Τα αγαπημένα (ή όχι) του 2017

Μια ανασκόπηση, από τη συντακτική ομάδα, στη χρονιά που τελείωσε.

Πόσο παράξενη χρονιά ήταν αυτή. Το 2017 είναι μια από τις σπάνιες περιπτώσεις ετών που μπορεί να θεωρηθεί “καλό” ή “κακό” για το gaming ανάλογα με το πότε θα ξεκίνησε κάποιος να ασχολείται με την επικαιρότητα και να ενημερώνεται. Αν, για κάποιο λόγο, ξεκινούσε κάποιος τη gaming σταδιοδρομία του τον Σεπτέμβριο, μάλλον θα έμενε με το στόμα ανοιχτό από την καθοδική πορεία που πήρε η βιομηχανία, από τις απαράδεκτες τακτικές των μεγάλων εταιρειών μέσα από τα microtransactions και τα loot boxes, και από τον σάλο που ξεσηκώθηκε

Θα μου πείτε τώρα, αποτέλεσμα είχαμε; Νομίζω πως ναι. Ειδικά στην περίπτωση της EA τα πράγματα για το Star Wars Battlefront 2 δεν πήγαν όπως θα τα ήθελε η ίδια η EA αλλά και η Disney. Το βλέπω και στον εαυτό μου. Σε προσφορά είναι το Battlefront 2 αυτές τις ημέρες, σε μισή τιμή. Και είμαι καμένο Star Wars fanboy. Και ΔΕΝ το αγοράζω. Είναι "hardwired" στο μυαλό μου, πλέον. Βλέπω το παιχνίδι και λέω “όχι, θα αντισταθώ και θα σας 'τιμωρήσω' όσο περνάει από χέρι μου”. Αν υπάρχουν (που μάλλον υπάρχουν), μερικές χιλιάδες ακόμα gamers που σκέφτονται έτσι, μιλάμε για ήττα της EA, που ελπίζουμε να μη μείνει σε ήττα μιας μάχης, αλλά και του πολέμου, ενός πολέμου που έχουν ανοίξει εκατομμύρια gamers κατά των πρόστυχων αυτών τακτικών.

Rewind στις αρχές και τα μισά του έτους. Μια άλλη βιομηχανία ήρθε με την έναρξη του 2017. Το Resident Evil 7 (το αγαπημένο μου παιχνίδι για το 2017, που το έπαιξα όλο σε VR mode και το λάτρεψα) έφερε ξανά σε σπουδαία φόρμα το ιστορικό franchise της Capcom. Η Guerilla έκανε την έκπληξη, φέρνοντας το Horizon Zero Dawn, ένα πολύ καλό “action-RPG” ανοιχτού κόσμου, με επιρροές από Witcher 3, και άφησε πίσω της το... αποστειρωμένο παρελθόν των Killzone. Η Nintendo έφερε στην αγορά το Switch, μαζί με το Breath of the Wild. Και βλέπετε τι συμβαίνει με το Switch, τις τρελές πωλήσεις του και την αγάπη που του δείχνουν σήμερα μεγάλοι και indie εκδότες, και κοινό. Κάπου εκεί κοντά ήρθε το Nioh, το Nier Automata και λίγο μετά το Prey.

Λίγο αργότερα ήρθε το Injustice 2 και το Tekken 7 και κάπου εκεί και το Farpoint, για να κάνει το 1-2 για το VR μετά το Resident Evil 7 (παρεμπιπτόντως, εκτιμώ ότι το 2017 ήταν η χρονιά που το VR εδραιώθηκε, ακόμα και αν οι πωλήσεις του δεν είναι ακόμα μαζικές. Το software είναι πλέον πάρα πολύ και δεν υπάρχει πια ο φόβος της “αποτυχίας”. Και νομίζω ότι κατά το 2018 αυτό θα φανεί ακόμα περισσότερο).

Δεν θα κάνω λίστα κυκλοφοριών, αλλά βλέπετε τη διαφορά μεταξύ πρώτου και δεύτερου εξαμήνου τους έτους; Όχι ότι δεν είχαμε κακές στιγμές κατά το πρώτο εξάμηνο (βλέπε τον “θάνατο” του Mass Effect) και πολύ καλές στιγμές κατά το δεύτερο (Project Cars 2, Cuphead, Gran Turismo Sport, Super Mario Odyssey και την κυκλοφορία ενός εξαιρετικού συστήματος που λέγεται “Xbox One X”), που ωστόσο έπεσαν επάνω σε μια περίοδο που η βιομηχανία είχε λερώσει άσχημα το προφίλ της και σχεδόν όλοι ασχολούμασταν με τα άσχημα και όχι τα θετικά.

Ας βάλω εδώ και μια λίστα με τα παιχνίδια που κέρδισαν όλο το διαθέσιμο χρόνο μου φέτος.

Resident Evil 7 - Τα είπε όλα ο Αλέξανδρος στο review, αλλά προσθέτω: Παίξτε το όλο σε VR, για μια εμπειρία ζωής.

Horizon: Zero Dawn - Ολοκλήρωσα open-world παιχνίδι 80 ωρών. Εγώ. Δεν έχω να προσθέσω κάτι άλλο.

Nioh – Δεν κατάφερα να το τελειώσω, αλλά έγραψα σχεδόν 40 ώρες. Εξαιρετικό.

Farpoint – Επίσης δείγμα του τι μπορεί να επιτευχθεί με το VR. Με το Aim Controller το “immersion” (συγγνώμη για τη χρήση της λέξης, αλλά αν πρέπει να τοποθετηθεί κάπου, εδώ είναι η θέση της) χτυπάει ταβάνι.

Injustice 2 – Μπορεί οι purists να κοιτούν υπεροπτικά τα δυτικά fighters, αλλά αυτό το παιχνίδι τα έχει όλα και είναι τόσο καλοδουλεμένο, που δεν χωρά σκεπτικισμός.

Crash Bandicoot: N.Sane Trilogy – Παράδειγμα προς μίμηση για τα remakes/ remasters του μέλλοντος.

Έγραψα και 80 ώρες (και ξενύχτια) στο Mass Effect Andromeda, αλλά δεν ξέρω αν τελικά πρέπει να το προτείνω ή όχι...

Ήταν τελικά καλό ή κακό έτος για το gaming το 2017; Ήταν καλύτερο από το 2016 ή προοίμιο ενός 2018 όπου η συμφορά των lootboxes θα γίνει ακόμα πιο απειλητική για την αγαπημένη μας μορφή ενασχόλησης/ ψυχαγωγίας... για τον τρόπο ζωής μας, καλύτερα. Σε αυτό το άρθρο, τα παιδιά της ομάδας του GameOver καταγράφουν τις δικές τους απόψεις, όπως το κάνουμε εδώ και πολλά χρόνια. Χωρίς βραβεία και τελετές απονομής. Άλλωστε, η τελετή απονομής γίνεται από εσάς, από εμάς, από όλους, την ώρα που παίρνουμε την απόφαση να πάρουμε το Χ παιχνίδι από το ράφι και να πάμε προς το ταμείο ή να πατήσουμε το κουμπί “checkout” στο ηλεκτρονικό κατάστημα.

