Οι μουσικοί του Stranger Things: Synthwave χωρίς τη ρετρολαγνεία

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ stranger.jpg Οι S U R V I V E ξέρουν πώς να αφηγηθούν μια ιστορία, να σέβονται το είδος τους, μα και να ξεφεύγουν από μια τυπική αναβίωση 04.09.2017, 15:50 | Ετικέτες: ταινίες, μουσικοί, pop, ηλεκτρονική μουσική Συντάκτης: Νίκος Δασκαλόπουλος

Τα πόδια μου άγγιζαν το προτελευταίο
σκαλοπάτι όταν άκουσα ν' ανεβαίνει
από τη ράμπα κάτι βαρύ,
αργό και πολλαπλό.
Η περιέργεια νίκησε

το φόβο μου
και δεν έκλεισα τα μάτια.

There are more things, Χ.-Λ. Μπόρχες

Οι λάτρεις του φανταστικού γνωρίζουν και έχουν ήδη αγαπήσει το Stranger Things, την τελευταία εξαιρετική σειρά που έχει παρουσιάσει το Netflix και ετοιμάζεται για τον δεύτερο κύκλο της, και που το σπουδαίο τρέιλερ του νέου κύκλου έχει ενθουσιάσει τόσο, που μέσα σε μόλις ένα μήνα έχει συγκεντρώσει πάνω από εννέα εκατομμύρια προβολές.

Πέρα από μια σειρά του φανταστικού που αντλεί στοιχεία τόσο από το είδος του τρόμου, όσο κι από επιστημονική φαντασία, το παιχνίδι Dungeons & Dragons κτλ, είναι κι ένας μεγάλος φόρος τιμής στη δεκαετία του '80 -εντάσσεται δηλαδή σε μια γενικότερη τάση αναβίωσης της συγκεκριμένης δεκαετίας από την ευρύτερη ποπ κουλτούρα. Κι ωστόσο, πάει κάπως βαθύτερα· με τη χρήση εναλλακτικών χρονικοτήτων αποφεύγει ανιστορικότητες ή αποϊστορικοποιήσεις, η νοσταλγία του δεν μένει στατική, δεν είναι βασικό όχημα της πλοκής, ούτε στέκει απλά ως μια αισθητικά επαρκής πατίνα· αντίθετα το Stranger Things επενδύει όχι τόσο στις πολιτισμικές εγγραφές της δεκαετίας, αλλά στις καλλιτεχνικές. Στις φιλμικές, λογοτεχνικές και μουσικές τεχνοτροπίες, στη βαθύτατη μελέτη όλων εκείνων των έργων που έφεραν τότε κάτι ιδιαίτερο που άντεξε στον χρόνο και φαίνεται να συγκινεί ακόμα αλλά και να προκαλεί έναν αναστοχασμό της δημιουργικής συνθήκης, σήμερα.

Κανένα προϊόν στην τηλεόραση δεν κάνει τόσο καλή, μη ρετρολαγνική και μη συντηρητική χρήση του hommage στα ‘80s, πάρεξ αυτού. Ίσως, βέβαια, κι αυτή η επιστροφή στο '80 δεν είναι άσχετη από τον μετα-μεταμοντερνισμό και την επιθυμία πολλών δημιουργών να αφήσουν πίσω την ειρωνεία και τον κυνισμό ως εργαλεία τους. Το Stranger Things μετέρχεται λογοτεχνικές μεθόδους που ακόμα και σε ένα πλαίσιο πολλαπλών πραγματικοτήτων, η κοινωνική αλήθεια είναι αυτή που επηρεάζει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο τις ζωές και τους δεσμούς των ηρώων.

Όχι τυχαία, λοιπόν, έχει δοθεί κι ένα πολύ ιδιαίτερο βάρος στη μουσική επένδυση, την οποία υπογράφουν οι Michael Stein και Kyle Dyxon οι οποίοι επίσης συμμετέχουν στο κουαρτέτο S U R V I V E από το Οστιν του Τέξας, που εδώ και μια δεκαετία ασχολείται επισταμένως με το synthwave, με τις πιο ηλεκτρονικές εκφάνσεις της μουσικής του '80 και με φιλτραρισμένες αναφορές όπως: Vangelis, Tangerine Dream, John Carpenter κτλ. Η μουσική της σειράς έχει διακριθεί, και ενδεχομένως είναι ώρα να προσέξουμε λίγο περισσότερο τους δημιουργούς της και την μπάντα τους, πού και πώς έχουν κινηθεί μέχρι στιγμής.

