Γερμανία: Νταβατζής για την Ελλάδα, «κότα» απέναντι στην Τουρκία

Η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, βιώνοντας με τραγικό τρόπο τον γερμανικό “οικονομικό εθνικισμό”, νιώθει στο πετσί της περισσότερο από κάθε άλλο Ευρωπαίο την οικονομική ισχύ της Γερμανίας. Μιας δύναμης, που η οικονομία της είναι κυρίαρχη στην Ευρώπη, και παράλληλα, έχοντας ως σταθερή βάση της τον προστατευτισμό που της παρέχει το Βερολίνο, ξεπερνά τα όρια της Γηραίας ηπείρου, και παγκοσμιοποιείται, αν και απέχει έτη φωτός από την παγκοσμιοποίηση

του αμερικανικού κεφαλαίου. Παρά ταύτα, το ερώτημα εξακολουθεί να υπάρχει: Είναι η Γερμανία οικονομικός γίγαντας και γεωπολιτικός και πολιτικός νάνος; Αν κρίνει κανείς από τους εξευτελισμούς του Βερολίνου από τον Ταγίπ Ερντογάν -ο οποίος μάλιστα, ουδόλως πατάει καλά στα πόδια του- η Γερμανία δείχνει να απέχει παρασάγγας από το να παίξει ρόλο μεγάλης γεωπολιτικής δύναμης.

Την άποψη αυτή έρχονται να ενισχύουν γεγονότα, όπως η αποτυχία της γερμανικής διπλωματίας να διευθετήσει ακόμα και την κατάσταση στα -ασήμαντης γεωπολιτικής- βαρύτητας, Σκόπια, που λίγο έλειψε να ξαναπάρουν φωτιά, αλλά και στην Αλβανία. Και στις δυο περιπτώσεις, εάν δεν υπήρχε η “πυροσβεστική” παρέμβαση των ΗΠΑ, ο κίνδυνος μιας βίαιης κλιμάκωσης ή, εν πάση περιπτώσει, αποσταθεροποίησης, ήταν εμφανής. Γενικότερα, στα Βαλκάνια, όπου, ήδη από τη δεκαετία του 1990, το Βερολίνο παίζει συστηματικά παιχνίδια αποσταθεροποίησης, στην κρίσιμη στιγμή η Γερμανία κρύβεται πίσω από τις ΗΠΑ, οι οποίες στο τέλος καλούνται να “καθαρίσουν” τη φάση. Το ίδιο συμβαίνει και στο Κυπριακό, το οποίο η καγκελάριος, Μέρκελ, αίφνης για πρώτη φορά στην πολυετή θητεία της θυμήθηκε προ μηνών. Ενώ, όμως, σε αυτή την περίπτωση το Βερολίνο θα έπρεπε να βάλει στο παιχνίδι την ΕΕ, όχι μόνο κάτι τέτοιο δεν επεδίωξε, αλλά στις πολύμηνες διεργασίες για την επίλυσή του, οι Βρυξέλλες παίρνουν μέρος ως παρατηρητής (!). Τόσο στην προηγούμενη Διάσκεψη στη Γενεύη, τον Ιανουάριο, όσο και τώρα, στη δεύτερη Διάσκεψη, στις 28 Ιουνίου 2017, στο Κρανς Μοντάνα, στην Ελβετία.

Τα παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι η Γερμανία είναι πολιτικός, και πολύ περισσότερο, γεωπολιτικός “νάνος” είναι πάμπολλα. Ένα λείαν πρόσφατο που αφορά -και- την Ελλάδα, είναι η στάση της απέναντι στην Κίνα. Ενώ, λοιπόν, είναι ο Νο1 Ευρωπαίος επενδυτής στην Κίνα, η Γερμανία, βλέποντας την “διείσδυση” του Πεκίνου στην Ευρώπη, άρχισε -έστω και αργά- να ανησυχεί. Γι' αυτό, άλλωστε, προ ημερών έβγαλε στη σέντρα, μέσω διαρροών σε μεγάλο ξένο ειδησεογραφικό πρακτορείο, την Αθήνα, επειδή, λέει, έβαλε βέτο στο προτεινόμενο, στον ΟΗΕ, ευρωπαϊκό ψήφισμα καταδίκης της Κίνας για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Το Βερολίνο, ωστόσο, καλείται να απαντήσει στο εξής απλό ερώτημα: Γιατί, τότε, έχει δοθεί, σύμφωνα με απολύτως εξακριβωμένες πληροφορίες, ρητή ντιρεκτίβα σε όλους τους πρέσβεις της ΕΕ στο Πεκίνο να μην ανακινούν θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων απέναντι στους Κινέζους αξιωματούχους; Τα παιχνιδάκια του Βερολίνου ίσως να έχουν πέραση σε κάποια δήθεν ευαίσθητα περί τα ανθρώπινα δικαιώματα ακροατήρια, αλλά δεν μπορούν να κρύψουν το γεγονός ότι παίζει παιχνίδια παρασκηνίου με στόχο το ίδιον όφελος.

