Wolfenstein II: The New Colossus

Όχι απλά ένα ακόμα shooter.

Ένα ακόμα shooter... Όχι δεν πρόκειται να διαβάσετε μια εισαγωγή που να καταπιάνεται με τη δημιουργία και την παραγωγή ενός επιπλέον μέλους του πιο δημοφιλούς, ίσως, είδους στο gaming. Εκεί όπου κάθε νέα κυκλοφορία προσπαθεί να εισάγει κάτι καινούριο στο είδος, να ανακαλύψει, ενδεχομένως, ξανά τον τροχό και να προσφέρει αυτό το κάτι που θα την κάνει να ξεχωρίσει από την ομολογουμένως αχανή μάζα. Θα επιστρέψει στις ρίζες του είδους; Στις ρίζες της εκάστοτε σειράς; Θα προσφέρει ρεαλισμό που θα

Ούτε θα διαβάσετε μια εισαγωγή που θα προσεγγίσει τον τίτλο... ιστορικά, πατώντας στο γεγονός ότι αποτέλεσε την απαρχή του είδους, τον πρωτομάστορα και ότι του οφείλεται κάθε είδος τιμής που μπορεί και πρέπει να διατεθεί. Το Wolfenstein II: The New Colossus προσπερνάει με άνεση τα τέλματα των παραπάνω κλισέ γιατί πολύ απλά δεν τα έχει καμία απολύτως ανάγκη. Δεν χρειάζεται να πατήσει στις ρίζες και στις βασικές αξίες του γένους για να προσφέρει τα κάλλη του, ούτε απαιτείται να ακολουθήσει νόρμες και κονφορμισμούς για να ξεχωρίσει. Στη θάλασσα των παρόμοιων με αυτόν τίτλων καταφέρνει να διαπρέψει γιατί πολύ απλά έχει ταυτότητα, προσωπικότητα κι αυθεντικότητα.

Μαζεύονται τα σύννεφα των αποριών στον ορίζοντα του review: πώς μπορεί να είναι αυθεντικό ένα shooter που καταπιάνεται με Nazi και το γενικότερο περιβάλλον του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν το setting αυτό χαρακτηρίζεται από τον μέγιστο κορεσμό κι επανάληψη; Όταν συχνά - πυκνά κάθε μεγάλη σειρά του είδους επιστρέφει στο γνωστό αυτό περιβάλλον για να προσφέρει μια... ηλεκτρομαγνητικής φύσης ώθηση στο εκάστοτε franchise προκειμένου αυτό να συνεχίζει να υπάρχει; Αν μπορούσε να απαντηθεί με λίγες λέξεις ή μέσα σε λίγες γραμμές, τότε δε θα υπήρχε ανάγκη για το review αυτό. Ας αποδομηθεί κάθε τομέας του παιχνιδιού, σιγά σιγά, μέσα στις επόμενες παραγράφους, ώστε να δημιουργηθεί η ολοκληρωμένη εικόνα του στο τέλος.

Το πλέον πρόσφατο πόνημα της MachineGames, μέσω της παραγωγής της Bethesda Softworks, συνεχίζει την ιστορία του The New Order ακριβώς σχεδόν από το σημείο που είχε αφεθεί. Ο Terror Billy Blascowicz βρίσκεται σε αναπηρικό καροτσάκι πάνω στο μεγαλύτερο και πιο σύγχρονο υποβρύχιο του κόσμου, το οποίο, όμως, τελεί υπό επίθεση από Nazi. Το έτος είναι 1961 και για όσους δε γνωρίζουν το background story, οι Nazi έχουν κερδίσει τον πόλεμο με τη βοήθεια της τεχνολογικής υπεροχής που τους προσέφεραν τα πειράματα του Doctor Deathshead. Το προηγούμενο παιχνίδι είχε μπει σε μεγάλο κόπο - και τελικά κατάφερε - να δώσει στον παίκτη να καταλάβει ότι η έκβαση του πολέμου είναι τελεσίδικη και μη αναστρέψιμη. Οι δυνάμεις της χιτλερικής μηχανής έχουν το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου σε σιδηρά λαβή και δεν απειλούνται από πουθενά. Η κλασική “αντίσταση” απλά δεν υφίσταται.

