Ύβρις Μαστοράκη

Έχοντας «πατήσει» τα 76 έτη ζωής, ο Νίκος Μαστοράκης συχνά – πυκνά παρεμβαίνει στα κοινωνικά δρώμενα με αναρτήσεις στη σελίδα του στο Facebook. Κάποιες απ’ αυτές είναι σωστές, κάποιες σηκώνουν συζήτηση και κάποιες –στην προσπάθεια του να φανεί αιρετικός- προκαλούν το κοινό περί δικαίου αίσθημα.

Άποψη: Κώστας Παπαδόπουλος

Δημοκρατία έχουμε και ο καθένας μπορεί να εκφράζει ελεύθερα την άποψη του. Ωστόσο, όταν είσαι δημόσια πρόσωπο πρέπει να αναλαμβάνεις και το τίμημα των όσων δημόσια υποστηρίζεις. Γι’ αυτό και η ανάρτηση

με την οποία συγκρίνει τον δολοφόνο της Δώρας Ζέμπερη με τη μητέρα της αδικοχαμένης εφοριακού που του επιτέθηκε στα δικαστήρια, δεν αντέχει σοβαρής κριτικής. Πώς μπορεί κανείς να συγκρίνει έναν ψυχρώ δολοφόνο μίας νεαρής κοπέλας, με τη γυναίκα που έφερε στον κόσμο τη Δώρα Ζέμπερη, τη μεγάλωσε και για τα όσα χρόνια ζωής της έχουν απομείνει θα κλαίει πάνω από τον τάφο της; Πώς μπορεί κανείς να αντιληφθεί το δράμα και την οργή της γυναίκας αυτής;

Ζούμε σε δημοκρατική κοινωνία. Γι’ αυτό και ο δολοφόνος –που κυκλοφορούσε ελεύθερος επειδή αυτή η στρεβλή δικαιοσύνη του έδωσε το δικαίωμα- έκανε την επιλογή του να σκοτώσει μία 32χρονη κοπέλα για 25 ευρώ. Δεν μετάνιωσε, δεν ζήτησε συγγνώμη, ίσα – ίσα που επιχείρησε να διαφύγει της σύλληψης, ζώντας για καιρό εν κρυπτώ. Η θέση της «Α» είναι ενάντια σε όποια μορφή αυτοδικίας. Όμως ποιος είναι ο κ. Μαστοράκης που κρίνει, θα επικρίνει και θα συγκρίνει μία χαροκαμένη μάνα με τον δολοφόνο του παιδιού της;

Για την ιστορία η ανάρτηση του Νίκου Μαστοράκη
Έχω βαθύτατη κατανόηση για τον πόνο τους, απύθμενη συμμετοχή στην οδύνη της άδικης (μήπως υπάρχει και δίκαια;) απώλειας ζωής της αγαπημένης τους, ευρύτατη αποδοχή του δράματος που έζησαν. Δεν έχω όμως την παραμικρή σύμπραξη στις εικόνες φρίκης συγγενών και προστρεξάντων παρευρισκομένων (κυρίως αυτών των ημιανθρώπινων ενστίκτων οχλοκρατών) κατά την πρώτη αλλά και τη δεύτερη απόπειρα λυντσαρίσματος του απεχθούς δολοφόνου της Δώρας Ζέμπερη. Η εικόνα της μητέρας να καρφώνει με στυλό τον ένοχο που είναι πεσμένος στο τσιμέντο, αποδομεί, καταλύει και αμαυρώνει την ηθική της διεκδίκηση για δικαιοσύνη. Όποια κι αν είναι αυτή η δικαιοσύνη, όσο στρεβλή και αν κατά καιρούς αποδεικνύεται, ο όχλος που παίρνει το νόμο στα χέρια του και ασκεί βία, δεν απέχει σε ηθικό έρεισμα από αυτό του δολοφόνου. Όλο αυτό τον καιρό που παρακολουθούσαμε λεπτομερώς το δράμα της οικογένειας, συμπαραστεκόμαστε νοερά. Όχι όμως σε τέτοιες εικόνες, που η απέχθεια μας για τον δολοφόνο δεν μετασχηματίζεται σε ανοχή της κατάπτυστης επιβολής του νόμου του Τσαρλς Λιντς (1782) από συναισθηματικά τραυματισμένους συγγενείς και, φυσικά, μας προκαλεί αποστροφή η συνένωση τους με τους παρατρεχάμενους μπαχαλάκηδες και την κακοφωνία προστυχολογίας και βίας που ενορχηστρώνουν. Η δύστυχη Δώρα δεν θα το ήθελε ποτέ έτσι…