χαμηλή τιμή του πετρελαίου επηρεάζουν ως ένα βαθμό τη ρωσική οικονομία. Ο εθνικισμός φτάνει μόνο για να καλύψει τον οικονομικό πόνο που αισθάνεται ο ρωσικός λαός.

Αν ο Πούτιν χάσει την υποστήριξη στο εσωτερικό, θα είναι πολύ πιο δύσκολο να πείσει τους πολίτες του ότι ένας πόλεμος μεσολάβησης στην Ουκρανία είναι μια καλή ιδέα. Η Ρωσία σήμερα είναι οικονομικά ασθενέστερη και πιο επεκταμένη στρατιωτικά απ’ ό,τι ήταν πριν από έναν χρόνο.

Οι δυτικοί ηγέτες θα πρέπει να αποκόψουν τη Ρωσία από το σύστημα SWIFT (Society for Worldwide Interbank Financial Telecommunication), ένα ασφαλές σύστημα ανταλλαγής μηνυμάτων που χρησιμοποιείται από χιλιάδες τράπεζες για τις διεθνείς μεταφορές χρημάτων. Αυτό θα ήταν επιζήμιο για τον τραπεζικό τομέα της Ρωσίας. Επιπλέον, οι ρωσικές αρχές θα πρέπει να λογοδοτήσουν για την παράνομη απαλλοτρίωση ιδιωτικής περιουσίας στην Κριμαία. Οι πολίτες και οι ιδιωτικές επιχειρήσεις που έχουν χάσει τα περιουσιακά τους στοιχεία στην Κριμαία, τα οποία εκτιμάται ότι είναι αξίας δισεκατομμυρίων δολαρίων, θα πρέπει να εξουσιοδοτηθούν για να οδηγήσουν τις αρχές στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο. Η διεθνής κοινότητα μπορεί να διασφαλίσει ότι υπάρχει μια σαφής πορεία για τέτοιου είδους νομική δράση.

Αυτή δεν είναι η ώρα για να ξεχάσουμε την Κριμαία. Τώρα είναι η κατάλληλη στιγμή για να υπενθυμίσουμε στο Κρεμλίνο ότι η διατλαντική κοινότητα εξακολουθεί να καθοδηγείται από τις δημοκρατικές αξίες και το σεβασμό του κράτους δικαίου, καθώς και ότι υπάρχουν πραγματικές συνέπειες, όταν αυτοί οι νόμοι καταπατούνται.

http://www.newsweek.com/one-year-after-putin-invaded-remember-crimea-314886

Διαβάστε περισσότερα