To φάντασμα του νέου ευρωπαϊκού εθνικισμού

Στο τέλος της εβδομάδας, οι υπουργοί Άμυνας του ΝΑΤΟ θα συνεδριάσουν στις Βρυξέλλες για να συζητήσουν τα δύο μεγαλύτερα ζητήματα που δοκιμάζουν την διατλαντική ασφάλεια: τη νέα επιθετικότητας της Ρωσίας και την τρομοκρατική απειλή από την εξάπλωση του Ισλαμικού Κράτους. Αυτό που δεν θα αντιμετωπίσουν, ωστόσο,

είναι μία πιο άμεση και ίσως πιο σημαντική πρόκληση της Ευρώπης: η επανεθνικοποίηση της ευρωπαϊκής πολιτικής, η οποία αποτελεί μια υπαρξιακή απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση. Τελικά, η αντιμετώπιση αυτής της άμεσης κρίσης θα είναι ζωτικής σημασίας για κάθε επιτυχία στην αντιμετώπιση των προκλήσεων που τίθενται από τη Ρωσία και το ISIL.

Όσον αφορά τις παρούσες ανησυχίες για την ασφάλεια της Ευρώπης - τη Ρωσία και το ISIL- οι υπουργοί Άμυνας του ΝΑΤΟ έχουν λόγο να είναι αισιόδοξοι. Ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Ας Κάρτερ θα φτάσει στις Βρυξέλλες λίγο αφού ανακοίνωσε ότι οι ΗΠΑ αυξάνουν σημαντικά τη στρατιωτική παρουσία τους στην Ευρώπη. Η Ουάσιγκτον θα τετραπλασιάσει τις ετήσιες δαπάνες για την Ευρωπαϊκή ασφάλεια - συμπεριλαμβανομένων της αποστολής περισσότερου εξοπλισμού στα ευρωπαϊκά μέτωπα, της αύξησης των επενδύσεων σε υποδομές ζωτικής σημασίας για να καταστεί δυνατή η ταχεία ενίσχυση και τους πρόσθετους πόρους για την άσκηση και εκπαίδευση με τις άλλες δυνάμεις του ΝΑΤΟ.

Είναι σημαντικό, η νέα δέσμευση να περιλαμβάνει επίσης την πρόσθετη ανάπτυξη μιας μαχητικής ταξιαρχίας στην Ευρώπη, σε μια περιστρεφόμενη βάση. Οι διευρυμένες προσπάθειες των ΗΠΑ έρχονται σε μια στιγμή που οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις σταμάτησαν τελικά να μειώνουν τις αμυντικές τους δαπάνες και στην πραγματικότητα άρχισαν να αυξάνουν τις επενδύσεις τους.

Η νέα στρατηγική και επανεξέταση της άμυνας της Βρετανίας περιλαμβάνει μια δέσμευση για να συνεχίσουν οι δαπάνες 2 τοις εκατό του ΑΕΠ για την άμυνα, συμπεριλαμβανομένης και της αυξημένης προμήθειας αναγκαίου εξοπλισμού. Μετά από χρόνια κατά το οποία κρατούσε τις δαπάνες της σταθερές, η Γερμανία ανακοίνωσε μια μέτρια αύξηση, μεγάλο μέρος της οποία αφορά νέες συμβάσεις.

Οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης κάνουν επίσης σημαντικές δεσμεύσεις για την ενίσχυση των δυνάμεών τους, με τις περισσότερες από τις χώρες της πρώτης γραμμής να δεσμεύονται για να επιτευχθεί το ποσοστό του 2% του ΝΑΤΟ μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας, αν όχι νωρίτερα. Επιπλέον με την αναδιαμόρφωση των σχεδίων άμυνας του ΝΑΤΟ και τον σχηματισμό ταχέως αναπτύξιμων μονάδων που είχαν συμφωνηθεί στη Σύνοδο Κορυφής της Ουαλίας το 2014, όλα αυτά τα βήματα είναι ευπρόσδεκτα σημάδια δέσμευσης να υπερασπίσουν τα εδάφη του ΝΑΤΟ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Μόσχα καταλαβαίνει αυτή τη δέσμευση και θα σκεφτεί δύο φορές πριν απειλήσει ανοιχτά ή επιτεθεί σε κάποια επικράτεια του ΝΑΤΟ.

Η πρόκληση που θέτει το ISIL είναι πιο άμεση και δύσκολη να αντιμετωπιστεί. Αυτό, επίσης, θα είναι στην ατζέντα των υπουργών άμυνας, με τον Κάρτερ να προτρέπει τους ομολόγους του να αυξήσουν τις στρατιωτικές τους υποχρεώσεις - τις ειδικές δυνάμεις για να διεξάγουν αντιτρομοκρατικές επιχειρήσεις, τους εκπαιδευτές για τα κουρδικά και ιρακινά στρατεύματα, τα μαχητικά αεροσκάφη για να βομβαρδίζουν τρομοκρατικούς στόχους στη Συρία, τα αεροπλάνα επιτήρησης του ΝΑΤΟ για να βοηθούν στις αεροπορικές δραστηριότητες και τη χρηματοδότηση και τα όπλα στις δυνάμεις που πολεμούν το ISIL.