Η Ευρώπη έχει πέσει. Η Αμερική έχει υποταχθεί απόλυτα και η ναζιστική κουλτούρα βρίσκεται παντού. Μονάχα ο Terror Billy και μια μικρή ομάδα ανυπότακτων καταβάλλουν ανέλπιδες προσπάθειες για να καταφέρουν το ακατόρθωτο και ανατρέψουν την ζοφερή κυριαρχία. Βοηθός τους σε αυτό το πόνημα, η άγνωστη τεχνολογία της Da’at Yichud, μιας μυστικιστικής, εβραϊκής οργάνωσης, που μελετούσε την προσέγγιση στο θείο μέσω της τεχνολογίας. Με την αρωγή μερικών χαμένων συσκευών που κατόρθωσαν να ανέλθουν και πάλι στην ιστορική επιφάνεια, η ομάδα των επαναστατών κατάφερε να διεισδύσει στη βάση του σατανικού επιστήμονα και να την καταστρέψει.

Το τίμημα ήταν μεγάλο όμως: ο Billy τραυματίστηκε βαριά, σχεδόν καταστράφηκε σωματικά και γι’ αυτό βρίσκεται τώρα σε αναπηρικό καροτσάκι. Το προηγούμενο παιχνίδι δε δίσταζε να πληγώσει και να βλάψει ενίοτε τους κύριους χαρακτήρες του - και αν μπορούσατε να δείτε το πρόσωπο του γράφοντα κατά τη σύνταξη αυτών των γραμμών, θα διακρίνατε εύκολα το σαρδόνιο και σαρκαστικό του χαμόγελο. Η εξήγηση όμως αυτού θα αργήσει λίγο.

Το New Colossus ξεκινάει με την ομάδα όλη να βρίσκεται στο προαναφερθέν υποβρύχιο, αλλά υπό την επίθεση των δυνάμεων των Nazi κάτω από την καθοδήγηση της General Engel. Σε αυτό το σημείο βρίσκεται η απαρχή μιας ιστορίας που θα κρατήσει τον παίκτη καθηλωμένο για 14 “στάνταρ” ώρες, οι οποίες όμως θα πολλαπλασιαστούν ραγδαία, καθώς αυτός θα βυθίζεται στον κόσμο του παιχνιδιού. Στην ιστορία αυτή - και προς αποφυγή καταστροφικών για την εμπειρία spoilers - θα δει τον Billy να πέφτει πολύ χαμηλά και να βρίσκεται μια ανάσα πριν το τέλος. Θα τον δει να αποκτά πλεονεκτήματα ενάντια σε κάθε προσδοκία, με τρόπο όμως φυσιολογικό κι αποδεκτό. Θα τον δει να απελπίζεται και να σοκάρεται.

Παράλληλα, θα βιώνει τα συναισθήματα αυτά κι ο παίκτης. Σοκ, σοκ, κι ακόμα μεγαλύτερο σοκ. Σοκ κι αποτροπιασμός, καθώς η πλοκή θα εκτυλίσσεται, ομαλά αλλά απρόβλεπτα και θα εισάγει συναισθηματική φόρτιση στον παίκτη με εκθετικό ρυθμό κι ελικοειδή εξέλιξη. Τα plot twists θα είναι απρόσμενα, θα καταπλήξουν και θα σοκάρουν τη συνείδηση ενός gaming κοινού που έχει μουδιάσει από τα χλιαρά stories της πλειοψηφίας του σύγχρονου gaming, καθώς, με τον ένα τρόπο ή τον άλλο, η ομάδα θα φτάσει στην αμερικάνικη ήπειρο, κι αφού μαρτυρήσει το μέγεθος της καταστροφής που έλαβε χώρα εκεί, θα επιχειρήσει για άλλη μια φορά το ακατόρθωτο.

