O χορός των τρελών Περσείδων...

Από τον Σπύρο ΚρανιώτηO χορός των τρελών Περσείδων μας βρήκε αργά το βράδυ σε φιλόξενα βραχάκια...κοντά στα Λεγρενά... και λέω φιλόξενα... (ο καθένας με τον πόνο του), γιατί ήταν αρκούντως πεπλατυσμένα και ως εκ τούτου ανίκανα να αφυπνίσουν το αιμορροϊδικό άλγος μου...Η Λένα φανατική αντι facebook ...παλιά μου φίλη και συντρόφισσα...μόνιμη σχεδόν συνοδός μου στις "διαστροφικές" μου εξόδους , γελούσε σαν παιδί και κτυπούσε παλαμάκια σε κάθε βουτιά αστρικής σκόνης!!!! "Τώρα θα κάνω μια ευχή....να τώρα που θα δούμε την πιο μεγάλη ουρά"...Η ευχή της Λένας έγινε στις τρεις τα ξημερώματα... δυστυχώς στην πιο μικρή ουρίτσα...πάντα αυτή η γυναίκα περίμενε τον αιώνιο εχθρό του καλού ...το καλύτερο. "Τι ευχήθηκες Λενιώ;" ... τη ρώτησα φεύγοντας." Οι ευχές για να πιάσουν, πρέπει να... παραμείνουν μυστικές" απάντησε, τεντώνοντας με αμηχανία τα χέρια της στον ουρανό.Σήμερα το πρωί κτύπησε το τηλέφωνο... "Διάβασε το πρωτοσέλιδο των ΝΕΩΝ.." μου είπε κομπάζοντας..." Ζητείται θαύμα για να βγούμε από τη