Μετά τις επιθέσεις στο Παρίσι, οι περισσότερες χώρες είναι διατεθειμένες να κάνουν περισσότερα για να νικήσουν το Ισλαμικό Κράτος, αν και απομένει να δούμε κατά πόσο η συνολική δέσμευση θα είναι επαρκής για να αντιμετωπίσει ένα πραγματικό πλήγμα. Οι προκλήσεις που τίθενται από τη Ρωσία και το ISIL είναι πραγματικές και σημαντικές, αλλά τα καλά νέα είναι ότι το ΝΑΤΟ παρέχει ένα αποτελεσματικό φόρουμ ώστε να ενωθούν οι μεγάλες χώρες, να συμφωνήσουν συντονισμένες στρατηγικές και να αναγκάσουν ακόμα και τις πιο απρόθυμες χώρες να καταβάλουν αυξημένες υποχρεώσεις. Αυτό δεν συμβαίνει όμως όσον αφορά την άλλη μεγάλη πρόκληση που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, την επανεθνικοποίηση της ευρωπαϊκής πολιτικής.

Η Ευρώπη σήμερα αντιμετωπίζει μια υπαρξιακή κρίση. Η κρίση της ευρωζώνης έχει αναβληθεί αντί να λυθεί - και μεγάλο μέρος του τιμήματος έχουν πληρώσει μόνο λίγες χώρες. Η Ευρώπη ασχολήθηκε με την κρίση των προσφύγων το 2015 με λίγες χώρες, με επικεφαλής τη Γερμανία και τη Σουηδία, καθώς επίσης και την Ιταλία και την Ελλάδα, που απορροφούν το μεγαλύτερο μέρος των μεταναστευτικών ροών και την ευθύνη. Δεν υπάρχει αποτελεσματικό σχέδιο, πόσο μάλλον μια πανευρωπαϊκή συμφωνία, για να ασχοληθεί με τη συνεχή και ραγδαία αναπτυσσόμενη ροή των προσφύγων που είναι βέβαιο ότι θα ξεπεράσει το 1 εκατομμύριο των ανθρώπων που εισήλθαν στην Ευρώπη το περασμένο έτος. Αντ 'αυτού, κάθε ευρωπαϊκή χώρα προσπαθεί να χειριστεί το πρόβλημα μόνης της, θεσπίζοντας εκ νέου συνοριακούς ελέγχους που θέτουν σε κίνδυνο την ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων και των ανθρώπων - το σήμα κατατεθέν της ΕΕ. Η κίνηση προς την επανεθνικοποίηση φθάνει στο αποκορύφωμά της στο Ηνωμένο Βασίλειο, το οποίο αντιμετωπίζει σοβαρά το ενδεχόμενο να φύγει από την Ένωση. Μια εσωτερικά εστιασμένη, εγωκεντρική, εκ νέου εθνικοποιημένη Ευρώπη αποτελεί μείζονα απειλή για την ευρωπαϊκή ασφάλεια και τις διατλαντικές σχέσεις.

Επί 70 χρόνια, ξεκινώντας με το σχέδιο Μάρσαλ, οι ΗΠΑ έχουν δεσμευθεί να βοηθήσουν στην οικοδόμηση μιας ανοιχτής, συνεργατικής και τελικά ενωμένης Ευρώπης - ολοκληρωμένης, ελεύθερης και ειρηνικής. Η Ρωσία θέτει μια σημαντική απειλή για την εν λόγω Ευρώπη, μετά την εισβολή της στην Ουκρανία το 2014. Το ISIL αποτελεί ομοίως μια κρίσιμη απειλή για την ασφάλεια και την ασφάλεια των ανθρώπων. Αλλά μια Ευρώπη που δεν είναι πλέον ανοιχτή, που αποφεύγει συνεργατικές λύσεις και βασίζεται σε εθνικές, είναι μια πιο μόνιμη και σημαντική πρόκληση για τις χώρες και τους ανθρώπους της Ευρώπης.

Πολλοί Ευρωπαίοι κατανοούν αυτήν την πρόκληση. Και πολλοί είναι αποφασισμένοι να την αντιμετωπίσουν. Αλλά χρειάζονται βοήθεια, την οποία η Αμερική μπορεί και πρέπει να παρέχει. Η Ουάσιγκτον πρέπει να υπογραμμίσει τον κίνδυνο της τρέχουσας τάσης επανεθνικοποίησης, την ανάγκη να σφυρηλατηθεί μια στρατηγική σε ευρωπαϊκό επίπεδο για τους πρόσφυγες και την ανάγκη της Βρετανίας να παραμείνει στην Ευρώπη. Εξάλλου, το ευρωπαϊκό σχέδιο είναι επίσης και αμερικανικό έργο και η αποτυχία του θα κάνει μεγάλη ζημιά, όχι μόνο στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική.

politico.eu

Διαβάστε περισσότερα