Ευχαριστούμε για μια ακόμα χρονιά καλής παρέας και στήριξης. Θα συνεχίσουμε με όλες μας τις δυνάμεις για ό,τι καλύτερο.

Καλή χρονιά, με υγεία σε όλους.

Γιώργος Καλλίφας

Λάμπρος Δημακόπουλος

Αυτό δεν θα είναι ένα κείμενο για την χρονιά που πέρασε. Ούτε, όμως, και για αυτήν που θα έρθει. Δεν αναιρώ τους ετήσιους απολογισμούς, για την ακρίβεια, τους απολαμβάνω κιόλας τις περισσότερες φορές, απλά, αυτές τις ημέρες νιώθω ότι θέλω να γράψω κάτι άλλο που με απασχολεί, πιο προσωπικό. Κι αυτό έχει να κάνει με το αγνό gaming συναίσθημα που εντείνεται πάντα αυτή την εποχή. Με διαφορετικό τρόπο σε κάθε ηλικία, αλλά πάντα τα Χριστούγεννα, και γενικά οι γιορτές, είχαν ανέκαθεν έντονο gaming χαρακτήρα για εμένα. Σαφώς και τις γιορτινές ημέρες είναι ωραίο να τις περνάς με οικογένεια και παρέα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχεις περισσότερο χρόνο απ’ ότι συνήθως για να αφιερώσεις στο εκάστοτε χόμπι σου.

Τα Χριστούγεννα λοιπόν είχαν πάντα έντονο χρώμα gaming γιατί όταν είσαι μικρός όλο και κάτι νέο θα περάσει στην κατοχή σου. Είτε είναι δώρο κονσόλα, είτε παιχνίδι, είτε κάτι σχετικό που αγόρασες από χαρτζιλίκια και κάλαντα. Πρόσφατα λοιπόν συνάντησα την παρακάτω φωτογραφία και όλες αυτές οι αναμνήσεις εξερράγησαν στο μυαλό μου. Όχι, δεν ανοίγαμε δώρα κάτω από το δέντρο την πρωτοχρονιά στο σπίτι μου -δεν το κάναμε γενικά τότε στην Ελλάδα αυτό- αλλά δεν έχει σημασία, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Δείτε σας παρακαλώ την χαρά στο πρόσωπο αυτού του παιδιού και πείτε μου τι μπορεί να την συναγωνιστεί; Ίσως μόνο ένα κουτάβι που νανουρίζει ένα νεογέννητο που αγκαλιάζει ένα γατάκι, αλλά μην το παρατραβάμε. Αυτή η εικόνα κρύβει πολλά περισσότερα από την απλή ευτυχία ενός μπόμπιρα.

Κρύβει όλη την αγνότητα που μπορεί να προσφέρει αυτό το πράγμα που λέγεται gaming. Χωρίς πολλά πολλά. Χωρίς lifestyle, χωρίς υφάκι, χωρίς μαρκετίστικες φανφάρες. Ένα παιδί, μια κονσόλα, ένα καλό παιχνίδι και μια τηλεόραση στο μικρό του δωμάτιο. Κι όταν λείπουν οι γονείς, στην μεγάλη στο σαλόνι. Αυτό ήταν όλο. Δεν χρειαζόταν τίποτε περισσότερο. Και αναρωτιέμαι, πότε και πώς φτάσαμε εκεί που φτάσαμε ρε διάολε; Πως πήγαμε από το ένα παιδί και η κονσόλα του στο ένα παιδί που παρακολουθεί (κι ακολουθεί) τυχάρπαστους καιροσκόπους που χρησιμοποιούν το gaming ως Δούρειο Ίππο για κάποιες χιλιάδες views στο Youtube; Πως φτάσαμε σε όλους αυτούς τους τύπους; Σε ανθρώπους που βγάζουν τα προσωπικά τους στη φόρα για λίγα κλικς, σε αγοράκια που μιλάνε με τον χειρότερο τρόπο πουλώντας δήθεν προσωπικότητα και κοριτσάκια που καταχρώνται τη σεξουαλικότητά τους πριν προλάβουν καλά καλά να την ανακαλύψουν οι ίδιες;

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι όλα ήταν καλύτερα στην εποχή τους, ούτε ότι σήμερα είναι όλα χάλια. Για την ακρίβεια την απεχθάνομαι αυτή τη λογική και την βρίσκω τρομερά εγωκεντρική. Αλλά η αλήθεια είναι ότι είναι τέτοιο το timing του gaming σαν μέσο, που τώρα διανύει την εμπορική του άνθηση και αυτό δεν έρχεται ποτέ μόνο του. Μαζί του φέρνει και τα διάφορα αρπαχτικά. Είτε αυτά είναι εταιρίες που προσπαθούν να δημιουργήσουν τάσεις που θα εξαργυρώσουν χρηματικά, είτε διάφορους παρατρεχάμενους που προσπαθούν να το εκμεταλλευτούν όπως μπορούν. Εν προκειμένω, με κάμποσα κλικς για φτηνό περιεχόμενο με πρόσχημα πάντα τα video games.

Και κάπου εδώ, κλείνοντας, θα κάνω κάτι που επίσης απεχθάνομαι αλλά δεν με νοιάζει, τέλος του χρόνου είναι, γιορτινή διάθεση υπάρχει, ας μου επιτραπεί μια παρασπονδία. Κάπου εδώ λοιπόν, θέλω λίγο να ευλογήσω τα γένια μας ως GameOver. Αλλά όχι ως site. Αυτό θα το καλύψω με την φράση “Δεν το γουστάρω επειδή είμαι μέρος του, είμαι μέρος του επειδή το γουστάρω”. Θέλω να ευλογήσω τα γένια μας ως κοινότητα. Για τους ανθρώπους που μας εμπιστεύονται και μας διαβάζουν καθημερινά. Δεν είναι κακό μια στις τόσες να ρίχνουμε μια ματιά γύρω μας και να βλέπουμε ότι μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα σκουπιδιών που έχει στήσει εμποροπανήγυρη γύρω από το gaming, υπάρχει αρκετός κόσμος ώστε να μπορεί να στηριχθεί μια προσπάθεια που γίνεται με σοβαρότητα και σεβασμό απέναντι στο μέσο και τον κόσμο που υπηρετεί. Και ξέρετε κάτι, εμένα αυτό μου αρκεί. Μέσα σε αυτό το χάος, μου αρκεί που υπάρχουν εδώ μέσα αρκετά αγοράκια και κοριτσάκια που χρειάζονται μόνο μια κονσόλα κι ένα καλό παιχνίδι για να είναι χαρούμενοι.

Και σας ευχαριστώ γι’ αυτό.

Α, ξέχασα, έχω και μια πεντάδα να δώσω!