Μαζί τους, ο παίκτης θα βιώσει τον αποτροπιασμό στον πιο έντονο βαθμό, καθώς η θέα της Νεας Υόρκης - και συγκεκριμένα του Manhattan - μετά από πυρηνική καταστροφή αποδίδεται στη σωστή κλίμακα και με τον προσήκοντα ρεαλισμό. Θα δει τη μεταμόρφωση που υπέστη η Νέα Ορλεάνη, θα επισκεφθεί το Roswell και το Texas καθώς και πολλά μέρη ακόμα. Όλα αυτά θα έχουν εμφανή επάνω τους τα σημάδια της ναζιστικής κατοχής στην αμερικανική ήπειρο - και το θέμα αυτό από μόνο του αρκεί για να ιντριγκάρει τη φαντασία του καθενός, καθώς σπάνια έχει επεξεργαστεί σε gaming περιβάλλον στο παρελθόν. Μέσα από τα γνωστά έγγραφα που βρίσκονται πάλι διάσπαρτα στο παιχνίδι (με τη μορφή γραμμάτων, άρθρων, αρχείων, διαταγών κλπ), θα δει μια άλλη προσέγγιση στην κουλτούρα της εποχής.

Εκεί που το New Order παρουσίαζε, αναμενόμενα, τους Nazi ως αδίστακτα τέρατα, το New Colossus επενδύει στη βάση αυτή και παρουσιάζει μια ικμάδα κούρασης σε κάποια μέλη του Reich. Μια τάση προς τη μεταμέλεια, ισχνή αλλά αναγνωρίσιμη, μια επιθυμία να τελειώσουν όλα σύντομα και να γυρίσουν στις οικογένειές τους. Δε δικαιολογεί τίποτα, φυσικά, απλά στρώνει το έδαφος για παρακάτω, μιας και, παράλληλα, θα δει ένα άλλο πρόσωπο της Αμερικής, που κρυβόταν στην ντουλάπα και περίμενε το κατάλληλο και πρόσφορο έδαφος του φασιστικού καθεστώτος για να έλθει στο προσκήνιο και να... ανθίσει. Την κουλτούρα των Nazi φαίνονται να την υιοθετούν με ευχαρίστηση μέλη της λευκής φυλής και να εξωτερικεύσουν τα δικά τους συναισθήματα ρατσισμού - κι όχι μόνο.

Θα δουν τη Κου - Κλουξ - Κλαν να κυβερνά ως χαλίφης στη θέση του χαλίφη και, γενικά, μεγάλο μέρος του αμερικανικού πληθυσμού να νιώθει ικανοποιημένο από την έκβαση του πολέμου και να κριτικάρει τις καταστροφικές απώλειες που υπέστη ο αμερικανικός λαός κατά τη διάρκεια ενός ανόητου και μάταιου αγώνα εναντίον των ναζιστικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ίσως η δημιουργός ομάδα να θέλει να περάσει το δικό της μήνυμα στον κόσμο, ίσως και όλα αυτά να βγήκαν αυθόρμητα κι ακούσια “προς τα έξω”. Το γεγονός είναι ότι όλα τα στοιχεία του κόσμου περνούν στον παίκτη με μεγάλο βαθμό απορρόφησης είτε αυτά δίνονται από τα έγγραφα που αναφέρθηκαν παραπάνω, είτε δίδονται μέσω τυχαίων διαλόγων από τους npcs που βρίσκονται διάσπαρτοι στις πίστες του παιχνιδιού, αλλά και στα μέλη της ομάδας του παίκτη και τη βασική πλοκή του παιχνιδιού.

