Dead Rising 4: Frank's Big Package

500, 499, 498, 497...

Με μεγάλη ειλικρίνεια θέλω να τονίσω ότι αυτά τα κείμενα είναι τα δυσκολότερα από όσα τυχαίνουν στο δρόμο του reviewer. Είναι κείμενα που οι λέξεις δε συμπληρώνονται, το κείμενο δε γεμίζει και ο αρχισυντάκτης τρώει τα νύχια του για να δει αν ξεπεράστηκαν οι πεντακόσιες (πονηριά, το γράφω και αυτό με λέξη και μετά κάνω και την επισήμανση στην παρένθεση και καπάκι το εξηγώ κιόλας, μάνι μάνι 20 λέξεις, μαζί με το "μάνι μάνι" και την επανάληψή του. Άσχετο, η παρένθεση αυτή καθ' αυτή,

Και τι να γράψεις δηλαδή για το κάποτε cult franchise, που σε όσους άρεσε έγινε αντικείμενο αγάπης και σε όσους δεν, έμεινε για πάντα γραφικό και αδιάφορο, το οποίο πέταξε από πάνω του όλα τα ενδιαφέροντα στοιχεία που ακριβώς το έκαναν ιδιαίτερο και έμεινε ο άχαρος σκελετός του, με τον Frank να φτιάχνει για πλάκα combo weapons και οχήματα και να θερίζει χιλιάδες ζόμπια;

Τα είπαμε και πέρυσι: Ούτε time limit, ούτε ιδρώτας να βρεις τα υλικά για το combo weapon εκλογής, ούτε στολές με ειδικά χαρακτηριστικά (Ninja Outfit φτγ), ούτε επιζώντες με τα υπέροχα διλήμματά τους (να σώσω τον γκρινιάρη redneck ή να προχωρήσω εκείνη την αποστολή μπας και δε μου μένει χρόνος παρακάτω;), ούτε PHYCHOPATHS για το όνομα του Θεού, ούτε περιοχές με λίγη φαντασία (αν και τα πράγματα είναι ελαφρώς καλύτερα στο level design από το παντελώς αδιάφορο Dead Rising 3), ούτε Frank με καλές και πιπεράτες ατάκες. Ακόμα και η b-movie πλοκή, για πέταμα είναι.

Τώρα, είναι τελείως μα τελείως άχρηστο το παιχνίδι; Εδώ έρχεται σφήνα η ειδική κατηγορία όσων δυνητικά θα γούσταραν τα Dead Rising, αλλά απωθούνταν από όλα εκείνα τα στοιχεία που τα έκαναν cult (time limit, περίεργο έως σαδιστικό save system, δύσκολα boss fights λόγω του παντελώς ανάπηρου tps χειρισμού στο πρώτο DR κτλ). Αυτοί, λοιπόν, μπορεί και να βρουν την ευκαιρία να δοκιμάσουν επιτέλους ένα Dead Rising δίχως όλα αυτά τα οποία τους ενοχλούσαν. Νερόβραστο δηλαδή, αλλά τι να κάνουμε. Γι αυτούς, λοιπόν, ή για τους καμμενάκηδες που ντε και καλά θέλουν να το παίξουν ακόμη κι αν ξέρουν ότι είναι ευνουχισμένο και καστράτο περιοπής, να επισημάνουμε λίγα καλά στοιχεία που θα μπορούσαν να κάνουν την πλήρη έκδοση του PS4 μέχρι και ελκυστική σε μία γενναία πτώση τιμής (η οποία προφητεύουμε ότι θα έλθει πολύ, πολύ, πολύ γρήγορα).

Η μαγεία του να θερίζεις χιλιάδες ζόμπι με δεκάδες διαφορετικούς τρόπους είναι παρούσα. Είτε εντός mall, είτε έξω στους δρόμους. Ο χάρτης, αν και άνευρος, είναι καλοσχεδιασμένος και χορταστικός (το ξαναλέμε ότι λείπει συνολικά η φαντασία). Η έλλειψη του άγχους για τη σωτηρία των επιζώντων ή την ολοκλήρωση των αποστολών στον προβλεπόμενο χρόνο αφήνει τον παίκτη να πειραματιστεί με ό,τι βρίσκεται τριγύρω του. Και τελευταία, να επισημάνουμε ότι ακόμα και ευνουχισμένο είναι ένα ευχάριστο action παινχίδι (δηλαδή, παίζοντάς το δεν κάνεις και αγγαρεία) που γενικά λειτουργεί χωρίς προβλήματα και παιδαριώδη λάθη και που μαζί με το έξτρα περιεχόμενο προσφέρει αρκετές ώρες διασκέδασης που, απλά, δεν είναι ποιοτική. Αλλά χρειάζεται και η μη ποιοτική διασκέδαση καμιά φορά.

Το έξτρα περιεχόμενο είναι ως επι τω πλείστω modes όπως αγαπά να κάνει η Capcom, που πουλάει τα κάποτε cheats, αλλά σε αυτή την έκδοση δεν το πληρώνουμε, οπότε, καλοδεχούμενο. Όπως γράφτηκε και στο αρχικό review το multiplayer του Dead Rising 4 έχει ενδιαφέρουσες ιδέες, αλλά και πάλι δεν έχει πολύ κόσμο ώστε να μη ρίχνεται μία ομάδα από αυτούς που βαριούνται και φεύγουν για να παίξουν την 3456η ώρα Overwatch. Βασίζεται σε συνεργατικούς στόχους, από παίκτες που ξεκινούν με λίγα και συγκεκριμένα resources, τα οποία αυγατίζουν όσο πιο πολλή φαντασία βάζει κανείς στα combos (και όσο καλύτερα θυμάται αυτά του παιχνιδιού).

Εν ολίγοις, με αυτά και με 'κείνα, και με καμιά κλισαδούρα παραπάνω, το κειμενάκι βγήκε. Το Dead Rising 4, αν το βρειτε στο 15άρι, τσιμπήστε το. Τόσα και τόσα αγοράζουμε (και όχι πάντα σε gameplay περιεχόμενο τρομάρα μας). Τώρα, το τι θα κάνει η Capcom μιας και θα δει ότι η πανέξυπνη κίνηση για αποκλειστικότητα στο Xbox One δεν απέδωσε και ότι και στο PS4 το παιχνίδι θα το φάει η μαρμάγκα, κανείς δεν το ξέρει. Κρίμα, όμως, που έφτασε εδώ το πράγμα, σε πλήρη ανυποληψία. Δεν το άξιζε ούτε η σειρά ούτε η ομάδα του Vancouver, που στο Dead Rising 2: Off the Record, κυρίως, είχε κάνει καταπληκτική δουλειά.