5) Wonfenstein II: The New Colossus
4) Stories Untold
3) Super Mario Odyssey
2) Cuphead
1) The Legend of Zelda: Breath of the Wild

Απόστολος Δρέζος

Έχει γραφτεί από εδώ, το έχουν πει κι άλλοι: η χειρότερη, ίσως, δουλειά ενός reviewer είναι να ξεχωρίσει κάποια παιχνίδια ως “αγαπημένα” και να αφήσει κάποια άλλα απ’ έξω. Για αυτά, τα δεύτερα, δόκιμος όρος δεν υπάρχει, οπότε η συνείδηση του καθενός αναλαμβάνει να κάνει τη δουλειά αυτή. Έτσι περνάνε ως “χαμένα”, “παρακατιανά”, “αποτυχημένα”, “αδικημένα” και μόνο εσείς ξέρετε τι άλλα. Με τέτοιο άσχημο… ριζικό να τα περιμένει - μέρες που είναι - η διαδικασία της επιλογής καθίσταται ακόμα πιο δύσκολη. Υποτίθεται ότι η ετήσια επανάληψη καθιστά το έργο ευκολότερο κι ότι εν έτει 2017 η ρουτίνα θα είχε υποκαταστήσει τον όποιο συναισθηματισμό.

Όμως τα games δεν είναι ρουτίνα. Είναι αγάπη και πάθος. Είναι φίλος, είναι έρωτας, είναι αιτία χωρισμού. Σύντροφος στα δύσκολα, αλλά μέγας χρονοβόρος, φέρνει τους gamers σε δύσκολη θέση στη δουλειά, στο σχολείο, στην οικογένεια. Πατάει με την ελεφάντεια πατούσα του στην καθημερινότητα του καθενός κι αφήνει το αποτύπωμα του στην προσωπική του ζωή, επηρεάζοντας τα πάντα. Υπό αυτό το πρίσμα, ποια είναι τα “Έξη” παιχνίδια που - στην περίπτωση του γράφοντα - χτύπησαν τα μεγαλύτερα σκορ στους παραπάνω τομείς; Με τυχαία σειρά (ή ίσως όχι και τόσο) τα “Έξη” είναι:

Wolfenstein 2: The New Colossus
Περίπτωση κλασικής έκπληξης, καθώς από το πουθενά ήρθε και θρονιάστηκε στον προσωπικό μου χρόνο αδιαφορώντας για την οποιαδήποτε άλλη ανάγκη. Με άριστο τεχνικό τομέα, εξαιρετικό σχεδιασμό επιπέδων, απόλυτα πειστική ατμόσφαιρα, βαθύτατο immersion και - πάνω απ’ όλα - κορυφαίο voice acting, σενάριο και πλοκή απέκτησε μια σχέση με τον προκάτοχό του παρόμοια με αυτήν που είχε το δεύτερο Borderlands σε σχέση με το πρώτο. Καλύτερο σε όλους τους τομείς, καθώς και στον καθέναν ξεχωριστά. Ο μόνος τρόπος για να βγει κάποιος χαμένος απ’ όλην αυτήν την υπόθεση, είναι να μην το παίξει καθόλου.

Injustice 2
Ιδού ένας άρτιος τρόπος για να δείξει κανείς ότι το single player ζει και βασιλεύει. Ότι αποτελεί ακόμα τον κύριο κορμό των παιχνιδιών κι ότι τα fighting παιχνίδια μπορούν να παίζονται ακόμα από τον καναπέ, χαλαρά κι όχι σε competitive περιβάλλον. Επιπλέον, προσφέρει πανύψηλης ποιότητας κινηματογραφική εμπειρία με άριστη παρουσίαση και διαδραστικού τύπου πλοκή. Ναι, καλά διαβάσατε, υπάρχει διάδραση, υπό την έννοια ότι η ενασχόληση του παίκτη με την πληθώρα των παράπλευρων modes μπορεί να διευκολύνει κάποιες μάχες ή να συνδράμει την όλη εμπειρία. Πρoσθέστε το άπειρο content, την εβδομαδιαία ανανέωση αποστολών και τα RPG στοιχεία, καθώς και τα ανταγωνιστικότατο και πλήρες online. Τι αποτέλεσμα βγάζετε; Ότι έχουμε να κάνουμε με ένα από τα καλύτερα παιχνίδια του 2017.

Project Cars 2
Αν μη τι άλλο, η χρονιά που τελειώνει ήταν φορτωμένη από κυκλοφορίες racing παιχνιδιών. Πολλοί και δυνατοί τίτλοι επιτέθηκαν στους gamers όλοι μαζί - σαν σε εικονική αρένα - και μάχονται σε ένα άτυπο deathmatch για τη θέση του πρωταθλητή στις συνειδήσεις των gamers. Παρότι η όποια ανάδειξη νικητή θα βρίσκεται “στο νήμα” και “στα σημεία”, είναι αυτά ακριβώς τα τελευταία που θα τα κρίνουν. Το GT Sport ήταν κάπως ασθενές στο single player περιεχόμενο, ενώ το Forza Motorsport 7 είχε ελάχιστες διαφοροποιήσεις από τον προκάτοχό του κι επιπλέον προβλημάτισε το gaming στερέωμα με τα loot boxes. Όταν έπεσε το κουρνιαχτό, όταν καθάρισε η σκόνη της μάχης, το Project Cars 2 είχε φύγει μπροστά από τους υπόλοιπους και βρίσκεται πολύ κοντά στο νήμα. Για τον γράφοντα είναι ο νικητής.

Tekken 7
Σίγουρα δεν είναι το καλύτερο fighting game της χρονιάς. Είναι όμως ένας άριστος αντιπρόσωπος ενός είδους που τείνει να εξαφανιστεί: αυτό του 3D fighting. Χωρίς Virtua Fighter και Dead or Alive στον ορίζοντα (ευτυχώς υπήρξαν νέες ελπίδες για Soul Calibur) το Tekken 7 παίζει μόνο του. Όμως είναι πλήρες, ισορροπημένο, δίκαιο κι ακριβές. Ό,τι ακριβώς χρειάζεται ο μέσος gamer από ένα τέτοιο παιχνίδι. Συνυπολογίζοντας την τάση προς νεωτερισμούς με την είσοδο του Akuma στο gameplay, το μπόλικο content και το σπάνια καλό σενάριο, καταλαβαίνει κανείς πώς βρήκε θέση σε αυτό το αφιέρωμα.

Battlechasers: Nightwar
Μερικές φορές υπάρχει η ανάγκη για ένα παιχνίδι “χαλαρό” ή “ελαφρύ”, με την έννοια ότι δεν αποτελεί έναν τίτλο με “μεγάλο” όνομα, που “επιβάλλεται” να παιχτεί για να μην μείνει ο gamer χωρίς άποψη επί αυτού. Ένα παιχνίδι που να αποτελεί “ανεύθυνη απόλαυση”, που να παίρνει το χρόνο του, που να δίνει μικρές καθημερινές δόσεις απόλαυσης, υποσχόμενο πάντα την επόμενη. Ένα τέτοιο παιχνίδι είναι και το Battlechasers: Nightwar, που, βασισμένο σε comic, προσφέρει μια γνήσια “ζωγραφιστή” αισθητική, παραμυθιάρικη ατμόσφαιρα, εξερεύνηση, χιούμορ και πρωτότυπους χαρακτήρες. Με λίγα λόγια, ένα παιχνίδι - διάλειμμα, αντάξιο των μεγάλων τίτλων που καλείται να υποκαταστήσει.