Οι S U R V I V E έχουν δείξει ότι γνωρίζουν πολύ καλά τα -αναλογικά- σύνθια τους και το είδος που υπηρετούν· την ίδια στιγμή όμως, δεν αναγνωρίζουν όρια σε αυτό, ή, ούτως ειπείν, οδηγούν τα όρια του είδους στο άκρο τους. Σε αντίθεση με άλλους μουσικούς του genre όπως ο Com Truise ή ο Kavinsky, δεν μένουν σε βασικά επαναλαμβανόμενα μοτίβα με εμβόλιμες νέες τεχνικές της ηλεκτρονικής μουσικής. Εξερευνούν πλήρως τόσο τα ηχοτοπία, όσο και το πώς αυτά μπορούν να υποδεχθούν ετερόκλητα συναισθήματα -ένα χαρακτηριστικό της μουσικής τους που τους βοήθησε πολύ και στη σειρά, αφού μέσα σε τέσσερα λεπτά μπορούν να περνούν με άνεση από τον τρόμο στην τρυφερότητα, τη μελαγχολία, την ελπίδα. Πάντα σε ένα σκοτεινό φόντο που άλλες φορές «τσιγκλάει» τα υπόλοιπα στοιχεία, άλλες φορές τα επικαλύπτει στιγμιαία, κι άλλες, σχεδόν σιωπηρά, τα συνέχει. Αποδεικνύονται δε και στη σειρά οι Stein και Dyxon μοναδικοί στο να συνθέσουν λαβκραφτιανές μουσικές στιγμές χωρίς θριλερική μπαναλιτέ, χωρίς ούτε ένα «stab», χωρίς την εμμονή στο στοιχείο της έκπληξης, αλλά επενδύοντας στην όλο και αυξανόμενη ένταση. Παρά την έντονη χρήση «sequencing» (προγραμματισμένοι αρπισμοί), οι συνθέσεις τους είναι αρκετά υδαρείς ακόμα και στις πιο φορμουλαϊκές στιγμές τους. Εντούτοις, στα δύο πρώτα άλμπουμ τους ήταν πολύ πιο πειραματικοί σε σχέση με την τελευταία τους δουλειά, RR734, η οποία, περιέργως, κυκλοφόρησε από τη Relapse Records (ένα metal label).

Κάποια από τα ερωτήματα μου αφορούν στο αν θα ήταν δόκιμο να «χωνέψουν» στοιχεία κι από άλλα genres, ενορχηστρωτικά (έστω ως περάσματα), κι αν θα μπορούσαν αργότερα να ανεβάσουν τα BPM... Επιλογικά, θα λέγαμε ότι οι S U R V I V E, είτε όταν καλούνται να συνθέσουν μουσική που αποσκοπεί στο να συνοδεύσει την εικόνα, είτε όταν γράφουν έναν δίσκο, ξέρουν να δώσουν συναίσθημα χωρίς σεντιμενταλισμό, ξέρουν πώς να αφηγηθούν μια ιστορία, να σέβονται το είδος τους, μα και να ξεφεύγουν από μια τυπική αναβίωση και μια περίκλειστη αισθητική πρόταση που περιορίζει δημιουργικά. Η εικονοποιία ανεξάντλητη, οι ήχοι ανυπότακτοι με αυτεξούσιο, το αποτέλεσμα εξαιρετικό, αρκετά κοντά στο σπουδαίο. Αυτές οι μουσικές δεν απευθύνονται σε niche κοινό που παίζει ακόμα τα ηλεκτρονικά παιχνίδια της παιδικής ηλικίας, ούτε εγκολπώνονται φοβικές προσεγγίσεις του παρελθόντος και του μέλλοντος. Όπως και η σειρά, ανήκουν σε έναν αϊνσταϊνικό χρόνο μεν, καθόλα κοινωνικό δε. Καμία καταφυγή στο στατικό και ασφαλές, εξ ου και σκοτεινές.

ΥΓ. Ενδεικτικά κάποια αριστουργηματικά τους κομμάτια: Black Mollies, Floating Cube, cschz 01, Omniverse.

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Πολύ κακό για το τίποτα; Το λαογραφικό σεμινάριο που ακούει στο όνομα American Epic Όλα τα μεγάλα live μέχρι το τέλος του 2017