Ο Marilyn Manson βρήκε το ελιξίριο της νεότητας

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ manson-heaven.jpg Ο εκκεντρικός καλλιτέχνης φέρνει «τα πάνω κάτω» με το νέο του δίσκο | (Photo by Amy Harris/Invision/AP) 04.10.2017, 12:07 | Ετικέτες: Marilyn Manson, δίσκος, Industrial, rock Συντάκτης: Γιάννης Καψάσκης

Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο Marilyn Manson περνάει δύσκολα. Αναρρώνει από ένα άσχημο πέσιμο επί σκηνής, paparazzi

τον κυνηγούν για αποκλειστικές φωτογραφίες από το κρεβάτι του πόνου, παλιοί συνεργάτες βρίσκουν ευκαιρία να ρίξουν τη χολή τους, έχει ένα σωρό εμφανίσεις να επαναπρογραμματίσει και εμείς που τον αγαπάμε ανησυχούμε επειδή έχει φτάσει τα 50 και δεν πήγε από πέσιμο.

Με αυτά και με εκείνα όμως υπάρχει κάτι που φαίνεται να έχουμε ξεχάσει. Πίσω από όλο αυτό το παραπέτασμα καπνού που λέγεται «εύκολη είδηση» υπάρχει ένα ολοκαίνουριο album εκεί έξω, το οποίο νιώθω ότι δεν έχει πάρει την προσοχή που του πρέπει, τουλάχιστον όχι ακόμα. Το «Heaven Upside Down» έχει βαριά σκιά επάνω του. Η δημιουργική νεκρανάσταση του Marilyn με το καταπληκτικό «The Pale Emperor» του 2015 μας είχε παρουσιάσει ένα πρόσωπο που δεν είχαμε ξαναδεί. Αργοκίνητο και μεστό, με συναισθηματικό βάρος και ουσιώδεις μπαλάντες απογυμνωμένες από industrial ηχητικές παραμορφώσεις, έδειχνε έναν Manson που ίσως επιτέλους «φερόταν» όπως αρμόζει σε έναν 45άρη κύριο. Φυσικά η στιχουργική διαστροφή δε θα μπορούσε να λείπει, όμως το καδράρισμα των στοιχείων που τον έκαναν τον πιο αποτελεσματικό shock rocker όλων των εποχών ήταν πια εντελώς διαφορετικό.

Ομολογώ ότι ήλπιζα σε μια ακόμα πιο δουλεμένη συνέχεια και ξέχασα ότι αν ο ήρωας μας κατέχει ένα ταλέντο, αυτό είναι το γκρέμισμα των προσδοκιών και η αποδόμηση του οποιουδήποτε κατεστημένου. Ακόμα και της αγάπης των fans του. Στο φετινό album, όλα αλλάζουν. Δεν ξέρω ποιος έχασε το ελιξήριο της νεότητας, αλλά ο Marilyn Manson είναι αυτός που το βρήκε και το μοιράστηκε με τον (κινηματογραφικό συνθέτη και στενό του συνεργάτη) Tyler Bates, με σκοπό να φτιάξουν ένα δίσκο βγαλμένο από τις αρχές του αιώνα. Οι βιομηχανικές κιθάρες επέστρεψαν, τα παραμορφωμένα μικρόφωνα επαναφέρουν την κλασική Manson χροιά της φωνής και η διάθεση εσωτερικής ενδοσκόπησης που πιστέψαμε ότι η ωριμότητα του είχε φέρει, πάει περίπατο.

Η όψιμη αγάπη στην Tom Waits καρικατούρα που έχτισε με το «Pale Emperor» μπορεί να τσαλαπατήθηκε, όμως είναι αδύνατον να του κρατήσεις κακία και ο λόγος είναι μόνο ένας. Το «Heaven Upside Down» είναι πραγματικά ένα καλό album, στημένο και δουλεμένο όπως πρέπει, που δείχνει πως ο κύριος Warner δεν καταλαβαίνει από προχωρημένες ηλικίες και αν δεν είναι αυτό παράδειγμα για όλους μας, τότε δεν ξέρω τι είναι. Ξεπερνώντας το παράδοξο ότι μόλις έθεσα το Marilyn Manson ως παράδειγμα για κάτι, το γεγονός είναι ότι αυτός ο τσαρλατάνος του γκοτέσκου αποδεικνύει πως η πρόοδος δεν κατευθύνεται πάντα προς τα εμπρός και ίσως το να παραμένεις ακμαίος στο παιχνίδι που εσύ έστησες, είναι μεγαλύτερο παράσημο από πειραματικές υπεκφυγές που βαφτίζονται ως “ωριμότητα”.

Περαστικά αγαπητέ μας κύριε και μακάρι να φέρνεις τα πάνω κάτω (Upside Down δεν είπαμε;) για άλλα 50 χρόνια...

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: «Ξέρουμε που μένεις!» Στο νοσοκομείο ο Marilyn Manson