Bonus: Dark Souls III - The Ringed City DLC
Δεν είναι κανονικό και πλήρες παιχνίδι. Δεν έχει τη διάρκεια ενός πλήρους τίτλου, ούτε μπορεί να σταθεί μόνο του. Όμως, με βάση τις παραμέτρους που τέθηκαν στην εισαγωγή, έχει χτυπήσει το μεγαλύτερο σκορ απ’ όλα - σε κάθε τομέα. Έχει προσφέρει την μεγαλύτερη συγκίνηση της χρονιάς στο γράφοντα, τον απασχολεί ακόμα σχεδόν καθημερινά, αποτελεί όνομα - ταμπού στην οικογένεια και παραμένει ένα άλυτο σεναριακό μυστήριο. Το δε θέμα του τίτλου έχει στρογγυλοκαθίσει ως ringtone πετώντας έξω τους - επί χρόνια ένοικους - Iron Maiden με το Afraid to shoot stangers. Αυτά μόνο, τίποτε άλλο.

Πέρασε λοιπόν και για αυτή την χρονιά η ετήσια δοκιμασία του “πικρού ποτηρίου”. Βγήκε η πεντάδα (μάλλον η εξάδα) κι όλα ετοιμάζονται να ξεκινήσουν έναν νέον κύκλο, σε μια χρονιά που όλοι ελπίζουμε να πάει καλύτερα από την προηγούμενη. Σίγουρα υπάρχουν κι άλλα παιχνίδια που θα ήθελαν να συμμετέχουν, όπως για παράδειγμα το Dawn of War 3, αλλά η σύνθεση των “Έξη” ολοκληρώθηκε ομαλά. Μένει μόνο να συνεχίσουμε να παίζουμε και να ευχηθούμε μια καλή χρονιά με υγεία σε όλον τον κόσμο.

Άγγελος Ζλατινούδης

Έφτασε η μέρα που θα πρέπει να κάτσω και να κάνω ένα μίνι απολογισμό για την χρονιά που ετοιμαζόμαστε να αφήσουμε πίσω μας. Δυστυχώς, για άλλη μια χρονιά δεν μπόρεσα να βρω τον απαιτούμενο χρόνο που θα επιθυμούσα για να μπορέσω να ασχοληθώ όσο θα ήθελα με το αγαπημένο χόμπι μας, το gaming, λόγω δουλειάς. Για άλλη μια φορά κατάφερα να μεγαλώσω την λίστα των παιχνιδιών που έχω στο ράφι μου, κλειστά ακόμα στην ζελατίνα τους. Ενδεικτικά αναφέρω μερικούς από τους τίτλους που περιμένουν καρτερικά την σειρά τους για να μπουν στην κονσόλα τα Gears of War 4, Final Fantasy XV, Deus Ex: Mankind Divided, The Witcher 3.

Η έλλειψη διαθέσιμου χρόνου και η προσπάθεια μείωσης της λίστας των "must play" παιχνιδιών, με οδήγησε να πάρω την απόφαση να ασχοληθώ με παλαιότερες κυκλοφορίες παιχνιδιών μέσα στο 2017. Βεβαία δεν γινόταν να μην αγοράσω και να βάλω στην υποδοχή του απλού και ταπεινού Xbox One μου, από την πρώτη μέρα κυκλοφορίας τους, τα Forza Motorsport 7 και Assassin's Creed: Origins...Πρέπει να έχετε μάθει, μέχρι τώρα, το πόσο τρελό fanboy είμαι και στις δυο σειρές. Όποτε εγώ θα μιλήσω για αυτούς τους δυο τίτλους.

Αρχικά το Forza Motorsport 7 έκανε πολλά βήματα μπροστά στον οπτικό τομέα με αυτά που κατάφερε να δημιουργήσει και να δώσει στους κατόχους των Xbox One, η Turn10. Όχι ότι και στους υπόλοιπους τομείς τα πήγε άσχημα...700+ αυτοκίνητα, πολλές πίστες (30+), τα physics και ο χειρισμός να παραμένουν από τα καλυτέρα σε racing τίτλους. Εκεί που τα έκανε μαντάρα (όπως πολλοί τίτλοι το τελευταίο διάστημα...) ήταν με την υιοθέτηση των loot boxes, μέσα από τα όποια "έκοβε" από τους παίκτες διάφορα σημαντικά ή μη περιεχόμενα του τίτλου (αυτοκίνητα, στολές, mods κτλ). Προσωπικά ο τίτλος με ικανοποίησε, αν και θα ήθελα να είχαν προσθέσει περισσότερα showcase events στα διαθέσιμα έξι Κύπελλα - Seeker, Breakout, Evolution, Domination, Masters, Forza Drivers Cup.

Όσο αφορά το Assassin's Creed: Origins, δεν θα πω ψέματα, είχα παρά πολλούς φόβους και αμφιβολίες για το τι θα συναντούσα όταν θα έβαζα το δισκάκι στην κονσόλα. Μια ότι θα ήταν για πρώτη φορά που παιχνίδι της σειράς Assassin's Creed θα είχε έναν τεράστιο χάρτη ανοικτού κόσμου, ότι θα είχε αρκετές action RPG επιλογές (levels, επιλογή για το επίπεδο δυσκολίας, όπλα με στατιστικά κτλ). Ευτυχώς όλες οι φοβίες και αμφιβολίες διαλύθηκαν μέσα στα πρώτα λεπτά ενασχόλησής μου με τον τίτλο. Οι τύποι στην ομάδα ανάπτυξης του έδωσαν ρέστα...τέτοια γραφικά δεν συναντάμε συχνά σε παιχνίδια που τρέχουν σε κονσόλες. Το παιχνίδι, όπως αναφέρει και ο Σάββας στο review του, είναι eye candy με πανέμορφους φωτισμούς, τεράστιο draw distance, κρυστάλλινο νερό, σταθερό frame rate. Βέβαια έχω συναντήσει αρκετά μικρά ζωύφια (πχ NPC να κάνουν μερικά βήματα πάνω στο νερό και μετά να πέφτουν μέσα αυτό), χωρίς να μου χαλανε την συνολική εμπειρία.

Κλείνοντας θα ευχηθώ σε όλους μας, το 2018 είναι γεμάτο από χαρές σε όλους τους τομείς της ζωής μας, με υγεία και κάθε ευτυχία και φυσικά πολύ ελεύθερο χρόνο για gaming...πράγμα δύσκολο στις μέρες μας.

Σάββας Καζαντζίδης

Μαζευτήκαμε όλοι εδώ απόψε για να αποχαιρετήσουμε έναν καλό και αγαπημένο φίλο που μας συντρόφεψε για πολλά χρόνια. Ήμαστε εκεί όταν γεννήθηκε και τον λατρέψαμε από την πρώτη στιγμή παρά τις όποιες αδυναμίες του. Οι γονείς του ήταν άνθρωποι που αγάπησαν το τέκνο τους και που ταυτίστηκαν με τη μετέπειτα πορεία του. Το σπιτικό τους, που σήμερα είναι σχεδόν ερείπιο, ήταν μία δημιουργική στέγη με πολύ κόσμο και μία ατμόσφαιρα που ευωδίαζε έμπνευση και αφοσίωση στο κάθε project. Στην εφηβεία του, ο φίλος μας ξεχώριζε από την ωριμότητά του και την πληρότητα του χαρακτήρα του, ασυνήθιστη για τη μικρή του ηλικία αλλά καθόλου αναντίστοιχη με το περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε.

