Εν ριπή οφθαλμού

 Κίνηση στον κατακόρυφο ήλιο.

Παρασκευή μεσημέρι. Ιούλιος.

Φασαρία στους δρόμους μια τρέλλα, κλάξον, βρισίδια ενίοτε, ομιλίες στα τηλέφωνα.

Κι ενώ τα πράγματα συμβαίνουν απρόσεκτα, το απροσδόκητο γεννάτε στο απρόσφορο τοπίο:

ΓΚΑΠ.

Στάθηκε!

Οι άλλοι τίποτα, συνεχίζουν ανύποπτα, για την ακρίβεια τυφλά.

Εκείνο βέβαια εκεί! απτόητο.

Εστιάζει

στο δικό μου με μια ακρίβεια που κάνει την κατάσταση κρίσιμη. Βαθαίνει.

Και συμπαρασύρει.

Σχεδόν προσάπτει μια γοητεία στην απροσεξία που το περιβάλλει και ταυτόχρονα χαρακτηρίζεται η ομορφιά του απο αυτήν.

Ακριβώς επειδή το ίδιο δεν είναι καθόλου απρόσεκτο.