Αλήθεια, σταμάτησε ο Χατζηπαναγής;

Προφανώς και ναι… Σταμάτησε. Σαν σήμερα πριν από 27 χρόνια, στις 9 Νοεμβρίου του 1990, ο Βασίλης Χατζηπαναγής ανακοίνωσε επισήμως ότι σταματά το ποδόσφαιρο. Μάλιστα… Και πριν λίγες μέρες, στις 26 Οκτωβρίου που είναι τα γενέθλιά του, ο Βάσια έγινε 63 χρόνων. Ποιοι τα λένε αυτά άραγε; Ποιος το λέει ότι σταμάτησε; Ποιος το λέει ότι έγινε 63; Τα χαρτιά; Ποτέ δεν θα σταματήσει να “παίζει” ο Βάσια. Κι ας μην είναι εδώ και χρόνια στις τέσσερις γραμμές. Οπως ποτέ δεν θα σταματήσει να παίζει ο κάθε αρτίστας που υπηρετεί την τέχνη του. Το αποτύπωμα πάει εις το διηνεκές. Ο Χατζηπαναγής ως τέτοιο το υπηρέτησε το ποδόσφαιρο. Ως τέχνη. Αυτός ο άνθρωπος που με τη φανέλα του Ηρακλή -από το 1975 που ήρθε στην πατρίδα με το τρένο από την Τασκένδη- θέριεψε τη φαντασία. Εκανε κάθε ιστορία να είναι μεταξύ μύθου και πραγματικότητας, όπως συμβαίνει με τους πραγματικά μεγάλους. Αυτά που κάνουν στη δικιά τους πραγματικότητα, είναι μύθος για κάποιους άλλους. Κατάπιε τη μεγαλύτερη πίκρα του που δεν μπόρεσε να παίξει στην Εθνική Ελλάδας. Εκανε πράγματα ασύλληπτα. Κληροδότημα. Λες και -ακόμη και τώρα- σου περνάει την μπάλα κάτω από τα πόδια για να (την) πάει στον επόμενο, στον επόμενο, στον επόμενο. Να χορτάσει τρίπλες όλος ο κόσμος και ζαλισμένος να τον βλέπει να χορεύει στον χορταριασμένο καμβά του και να (σε) ταξιδεύει. Η “μαγεία” του θα σπάει διαρκώς τον χρόνο, σε κάθε “play” σε κάποιο (κάπου κι από κάποιον) βιντεάκι για να ανακαλύψεις και κάτι καινούριο ή γιατί δεν χορταίνεις να ξαναβλέπεις αυτό που ήδη ήξερες. Μόνο και μόνο για να ανατριχιάσεις λίγο ακόμη, μόνο και μόνο για να πεις (πάλι), “ε, πώς το κάνει;” Σαν τη σκηνή σε αγαπημένη ταινία. Ή σαν έναν αγκιστρωμένο στίχο που ακούς και ξανακούς. Είναι τόσο απλό κι ας λένε άλλα τα κιτάπια. Ο Χατζηπαναγής ποτέ δεν θα σταματήσει να παίζει ποδόσφαιρο. Τόσο απλό…