Κατά την ενηλικίωσή του και ενώ οι οιωνοί ήταν οι καλύτεροι δυνατοί, η οικογενειακή γαλήνη ταράχτηκε, οι γονείς του χώρισαν και η παρένθετη οικογένειά του δε στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Και ο φίλος μας αγανάκτησε και έφυγε από το σπίτι. Ήταν χαμένος για πολύ καιρό και επέστρεψε στο πατρικό του μετά από πέντε ολόκληρα χρόνια αλλά τίποτε δεν ήταν πια το ίδιο. Το σπίτι είχε πουληθεί σε έναν μεγαλοεργολάβο, πολλά δωμάτια και χώροι του είχαν υπενοικιαστεί, οι θετοί γονείς του του συμπεριφέρονταν σαν ένα ξένο σώμα και ένας εκ των βιολογικών του γονέων ζούσε στο διπλανό σπίτι του ιδίου εργολάβου και ήταν πια αγνώριστος.

Έτσι ο αγαπητός μας φίλος εγκατέλειψε τον εαυτό του και αφέθηκε στην λειψή φροντίδα της νέας του οικογένειας μη νιώθοντας ποτέ από κει και πέρα κομμάτι της. Στη συνέχεια, τα γνωρίζετε, ασθένησε, αδυνάτισε και μέχρι που κατέληξε, έμεινε εγκαταλελειμμένος ακόμα κι από μας, τους στενούς του φίλους. Γιατί η αλήθεια είναι ότι κι εμείς, ως μειοψηφία σε μια απρόσωπη μάζα δε μπορούσαμε να κάνουμε και πολλά πράγματα παρά μόνο να παρακολουθούμε τον αργό του θάνατο. Η ΕΑ, σαν μία εταιρεία που δε διαφέρει από μία βιομηχανία αναψυκτικών, λαμπτήρων, μπουλονιών και βαφών για τα μαλλιά, πρώτα πρώτα διέλυσε τη Bioware, όπως διέλυσε παλιότερα την Pandemic, όπως διέλυσε την Criterion, όπως διέλυσε την Visceral.

Η Bioware αυτή τη στιγμή διαχειρίζεται ένα MMO, ένα Dragon Age που ένας θεός ξέρει που θα καταλήξει και το Destiny Killer (δε χρειάζεται βέβαια γιατί το Destiny είναι ο ιδανικός αυτόχειρας) Anthem, το οποίο δε ντρέπονται να το παρουσιάζουν ως online shooter με story. Και δε ντρέπονται να μας θεωρούν τόσο πρόβατα που πρωτίστως να τονίζουν αυτό και όχι τα loot boxes, στα οποία διαπρέπουν οι χυδαίοι τύποι. Το Mass Effect για χρόνια ήταν στον πάγο. Κανείς δεν ξέρει τι θέλαν εξαρχής (δηλαδή με το τέλος του 3) να κάνουν με τη σειρά. Το Andromeda είναι προϊόν το πολύ δύο ετών δουλειάς από ερασιτέχνες του είδους τουλάχιστο σε ό,τι αφορά τις ανάγκες ενός τέτοιου κτήνους.

Με έτοιμα τα περισσότερα εργαλεία (sc-ifi Dragon Age) και με κάτω του μετρίου επιδόσεις σε όλους τους τομείς, ασέλγησαν πάνω στην παρακαταθήκη των τριών Mass Effect που σημάδεψαν μία πενταετία gaming ως το σημείο αναφοράς στη Δυτική παραγωγή ποιοτικών videogames, έφτυσαν ανεπιτήδευτα και ανενδοίαστα στα μούτρα αυτών που λάτρεψαν τη σειρά και αγόρασαν ό,τι ανόητο dlc weapon pack κι αν κυκλοφόρησε και απέδειξαν ότι σα γνήσια ζωντόβολα-παράσιτα αυτού που εμείς αγαπάμε, για τα λεφτά τα κάνουν όλα (που έλεγε και ο Αντύπας). Και σε άλλους τομείς φέτος αυτή η εταιρεία έδειξε πόσο πολύ σέβεται την οπαδική αγάπη, την ιστορία ενός franchise κλπ, αλλά εμένα το Mass Effect με ενδιαφέρει. Ούτε μισό ευρώ ξανά σε αυτούς.

Θέλω στο τέλος, να σας υπενθυμίσω ότι το Prey είναι παιχνιδάρα, το Nier και το NiOh επίσης, και να θυμίσω και στην αφεντιά μου να τελειώσει το Breath of the Wild και να παίξει το Torment, το Divinity 2 και το RE7. Mαύρο στους Μαυρογιαλούρους της βιομηχανίας.

Χρήστος Λιάπης

Κάθε χρόνο τα ίδια. Κάθε χρόνο παλεύω να βρω τα καλύτερα "φετινά" παιχνίδια που έπαιξα, ενώ με το ζόρι συμπληρώνω πεντάδα που έπαιξα όλα κι όλα. Κάθε χρόνο τέτοια εποχή απολογούμαι στις παιχνιδάρες που δεν έπαιξα. Ε, δεν είμαι Day One τύπος τι να κάνουμε; Βασικά τώρα που το σκέφτομαι, δεν είμαι καν Year One τύπος. Είναι φυσικά και το ότι ξεχνιέμαι βρε παιδί μου, περισσότερο από το συνηθισμένο για ένα μέσο άνθρωπο. Εντάξει φέτος ήταν ο στρατός που δεν με άφησε να ασχοληθώ, αλλά γενικά πρέπει να σταματήσω τις δικαιολογίες, είμαι άστατος πολύ (όχι σαν τον Πασχάλη, ε;). Όλο λέω θα παίξω εκείνο και θα κάνω το άλλο, και όλο πίσω μένω. Αλλά δεν έχει να κάνει μόνο με αυτό ή τις τιμές των παιχνιδιών, έχει να κάνει και με το ότι στο 70% των περιπτώσεων βγαίνει ένα πακέτο που τα πιάνει όλα μαζί, και patches και DLC.

Δεν παιδεύεσαι στα χαμένα με τα αρχικά glitches/bugs και τις μισοτελειωμένες κυκλοφορίες που κυνηγούν τα deadlines και συχνά αδικούν παιχνιδάρες, είναι πολύτιμος ο χρόνος μας παιδιά. Αγοράζεις εκεί ένα ωραίο πακετάκι που έχει και τα DLC του, έχει και το παιχνίδι στην τελική του μορφή όπως το οραματίστηκαν οι δημιουργοί με τις διορθώσεις/patches κλπ, και όλα αυτά σε μια τίμια… τιμή. Είναι μια επιλογή που έκανα ασυνείδητα και σταδιακά με τα χρόνια, με αποτέλεσμα να ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με τίτλους προηγούμενων ετών (εκτός και είναι αθλητικές ετήσιες κυκλοφορίες). Αλλά ξεφεύγω. Που θέλω να καταλήξω; Φέτος θα γράψω το “bucket list” μου. Τα 10 φετινά παιχνίδια που δίνω το λόγο μου ότι θα παίξω το 2018, και αν είμαι εδώ σε ένα χρόνο από τώρα και δεν τα έχω παίξει, λιθοβολήστε με. Αλλά πρώτα δυο παιχνίδια που έλιωσα αρκετά τους τελευταίους τρεις μήνες.

