Σκέψεις

Πολιτιστική κρίση, ο αργός θάνατος της ποιότητας ή τι κοινό έχει ο Tom Clancy με το Survivor.

Αποφεύγω να ψάχνω σε βάθος τις πωλήσεις των video games για δύο λόγους. Ο ένας, είναι ότι δεν θέλω να ξέρω, γενικά, και σε μεγάλο βαθμό τι γίνεται πίσω από την “κουρτίνα του θεάτρου” γιατί μου χαλάει τη μαγεία. Kαι το gaming είναι κάτι που θέλω να κρατήσω όσο πιο αγνό μπορώ στα μάτια μου. "Εθελοτυφλείς", θα μου πει κάποιος,

και θα έχει και δίκιο. Ο δεύτερος λόγος, που έχει να κάνει και με το παρόν κείμενο, είναι ότι πολλές φορές στεναχωριέμαι ή απογοητεύομαι. Μάλλον και τα δύο. Στις gaming πωλήσεις που δημοσιεύσαμε πρόσφατα, βλέπουμε ότι μέχρι στιγμής για το 2017, τις δύο πρώτες θέσεις κατέχουν τα Tom Clancy’s Ghost Recon: Wildlands, και For Honor. Η ποιότητα και των δύο αυτών τίτλων έχει αναλυθεί στα αντίστοιχα reviews, με τα αποτελέσματα να είναι τουλάχιστον απογοητευτικά.

Στην τρίτη θέση της σχετικής λίστας έρχεται το Breath of the Wild, και εκεί ίσως θα μπορούσαμε να αναθαρρήσουμε λίγο, σκεπτόμενοι μάλιστα ότι αν κυκλοφορούσε στις ίδιες πλατφόρμες με τα άλλα δύο, ίσως και να τα είχε προσπεράσει. Αρκεί όμως αυτό; Όχι, δεν αρκεί είναι η απάντηση. Γιατί ακόμα κι αν αυτή τη στιγμή χωράνε σε μια δεκάδα πωλήσεων ποιοτικοί τίτλοι όπως το Resident Evil 7 ή το Horizon Zero Dawn, δεν φαίνεται να περισσεύει κενή θέση για παιχνίδια όπως το Dishonored 2 ή το Deus Ex: Mankind Divided. Αν ένα παιχνίδι πρέπει να αγγίξει τα επίπεδα αρτιότητας του Breath of the Wild για να καταφέρει να κοντράρει τους mainstream τίτλους, μάλλον την έχουμε χάσει τη μάχη με την ποιότητα. Το ερώτημα, λοιπόν, είναι εύλογο και έρχεται αβίαστα: Τι ζητάει ο κόσμος από τα παιχνίδια που επιλέγει;

Είμαστε ό,τι παίζουμε

Και κάπου εδώ, μπαίνει στην εξίσωση η πολιτιστική κρίση. Η αποστροφή της πλειοψηφίας για οτιδήποτε ποιοτικό. Και δεν έχει να κάνει με το gaming μόνο. Είναι ένα γενικό φαινόμενο που επηρεάζει όλες τις πτυχές του “entertainment” και στα απόνερά του συμπαρασέρνει και το gaming. Μπροστάρης σε αυτή την κατάσταση δεν θα μπορούσε να είναι άλλος, πέραν του (ακόμα) δημοφιλέστερου και πιο επιδραστικού μέσου, δηλαδή της τηλεόρασης. Σε μια παγκόσμια κατάσταση, λοιπόν, που οι Kardashians φτάνουν αισίως στην 13η σεζόν τους, δεν προκαλεί εντύπωση η εθνική παραφροσύνη της Ελλάδος με το Survivor. Για να κάνουμε και τη σύνδεση με το gaming λοιπόν, το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι τα πάντα θυσιάζονται στο βωμό της χαλάρωσης. Η ποιότητα και το βάθος, βλέπετε, έχουν απαιτήσεις. Θέλει προσπάθεια, θέλει σκέψη. Η ποιότητα λειτουργεί αμφίδρομα, και για να πάρεις, πρέπει πρώτα να δώσεις. Η κοινωνία μας, λοιπόν, είναι αλλεργική σε αυτά τα πράγματα.

