Thimbleweed Park

To χαμένο διαμαντάκι της Lucas Arts;

Θα το πούμε εξ αρχής: πιο τίμιο kickstarter για adventure game από αυτό του Thimlbeweed Park δεν έχει υπάρξει ξανά. Ορισμένα άλλα παιχνίδια, όπως το Obduction και το Tex Murphy, πλησίασαν, κάποια άλλα, όπως το Moebius, σκόνταψαν, και ορισμένα, απλά, είπαν ξεδιάντροπα ψέματα (Broken Age). Το νέο δημιούργημα των Ron Gilbert

και Garry Winnick, θρύλων της Lucas Arts με παιχνίδια-σταθμούς στο ενεργητικό τους (Maniac Mansion, Zak McKracken, Monkey Island 1-2, Maniac Manson 2: Day of the Tentacle, Loom, Indiana Jones & The Last Crusade, Indiana Jones & The Fate of Atlantis), όμως, παραδίδει ΑΚΡΙΒΩΣ αυτό που υποσχέθηκαν οι δημιουργοί. Πρόκειται για ένα SCUMM based, pixelated, early 1990s adventure game, ακριβώς ίδιο με τα παλιά παιχνίδια από την εποχή τους στη Lucas Arts. Ίδιο gameplay, ίδια ποιότητα γραφικών και ηχητικής επιμέλειας, εξαιρετική ατμόσφαιρα, πανέξυπνοι γρίφοι, παρόμοια υψηλότατα standards γραφής.

Το Thimbleweed Park θα μπορούσε άνετα να ήταν ένα αριστούργημα της Lucas Arts των 90s, ένα παιχνίδι ξεχασμένο σε ένα floppy disk σε κάποιο ντουλάπι, που ξαφνικά ανακάλυψε κάποιο γερασμένο fanboy και το μοίρασε απλόχερα στον κόσμο. Και θα μπορούσε να μας είχε έρθει είτε έτσι ή μέσω κάποιας stargate που πέρασε μέσα από ένα solar flare, με αποτέλεσμα το παιχνίδι να μεταφερθεί στη σημερινή εποχή και να έχασε την ευκαιρία να κυκλοφορήσει σε μια περίοδο που θα είχε σαρώσει στις πωλήσεις.

Μπορεί η παραπάνω παράγραφος να ακούγεται λίγο περίεργη, αλλά ίσως αυτός να είναι ο μόνος τρόπος για να μιλήσει κανείς και για την ιστορία ενός τόσο περίεργου παιχνιδιού. Το Thimbleweed Park, λοιπόν, πραγματεύεται αρχικά την εξιχνίαση ενός φόνου σε ένα μικρό χωριό, που η οικονομία το έχει εγκαταλείψει και όλα δείχνουν να ρημάζουν. Πέντε διαφορετικοί χαρακτήρες, ο καθένας με το δικό του λόγο να βρίσκεται στην πόλη και το δικό του απώτερο σκοπό, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους μέσα από μία Day of The Tentacle λογική και συνεργασία, και θα αποκαλύψουν σταδιακά πως αυτό που τους ενώνει είναι κάτι πολύ πιο μεγάλο απ' ό,τι πίστευαν αρχικά. Με μια ατμόσφαιρα κάπου ανάμεσα σε Twin Peaks και X-Files, το Thimbleweed Park χτίζει μια βάση για ένα καλό noir μυστήριο, το οποίο όμως το παρουσιάζει μέσα από μία Maniac Manson/ Monkey Island λογική.

Mε άφθονο μαύρο χιούμορ, ατελείωτες σπόντες για τη βιομηχανία των videogames (π.χ. αντί να κάνεις Pixel hunting, μαζεύεις κουκίδες σκόνης για να κερδίσεις achievements!), εξαιρετικά Easter eggs, μπόλικους πανέξυπνους και δύσκολους μα λογικούς γρίφους, εντυπωσιακά αστεία απέναντι στον ίδιο τον παίκτη αλλά και ένα από τα πιο ανατρεπτικά τελευταία acts που έχουν γραφτεί για adventure και άρα, για video games γενικά, δεν είναι παράξενο που το νέο παιχνίδι του Gilbert αριστεύει. Και όλα αυτά στημένα κάτω από το παραδοσιακό SCUMM, 3rd person point & click σύστημα της Lucas Arts, με όλα τα αγαπημένα “Look at”, “Open”, “Use” και άλλα αγαπημένα ρήματα και κόλπα του συστήματος, μαζί με ένα oldschool inventory, που χωράει ντουζίνες αντικείμενα, από τα οποία θα χρειαστείτε λιγότερο από το 1/3 του (κλασικό red hearing trolling από τους developers, το οποίο μαε το λέει και ένας χαρακτήρας ευθαρσώς!).

Αν κάπου σκοντάφτει το Thimbleweed Park, είναι στην κάπως προβληματική ροή της ιστορίας, η οποία λόγω κάποιων επιλογών σχεδιασμού, μπορεί να καθυστερήσει αρκετά τον παίκτη. Αυτό οφείλεται σε δύο λόγους: Πρώτον, γιατί το παιχνίδι, όντας πνευματικός διάδοχος των Maniac Manson, έχει μία open world λογική, στην οποία μπορείτε να επισκεφθείτε από την αρχή σχεδόν όλες τις περιοχές του κόσμου του (πλην κλειδωμένων περιοχών, πορτών κλπ), γεγονός το οποίο μπορεί να γίνει αρκετά χαοτικό όταν προσπαθείτε να βρείτε τι πρέπει να κάνετε για να προχωρήσετε παρακάτω, ασχέτως του ότι αν όταν βρείτε την -πάντα λογική- λύση, θα χτυπιέστε που δε το σκεφτήκατε νωρίτερα.