Κατά τα άλλα, εύχομαι καλές γιορτές σε όλους με υγεία και αγάπη. Κάθε χρόνο μου ακούγεται όλο και λιγότερο κλισέ, όλο και περισσότερο ουσιαστική και αληθινή αυτή η ευχή. Υγεία και αγάπη!

PES 2018
Δεν είναι το πιο πλήρες ποδοσφαιρικό πακέτο, έχει πολύ, πολύ δρόμο να καλύψει ακόμα, αλλά το βάζω εδώ και μόνο για τη σχεδόν ρομαντική προσέγγιση στο gameplay που κλείνει το μάτι στη στρογγυλή θεά σε κάθε φιλόδοξη μπαλιά και κάθε μαγικό άγγιγμα.

NBA 2K18
Επειδή χρόνια τώρα, έχουν γίνει τρόπος ζωής τα 2-3 ματσάκια στο MyCareer πριν τον ύπνο. Μας τα χαλάει αλλού η 2K (εκεί που μας τα χαλάνε αρκετοί αυτό τον καιρό), αλλά να το δίνουμε το δίκιο εκεί που πρέπει. Chris Liapis ο Point Guard διάδοχος του Tony Parker και ατελείωτα πικ-εν-ρολ και ‘χλατσωτά’ σουτάκια με τους San Antonio Spurs υπό τις οδηγίες του Coach Pop. It doesn’t get much better folks.

Τα 10 παιχνίδια που δίνω όρκο να παίξω το 2018

Αssassin’s Creed Origins
Mass Effect: Andromeda
LoZ: Breath of the Wild
Horizon Zero Dawn
Resident Evil 7
Wolfenstein II: The New Colossus
Uncharted: The Lost Legacy
Divinity Original Sin II
Prey
Hellblade Senua's Sacrifice

Σταύρος Λιναρδάκος

Το 2017 ήταν μια δυνατή χρονιά για την ιαπωνική gaming βιομηχανία. Αυτό είναι κάτι που αποδεικνύεται εκ των γεγονότων, εφόσον σε όλη τη διάρκεια του έτους είχαμε αρκετούς ιαπωνικούς τίτλους, που αντιστοιχούσαν σε ποικίλα γούστα. Ενώ, μην ξεχνάμε και την κυκλοφορία του Nintendo Switch, το οποίο αφενός φαίνεται να κερδίζει το ιαπωνικό κοινό και αφετέρου απέκτησε ορισμένες αξιόλογες επιλογές στη βιβλιοθήκη του. Όμως, όπως σε κάθε χρονιά, για ακόμη μια φορά πρωταγωνιστές, είναι τα παιχνίδια και ποια από αυτά κέρδισαν το χρόνο και την αμέριστη προσοχή μας μέσα στη χρονιά. Οπότε, σε αυτό το σημείο εύχομαι μια καλή χρόνια με υγεία σε όλους και παρακάτω ακολουθούν τα αγαπημένα παιχνίδια του 2017 με τυχαία σειρά.

Persona 5 - Παρόλο που το Persona 5 δεν επέστρεψε στο σκοτεινό ύφος των αρχικών τίτλων της σειράς, δεν αναιρεί το γεγονός πως η οικογένεια των Persona απέκτησε έναν ακόμη εξαιρετικό τίτλο, εφόσον παρέδωσε για ακόμη μια φορά ένα ογκώδες περιεχόμενο, το οποίο βρίσκεται στα υψηλά επίπεδα ποιότητας που γνωρίζουμε. Αυτό, όπως είναι φυσικό, έχει ως αποτέλεσμα να αποτελεί επιλογή-μονόδρομο για όσους αναζητούν έναν ποιοτικό και εξαιρετικό Jrpg τίτλο.

Nier: Automata - Το ιδιαίτερο ύφος στο τμήμα της αφήγησης και σχεδιασμού των παιχνιδιών, που ήταν επικεφαλής ο Yoko Taro, το γνωρίσαμε μέσω του Drakengard που κυκλοφόρησε το 2004. Ωστόσο, η υλοποίηση αυτών των τίτλων έπασχε στον τομέα του gameplay. Μέχρι τη στιγμή του Automata, που ανέλαβε το ταλαντούχο στούντιο της PlatinumGames, όπου απέδωσε εξαιρετικά σε αυτό τον τομέα και είχε ως αποτέλεσμα να υλοποιήσει έναν εξαιρετικό τίτλο με την ταυτότητα του Taro -san.

Yakuza 0 - Το Yakuza Zero, εκτός του ότι αποτελεί prequel για τη δημοφιλή σειρά της Sega, παρέδωσε καλογραμμένους χαρακτήρες, σενάριο με ανατροπές, ένα εξαιρετικό σύστημα μάχης και αρκετά μεγάλο περιεχόμενο. Που σημαίνει πως όποιος αναζητούσε την ευκαιρία να ασχοληθεί με τη δημοφιλή σειρά, πλέον έχει την ευκαιρία, αφού θα ξεκινήσει μέσα από έναν εξαιρετικό τίτλο.

White Day: A Labyrinth Named School - Το White Day, αν και αποτελεί remake του κορεάτικου τίτλου που κυκλοφόρησε το 2001, αποτέλεσε μια ευχάριστη έκπληξη στη φετινή χρόνια. Βασιζόταν στα χαρακτηριστικό του replayabillity, το οποίο ήταν αρκετά ενδιαφέρον, αφού σε κάθε playthrough οι γρίφοι άλλαζαν, όπως και τα φαντάσματα που συναντούσε ο παίκτης με την άνοδο της δυσκολίας, ενώ δεν έλειπε και η επιβράβευση στο τέλος του τίτλου, όπου ανάλογα με τις επιλογές μας μπορούσαμε να καταλήξουμε, σε ένα από τα δέκα τέλη του τίτλου.

Για απογοήτευση της χρονιάς δεν είχαμε κάποια έκπληξη από την πλευρά των Jrpg κυκλοφοριών, εφόσον με τους συγκεκριμένους πρωταγωνιστές -Blue Reflection, SAO vs Accel World και Valkyria Revolution- η πραγματική έκπληξη θα ήταν να ξεπέρναγαν τις προσδοκίες μας.

Νικόλας Μαρκόγλου

Για την ποσότητα και την ποιότητα των παιχνιδιών αυτής της χρονιάς νομίζω ότι δεν μπορεί να διαμαρτυρηθεί κανένας. Όλα τα γούστα έμειναν ικανοποιημένα είτε μιλάμε για τις online αρένες, είτε για τα μοναχικά single-player ταξίδια (ενίοτε co-op), είτε για τα underground ανεξάρτητα μονοπάτια. Το εξαιρετικά δυνατό ξεκίνημα, εξ Ανατολάς ορμώμενο, συνέχισε με ρυθμό έως το τέλος του έτους δίχως να δείχνει οίκτο για όσους από εμάς ψάχναμε μανιωδώς μία ευκαιρία να πιαστούμε με το ατέλειωτο backlog μας.

