Η καλή χρονιά εξαρτάται από τον... καθέναν

Για κάποιους είναι η πλέον όμορφη εποχή του χρόνου. Είναι μέρες που τα Χριστούγεννα, η αποχώρηση του παλαιού έτους κι διαδοχή του από το νέο, τις κάνουν να μοιάζουν πιο γεμάτες από θετική ενέργεια, από αγάπη, από αλληλεγγύη, από ανθρωπιά, από έγνοια για τον άγνωστο συνάνθρωπο και γενικότερα από διαθέσεις και συμπεριφορές που σπανίζουν – ως επί το πλείστον – τις υπόλοιπες μέρες κάθε χρόνου.

Είναι τα δώρα που ανταλάσσονται, είναι τα χαμόγελα των παιδιών που ζουν τις ξεχωριστές δικές τους στιγμές με τον στολισμό στα σπίτια τους, στους δρόμους, στα μαγαζιά, περιμένοντας τον Αη Βασίλη και τί αυτός θα τους φέρει. Για τους πιο μεγάλους, η αλλαγή του χρόνου φέρνει ελπίδα. Από τη μια πιστοποιείται η παρουσία του καθενός για έναν ακόμη χρόνο, κάτι που δεν είναι αυτονόητο για κανέναν κι από την άλλη υπάρχει η ενδόμυχη ελπίδα πως το νέο έτος, επηρεασμένο από τη σωρεία ευχών και το εν γένει κλίμα θα φέρει και κάτι καλό, διαγράφοντας ταυτόχρονα κάτι ή όσο το δυνατόν περισσότερα κακά και λάθη του περασμένου. Για κάποιους άλλους δεν είναι τίποτα περισσότερο παρά μια αφορμή για υλιστική έκρηξη που εξυπηρετεί το εμπόριο και κανέναν και τίποτα άλλο. Μια τυποποιημένη κατάσταση η οποία δεν έχει να προσφέρει κάτι το ουσιαστικό, ικανό ν’ αλλάξει τις ζωές τους και τις ζωές των άλλων.

Την αλήθεια τη γνωρίζει ο κάθε ένας για τον εαυτό του. Ανάλογα με τα βιώματά του, την κατάσταση στην οποία βρίσκεται, τη διάθεσή του και τις σκέψεις που κυριαρχούν στο μυαλό του. Και το εξίσου βέβαιο είναι πως κανείς δεν μπορεί να πείσει τον άλλον για την αλήθεια και το … σωστό (;) του πράγματος. Γιατί δεν μπορεί να επιβάλλει κανείς σε κανέναν αυτό που πιστεύει. Αν κάποιος είναι καταρρακωμένος από τις συνθήκες της ζωής του, αν η απελπισία κι η απόγνωση τον περιβάλλει από παντού, δεν υπάρχει κανείς και τίποτα που να του αλλάξει άποψη. Αν στην καθημερινότητά του όλα του γυρνούν την πλάτη, αν ο ίδιος αισθάνεται πως βρίσκεται σ’ έναν κατήφορο δίχως τέλος πάρα μα πάρα πολύ δύσκολα – έως απίθανα – θα προκύψει οτιδήποτε που θα τον προσηλυτίσει στην … απέναντι όχθη σκέψεων και διάθεσης και κανείς δεν μπορεί να τον μέμψει γι’ αυτό. Ετσι τον γαλούχησε η ζωή, αυτό τον διδάσκει η καθημερινότητά του, αυτό (θα) είναι και το πιστεύω του.

Λύση-εις υπάρχουν αλλά η λογική μέσα από την οποία μπορούν να γίνουν πράξεις μοιάζει και – μπορεί να – είναι ουτοπική. Κι αυτό γιατί θα πρέπει ο καθένας ν’ αλλάξει κάτι σημαντικό από τον εαυτό του. Να παραδεχτεί, να ομολογήσει, να σκεφτεί διαφορετικά και να στερηθεί κάτι προκειμένου να βοηθήσει κάποιον άλλον. Είναι από τους ελάχιστους κανόνες που δε χωρούν εξαιρέσεις. Οσο περνούν τα χρόνια τόσο και πιο δύσκολα γίνονται. Οχι για όλους, αλλά για τους περισσότερους. Η πλειοψηφία μεγάλωσε σε μια κοινωνία των δήθεν αναγκών. Πράγματα ντεμέκ αναγκαία για μια καλύτερη ζωή, που σε μια ψύχραιμη στιγμή σκέψης γίνεται άμεσα αντιληπτό το πόσο περιττά ήταν, είναι και θα είναι εσαεί. Παρόλα αυτά, είναι το … νερό που πέφτει στο μύλο της ζωής και τον γυρίζει μοιάζοντας ως τα πλέόν σπουδαία και με τη μοναδική ικανότητα της λήθης.