Πρόκειται για μία κλασική κατάρα των ανοιχτών κόσμων στα παιχνίδια, δηλαδή να έχουν πρόβλημα αστάθειας στη ροή της ιστορίας. Και όταν αυτός ο σχεδιασμός και η λογική μεταφέρεται σε παιχνίδια γρίφων, το πράγμα γίνεται πιο δύσκολο. Μπορεί μεν να πείτε πως αυτό υπήρχε και στα παιχνίδια που προαναφέραμε, αλλά εδώ γίνεται ένα σκαλί πιο έντονο, λόγω του γεγονότος ότι μάλλον οι πέντε χαρακτήρες είναι περισσότεροι απ' όσους τελικά χρειαζόταν το παιχνίδι. Οι χαρακτήρες αυτοί συναντώνται με κάπως ανάλαφρο τρόπο και, αντικειμενικά, το παιχνίδι θα μπορούσε να έχει 1-2 λιγότερους, αφού δεν αποκομίζεις κάτι το φοβερό που ελέγχεις και τους πέντε ανά πάσα στιγμή. Γενικά, τα προβλήματα δεν είναι σημαντικά, απλά κόβουν ταχύτητα από τη ροή του τίτλου, με αποτέλεσμα κάποιες στιγμές να "ξεγλιστράς" από τον κόσμο του όσο και να μη το θέλεις.

Εκεί, ωστόσο, που δε θα ξεγλιστρήσετε με τίποτα, θα είναι όταν θα ξεχαστείτε και θα χαζεύετε τον κόσμο του παιχνιδιού μέσα από το μαγευτικό OST του. Είναι ένα από αυτά τα σπάνια soundtracks που μεταφέρουν τον παίκτη τόσο άμεσα στη δεκαετία του 1980, σε βαθμό σχεδόν "τρομακτικό". Πρόκειται για μια περίεργα πλασμένη retro δουλειά, που είναι έντονη, μαγική και πραγματικά δένει απόλυτα με το παιχνίδι, σε επίπεδο που λίγοι τίτλοι το έχουν καταφέρει μέχρι σήμερα. Τώρα, όσον αφορά τα γραφικά, το pixel art style παραπέμπει κάπου στην early–mid 90s αισθητική των προηγούμενων παιχνιδιών αυτών των δημιουργών και, όπως είναι επόμενο, οι νεότεροι παίκτες μάλλον θα δυσκολευτούν να λάβουν τον τίτλο σοβαρά ή, πιθανώς, θα τον περάσουν για μία ακόμα indie "αρπαχτή".

Όμως, αυτή η ομάδα κάποτε έδωσε παιχνίδια που είχαν τα ομορφότερα γραφικά όλων των εποχών ως εκείνη τη στιγμή, οπότε θα πρέπει να καταλάβετε πως αν ξεπεράσετε το "resolution gate" και το πρώτο σοκ, θα καταλάβετε γιατί οι δημιουργίες τους είναι τοποθετημένες τόσο ψηλά στις αναμνήσεις των παικτών. Αυτό, λοιπόν, που δεν έχει το Thimbleweed Park σε ανάλυση, το έχει σε εξαιρετικό σχεδιασμό περιοχών και επιπέδων, μεγάλο μέγεθος περιοχών, πλούσιο animation, ατελείωτες μικρολεπτομέρειες και πλούσιους χρωματισμούς, που οι παλαιότεροι θα αγαπήσουν με το "καλημέρα".

Όταν λοιπόν, άλλοι κάθονται και απλά κάνουν βελτιώσεις σε γραφικά παλιών τίτλων τους, ενώ έχουν να δώσουν σοβαρό και ολοκληρωμένο παιχνίδι εδώ και αιώνες, οι Gilbert και Winnick κάνουν ακριβώς αυτό που έταξαν στο κοινό που τους χρηματοδότησε και το πετυχαίνουν καλύτερα απ' ό,τι θα περίμενε κανείς. Δίνουν ένα 100% Lucas Arts adventure game, με τον παλιό χειρισμό, με υψηλότατη ποιότητα σε όλα τα μήκη και πλάτη του, εξαιρετική γραφή και ένα γενικότερο πακέτο που ντροπιάζει τη συντριπτική πλειοψηφία των σύγχρονων απογόνων τους. Ίσως οι δημιουργοί να το παραέκαναν σε 1-2 σημεία, αλλά το Thimbleweed Park είναι πραγματικά αυτό που περιμέναμε εδώ και 20 χρόνια, η πραγματική αναβίωση της LucasArts ή, μάλλον, της LucasFilm Games. Μακάρι αυτό να είναι μόνο η αρχή αυτής της νέας τους συνεργασίας.

Το review βασίστηκε στην PC έκδοση του παιχνιδιου.

pcxbox onemobilemac os x Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!Click to open image!