Για να περάσουμε, με αυτήν την αυτόκλητη πάσα, στους χαρακτήρες του τίτλου. Όσο κι αν φανεί παράξενο, ο πρωταγωνιστής είναι ο χαρακτήρας με το μικρότερο ειδικό βάρος, αλλά και με τη λιγότερη συμμετοχή στα τεκταινόμενα της πλοκής. Όπως ο παίκτης, παρατηρεί αυτά που συμβαίνουν γύρω του, σοκάρεται, παραμιλάει, κάνει λάθη και προχωράει παρακάτω. Όμως η πλοκή και η ιστορία “δουλεύεται” από άλλους. Στην πορεία θα βρει στο δρόμο του το γέρο επιστήμονα Set, του οποίου τα κυνικά παραληρήματα δίνουν την ακριβώς απαραίτητη δόση δυστοπίας και πεσιμισμού, ώστε ο ήδη υπερφορτωμένος από αυτά κόσμος να φαντάζει οριακά ανυπόφορος.

Η γλυκιά Anya, αντί να προσφέρει μια νότα ευχάριστης διάθεσης, αυξάνει την πίεση στον κεντρικό χαρακτήρα, μιας και πέραν των όλων υπολοίπων, ψάχνει να βρει τρόπο να διαχειριστεί το υπέροχο μυστικό της και να προετοιμάσει έναν χώρο αθωότητας σε έναν κατεστραμμένο, μολυσμένο και έτοιμο να καταρρεύσει κόσμο. Μια αθωότητα που βγάζει με αμέλεια ο Max Haas και την αποδίδει με παιδικά σχέδια και ζωηρές μπογιές πάνω στις πολεμικές μηχανές των επαναστατών. Παράλληλα, η στρατηγός Engel, πλήρως “εκτροχιασμένη” (άνετα ο πιο αξιομνμόνευτα psycho villain μετά τον Vaas του Far Cry 3) μετά τα γεγονότα του προηγούμενου παιχνιδιού και άκρως επικίνδυνη, προσδίδει ένα μάλλον τυπικό πρότυπο κυρίως κακού, η οποία όμως, θα φέρει την απόλυτη καταστροφή κοντά στο μέσο της ιστορίας, κατά το ανατρεπτικό δοκούν των plot twists που υιοθετήθηκαν στον τίτλο.

Όμως ο χαρακτήρας που κλέβει την παράσταση είναι ο “θηλυκός Samuel Jackson”, η Grace, που αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο και προσφέρει ανεπανάληπτες στιγμές μαζί με τον Super Spesh και διαλόγους που θα ζήλευαν ακόμα κι οι πιο ακριβές κινηματογραφικές παραγωγές. Η πλειοψηφία των παραπάνω, μάλιστα, θα βρίσκεται συγκεντρωμένη στο εσωτερικό του υποβρυχίου και θα αναλαμβάνει την εξέλιξη της πλοκής στο ενδιάμεσο των αποστολών. Το hub αυτό θα το νιώσει ο παίκτης σα δεύτερο σπίτι του, με μια αίσθηση immersion και συντροφικότητας που παραπέμπει απευθείας στο Mass Effect και που καταφέρνει να το προσεγγίσει σε απόδοση και συναισθηματικό μέγεθος, χωρίς φυσικά τα ερωτικά αλισβερίσια που υπήρχαν εκεί. Θάνατοι, αναπηρίες, προδοσίες, πατροκτονίες και πολλά άλλα, θα βομβαρδίσουν ανελέητα τον παίκτη και θα κάνουν τον κόσμο τόσο ανυπόφορο, που θα αναρωτιέται με τη σειρά του πώς και γιατί να συνεχίσει κανείς να “ζει” σε αυτόν.

