Η ζωή μετά το 7-1: η κατάρα των ηττημένων

Η ταπεινωτική ήττα της Βραζιλίας στο Παγκόσμιο Κύπελλο θα ακολουθεί τους παίκτες της για μια ζωή. Δεν είναι όμως οι μόνοι.

Την επόμενη εβδομάδα οι παίκτες που εκπροσώπησαν τη Βραζιλία στο φετινό Παγκόσμιο Κύπελλο θα πάνε διακοπές και θα θυμούνται τις επιτυχίες τους. Γεννήθηκαν φτωχά αγόρια οι περισσότεροι και έχουν γίνει εξαιρετικά πλούσιοι και αξιοζήλευτοι άνδρες. Εκατομμύρια τους θαυμάζουν. Ονειρεύτηκαν τη νίκη, αλλά όλοι ήξεραν ότι θα ήταν δύσκολο να υλοποιηθεί χωρίς τον Νεϊμάρ ή τον Τιάγκο Σίλβα. Όμως, τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμεναν. Έτσι, την επόμενη εβδομάδα, στις διακοπές

Η πρώτη απογοήτευση της Βραζιλίας

Το πρωί της 16ης Ιουλίου 1950, ο Μοασίρ Μπαρμπόσα ήταν επιτυχημένος. Ως τερματοφύλακας της Βραζιλίας, ήταν πρωταθλητής της Νότιας Αμερικής, έχοντας κερδίσει το Κόπα Αμέρικα το προηγούμενο έτος, νικώντας 7-0 την Παραγουάη στον τελικό (κάτι πολύ σημαντικό για έναν τερματοφύλακα). Επίσης, υπήρξε πολλές φορές πρωταθλητής με την ομάδα του. Εκείνη την ημέρα θα εκπροσωπούσε τη χώρα του και πάλι, αυτή τη φορά στον πρώτο μεταπολεμικό τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο νεόδμητο στάδιο Μαρακανά του Ρίο. Περίπου 200.000 άνθρωποι, το μεγαλύτερο πλήθος στην ιστορία του ποδοσφαίρου, περίμενε τη Βραζιλία να νικήσει εύκολα την Ουρουγουάη, παρά το ότι χρειαζόταν μόνο μια ισοπαλία για να κερδίσει τον πρώτο παγκόσμιο τίτλο της και η Βραζιλία άνοιξε το σκορ, αλλά τελικά έχασε με 2-1.

Ήταν παράλογο να διασύρουν τον Μπαρμπόσα. Δεν έφταιγε για το πρώτο γκολ της Ουρουγουάης, ενώ για το δεύτερο άφησε ένα σουτ κοντά στο δοκάρι –ένα κλασικό λάθος. Εκτός αυτού, ο Μπαρμπόσα ψηφίστηκε ως ο καλύτερος τερματοφύλακας στο τουρνουά και η εμφάνισή του δεν απογοήτευσε. Έψαχναν όμως για εξιλαστήριο θύμα και ο Τζουβενάλ με τον Μπιγκόντε -οι άλλοι δύο μαύροι παίκτες- ήταν υποψήφιοι. Ο Μπαρμπόσα πήρε τη θέση. Για εβδομάδες μετά τον αγώνα, ο ίδιος και η σύζυγός του τόλμησαν να μην εγκαταλείψουν το σπίτι τους στο βόρειο Ρίο, ούτε καν να απαντήσουν στο τηλέφωνο. Ο Μπαρμπόσα συνέχισε να παίζει, αλλά μόνο για μια ακόμη φορά για τη Βραζιλία. Πέρασαν 40 χρόνια μέχρι η εθνική να πάρει τον επόμενο μαύρο τερματοφύλακά της.

Και ο διασυρμός του Μπαρμπόσα δεν διορθώθηκε ποτέ. Ακόμη και καθώς η ομάδα της Βραζιλίας άρχισε να κερδίσει τη φήμη της, ο Μπραμπόσα παρέμεινε «τοξικός» για πολλούς Βραζιλιάνους. «Είναι ο άνθρωπος που έκανε όλους τους Βραζιλιάνους να κλαίνε» άκουσε κάποτε μια γυναίκα να ψιθυρίζει στον γιο της σε ένα σούπερ μάρκετ. Κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1994, επισκέφθηκε μια προπόνηση της εθνικής ομάδας, αλλά εκδιώχτηκε σαν κακό γούρι. Καθ' όλη τη ζωή του, ο Μπαρμπόσα προσπάθησε να παραμείνει ευδιάθετος, ακόμα και όταν ήταν δύσκολο. Η μέγιστη ποινή στη Βραζιλία είναι 30 χρόνια, συνήθιζε να λέει. Πέθανε άφραγκος το 2000.

