Αι Ειδοί του Μαρτίου

Είδαμε το πολιτικό θρίλερ «Αι Ειδοί του Μαρτίου» και σιγουρευτήκαμε: Αυτός θα είναι ο Επόμενος Πρόεδρος

Πρόεδρος των απανταχού καλών παιδιών, επιθυμητών εραστών και λαμπερών πρωταγωνιστών, συγκεκριμένα.

Δεν μιλάμε για τον σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή του «Ides of March» George Clooney αλλά για τον συμπρωταγωνιστή του Ryan Gosling που φέτος βάλθηκε να κάτσει στη μεγάλη οθόνη και να μην κουνιέται με τίποτα. Και ο

παρολίγον ελληνικός τίτλος «Αυτός θα είναι ο Επόμενος Πρόεδρος» μας προκάλεσε, όπως καταλαβαίνετε, για το παραπάνω χωρατό. Αλλά αλήθεια τώρα. Ο Ryan Gosling είναι ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής φέτος. Είναι, δηλαδή, να απορεί κανείς για το πώς του έφαγε τη θέση στην παρουσίαση των Όσκαρ ο παλαίμαχος Eddie Murphy. Αλλά μάλλον ο James Franco φταίει που πέρσι που ήταν η δική του χρονιά τα έκανε μαντάρα όταν του δόθηκε η ευκαιρία να παρουσιάσει το σημαντικότερο κινηματογραφικό γεγονός του πλανήτη και δημιούργησε κακά προηγούμενα.

Στο προκείμενο, όμως: το πολιτικό θρίλερ, όπως θέλει να το αποκαλεί ο σκηνοθέτης/ δημιουργός/ σεναριογράφος/ πρωταγωνιστής/ παραγωγός του George Clooney, «Ides of March», βασισμένο στο θεατρικό έργο «Farragut North» του Beau Willimon είναι μια από τις ταινίες που όλοι περιμένουμε να πρωταγωνιστήσουν στα Όσκαρ. «Αι ειδοί του Μαρτίου» έχουν μείνει στην ιστορία ως η μέρα δολοφονίας του Ιούλιου Καίσαρα, στις 15 Μαρτίου του 44 π.Χ. και είναι μια έμμεση αναφορά στο βρώμικο παιχνίδι που παίζεται στην πολιτική από αρχαιοτάτων χρόνων έως σήμερα.

Ο Κυβερνήτης Mike Morris (George Clooney) θέλει να εξασφαλίσει το χρίσμα των Δημοκρατικών και βασίζεται πολύ στο ταλέντο του Steven Mayers (Ryan Gosling) που βρίσκεται στο πλευρό του ως εκπρόσωπος τύπου, μέγας θαυμαστής και εξαιρετικά ιδεαλιστής. Ο Morris δεν είναι τόσο «καθαρός», όμως, όσο φαντάζει και ο Mayers θα χρειαστεί να διαχειριστεί όσα δυσάρεστα ανακαλύπτει ισορροπώντας τις προσωπικές του φιλοδοξίες, την πίστη και τον ιδεαλισμό του.

Η ταινία του Clooney -που είναι εδώ ο άνθρωπος ορχήστρα- είναι μια καλή, μεν, ταινία αλλά όχι μια ταινία συνταρακτική από αυτές που θα αλλάξουν τη ζωή των θεατών ή, έστω, θα χαραχτούν ανεξίτηλα στις κινηματογραφικές τους μνήμες. Εμάς μας θύμισε κάτι από ταινίες του Clint Eastwood, λόγω του έντονου αμερικάνικου στοιχείου που διαθέτει καθ’ όλη τη διάρκεια της αφήγησής της. Αυτό που σίγουρα δεν θα ξεχάσει, όμως, κανείς είναι οι εξαιρετικοί ηθοποιοί που ο καθένας τους δίνει το δικό του ρεσιτάλ ερμηνείας διεκδικώντας την προσοχή της Αμερικάνικης Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Η ταινία κερδίζει, επίσης, την προσοχή του πολιτικού κόσμου που αναρωτιέται αν κάποτε ο George Clooney θα διεκδικήσει μια θέση στα κοινά, ως πολιτικός και όχι απλώς ως ακτιβιστής -παρότι ο ίδιος το αρνείται, κάθε φορά που τον ρωτούν, κατηγορηματικά.

Όσο για τον Ryan Gosling αποδεικνύει πόσο εξαίρετος ηθοποιός είναι αλλά υποδύεται, ξανά, τον ρόλο ενός καλού παιδιού, κάτι στο οποίο τον έχουμε συνηθίσει και αναμένουμε να επιλέξει έναν χαρακτήρα κ