Όμως θα το κάνει. Με τέτοιο immersion οι 14 ώρες θα γίνουν 104, καθώς κάθε γωνία του κόσμου κρύβει κάτι. Από ένα μικρό hint της μετάλλαξης που ο global πλέον (κι όχι απλά ναζιστικός) φασισμός έφερε στον κόσμο, σε διάφορα collectibles, loot και φυσικά κομμάτια του lore. Το level design είναι τέτοιο που θα ωθήσει τον παίκτη στην εξερεύνηση χωρίς να τον κουράσει. Δεν είναι γραμμικό, αλλά ούτε κουραστικά ανοικτό ώστε να δημιουργεί σύγχυση: είναι ακριβώς όπως χρειάζεται να είναι. Και μετά τις Χ αυτές ώρες, πέραν πάσας αμφιβολίας, θα ξεκινήσει ο παίκτης από την αρχή, για να βιώσει το εναλλακτικό timeline ακολουθώντας από το αρχικό κιόλας επίπεδο τις αντίστοιχες διαδρομές του προηγούμενου παιχνιδιού.

Πέρασε λοιπόν τόσος χώρος σε ένα κείμενο περιγραφής ενός shooter για να καλυφθεί το σενάριο, η πλοκή, οι χαρακτήρες κι η δομή του κόσμου του παιχνιδιού. Το γεγονός αυτό από μόνο του θα πρέπει να έχει δώσει μέχρι στιγμής μια σαφέστατη εικόνα του πόσο ξεχωριστό και αντι- κονφορμιστικό (ως shooter) είναι αυτό εδώ το παιχνίδι. Παρ’ όλα αυτά, οι shooting μηχανισμοί του δεν έχουν αφεθεί στο background ούτε λειτουργούν επικουρικά. Αν, δε, σας δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι το shooting είναι περιστασιακό μέρος του παιχνιδιού κι ότι παίζετε ένα… Heavy Rain με λίγο πιστολίδι, ή έναν κλώνο τυο Bioshock, αναθεωρείστε άμεσα, μιας και ο τίτλος είναι ένα κανονικότατο killfest από την αρχή μέχρι το... τέλος του.

Τα όπλα έχουν ταυτότητα και χαρακτήρα. Δεν είναι ιδιαίτερα πολλά στον αριθμό (πράγμα πολύ καλό), καταφέρνοντας έτσι να αποκτήσουν χαρακτηριστική συμπεριφορά και αναγνωρίσιμη χρηστικότητα. Είτε πρόκειται για απλό πιστόλι, είτε για βαρύ όπλο, φαίνεται - και είναι - καταστροφικό κι αποτελεσματικό. Το gunplay είναι απλά επικό κι η όλη αίσθηση εξόντωσης των Nazi παρέχεται ομαλά, πειστικά και - τέλος - εθιστικά. Με την πρόοδο στο παιχνίδι, αλλά και με τις αναβαθμίσεις που θα υφίστανται μέσω collectibles - ο παίκτης θα μετατραπεί σε ικανότατη, (πλην όμως παράφρων) φονική μηχανή. Η αίσθηση του kill είναι αρρωστημένα εθιστική και το gore συμβαδίζει με την τάση του τίτλου να μη σέβεται το στομάχι του μέσου user με κανέναν τρόπο. Ειδικά αν επιλεγεί το dual wield, ο χαμός είναι, απλά, εξωπραγματικός.

Όμως η “Ράμπο” προσέγγιση δεν αποτελεί μονόδρομο. Ακόμα μια φορά, η stealth εναλλακτική έχει αντιπροσωπευθεί επάξια με λειτουργικότατους μηχανισμούς του είδους. Δεν υπάρχουν δείκτες φωτός ή ήχου, αλλά η ΑΙ δε θα χαρίσει κάστανα αν δει ένα πτώμα στο πουθενά ή αν μπει στο line of sight της ένας εισβολέας. Το τρέξιμο, οι πυροβολισμοί, ακόμα κι οι κάλυκες που πέφτουν, είναι ικανά να προδώσουν τη θέση σας και να φέρουν μια βροχή από σφαίρες εκεί που άλλως θα υπήρχε ένας σιωπηλός περίπατος. Αν όμως τηρηθεί η λογική, είναι δυνατόν να περαστούν ολόκληρα επίπεδα δίχως πυροβολισμό, αλλά να δοθεί και η ευκαιρία ακρόασης επιπλέον διαλόγων, καθώς διάφοροι εχθροί θα περνούν πάνω ή κάτω από τον ήρωα, δίχως να τον αντιλαμβάνονται. Όπως και να’ χει όμως, όσο καλή κι αν ακούγεται η “ghost” εκπλήρωση των objectives, αργά ή γρήγορα το παιχνίδι θα ωθήσει τον παίκτη στο shooting - και αυτός θα το απολαύσει.