Λόγω των γιορτινών ημερών θέλω να αφήσω με αισιόδοξο τόνο τις φετινές σκέψεις και εμπειρίες γι’ αυτό θα βγάλω από τη μέση τις ανησυχίες και τους προβληματισμούς στις πρώτες γραμμές. Ανησυχίες για το μέλλον των αγαπημένων μου εμπειριών, οι οποίες στη συντριπτική τους πλειοψηφία επικεντρώνονται εξ ολοκλήρου σε single player μονοπάτια. Ανησυχία για εταιρίες σαν την Bethesda, που επιμένουν πεισματικά σε καθαρά single player παιχνίδια και αποφεύγουν συστηματικά να εισάγουν τις διάφορες κατακριτέες οικονομικές πρακτικές, που όμως συνεχίζουν να μην έχουν την ανάλογη ανταπόκριση από το κοινό παρά τους ποιοτικότατους τίτλους. Προβληματισμό για την κυκλοφορία της “πιο ισχυρής κονσόλας ever” με το Xbox One X, που συνοδεύεται από αναλύσεις επί αναλύσεων για τον αριθμό των pixels και των frames, συζητήσεις που πέφτουν στο κενό όταν έρθουμε στην ουσία και αντιλαμβανόμαστε ότι όλες αυτές οι αναλύσεις γίνονται έχοντας ως ναυαρχίδα το PUBG.

Τουλάχιστον το πανταχού παρόν θέμα των microtransactions, αν και σε ακόμα μεγαλύτερη έξαρση φέτος, δείχνει σαν να έφτασε το κοινό στα όριά του, με την έντονη αντίδραση να προκαλεί αναταράξεις στην EA και αναθέρμανση συζητήσεων για το θέμα του τζόγου. Όχι ότι έχω κάποια αμφιβολία για τη δαιμόνια ανασύνταξη αυτών των πρακτικών αλλά καλό είναι να βλέπουμε ότι ορισμένες φορές οι αντιδράσεις του gaming κοινού έχουν αντίκτυπο.

Αλλά ας περάσουμε στην πλούσια “σοδειά” της χρονιάς. Ακολουθούν οι πέντε καλύτερες εμπειρίες μου σε καθαρά ημερολογιακή κατάταξη (που από τύχη καταλήγουν και στον καλύτερο τίτλο του έτους). Το 2017 ξεκίνησε με την ανέλπιστη επιστροφή του Resident Evil στις ρίζες του, με ένα έβδομο κεφάλαιο που έκανε στροφή 180 μοιρών από το ανεκδιήγητο 6, καταφέρνοντας το απίστευτο, να εκμοντερνίσει σχεδόν άψογα το ύφος του πρώτου. Οι πρώτοι μήνες επιφύλασσαν επίσης και τη μεγαλύτερη έκπληξη από την indie σκηνή. Το Hollow Knight ήρθε από το πουθενά, ακούστηκε ελάχιστα, παρόλα αυτά όμως αποτέλεσε μία από τις καλύτερες και πλουσιότερες metroidvania εμπειρίες. Είμαι σίγουρος ότι οι λάτρεις του είδους σε μελλοντικές λίστες θα το τοποθετούν στις υψηλότερες θέσεις των δειγμάτων του είδους.

Μένοντας στο πρώτο τρίμηνο, αν και έχω αποδεχθεί ότι βρίσκομαι στη μειοψηφία, θα ήταν ψέμα να πω ότι δεν καταχάρηκα τα διαστημικά μου ταξίδια στο Mass Effect: Andromeda. Άλλοι θα το τοποθετήσουν στις απογοητεύσεις της χρονιάς, προσωπικά όμως απόλαυσα στο σύνολό τους τις 80 ώρες εξερεύνησης της Andromeda, θεωρώντας ότι αποτελεί ένα δυνατό εισαγωγικό κεφάλαιο για μία συνέχεια που μάλλον δεν θα δούμε ποτέ... Σειρά είχε η Arkane Studios που απέδειξε για πολλοστή φορά πως αποτελεί μία από τις σημαντικότερες σύγχρονες ομάδες ανάπτυξης. Το Prey δίνει μαθήματα level design (καμιά φορά μιλάμε και για τέτοια θέματα στο GameOver…), σε όρους gameplay, εικαστικού και αρμονικού δεσίματος με μία άκρως ενδιαφέρουσα sci-fi ιστορία.

Τέλος, όσον αφορά τις πέντε πιο αξιομνημόνευτες εμπειρίες της χρονιάς, ήρθε το Divinity: Original Sin II που παράλληλα σηκώνει επάξια στα μάτια μου το βραβείο του τίτλου του 2017 (και όχι μόνο). Παρέα με τον Νίκο Πλωμαριτέλη οργώσαμε τον εξαιρετικό κόσμο της Larian για περισσότερες από 120 ώρες σε μία επική co-op εμπειρία δίχως προηγούμενο. To τεράστιο Divinity: Original Sin II (κυριολεκτικά και μεταφορικά) παραδίδει μαθήματα γραφής, σχεδιασμού quest και ουσίας στα ανοιχτά περιβάλλοντά του, περιέχοντας παράλληλα ένα βαθύτατο σύστημα μάχης που βασίζεται εξ ολοκλήρου στη στρατηγική. Προσωπικά αποτελεί την κορυφαία στιγμή της χρονιάς και ένα από τα λιγοστά ορόσημα των CRPGs.

Πέρα από την πεντάδα βέβαια αρκετοί ήταν οι τίτλοι που μου έκαναν αίσθηση και θεωρώ ότι πρέπει να αναφέρω έστω και επιγραμματικά (προκαλώντας την οργή ορισμένων που επέλεξα το Andromeda για την πεντάδα έναντι αυτών αλλά… βίτσια είναι αυτά καμιά φορά). Πάλι με χρονολογική κατάταξη, το Nioh αποτέλεσε μία εξαιρετική επιστροφή της Team Ninja στο πεδίο των action τίτλων, με υψηλή αλλά δίκαιη πρόκληση, το Horizon Zero Dawn, παρά τα στραβοπατήματά του, έπλεξε ένα ιδιαίτερα ενδιαφέρον lore με συναρπαστικά κυνήγια μεταλλικών τεράτων.

To Hellblade: Senua’s Sacrifice από την άλλη, καταπιάνοντας το δύσκολο θέμα των βαρύτατων ψυχικών ασθενειών, έδειξε τη δύναμη του μέσου στις αφηγηματικές ικανότητές του. Τέλος, η Bethesda, πέρα από το Prey, παρέδωσε ποιοτικότατες και χορταστικές single player εμπειρίες μέσω του ελκυστικά over-the-top Wolfenstein II και της επιστροφής στον εφιαλτικό κόσμο του Evil Within 2. Φυσικά πολλά είναι ακόμα και τα indie διαμάντια αλλά εκεί θα σας παραπέμψω στο special επεισόδιο του Green Light District, όπου μαζί με τον φίλτατο Νίκο Πλωμαριτέλη επιλέξαμε τις καλύτερες φετινές στιγμές της ανεξάρτητης σκηνής.

Όσον αφορά το 2018 και βλέποντας τους επικείμενους τίτλους, θεωρώ ότι ποιοτικά πιθανότατα ίσως βρεθούμε μπροστά σε ακόμα υψηλότερα μονοπάτια. Ας ελπίσουμε ότι οι προσπάθειες που πραγματικά το αξίζουν θα στηριχθούν αναλόγως τόσο από εμάς όσο και από τα ίδια τα γρανάζια της βιομηχανίας.

