Θεσσαλονίκη: Ημερολόγιο Άνοιξης

Γράφει ο Νεκτάριος Καλαντζής*

Παίρνοντας την πτήση από Αθήνα και σε μόλις σαράντα λεπτά, θα είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ τη Θεσσαλονίκη, μια πόλη που κατά πολλούς είναι η πιο όμορφη στην Ελλάδα. Με αφορμή ένα συνέδριο, θα είχα μόνο 48 ώρες να την περπατήσω και να την ανακαλύψω, έστω να πάρω μια γεύση της. Αφού φθάνω στο αεροδρόμιο και τελειώνω

το συνέδριο που πραγματοποιήθηκε στο εντυπωσιακό Hyatt Regency, πνιγμένο στο πράσινο, κατευθύνομαι από την Βασιλίσσης Όλγας προς το κέντρο, με τα αρχοντικά της πόλης να τα συναντάς καθ΄όλη τη διάρκεια της διαδρομής. Στη λεωφόρο των Πύργων, με τη Βίλα Καπαντζή, τη Βίλα Αλλατίνη, που βρίσκεται η Περιφέρεια, τη Βίλλα Ζαρντινίδη, τη Βίλα Μόρντωχ, τη Βίλα Μπιάνκα και το Γενί Τζαμί. Πλησιάζοντας προς το κέντρο, σταματώ στην πλατεία Αριστοτέλους, με την επιβλητική της αρχιτεκτονική, όπου είναι και η αρχή για ν ανακαλύψει κάποιος το κέντρο με τα πόδια. Κάθομαι στο ΄΄Ολύμπιον΄΄ για καφέ, δοκιμάζω μπουγάτσα από το ΄΄Παραδοσιακο΄΄, τρίγωνο από τον Τερκενλή στη γωνία, που κατακλύζει με μυρωδιές γεμιστού τσουρεκιού την πλατεία, ανεβαίνω στο Ηλέκτρα Παλλάς για να δω όλη την πλατεία πιάτο, μοναδική η θέα του, όπως και από το απέναντι ΄΄Δωμάτιο με Θέα΄΄. Αν είναι Σάββατο και θες να καταλάβεις την κίνηση και τον παλμό της πόλης, δεν έχεις παρά να περπατήσεις στα μαγαζιά της Τσιμισκή με τον πολύ κόσμο, στη Μητροπόλεως, ενώ αν θες να δεις κάτι πιο παραδοσιακό, κατευθύνεσαι προς τις παραδοσιακές αγορές του Μοδιάνο και στο Καπάνι. Αντικρίζω πιο πάνω την θρυλική Καμάρα, εκεί όπου σχεδόν όλοι οι Θεσσαλονικείς έχουν δώσει τα ραντεβού τους, χάνομαι στην πλατεία Ναυαρίνου ανάμεσα σε αρχαία, δεκάδες φοιτητές και φοιτητικά μαγαζιά και ανεβαίνω να προσκυνήσω στον Άγιο Δημήτριο, τον Προστάτη της πόλης, σε μια επιβλητική εκκλησία, σύμβολο της πόλης, όπως λίγο πιο κάτω η Ροτόντα, που δημιουργεί ιδιαίτερη αίσθηση με την επιβλητική της αρχιτεκτονική. Πολλές εκκλησίες που μπορείς να επισκεφθείς στο κέντρο, όπως η Αγία Σοφία και άλλα βυζαντινά αριστουργήματα της εποχής. Επιστρέφω Αριστοτέλους, πηγαίνω προς το λιμάνι και την Α΄ προβλήτα, πλέον χώρος πολιτισμού και κάθομαι να απολαύσω τη θέα του Θερμαϊκού από το Kitchen Bar, ένα από τα πιο όμορφα μαγαζιά της πόλης. Πάω για λίγο στα Λαδάδικα, έχοντας το άκουσμα του Μητροπάνου στο νου, με μαγαζιά και κάνω στάση στην ΄΄Παπαρούνα΄΄ για φαγητό. Από τον ΟΛΘ και τα τελωνεία, με το τεράστιο σε όγκο κτίριο, αρχίζω να περπατώ κατά μήκος της παλιάς παραλίας. Η πιο πολυφωτογραφημένη διαδρομή της Θεσσαλονίκης, με τον Λευκό Πύργο στο βάθος. Τι και αν συνεχίζει να ψιχαλίζει, η βόλτα με τα πόδια, κινηματογραφική. Συνεχίζω , με την Αριστοτέλους στο αριστερό μου χέρι, τα μαγαζιά και τα καφέ σε κάθε σημείο της Λεωφόρου Νίκης έως ότου φθάνω στον Λευκό Πύργο και παντού κόσμος γύρω, με μια μπύρα ή κάτι πρόχειρο στο χέρι, ποδήλατα και παιδιά. Και αφού προλαβαίνω πριν νυχτώσει, να μπω και να δω τον Λευκό Πύργο από μέσα, με την ιστορία της Θεσσαλονίκης σε οθόνες και φωτογραφίες, ανεβαίνω στο μπαλκόνι του και όλη η πόλη από κάτω. Η θέα συγκλονιστική. Φεύγω και χωρίς να επιλέξω κάποιο από τα καραβάκια που σε πάνε βόλτα στον Θερμαϊκό ή την πολιτιστική διαδρομή του ΟΑΣΘ που σε πάει σε όλα τα σημαντικά μνημεία της πόλης, επιλέγω να περπατήσω στη Νέα Παραλία. Φτάνω ως το Μακεδονία Παλλάς, βλέπω τις ομπρέλες, σήμα κατατεθέν πια της παραλίας, το άγαλμα του Μ. Αλέξανδρου, βλέπω πιο κάτω τον Όμιλο και τα θεματικά πάρκα της νέας παραλίας. Η βόλτα καθώς νυχτώνει με τα φώτα, σαν πίστα αεροδρομίου και το αεράκι από τη θάλασσα σε κάνει να θες να κάτσεις σ΄ένα παγκάκι και να ατενίσεις το Θερμαϊκό. Χωρίς να φτάσω ως το Μέγαρο Μουσικής, γυρίζω πίσω, στέκομαι μπροστά στο κτίριο του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, δίπλα στον Λευκό Πύργο και βλέπω τις αφίσες των παραστάσεων. Λίγο πιο πάνω η ΧΑΝΘ, σημαντική για την Ιστορία της πόλης, όπως και ο χώρος που γίνεται η ΔΕΘ , με τον πύργο του ΟΤΕ, να ξεχωρίζει για το ύψος και την αρχιτεκτονική του. Δημαρχείο, Βυζαντινό Μουσείο είναι κάποια από τα κτίρια που θες να μπεις και να τα γνωρίσεις. Βράδυ για ποτό, κατευθύνομαι προς ανατολικά στην Καλαμαριά και στη Σοφούλη, και αφού φάω στο Χάλαρο, πηγαίνω για ποτό στα πασίγνωστα, Sharkκαι Les Zazous.