Στο στιβαρό κι απολαυστικό gameplay συμβάλλουν και τα διάφορα perks, τα οποία συνδέονται με το στυλ παιξίματος (melee kills, grenade kills, heavy weapon κ.λπ.) και προσφέρουν ανάλογες αναβαθμίσεις. Επιπλέον, από ένα σημείο και μετά, ξεκλειδώνεται και μια υπερδύναμη που αλλάζει σε μεγάλο βαθμό την τακτική προσέγγιση στη μάχη. Τίποτα δεν έχει φτιαχτεί τυχαία και όλα συνδράμουν στη αίσθηση της μέγιστης απόλαυσης του παιχνιδιού από τον παίκτη. Όλα λειτουργούν άψογα και ποτέ μα ποτέ δε γίνονται κουραστικά. Σαν κερασάκι στην τούρτα, η φανταστική ΑΙ θα κάνει τα κάμποσα διαφορετικά επίπεδα δυσκολίας ουσιαστικά, καθώς η εξόντωση κάθε εχθρού προσφέρει ηθική ανταμοιβή, πέραν από ικανοποίηση. Το μέσο επίπεδο δυσκολίας, όμως, είναι αυτό ακριβώς που ταιριάζει στη μενταλιτέ και τη γενικότερη εικόνα του παιχνιδιού.

Μόνη ίσως παραφωνία, το ασταμάτητο, υπερβολικό, gore. Αν παίξετε με τα ηχεία υψηλά, πέραν των αποτελεσματικότατων σε απόδοση συναισθημάτων μουσικών κομματιών και των ανατριχιαστικών εφέ, θα ακούσετε κάθε μικρό, σιχαμένο κι αποτροπιαστικό ήχο που βγάζει, πιθανώς, το ανθρώπινο σώμα όταν διαμελίζεται, καίγεται, σπάζει ή αποσυντίθεται. Ό,τι συμβεί επί της οθόνης έχει λεπτομερέστατο ηχητικό αντίκτυπο. Ρεαλιστικό, πιστό και στη σωστή ένταση κι αναλογία, γεγονός που συμπληρώνει και τη stealth προσέγγιση στο gameplay. Ίσως οι διάλογοι να έπρεπε να ήταν σε μεγαλύτερη ένταση, αλλά μικρό το κακό, μιας και το voice acting αξίζει κάποιου είδους βραβείο. Είναι, επίσης, τέτοιο το immersion και τα συναισθήματα που προσφέρουν τα μουσικά θέματα και το ηχητικό περιβάλλον γενικότερα, που κάθε γκρίνια καθίσταται άνευ ουσίας και πάει περίπατο.

Για να έρθει πλέον η σειρά του οπτικού τομέα και της γενικότερης παρουσίασης του τίτλου. Πρόσφατα είδαν το φως της δημοσιότητας οι υπερβολικές ελάχιστες απαιτήσεις του τίτλου για PC. Ενώ δε δόθηκε η ευκαιρία για δοκιμή του παιχνιδιού και σε PC, από τις PS4 εντυπώσεις επί των γραφικών των τίτλου μπορεί να εξαχθεί το συμπέρασμα ότι ίσως και να είναι δικαιολογημένες. Κατ’ αρχάς, το draw distance είναι τεράστιο. Ίσως δεν αποτελεί συνήθως το πρώτο χαρακτηριστικό που παρατηρεί κανείς, στην προκειμένη περίπτωση εντυπωσιάζει από την πρώτη στιγμή, μιας και η άψογα σχεδιασμένη δυστοπική πραγματικότητα του New Colossus καθηλώνει τον παίκτη με το βάθος με το οποίο αυτή παρουσιάζεται.