Εύχομαι σε όλους σας ένα 2018 γεμάτο ευτυχία και πάνω απ’ όλα υγεία!

Αλέξανδρος Μιχαλιτσιάνος

Μπορεί τεχνολογικά αυτή η γενιά να πάσχει από τον εντυπωσιασμό της προηγούμενης και μπορεί γενικά να απουσιάζουν τα παιχνίδια που αλλάζουν το gaming genre, αλλά το 2017 έδειξε επιτέλους μια ανάκαμψη ποιοτική και ποσοτική. Βέβαια, όπως και πέρσι, ο διαθέσιμος χρόνος ελάχιστος και πραγματικά απορώ πώς φίλοι και γνωστοί παίζουν τόσα παιχνίδια όταν εγώ πλέον με το ζορι βλέπω το 1/5 απο αυτά! Βέβαια, βλέποντας τον παραλογισμό των loot boxes, τους παίκτες να τα καταπίνουν αμάσητα (πλην της αντίδρασης του Battlefront 2) και τα single player κτήνη της χρονιας να κάνουν χλιαρές πωλήσεις ως επί το πλείστον, ίσως καλό ειναι που περιορίζω το τι παίζω στα απολύτως απαραίτητα! Έτσι, παρόλο το τρέξιμο και τον παραλογισμό, και έχοντας βέβαια τεράστια κενά σε μεγάλους φετινούς τίτλους, κατάφερα να δω αρκετά καλά παιχνίδια ώστε να έχω 5 αγαπημένα για τη χρονιά.

Thimbleweed Park - Κατ εμέ, η καλύτερη kickstarter campaign που εχουν δει τα adventure games. Ένα εξαίσιο παιχνίδι από όλες τις απόψεις και απόλυτα πιστό στο genre του αλλά και στις 80s επιρροές του. Και το παιχνίδι σημείωσε αρκετά μεγάλη οικονομική επιτυχία, που δείχνει ότι δε χρειαζεται να του αλλάξεις τα φώτα ενος genre για να πετύχεις.

Yakuza 0 - Πάντα αγαπούσα τη σειρά αλλά ομολογώ πως το 0 το είχα στο μυαλό μου λίγο πιο χαμηλά, σαν ένα πιο φθηνό spin off. Έσφαλα πολύ. Είμαι ακόμα στη μέση, αλλά όλα αυτά που έχω δει με κάνουν να πιστεύω πως όχι μόνο είναι ένα υπέροχο παιχνίδι αλλά και ένα απο τα καλύτερα της σειράς.

Divinity Original Sin 2 - Την αγάπη μου και το σεβασμό μου για το πρώτο παιχνίδι την έχω εκφράσει πολλές φορές. Είχα μεγάλες αμφιβολίες για το αν η Larian θα καταφερνε να πλησιάσει το αρχικό έπος της, αλλά τελικά όχι μόνο το έφτασε αλλά το ξεπέρασε σε τόσο μεγάλο βαθμό που το έκανε πλέον να δείχνει ο φτωχός συγγενής. Για εμένα, είναι πλέον -μαζί με το Fallout 2- το πλουσιότερο role playing game που έχω δοκιμάσει.

Doki Doki Literature Club - Είμαι μαθημένος στις ανατροπές, την παράνοια και τις εκπλήξεις από τα visual novels, και τα τελευταία χρόνια να πω την αλήθεια, είχα αρχίσει να χάνω το ενδιαφέρον μου γιατί σπάνιζαν τα πραγματικά mindblasts. Ε, το Doki Doki ήρθε πραγματικά από το πουθενά. Ένα τόσο φαινομενικά κλισέ παιχνίδι, κατάφερε τελικά να είναι τόσο αρωστημένα περίεργο, που μου άφησε το ίδιο κλίμα εντυπωσιασμού που είχα πέρσι απο το Undertail.

Resident Evil 7 - Το παιχνίδι που έκανε για τη σειρά RE ό,τι έκανε το Metroid Prime για τη σειρά Metroid, μια τεράστια αναγέννηση για το franchise, κρατώντας ταυτόχρονα τα σημαντικά στοιχεία που την έκαναν αγαπητή. Ταυτόχρονα, παίζοντάς το στο PSVR, είχα την πιο τρομακτική εμπειρία της ζωής μου, σε σημείο που μετά απο 20 χρόνια παίζοντας horror games με λατρεία, έφτασα για πρώτη φορά να πω "αρκετά". Evil Within 2 και λοιπά horrors, λυπάμαι, αλλά νιώθω πως είμαι χορτάτος και θα είμαι για πολύ πολύ καιρό ακόμα μετά από αυτό.

Τέλος, για να είμαι λίγο "περίεργος", να πω πως ακόμα είμαι αρκετά χαρουμενός από το Mass Effect Andromeda (μιας και είχα την τύχη να αντιμετωπίσω λίγα τεχνικά προβλήματα και το περίεργο facial animation δε με ενοχλεί, εδώ προσκυνάμε τρις χειροτερα) και πιάνω τον ευατό μου να θέλει να ξανακάνει ένα νέο playthrough! Το sci-fi nerd μέσα μου υποφέρει μετά το τελευταίο Star Wars The Last Jedi και αποζητά λίγο space soap θαλπωρή!

Κώστας Παπαμήτρου

Πριν από περίπου έναν χρόνο, έχοντας ήδη πάρει μια πρόγευση από το τι ακριβώς ήταν η φημολογούμενη κονσόλα της Nintendo, με κωδικό όνομα ΝΧ, ανυπομονούσα για την επίσημη κυκλοφορία της στις αρχές του Μάρτη. Όπερ και εγένετο. Σημασία, όμως, δεν είχε τόσο η ίδια η κονσόλα, όσο είχε ο first party τίτλος της Nintendo που έγινε διαθέσιμος για το λανσάρισμα. Αναφέρομαι, φυσικά, στο The Legend of Zelda: Breath of the Wild. Έναν τίτλο που βρισκόταν υπό ανάπτυξη για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, που δέχτηκε καθυστερήσεις και που τελικώς κυκλοφόρησε για δυο διαφορετικές πλατφόρμες. Ωστόσο, παρά τα εμπόδια στις αλλεπάλληλες καθυστερήσεις λόγω παραγωγής, πρόκειται για έναν από τους πιο άρτιους τίτλους που έγιναν διαθέσιμοι τα τελευταία χρόνια. Η μετάβαση σε έναν open world κόσμο, η αλλαγή στην παραδοσιακή gameplay συνταγή που χαρακτήριζε τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς και η ιδιαίτερη προσοχή στη λεπτομέρεια αποτέλεσαν τα εχέγγυα μιας εκπληκτικής εμπειρίας, η οποία φαίνεται να είναι εντελώς διαφορετική, ακόμα και με το δεύτερο playthrough του παιχνιδιού.

Και όσο όμορφα κι αν ξεκίνησε η gaming χρονιά με το Switch, τόσο όμορφα έφτασε στο τέλος της. Από τη μια είχαμε την ολοκαίνουρια περιπέτεια του Mario, το Super Mari