Roxette @ Terra Vibe, 27/6/2011

Η άνοδος προς την Αθήνα  ήταν αρκούντως προβληματική διότι η έντονη βροχή στο δρόμο έδειχνε ότι μάλλον θα χαλούσε (για ακόμα μία φορά) τη συναυλία στο Terra Vibe. Φτάσαμε στο χώρο γύρω στις 6:30. Μισή ώρα αργότερα άνοιξαν οι πόρτες και μεταφερθήκαμε προς τη σκηνή. Ο κόσμος ήταν λίγος. Υπολογίζω ότι max 2000 άτομα έκοβαν βόλτες στο συναυλιακό χώρο πριν ξεκινήσει η συναυλία. Η βροχή ευτυχώς έδειχνε ότι δεν είχε διάθεση να καταστρέψει τη συναυλία και ο ουρανός καθάριζε όσο η ώρα περνούσε.Ο Πάνος Μουζουράκης ανέβηκε στη σκηνή στις 8 ακριβώς. Δεν τον είχα ξανακούσει αλλά γενικά μου είναι μία συμπαθής φιγούρα. Με θετικό κλίμα λοιπόν ξεκίνησε το live. Δυστυχώς όμως τα συμπαθή συναισθήματα καταπλακώθηκαν από τα ηχητικά κύματα μετριότητας που ακολούθησαν. Ο Πάνος Μουζουράκης έχει καλή φωνή, είναι σαφώς χαρισματικός performer και κάνει ό,τι μπορεί (συνήθως με θετικά αποτελέσματα) για να διασκεδάσει το κοινό. Η έλλειψη όμως καλών τραγουδιών σε συνάρτηση με την κλισέ  παικτική αντιμετώπιση της μπάντας, οδήγησε σε μία ώρα rock – swing – feel good κλισέ, το οποίο σταδιακά μας έφερε σε ένα μονόδρομο πλήξης και αναμονής του main event. Ο κόσμος βέβαια έδειχνε να αντιδρά καλά, αλλά αυτό μάλλον οφειλόταν στον ίδιο το Μουζουράκη και όχι στη μουσική του. Το live τελείωσε με το γνωστό “Φίλα με ακόμα”, το καλύτερο κομμάτι του σετ και διασκευή ενός ιταλικού hit του Jovanotti.Οι Roxette βγήκαν στη σκηνή γύρω στις δέκα  παρά είκοσι. Δεν είμαι ο μεγαλύτερός τους fan και η αλήθεια είναι ότι τους είχα κλείσει σε ένα ντουλάπι με γλυκές αναμνήσεις της ηλικίας των 10 με 12. Ξεκίνησαν με τα “Dressed for success” και  ”Sleeping in my car”. Η μπάντα ήταν δεμένη, ο ήχος άρτιος και τα απανωτά hits μας έβαλαν για τα καλά στο κλίμα ενός  – στα όρια του συγκινητικού – revival της παιδικής μας ηλικίας. Μουσικά προσέγγισαν τα κομμάτια με ροκ διάθεση και παίξιμο πιο σκληρό από τους δίσκους τους.  Αυτό ήταν ένα μεγάλο συν διότι φάνηκε ότι προσπαθούν να εκσυγχρονίσουν τον ήχο τους και να μεταφέρουν ομαλά τη 90s αισθητική των κομματιών αυτών σε ένα συναυλιακό κοινό που τους παρακολουθεί 20 χρόνια μετά. Συνέχισαν με ένα μπαράζ από hits παίζοντας όλα όσα θα ήθελε να ακούσει ένας ορκισμένος fan. Στο σετ επίσης προσέθεσαν 3-4 κομμάτια από τις πιο πρόσφατες δισκογραφικές τους δουλειές τα οποία λειτούργησαν ίσως και καλύτερα από τα κλασικά τους. Το “Only when I dream”, κομμάτι από τον τελευταίο τους δίσκο το άκουσα χτες για πρώτη φορά και πραγματικά ένιωσα αυτό που είχα νιώσει όταν είχα ακούσει το “The Look” το 89. Οι Roxette έχουν τα hooks στο τσεπάκι ακόμα και τώρα.Μετά από 2 encore και περίπου 1 ώρα και 45 λεπτά, οι Roxette κατέβηκαν από τη σκηνή. Μόνο μία λέξη γύριζε στο μυαλό μου. Αξιοπρέπεια. Δεν υπήρχε περίπτωση να πάθω σοκ από ένα live μίας μπάντας σαν τους Roxette πλέον. Είναι αλλού τα ακούσματά μου. Όμως όταν είδα μία μπάντα με τέτοια εκτίμηση  στο κοινό της, άρτιο δέσιμο και σκηνική παρουσία για σεμινάριο, δε μπορώ παρά να τους βγάλω το καπέλο.Δύο μόνο αρνητικά σημεία πρέπει να σημειώσ