Όταν δει το μάτι την καταστροφή, τη μετάλλαξη και το αποτύπωμα της φασιστικής μηχανής στον εικονικό κόσμο, τότε πραγματικά αναρωτιέται για το μέγεθος, το βάθος και την ποιότητα του draw distance. Το εντυπωσιακό του θέματος οφείλει φόρο τιμής και στο υπέρ - επιτυχημένο art direction του τίτλου. Όποια και κάθε ιδέα ή μήνυμα είχαν να προωθήσουν οι δημιουργοί για το παιχνίδι, τα γραφικά του τίτλου το παρουσιάζουν στην εντέλεια. Θα ήταν αδύνατο να σας φορτίσει αρνητικά το nuclear fallout στο Manhattan, αν αυτό δεν αποδιδόταν αριστουργηματικά μέσα από τον τεχνικό τομέα του τίτλου. Δε θα ένιωθε ποτέ ασφυξία ο παίκτης στα κλειστοφοβικά σημεία του παιχνιδιού, αν δεν είχαν σχεδιαστεί και υλοποιηθεί με τρόπο άψογο. Δε θα μπορούσε, για να κλείσει εδώ, να αποδοθεί η ικανοποίηση του kill, παράλληλα με τον αποτροπιασμό λόγω gore αν δεν είχαν επιτευχθεί κάποια πανύψηλα standards παραγωγής.

Σχεδιασμός, λεπτομέρεια, frames, περιεχόμενο, κάνουν πραγματικότητα την ίδια την “πραγματικότητα” που σεναριακά συνέλαβαν οι developers κατά το σχεδιασμό του τίτλου. Στο PS4 μονάχα, υπάρχουν περιστασιακά drops όταν η δράση χτυπάει κόκκινο κι αυτό είναι το μόνο ουσιαστικό αρνητικό στον τίτλο αυτό. Σε έναν τίτλο όπου όλα τα στοιχεία είναι τόσο άρτια δεμένα μεταξύ τους, που συνεισφέρουν τόσο ξεχωριστά όσο και ομαδικά στην εκτόξευση της ποιότητας στα ύψη. Θυμίζει, δε, την περίπτωση του Borderlands 2, όπου πάρθηκε ως βάση ένα πολύ καλό αρχικό παιχνίδι και βελτιώθηκε σε κάθε ξεχωριστό τομέα στο τετραπλάσιο, δημιουργώντας - με τον τρόπο αυτόν - κάτι εντυπωσιακό, εθιστικό, καθηλωτικό και συνάμα αποτροπιαστικό και βέβηλο προς την ανθρώπινη φύση.

Έχοντας αποδομήσει τα στοιχεία του τίτλου και βάζοντάς τα ένα - ένα πάλι στη θέση τους, μπορεί κανείς να αντιληφθεί τη μοναδικότητα του Wolfenstein II: The New Colossus. Σε έναν χώρο που μαστίζεται από επανάληψη και κορεσμό, καταφέρνει όχι μόνο να αναδυθεί με φόρα πάνω από τη θολή επιφάνεια, αλλά και να λάμψει ως παιχνίδι γενικότερα. Όλα αυτά χωρίς να καταφύγει σε gimmicks ρεαλιστικής προσέγγισης της μάχης, ούτε πατώντας στο βαρύτατο παρελθόν του. Τίμιο και άριστο στο σύνολο αλλά και σε κάθε τομέα του, μπορεί κανείς μονάχα να του προσάψει μια αισθητή αρνητική φόρτιση στον ψυχισμό του παίκτη. Κάτι τέτοιο, όμως, δε θα έπρεπε να αποτρέψει κανέναν από το να βιώσει μια από τις καλύτερες εμπειρίες του έτους που διανύουμε.

Το review βασίστηκε στην PS4 έκδοση του παιχνιδιού.