Αντώνη Σαμαρά, σου χτυπάμε το καμπανάκι από την Βόρεια Ελλάδα

Πανικόβλητος ο φίλος μου, ήρθε και κάθισε δίπλα μου στο καφέ. Τα μάτια του πετούσαν αστραπές και γεμάτος θυμό παρήγγειλε τον καφέ του. Χειρονομούσε, φώναζε και κάποια στιγμή άπλωσε τα χέρια του με ανοικτές τις παλάμες και φασκέλωσε προς το γραφείο τοπικού βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας που βρισκόταν ακριβώς απέναντι.

«Ο γιος μου», έσκουξε, «ο Γιωργάκης, ο μεγάλος ντε, ήρθε χθες και μου δήλωσε ορθά – κοφτά πως θα ψηφίσει τους χιτλερικούς». Ο γιος του ο Γιώργος, είχε περάσει φέτος στο πανεπιστήμιο κι ετοιμαζόταν για φοιτητής. «Θα πάει με τον Κασιδιάρη,

τον Καιάδα και τον Μιχαλολιάκο, ακούς;» φρύαξε ο πατέρας του ξεφυσώντας δυνατά. «Και οι δικοί μας, τα ψόφια άλογα, οι αστραχάν, κάθονται και κοιτάνε σαν χάνοι και διορίζουν τα σόγια τους στο δημόσιο» συμπλήρωσε ο φίλος μου ρίχνοντας ακόμη δύο φάσκελα προς την γνωστή κατεύθυνση.

«Τον ρώτησες γιατί θα πάει μαζί τους; Το συζητήσατε;» του είπα.

«Εσύ τι λες; Τρεις ώρες τον πιλάτευα χθες το βράδυ» απάντησε. «Είπε πως είναι μόδα. «Τρέντι» το είπε. Οι περισσότεροι φίλοι του προς τα κει «γέρνουν». Και οι άλλοι είναι με τον Τσίπρα! Δεν υπάρχει ούτε ένας, μου είπε, που να δηλώνει ότι θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Ακούς; Ούτε ένας στην παρέα του. Και όχι μόνο! Και στις άλλες παρέες το ίδιο. Είναι τρελό, τα ίδια μας τα παιδιά επωάζουν μέσα τους, γύρω τους, στα στέκια τους το αυγό του φιδιού. Απίστευτο!».

«Καμιά σοβαρή εξήγηση έδωσε;» επέμεινα εγώ.

«Δεν βλέπουν μέλλον μπροστά τους, είπε. Ντρέπεται με αυτούς που τοποθετήθηκαν υπουργοί, θύμωσε με τα μέτρα που ετοιμάζουν, αισθάνθηκε ταπείνωση όταν ψάχναμε σπίτι να του νοικιάσουμε και αναγκαζόμασταν να «εξαιρούμε» γειτονιές επειδή ήταν γεμάτες λαθρομετανάστες και ως εκ τούτου δυνάμει επικίνδυνες. Ξέρεις, η Θεσσαλονίκη έχει γεμίσει γκέτο, εδώ οι Γεωργιανοί, εκεί οι μαύροι, παραπέρα οι Πακιστανοί και οι Αφγανοί, παντού οι Αλβανοί, μας βγήκε η πίστη να βρούμε σπίτι κοντά στο ΑΠΘ αλλά μακριά από γκέτο λαθρομεταναστών. Ο μικρός το βίωσε μάλλον τραυματικά αυτό. Αλλά, πες μου στο θεό σου, κι εσύ το ίδιο δεν θα έκανες σαν πατέρας; Θα άφηνες τον γιο σου να μείνει σε μια γειτονιά όπου μόλις σουρουπώνει θα φοβάται να κυκλοφορήσει;»

«Έχεις δίκιο» του απάντησα. «Αλλά του είπες πως η ΧΑ δεν είναι η λύση στο πρόβλημα αλλά ένα πρόβλημα μεγαλύτερο, που για την ώρα δεν φαίνεται αλλά θα γυρίσει μπούμερανγκ πάνω κυρίως στους νέους, αν καταφέρουν να την γιγαντώσουν;»

«Εσύ τι λες;» είπε απελπισμένος. «Μου απάντησε πως όσο τα δημοκρατικά κόμματα κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου, οι νέοι όπως αυτός δεν βλέπουν άλλον δρόμο. Δεν βλέπουν μέλλον μπροστά τους, δεν έχουν κέφι να σπουδάσουν καν! Φοβούνται μέσα στην ίδια την χώρα τους! Τέτοια ξευτίλα δεν την ανεχόμαστε ρε πατέρα, μου είπε γεμάτος θυμό. Κάντε κάτι εσείς οι «δημοκράτες» αν δεν θέλετε να γίνουμε όλοι Χρυσή Αυγή».

Ύστερα, αναπολήσαμε τα γεγονότα των τελευταίων τριών ετών. Θυμηθήκαμε το φθινόπωρο του 2009, το τρέξιμο που είχαμε ρίξει για να βγει ο Σαμαράς αρχηγός με την εντολή να αλλάξει το κόμμα