Manu Chao @ Λιμάνι Θεσσαλονίκης

«Αυτό δεν έχει ξαναγίνει στη Θεσσαλονίκη» αναφώνησε ψυχωμένα επί σκηνής λίγα μόλις λεπτά πριν το ξεκίνημα της πολυαναμενόμενης εμφάνισης του Manu Chao, ένα μέλος της επιτροπής αγώνα ενάντια στα μεταλλεία χρυσού στη Χαλκιδική και πιθανότατα κάτι θα ήξερε, τη στιγμή που πρόχειροι υπολογισμοί έκαναν λόγο για 40.000 θεατές.

Η ώρα λοιπόν είναι 10:00 ακριβώς, οι Baildsa, DJ Spery, αλλά και οι Active Member

έχουν ήδη δημιουργήσει την κατάλληλη ατμόσφαιρα με τις “Μέρες Παράξενες, Θαυμάσιες Μέρες” τους και μια λαοθάλασσα φανατικών και μη φίλων του Manu Chao έχουν καταλάβει σε βαθμό “στιβάγματος” απ’ άκρη σ’ άκρη την Προβλήτα 2 του Λιμανιού της όμορφης πόλης της Θεσσαλονίκης.

Κοινό ετερόκλητο, αποτελούμενο κυριολεκτικά από όλα τα είδη που έχει αναδείξει το ανθρώπινο γένος, αναμένει με προσμονή ένα σημαντικότατο μουσικό γεγονός που συμβαίνει στο κέντρο της πόλης του. Και δείχνει έτοιμο να αποβάλει από μέσα του όλη αυτή την ενέργεια που έχει δημιουργήσει τόσο αυτή η προσμονή, όσο και τα όποια προβλήματα έχουν συσσωρευτεί μέσα του τα τελευταία χρόνια.

Είμαστε 5 λεπτά μετά τις 10:00 και ο μικρόσωμος Manu Chao παρέα με την περίφημη μπάντα των La Ventura μας εισάγουν στον πολυπολιτισμικό κόσμο τους, ένα ποικιλόμορφο κράμα reggae, punk, rock και world, με το “Mr. Bobby” να είναι το εναρκτήριο λάκτισμα σε χαλαρό τέμπο.

Χαλαρό τέμπο που θα συνεχιστεί με τα “Dia Luna, Dia Pena”, “Por El Suelo” και “Tadibobeira”, ώσπου οι ρυθμοί ανεβαίνουν με το χιλιοακουσμένο “Cladestino”, ενώ η πρωτοβουλία κατά της ιδιωτικοποίησης του νερού, αλλά και οι αλληλέγγυοι των Ζαπατίστας παρεμβαίνουν από μικροφώνου δυναμικά και κόσμια, με σάουντρακ τους ήχους της μπάντας.

Χορός, τραγούδι, κέφι, χρωματιστά καπνογόνα, πυροτεχνήματα, μπάφοι, άφθονο αλκοόλ, παγωμένη μπύρα σε γυάλινο μπουκάλι – διοργανωτικό ατόπημα κατά την ταπεινή μου άποψη – είναι τα βασικά χαρακτηριστικά, ενώ η ιπτάμενη ρομποτική κάμερα που αποτυπώνει τα πανοραμικά πλάνα της συναυλίας δίνει μια ξεχωριστή νότα, στριφογυρνώντας πάνω από τα κεφάλια του κοινού.

Άνθρωποι ανεβασμένοι πάνω σε κοντέινερ, σε γερανούς, σε φορτηγά, σε χημικές τουαλέτες, σε σκαλωσιές, όντας σε πλήρη διέγερση και μια μπάντα σφιχτοδεμένη, ρυθμική και ακούραστη, που δεν σταματάει στιγμή να χάνει την επαφή της με τον κόσμο, με την χαρακτηριστική φωνή τουManuChao να μιλάει για την αγάπη, για τα ναρκωτικά, τη ζωή στα γκέτο, την μετανάστευση.

Το “La primavera”, το “King Kong Five” των Mano Negra, το “Machine Gun”, αλλά και το “L’ Hiver Est La” είναι μερικά από τα κομμάτια που θα συναποτελέσουν το βασικό σετ μιας σχεδόν 3ωρης συναυλίας μαμούθ, η οποία και θα κορυφωθεί με τέσσερα απανωτά encore λίγα λεπτά πριν τη 1, με τα κλασικά “Mala Vida” και “Sidih’ Bibi” να εκτοξεύουν το κοινό στο διηνεκές.

Είναι σίγουρο πια, πως ο 53χρονος Chao αποτελεί μια καλλιτεχνική οντότητα έξω από τα συνηθισμένα, που με την ιδιότυπη προσέγγιση όλων αυτών που πρεσβεύει, εκφράζει με τον πιο αιχμηρό τρόπο τις πολιτικές πεποιθήσεις, την οργή και την φλόγα των ανθρώπων που αγωνίζονται για Ισότητα, Δικαιοσύνη, Αξιοπρέπεια. Ένα τρανό καύχημά τους.

(Όσον αφορά τα όσα έκτροπα διαδραματίστηκαν κατά τη διάρκεια της συναυλίας, καλώς ή κακώς δεν υπέπεσαν στην αντίληψή μας στο σημείο που βρισκόμασταν, με μόνο επεισόδιο που συνέβη μπροστά μας να είναι το άγριο “ντου” που πραγματοποιήθηκε από μια ομάδα 20 περίπου ατόμων μια περίπου ώρα πριν την εμφάνιση του Manu Chao, στην είσοδο της Προβλήτας.)