Dark Souls: Artorias of the Abyss Review

Η ανακοίνωση του Artorias of the Abyss DLC του Dark Souls ήταν μια έκπληξη για όλους μας. Γενικότερα, οι Ιάπωνες δε συνηθίζουν να βγάζουν επιπλέον περιεχόμενο για τα παιχνίδια τους, τουλάχιστον όχι τόσο συχνά όσο οι developers της Δύσης, ενώ δεν υπήρχε η αίσθηση πως κάτι έλειπε από το παιχνίδι. Γι’αυτό και όταν έμαθα πως το έξτρα υλικό της έκδοσης του Dark Souls για PC θα έρθει και στις κονσόλες ενθουσιάστηκα. Νέα

αφεντικά, νέες περιοχές, νέα όπλα/ξόρκια, και φυσικά, PvP αρένα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς για ένα από τα αγαπημένα του παιχνίδια;

Η απάντηση γίνεται εμφανής με το που εγκαταστήσετε το Artorias of the Abyss DLC: εύκολα προσβάσιμες νέες περιοχές. Γιατί, για να ασχοληθείτε με το ολόφρεσκο πράμα που προσφέρει η From Software, πρέπει να ολοκληρώσετε μια τεράστια διαδικασία. Αν είστε νέοι παίκτες, πρέπει να προχωρήσετε το βασικό παιχνίδι περίπου στο 50% της συνολικής του διάρκειας για να αποκτήσετε πρόσβαση στο κόσμο του Oolacile. Αν βρίσκεστε στο NG+ ή έστω, έχετε περάσει ένα συγκεκριμένο σημείο, μπορεί να αναγκαστείτε να ολοκληρώσετε και να ξαναξεκινήσετε από την αρχή σε NG++ ή κάτι ανάλογο και να φτάσετε (ξανά) στη μέση της ιστορίας, ώστε να καταφέρετε, μετά κόπων και βασάνων, να απολαύσετε το Artorias of the Abyss. Το γιατί επέλεξε να κάνει τόσο δύσκολη τη διαδικασία η From, δε θα μπω καν στον κόπο να το αναλύσω, Ούτως ή άλλως είναι γνωστό στους παίκτες του Dark Souls πόσο ιδιότροπη είναι η συγκεκριμένη εταιρία σε τέτοια θέματα.

Αν πάντως έχετε ασχοληθεί εις βάθος με το βασικό παιχνίδι θα έχετε ψιλοκαταλάβει με τι ασχολείται το Artorias of the Abyss DLC. Μέσα από ένα μυστηρίωδες portal, ο undead που ελέγχετε μεταφέρεται πίσω στον χρόνο και στη χώρα Oolacile (ναι, την πατρίδα της πριγκίπισσας Dusk, που βρίσκεται κάπου στο Darkroot Basin), όπου πρέπει να ερευνήσει τα ίχνη του ιππότη Artorias και να νικήσει μια για πάντα την ψυχή της Αβύσσου, τον Manus. Το μοτίβο της μινιμαλιστικής ιστορίας καλά κρατεί και στο DLC αλλά τούτη τη φορά ο μύθος του Lordran παίρνει μια πιο στιβαρή υπόσταση, αφού στο ταξίδι σας στην Oolacile συναντάτε διάφορους NPCs στους οποίους έχουν γίνει αναφορές κατά καιρούς στους διαλόγους του παιχνιδιού, όπως οι ιππότες του Gwyn. Βέβαια, εκεί που αποτυγχάνει ο κόσμος του Artorias of the Abyss είναι στην αίσθηση της απόγνωσης και απαισιοδοξίας που επικρατεί στις υπόλοιπες περιοχές. Δεν βλέπετε παρηκμασμένα παλάτια όπως στο Anor Londo, δεν ακούτε NPCs να ζητάνε τη βοήθεια σας ενάντια στον Manus, ούτε νιώθετε απελπισμένοι από τις αφιλόξενες περιοχές.

1

Γενικά, καθόλη τη διάρκεια του, το Artorias of the Abyss μου έδινε την αίσθηση πως δεν θα υπήρχε αν δεν το ζητούσαν τόσο απεγνωσμένα οι οπαδοί του Dark Souls, και αυτό του δίνει ένα πολύ βασικό ελάττωμα: το καθιστά fan service, μια ωδή στο μεγαλείο του βασικού τίτλου δηλαδή, που αυτομάτως το μειώνει. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, που το πρώτο πράγμα που συναντάτε με το που μεταφερθείτε στον κόσμο της Oolacile είναι… ένα αφεντικό. Το πρώτο από τα τέσσερα