Δεν έχω απαίτηση από έναν άνθρωπο που δουλεύει 12 ώρες, όταν γυρίζει σπίτι του εξαντλημένος, να κάτσει να δει Bergman με το φαΐ του, αλλά αυτή η δικαιολογία της χαλάρωσης κάπου μας τελείωσε. Και πόσω μάλλον στο gaming, που εκ των πραγμάτων πρέπει να έχεις ελεύθερο χρόνο και χαλαρότητα για να ασχοληθείς. Η μάχη έχει χαθεί προ πολλού, μαζί με τον αυτοσεβασμό του καθενός. Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι ότι κάποιος βλέπει Survivor, το πρόβλημα είναι ότι όταν το κάνει, δεν τον ενοχλεί. Ότι δεν προσβάλλεται. Ότι δεν νιώθει πως υποτιμά τον ίδιο του τον εαυτό. Ότι δεν διεκδικεί κάτι καλύτερο για αυτόν. Ότι ο μέσος gamer, δεν αντιλαμβάνεται πως ό,τι παίζει, και με όποια μορφή τέχνης ασχολείται, αυτή τροφοδοτεί το μυαλό και την προσωπικότητά του.

Αφεντικό, πόσες ώρες να βάλω;

Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που λειτουργεί το σώμα μας ανάλογα με την ποιότητα τροφής που καταναλώνουμε, αντιστοίχως αποδίδει το μυαλό μας και διαμορφώνεται η προσωπικότητά μας, σε σχέση με τα ερεθίσματα που εμείς τους δίνουμε. Η πλειοψηφία των gamers δεν διεκδικεί το καλύτερο περιεχόμενο για τον εαυτό της και για τον χρόνο που ξοδεύει. Ο χρόνος του καθενός είναι από τα πιο πολύτιμα πράγματα που έχει, κι όσο μεγαλώνουμε, αυτό γίνεται όλο και πιο εμφανές. Μάλιστα, βασικό κριτήριο στις gaming επιλογές μας δείχνει να είναι ξεκάθαρα η διάρκεια. Καθώς δεν είναι δύσκολο να συμπεράνει κανείς πως για τον μέσο gamer σημασία δεν έχει το περιεχόμενο και οι εμπειρίες που θα αποκομίσει από ένα παιχνίδι, αλλά το πόση ώρα θα κρατά τα χέρια του απασχολημένα. Τα 10 ή τα 20 Ευρώ φαντάζουν πολλά λεφτά για έναν ποιοτικό τίτλο που θα κάνει τον παίκτη να προβληματιστεί, αλλά τα 70 Ευρώ για να ανοίγει αμέτρητα σεντούκια ή να κάνει τον ψηφιακό κουρίερ, φαντάζουν ως το απόλυτο deal.

Καταλήγοντας, λοιπόν, σκοπός αυτού του κειμένου δεν είναι να προσβάλει κανένα για τις επιλογές του. Σίγουρα πολλοί θα ενοχληθούν, καθώς όλοι μας θέλουμε να κάνουμε ό,τι απολαμβάνουμε χωρίς να μας λένε ότι αυτό που κάνουμε είναι “κακό” ή “χαζό” ή οτιδήποτε άλλο. Όλοι μας άλλωστε επιζητούμε κάτι “χαζό” κάποιες στιγμές. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν η εξαίρεση ή η μία στιγμή χαλάρωσης αρχίζει να γίνεται νόρμα, στη συνέχεια επισκιάζει το ποιοτικό και σταδιακά το εξαφανίζει. Σκοπός του είναι να προβληματιστούμε και να αρχίσουμε να διεκδικούμε καλύτερα πράγματα για τον εαυτό μας. Να γαλουχηθούμε στην ποιότητα έτσι ώστε να ενοχλούμαστε όταν κάτι υποτιμά τη νοημοσύνη μας και δεν σέβεται το χρόνο μας, αλλά και εμάς τους ίδιους.

specials