Επόμενο πρωί, ανεβαίνω προς τα Κάστρα και το Επταπύργιο, με μοναδική θέα σε όλη την πόλη, πάω προς τον Σιδηροδρομικό Σταθμό στα Δυτικά, τα παλιά σφαγεία στο λιμάνι, που ήταν για χρόνια τα νυχτερινά κέντρα της πόλης, όπως το Ρεξ, περνάω από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης και το Πανεπ. Μακεδονίας, γνωρίζω για λίγο τις ποδοσφαιρικές γειτονιές Τούμπα και Χαριλάου και τα γήπεδα του ΠΑΟΚ, του Άρη και του Ηρακλή και ανεβαίνω Πανόραμα, με το Anatolia και τα ακριβά σπίτια, την όμορφη πλατεία του και δοκιμάζω τρίγωνα Πανοράματος από τον Ελενίδη στην πλατεία, απέναντι από το Dio Con Dio και πάω να δω θέα όλη την πόλη από το Villa Luna. Επιστροφή κέντρο για καφέ στοApallou, για κάτι πρόχειρο για φαγητό στοΝτερλικατέσεν, καθώς παντού νέοι κάθονται σε όλα τα καφέ, όπως το Butler, το Mon Frere, το Sinatra, το Salto, το Cheval, το Tribeca, Βογατσικού 3, το Arc, στην Ικτίνου, στο Clochard, στο Δίχτυ και στο Αγιολί για φαγητό και πιο αργά στο Patron, στο Markiz και στο Bedroom. Θρυλικό μου είπαν ήταν το Tre Marie, καθώς και τα γλυκά από το Μπλε, τον Αγαπητό και τον Χατζή. Η Θεσσαλονίκη του 2016 παραμένει μαγευτική, γοητευτική, που πάντα θα ελκύει τον επισκέπτη και θα τον κάνει να θέλει να ξαναέρθει στην πόλη που πάντα θα ήθελες να μείνει.

*Ο Νεκτάριος Καλαντζής είναι Οικονομολόγος, Κοινωνιολόγος, Δημοτικός Σύμβουλος Παλλήνης