Σκωτσέζικο χιούμορ

Ποια είναι η απάντηση; Όπως ο Μπαρμπόσα, ο Σκωτσέζος τερματοφύλακας Φρανκ Χάφεϊ ήλπιζε ότι το χιούμορ μπορεί να τον σώσει από τη δική του ντροπή, αλλά είναι δύσκολο να υποστηρίξει κανείς ότι λειτούργησε. Το 1960, ο Χάφεϊ έπαιξε το πρώτο παιχνίδι του με τη Σκωτία, αποκρούοντας ένα πέναλτι του Μπόμπι Τσάρλτον, σε μια ισοπαλία 1-1 στο Hampden Park. Στις 15 Απριλίου του 1961, έπαιξε το τελευταίο του παιχνίδι στο Γουέμπλεϊ, όπου η Σκώτια υπέστη την βαρύτερη ήττα από την Αγγλία, με 9-3. Ο Χάβει έκανε λάθη. Όλη η ομάδα έκανε και το παραδέχτηκαν. Ωστόσο, παραμένει ο Σκωτσέζος που έφαγε εννιά γκολ από την Αγγλία.

Μετά το παιχνίδι, ο Χάφεϊ θυμάται φωτογραφίες του κάτω από ρολόγια που έδειχναν 9:03, ή σε μια πλατφόρμα σιδηροδρομικού σταθμού με το εννέα. Το όνομά του έγινε ανέκδοτο. Παρέμεινε τερματοφύλακας της Σέλτικ, αλλά όπως λέει, σύντομα άρχισε να ψάχνει για έναν λόγο για να απαλλαγεί από αυτόν. Αργότερα έφυγε για την Σουίντον. Το 1965 μετανάστευσε στην Αυστραλία, όπου έπαιξε για πέντε ακόμη χρόνια, πολύ κάτω από το προηγούμενο επίπεδό του. Στη συνέχεια έγινε προπονητής και, φυσικά, τραγουδιστής και κωμικός. «Πρέπει να πω ότι αν φορούσα αυτά τα γυαλιά εκείνη την ημέρα ενάντια στην Αγγλία, τότε ορκίζομαι ότι θα είχαν βάλει μόνο οκτώ» είπε στην Daily Record, το 2005.

Όταν τα πράγματα σοβαρεύουν

Για άλλους, η αποτυχία ήταν τρομερά σοβαρή. Το 1994, η καλύτερη ομάδα όλων των εποχών της Κολομβίας ταξίδεψε για το Παγκόσμιο Κύπελλο στις ΗΠΑ, αφήνοντας πίσω τους μια χώρα στο χάος μετά τη δολοφονία του βαρόνου ναρκωτικών Πάμπλο Εσκομπάρ. Μετά από το πρώτο παιχνίδι, μια ήττα από τη Ρουμανία, άρχισαν να δέχονται απειλές θανάτου - συμπεριλαμβανομένων, μυστηριωδώς, και κάποιων μηνυμάτων στις οθόνες των τηλεοράσεών τους στα δωμάτια του ξενοδοχείου τους. Έχασαν το δεύτερο παιχνίδι από τους οικοδεσπότες, εν μέρει λόγω ενός άτυχου αυτογκόλ από τον αρχηγό της ομάδας Αντρές Εσκομπάρ (καμία σχέση με τον γνωστό). Δώδεκα ημέρες αργότερα, ο Εσκομπάρ πυροβολήθηκε έξι φορές και πέθανε έξω από ένα νυχτερινό κέντρο διασκέδασης στην πόλη Μεντεγίν. Το τι ακριβώς συνέβη δεν έγινε ποτέ γνωστό, αν και ο σωματοφύλακας ενός τοπικού γκάγκστερ ομολόγησε τον φόνο και πέρασε 11 χρόνια στη φυλακή. Ο Εσκομπάρ ήταν 27 ετών όταν πέθανε. Δεν είχε καμία ανάμειξη στο εμπόριο ναρκωτικών, μόλις είχε αρραβωνιαστεί και ήταν έτοιμος να υπογράψει στη Μίλαν. Φαίνεται ότι διαφώνησε με κάποιους άντρες για το γκολ.

