Larry Gus @ Six D.O.G.S.

Είχα κάμποσο καιρό να δω τον Λάρυγγα να παίζει ζωντανά και δεν υπήρχε περίπτωση να τον έχανα αυτή τη φορά, παρότι ξεκινούσε το live του στη μιάμιση το βράδυ! Έχουν συμβεί τόσα πολλά στην πορεία του έκτοτε που θα ήθελα πολύ να δω πώς έχουν επιδράσει στον τρόπο που μεταφέρει πια τις μουσικές του σε μία συναυλία. Το ότι ήταν ξεχωριστό αυτό που κάνει το ξέραμε εξ αρχής, το ότι θα το αναγνώριζε ως τέτοιο και η φτασμένη Νεοϋορκέζικη ετικέτα DFA το μάθαμε τα τελευταία

δύο περίπου χρόνια, όταν και κυκλοφόρησε δύο δουλειές του με πιο πρόσφατο το περυσινό του άλμπουμ Years Not Leaving που ήταν πραγματικά σπουδαίο. Έφτασα λοιπόν στο εξάσκυλο γεμάτος προσδοκίες για το τελικό αποτέλεσμα και δεν απογοητεύτηκα στο ελάχιστο!

Πολύς κόσμος απ’ έξω που όμως δεν μεταφράστηκε σε sold out απ’ όσο γνωρίζω, παρότι ήμουν σίγουρος ότι κάτι τέτοιο θα συνέβαινε οπωσδήποτε. Μια εξήγηση έχω να δώσω επ’ αυτού: η ώρα – αλλά και το ύφος της μουσικής – δεν απευθύνεται στον κόσμο που πηγαίνει συστηματικά σε συναυλίες, και το κοινό των κλαμπ και της χορευτικής μουσικής που συνηθίζει να πηγαίνει μετά τα μεσάνυχτα για διασκέδαση δεν βλέπει συναυλίες. Σε κάθε περίπτωση, είμαστε εκεί για να βιώσουμε την ζωντανή μετενσάρκωση της μουσικής του Παναγιώτη Μελίδη διάμεσου του φυσικού τρόπου και της συμμετοχής όλων των αισθήσεων του δημιουργού της.

Στη μία ώρα και δέκα λεπτά που ακολούθησαν, είδαμε έναν Larry Gus να βγαίνει σχεδόν από το σώμα του και να ενώνεται με τους ήχους που παρήγαγαν τα κουμπιά μπροστά του κι έβγαιναν με φόρα από τα ηχεία. Κάνει το δικό του σόου που δεν είναι ασφαλώς μια performance που σκοπό της έχει να τέρψει τον ακροατή αλλά μια δική του τελετουργία που έρχεται σε άμεση συνάρτηση των όσων παίζει. Τραγουδάει με κλειστά μάτια και ουρλιάζει όταν βγαίνουν από μέσα του οι συναισθηματικές κορυφώσεις των κομματιών, δεν έχει σπουδαία φωνή μα ελάχιστα ενδιαφέρει αυτό όταν αποτελεί ένα ακόμη όργανο στην παλέτα των ήχων του (συχνά πυκνά εξάλλου τη διαστρεβλώνει μηχανικά για να εξυπηρετήσει τους σκοπούς του). Χτυπάει τα κουμπιά του sampler του με μανία, λες και δεν θα υπάκουαν διαφορετικά και το όλο πράγμα θα βυθιζόταν σε μια θάλασσα απελπισίας και μουσικής ανοργανωσιάς. Όχι ότι δεν θα επισημαίναμε μια δόση αναρχίας στο έργο του, ακόμη κι εκείνη όμως βρίσκεται ταγμένη κάτω από μια παράδοξα οργανωμένη δομή που στέκεται όρθια από κλωστές θα’ λεγες, όμως τελικά ορθώνεται στιβαρή και σίγουρη για τον εαυτό της.

Εξίσου σίγουρος γι’ αυτό που κάνει είναι και ο Larry Gus, απόλυτος κυρίαρχος των ηχητικών φράσεων που ρίχνει στο μείγμα που μπροστά μας παρασκευάζει φρέσκο – φρέσκο, ακόμη κι αν γνωρίζουμε την τελική του γεύση από τους δίσκους του. Διαφορετικά πάντως είναι να ακούς να μετουσιώνεται μπροστά σου ένα αριστούργημα όπως το «Αχιλλέας Κυριακίδης» κι άλλο να το ακούς να αναπαράγεται μηχανικά, έστω κι αν το μέσο είναι ένα επτάιντσο με το ζεστό του ήχο. Και παρά την αμηχανία του, όπως επανελλειμένα μας δήλωσε από το μικρόφωνο, για το γεγονός ότι ο ίδιος άνθρωπος που τιτλοφόρησε το κομμάτι βρισκόταν στην αίθουσα, το αναπαράστησε μεγαλειωδώς με τα γιγάντια beats του να κάνουν όλα τα πόδια στην αίθουσα να κουνηθούν. Το ίδιο πάνω κάτω έγινε καθ’ όλη τη διάρκεια του σετ του, η ατμόσφαιρα ήταν με τον τρόπο της γιορτινή και ευφρόσυνη και χύθηκε κάμποσος ιδρώτας από όλους τους παρισταμένους. Ίσως περισσότερο να έχυσε ο ίδιος ο Λάρυγγας που στριφογύριζε σαν δερβίσης και κουνούσε τα χέρια του και θα έκανε ακόμη πιο πολλά πιστεύω αν δεν είχε κι εκείνη την αναθεματισμένη δουλειά του να πρέπει να βάζει τα πάντα στη σωστή σειρά και να πατάει τα κουμπάκια του στο σωστό χρόνο για να κρατιέται στα ίσια αυτό το υπέροχα αναρχικό χορευτικό πανηγύρι.

Έπαιξε όπως θα περίμενε κανείς πολλά κομμάτια από το νέο του άλμπουμ, έπαιξε και το «Άγγελος Κυρίου» που συμπληρώνει το δίδυμο των τραγουδιών που τον έφερε πιο κοντά σ’ ένα λίγο μεγαλύτερο ακροατήριο, μας έπαιξε και κάποια samples τα οποία δεν έχει την άδεια να χρησιμοποιήσει (!) κι αποχώρησε αφού μας άφησε να κοιτάξουμε λίγο στον ελαφρώς χαοτικό και νευρόσπαστο κόσμο του. Χάρηκα που όλα βαίνουν καλώς εκεί μέσα κι ανυπομονώ να έρθει η επόμενη φορά που θα βρεθώ ξανά εκεί!

Φωτογραφίες: Βαγγέλης Πατσιαλός