Ωστόσο, επουδενί πρέπει να διαφεύγει της προσοχής η επισήμανση που γίνεται από πολλά ευρωπαϊκά και υπερατλαντικά χείλη: Ο γερμανικός εθνικισμός δεν θα περιοριστεί μόνον στον οικονομικό τομέα, αλλά επιδιώκει να επεκταθεί και σε όλους τους άλλους (πολιτικό, διπλωματικό, στρατιωτικό, κ.ο.κ.). Μέχρι τότε, του χεριού της θα είναι χώρες μικρού μεγέθους, όπως η Ελλάδα. Άραγε, πως θα αντιδράσει το Βερολίνο, όταν “σκάσει” η Ιταλία, οι Τράπεζες της οποίας αναμένεται να καταρρεύσουν από στιγμή σε στιγμή; Κοντός ψαλμός αλληλούϊα.

Τούρκικα χαΐρια

Εύλογα, όμως, προκύπτει ένα άλλο σοβαρό ερώτημα: Μπορεί η Ελλάδα να στηριχτεί στη Γερμανία για τα μεγάλα γεωπολιτικά προβλήματα της περιοχής μας; Αν κρίνει κανείς από τις ήπιες αντιδράσεις του Βερολίνου, όταν η Τουρκία κλιμάκωσε την κόντρα για τη βάση του Ινσιρλίκ, αλλά και τις προκλητικές δηλώσεις Ερντογάν επί σειρά μηνών (χαρακτήριζε “ναζί” τους Γερμανούς), όχι. Η έως τώρα γερμανική στάση απέναντι στην Τουρκία δείχνει ότι η αντίδραση του Βερολίνου σε περίπτωση κρίσης στην περιοχή μας (π.χ. ελληνοτουρκικής) θα είναι χλιαρή.

Το μόνο θετικό, μέχρι στιγμής, είναι ότι η Γερμανία υποστηρίζει σταθερά στους κόλπους του ΝΑΤΟ την παραμονή της ναυτικής ΝΑΤΟϊκής δύναμης στο Αιγαίο, με πρόσχημα το Μεταναστευτικό. Κι' αυτό, παρά τις έντονες και συνεχείς αντιδράσεις της Άγκυρας, η οποία ζητάει την απόσυρσή της. Θα εξακολουθήσει, όμως, το Βερολίνο να κρατάει αυτή τη στάση και μετά τις γερμανικές εκλογές του Σεπτεμβρίου ή, έκτοτε, θα δούμε μια οβιδιακή μεταμόρφωση της Γερμανίας;

Η εξαιρετικά ήπια στάση ανοχής της Γερμανίας απέναντι στην Τουρκία, πρέπει να προβληματίσει όλες τις πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα. Ο λόγος είναι ότι η γερμανική “στρατηγική υπομονή” στα τουρκικά τερτίπια δεν έχει τέλος. Διότι, μπορεί οι Μέρκελ και Σόϊμπλε να δηλώνουν ότι θα ήθελαν κάποιον άλλον συνομιλητή στη θέση του Ερντογάν, αλλά στην πράξη, λόγω των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων της Γερμανίας στην Τουρκία, του Προσφυγικού – Μεταναστευτικού, αλλά και της μεγάλης τουρκικής διασποράς εντός της χώρας, το Βερολίνο επιδεικνύει υπέρμετρη “υπομονή” και “ανοχή”. Μπορεί, λοιπόν, οι γερμανοτουρκικές σχέσεις να έχουν πέσει σε ιστορικό χαμηλό, και η Τουρκία να προκαλεί συνεχώς, αλλά για το Βερολίνο, οι σχέσεις του με την Άγκυρα παραμένουν υψηλής προτεραιότητας. Κι ας είναι περισσότερο από ανάγκη και λιγότερο από επιλογή.