Η περίπτωση Μπέκαμ

Αν ζούσε, ο Εσκομπάρ ίσως να μπορούσε να επανορθώσει. Οι αμαρτίες που διαπράχθηκαν στον αγωνιστικό χώρο παίρνουν καλύτερα άφεση εκεί. Ίσως το μεγαλύτερο παράδειγμα είναι ένας παίκτης που σίγουρα έχετε ακούσει. «Κανένας Άγγλος ή Αγγλίδα δεν θα πρέπει να θυμάται εκείνη τη στιγμή», ανέφερε το προφίλ του Ντέιβιντ Μπέκαμ μετά από την ντροπιαστική εμφάνισή του το 1998 –κάποιοι όμως σίγουρα το θυμούνται. Σήμερα ο Μπέκαμ είναι ένας αριστοκράτης του διαδικτύου, μια προσωπικότητα παγκόσμιας εμβέλειας, η παρουσία του οποίου κοσμεί κάθε μεγάλο γεγονός. Χρειάζεται αρκετή προσπάθεια για να θυμηθεί κανείς την εποχή που ήταν «ένα ηλίθιο αγόρι», κατά το πρωτοσέλιδο της Mirror.

Το έγκλημα του Μπέκαμ ήταν να δώσει στον Ντιέγκο Σιμεόνε μια κλωτσιά στην κνήμη, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα του Παγκοσμίου Κυπέλλου με την Αργεντινή. Ο διαιτητής του έδωσε κόκκινη κάρτα και η Αγγλία έχασε στα πέναλτι. Ο Μπέκαμ «επηρεάστηκε τρομερά από αυτό», σύμφωνα με τον Μπόμπι Τσάρλτον, ένας από τους πολλούς μεγιστάνες του ποδοσφαίρου που ζήτησαν επιείκεια. Αλλά δεν έκανε καμία διαφορά. Με τα μαλλιά του και την ποπ σταρ φίλη του, το αγόρι Μπέκαμ ήταν πάντα τόσο εχθρός όσο και ήρωας του αγγλικού ποδοσφαίρου. Υπήρχαν απειλές κατά της ζωής του και καταγγελίες. Ένα ομοίωμά του ήταν κρεμασμένο έξω από ένα μπαρ στο Λονδίνο, επειδή, όπως ο ιδιοκτήτης το έθεσε: «Χρειάζεται ένα μάθημα».

Στην πραγματικότητα, ο Μπέκαμ κάτι έμαθε. Την επόμενη σεζόν έπαιξε έξοχα και κέρδισε το τρεμπλ με την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ένα απαράμιλλο επίτευγμα στο αγγλικό ποδόσφαιρο. Το 2001, το τελευταίας στιγμής φάουλ του ενάντια στην Ελλάδα έδωσε στην Αγγλία μια θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 και η ομάδα του νίκησε την Αργεντινή χάρη σε πέναλτι του Μπέκαμ.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014 υπάρχει μια παρόμοια ιστορία ελπίδας, αφού ουσιαστικά ο Λουίς Σουάρες είναι ένοχος κατ 'ουσίαν για το ίδιο αδίκημα. Ένας από τους παίκτες-αστέρια της χώρας του, έπαιξε άψογα μέχρι που άρχισε να δαγκώνει με αποτέλεσμα να αποκλειστεί από το τουρνουά. Χωρίς αυτόν, η Ουρουγουάη έχασε. Ωστόσο, δεν υπήρξαν ομοιώματα του Σουάρες στο Μοντεβιδέο. Μάλιστα, στην πατρίδα του θεώρησαν την τιμωρία του κάτι σαν μαρτύριο. Πλέον, πήρε μεταγραφή στη Μπαρτσελόνα.

Υπάρχουν πάλι και αυτοί που αυτοκτόνησαν (όπως οι Γκάρι Σπιντ, Αγκοστίνο ντι Μπαρτολομέι, Χιου Φέργκιουσον και Αμπντόν Πόρτε) για λόγους που κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει. Αυτό σίγουρα δεν αποτελεί παρηγοριά για τους Βραζιλιάνους. Ίσως όμως να μην είναι και τόσο δύσκολο στο ποδόσφαιρο να ζήσει κάποιος με μια ντροπή, όσο είναι να ζήσει με τη δόξα.

http://www.theguardian.com/football/2014/jul/11/what-happens-to-footballers-after-nightmare-performance-david-beckham-andres-escobar

Διαβάστε περισσότερα