Κάνουν τον οιονδήποτε να ξεχνά τη σημασία της ζωής, του να υπάρχεις, να ανοίγεις τα μάτια σου το πρωί, να δημιουργείς και να απολαμβάνεις, να αισθάνεσαι, να χαίρεσαι και να λυπάσαι. Να είσαι σε θέση να πάρεις απόφαση για τον εαυτό σου, την καθημερινότητά του και το μέλλον σου. Πολλοί θα ήθελαν να είναι σε θέση να το κάνουν, αλλά δε βρίσκονται πλέον ανάμεσά μας. Και η αναφορά δεν έχει να κάνει μόνον γι’ αυτούς που φυσιολογικά ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και «αποχώρησαν» αλλά για όλους εκείνους που «έφυγαν» απροσδόκητα νωρίς. Πόσο πολύ θα ήθελαν μια δεύτερη ευκαιρία. Πόσο πολύ θα ήθελαν μια στιγμή ζωής για να μπορέσουν να κάνουν πράγματα που είχαν κατά νου αλλά δεν πρόλαβαν καθώς δεν ήξεραν ότι το τέλος ήταν πολύ πιο κοντά από όσο νόμιζαν. Ναι, είναι τραγικό όμως δυστυχώς μόνον στα τραγικά και στα υπερβολικά συγκινούνται οι περισσότεροι. Οταν όλα μοιάζουν καλά, τα τραγικά αφορούν πάντα τους άλλους. Κανείς δεν περιμένει να χτυπήσει την πόρτα τους ή αυτήν των δικών τους ανθρώπων. Κι όταν αυτό συμβεί τα περιθώρια διαφοροποίησης στις σκέψεις και στις πράξεις έχουν εξαφανιστεί.

Σα μια σημαντική υποχρεώση που ο καθείς την αναβάλλει διαρκώς πιστεύοντας πως θα έρθει η στιγμή για να την υλοποιήσει έχοντας όλον το χρόνο μπροστά του, μέχρι που και αυτός ο χρόνος στερεύει κι έρχεται αντιμέτωπος με το ... τίποτα, με το απόλυτο κενό. Πώς να πείσεις τον άλλον να πάψει να ζει και να αναπνέει για τον εαυτό του και μόνον γι’ αυτόν; Πώς να τον πείσεις να πάψει να νομίζει πως είναι ο πλέον δυνατόν κι ανθεκτικός όλων και πως μόνος του μπορεί να καταφέρει τα πάντα;

Πώς μπορείς να του δώσεις να καταλάβει ότι αυτά που νομίζει ότι τον χωρίζουν από τον έκαστοτε συνάνθρωπό του είναι προφάσεις εν αμαρτίες; Μπορεί όχι για τον ίδιο, αλλά σίγουρα γι’ αυτούς που τις υποστηρίζουν, τις διαδίδουν και πέρνουν τον κόσμο στο λαιμό τους. Κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, αθλητικά, σε όλα μα όλα το ίδιο σενάριο κυριαρχεί. Ανταγωνισμός για μια θέση στον ... «ήλιο» της οποιαδήποτε κατάστασης. Ποιός είναι καλύτερος, πιο δυνατός, πιο έξυπνος, πιο ... πιο ... πιο ... πιο .... Ενα παραμύθι δίχως τέλος κι από τα σπάνια δίχως ξεκάθαρα το ποιός είναι ο – πραγματικά – κακός. Μια πραγματική ιστορία με πρωταγωνιστή τον κάθε έναν, με το ίδιο κατά βάσει σενάριο και μοναδικές διαφοροποιήσεις στις εκάστοτε λεπτομέρειες.

Λογικό .... βολεύει. Βολεύει πάντα ο εχθρός να είναι ο άλλος και ποτέ ο εαυτός του καθενός. Βολεύει να φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από τον ίδιο. Είναι πάρα πολύ δύσκολο να πει κανείς ψέμματα στον εαυτό του για να μπορέσει να τον ξεγελάσει. Δε βολεύει καθόλου να σηκώσει το δάχτυλο στον καθρέπτη, να κρίνει αυτό που βλέπει κι αυτό που καλύτερα από κάθε άλλον γνωρίζει καταλήγοντας σ’ αυτό που πραγματικά πρέπει να κάνει για να βοηθήσει ουσιαστικά πρώτα τον εαυτό του και μετά τον οποιονδήποτε άλλον. Γιατί έτσι μπορεί να προκύψει ένα σύνολο με συνείδηση και πραγματικό μέλλον. Γιατί έτσι μπορεί να δημιουργηθεί μια κοινωνία με ρεαλισμό, με παρόν και προοπτική, απολύτως ανεπηρέαστη από τις βουλές και τα συμφέροντα του καθενός. Ο ένας, η μια ... σταγόνα δηλαδή δεν είναι τίποτα και δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Πολλές μαζί όμως είναι μια κηλίδα, μια λίμνη, ένα ποτάμι, ένας χείμαρρος, ένας καταρράκτης, μια θάλασσα, ικανή να διαλύσει τα πάντα. Μακριά από χρώματα και ιδεολογίες, παρά μόνον με ανθρωπιά. Μπορεί και να είναι το πιο δύσκολο πράγμα στον κόσμο. Δεν είναι όμως απίθανο. Μπορεί να μη συμβεί ποτέ. Θα είναι όμως η πραγματικά χαμένη ευκαιρία που είχε ο καθένας για τον εαυτό του, τους ανθρώπους του και τον κόσμο γενικότερα.

Η απάντηση λοιπόν, στο γιατί η χρονιά που έφυγε δεν ήταν καλύτερη είναι ο ... καθρέπτης. Είναι επειδή ο καθένας δε θέλησε, δε ζορίστηκε και δεν έκανε ότι περνούσε από το χέρι του για να την κάνει πραγματικά καλύτερη αλλάζοντας τις συνήθειές του, διαφοροποιώντας τον τρόπο σκέψης του, απομακρύνοντας τον διάτρητο εφησυχασμό του και βάζοντάς του δύσκολα προκειμένου το μέλλον να είναι πιο εύκολο. Η καλή χρονιά εξαρτάται από τον καθέναν κι αν ποτέ δεν έρθει, υπεύθυνος θα είναι ο – κάθε – (ε)αυτός. Και σ' αυτό είμαστε όλοι ένοχοι, αρέσει δεν αρέσει. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια σε όλους με υγεία προ πάντων