Μπροστά στις απολύσεις

Του Κώστα Γιαννακίδη

Όταν ξεκινούσε η συζήτηση για τα μέτρα, το Μαξίμου έκανε μία διαρροή με πολλά υπονοούμενα. Έλεγαν ότι αν οι εκπρόσωποι της τρόικας εγείρουν παράλογες απαιτήσεις, ο πρωθυπουργός θα σήκωνε το τηλέφωνο-αν δεν μας το έχουν κόψει-διεκδικώντας πολιτική λύση. Πιο απλά, θα ζητούσε από τους ξένους ηγέτες να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να αναλάβουν πολιτική πρωτοβουλία, αφήνοντας τον Τόμσεν με το μολύβι στο στόμα.
Αυτό δεν έχει συμβεί ακόμα. Προφανώς επειδή κατά την πρόσφατη επίσκεψη Μέρκελ ετέθησαν όρια και συνθήκες. Μπορεί, ας πούμε, η καγκελάριος να μας είπε ότι θα παρέμβει αν η συζήτηση φτάσει στο μήκος του κουπιού που θα έχει η γαλέρα. Εκεί δεν αποκλείεται να επιβάλλει τη χρήση μικρότερου κουπιού και μάλιστα χωρίς αλυσίδα στο πόδι. Υποθέτω κάτι τέτοιο έχει συμβεί, οι δανειστές έχουν θέσει πολύ ψηλά τα όρια της αντοχής μας. Διότι αν δεν διεκδικήσουμε τώρα την πολιτική παρέμβαση, πότε θα τη ζητήσουμε; Όταν τεθεί θέμα δωρεάς οργάνων από ζωντανούς δότες; Αυτό είναι το πρώτο ερώτημα. Και δεν έχει πραγματική βάση. Διατυπώνεται για να κυλήσει τη συζήτηση στο δεύτερο και αληθινά κρίσιμο ερώτημα. Είμαστε, τελικά, έτοιμοι για να δεχθούμε απολύσεις στον δημόσιο τομέα;
Η κυβέρνηση εμφανίζεται να συζητάει απολύσεις υπαλλήλων που ελέγχονται είτε ως επίορκοι, είτε ως ανεπαρκείς. Εδώ βέβαια εγείρεται θέμα. Πώς θα απολύσεις έναν υπάλληλο ως επίορκο, ενώ έχει ασκήσει έφεση στις σχετικές αποφάσεις; Και, φυσικά, πώς θα απολύσεις έναν υπάλληλο χωρίς να τον έχεις αξιολογήσει μέσα από σαφή και διάφανη διαδικασία; Καλά, θα πείτε ότι τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει χειρότερα. Υπάρχουν περιπτώσεις όπου δεν έχει καταλυθεί, απλώς, η νομιμότητα, αλλά καταπατήθηκαν και ανθρώπινα δικαιώματα. Και δεν είναι λίγες.
Όμως, το θέμα των απολύσεων στο δημόσιο είναι περισσότερο σύνθετο από όσο δείχνει. Από τη μία είναι η έξοδος χιλιάδων ανθρώπων στην ανεργία με βίαιο τρόπο. Και από την άλλη είναι η διάρρηξη ενός χρόνιου ταμπού, της μονιμότητας στο δημόσιο. Για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας θα είναι μία δίκαιη εξέλιξη: αφού η κρίση είναι δημοσιονομική, γιατί να αποτυπώνεται μόνο στην ανεργία του ιδιωτικού τομέα; Αυτό που θα συμβεί στους δημοσίους υπαλλήλους έχει ήδη γίνει με τους εργαζόμενους της ελεύθερης αγοράς. Αν, βέβαια, πεις σε έναν υπάλληλο του ιδιωτικού τομέα ότι οι απολύσεις θα εντείνουν την ύφεση που πλήττει τις επιχειρήσεις, μπορεί και να το σκεφτεί διαφορετικά. Δεν θα αποφασίσει όμως αυτός.