Το χειρότερο, όμως, όπως αναφέρουν διπλωματικοί κύκλοι πολύ καλοί γνώστες των γερμανοτουρκικών σχέσεων, είναι ότι πλέον το Βερολίνο θεωρεί ως κάτι το “φυσιολογικό” την ένταση στις διμερείς σχέσεις, με αποτέλεσμα, η γερμανική πολιτική ηγεσία και οι διπλωμάτες να σκέφτονται όχι εάν θα προκύψει νέα εστία τριβής με την Άγκυρα, αλλά το πότε θα εκδηλωθεί. Η άποψη που φαίνεται να είναι πλέον εμπεδωμένη στο Βερολίνο είναι ότι, ναι μεν η Τουρκία επιδεικνύει μια σταθερά προβληματική συμπεριφορά, αλλά, επειδή αποτελεί σημαντικό παράγοντα και εταίρο, επιβάλλεται να υπάρχει διαρκής διάλογος μαζί της, να ακολουθείται ήπια τακτική απέναντί της, ώστε να μην αποξενωθεί από την ΕΕ, και, έτσι, να προκληθούν περισσότερα προβλήματα. Αντίθετα, δια της “ανοχής” και της “ήπιας” στάσης, η Τουρκία θα επηρεαστεί θετικά και θα μετακινηθεί σταδιακά σε μετριοπαθέστερες θέσεις. Κοντολογίς, η Γερμανία ελπίζει ότι, με την τακτική της “ανοχής”, θα ξαναφέρει την Τουρκία στον ... σωστό δρόμο. Είναι εμφανές ότι το Βερολίνο αδυνατεί να κατανοήσει (ή εθελοτυφλεί) ότι η Άγκυρα αντιλαμβάνεται την ανεκτικότητά του, μάλλον ως αδυναμία του, και όχι ως δείγμα “διπλωματικού πολιτισμού”.

Αυτό, εξάλλου, φάνηκε πεντακάθαρα στην περίπτωση της βάσης του Ινσιρλίκ, όπου, παρά τις πολιτικές – διπλωματικές διεργασίες, τα γερμανικά μαχητικά αεροσκάφη και το προσωπικό τους, αποσύρονται. Ακόμα πιο εξευτελιστικό για την “ισχυρή” Γερμανία είναι ότι θα είναι αμερικανικά μεταγωγικά αεροσκάφη που θα μεταφέρουν στην Ιορδανία τα γερμανικά μαχητικά και το προσωπικό τους. Η Άνγκελα Μέρκελ γνώριζε πολύ καλά, ήδη από τις 25 Μαΐου 2017, οπότε στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής στο ΝΑΤΟ, συναντήθηκε με τον Ταγίπ Ερντογάν, ότι η Τουρκία ήταν αμετακίνητη στη θέση της και ότι οι γερμανικές δυνάμεις δεν επρόκειτο να παραμείνουν στο Ινσιρλίκ. Ως γνωστόν, το θέμα ξεκίνησε επειδή η Άγκυρα αρνείτο σε ομάδα Γερμανών βουλευτών να επισκεφτούν τις γερμανικές δυνάμεις στο Ινσιρλίκ. Παρ' ότι, λοιπόν, γνώριζε τι θα γίνει, η Α.Μέρκελ δεν δίστασε να στείλει στην Τουρκία τον υπουργό Εξωτερικών της, Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, σε μια ... ύστατη προσπάθεια διευθέτησης του προβλήματος. Κι' αυτός, παρ' ότι επίσης ήξερε το άδοξον του εγχειρήματος, πήγε. Γιατί; Μα, γιατί η τουρκική μειονότητα στη Γερμανία είναι “πελατεία” του Σοσιαλιστικού Κόμματος, και δεν ήθελε να δείξει “αδιάλλακτος”, με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει να χάσει αυτή τη δεξαμενή ψήφων. Γι' αυτό, άλλωστε, η απομάκρυνση των Γερμανών από το Ινσιρλίκ, συνοδεύτηκε από καθησυχαστικές δηλώσεις του -συνήθως λαλίστατου- Γερμανού υπουργού Εξωτερικών, και γι' αυτό, αν και οι Γερμανοί Σοσιαλιστές είναι πυρ και μανία με την τουρκική πολιτική και την τακτική της Μέρκελ, δεν βγάζουν άχνα. Τόσο “σοβαρή” είναι η εξωτερική πολιτική της Γερμανίας που θέλει να ονομάζεται “μεγάλη” δύναμη, αλλά που το μόνο το οποίο έχει καταφέρει, είναι να κρατάει για χρόνια στην κλίνη του Προκρούστη την Ελλάδα και να δημιουργεί όλες τις προϋποθέσεις για διάλυση της Ευρώπης.

Διαβάστε περισσότερα