Μια απογειωτική μουσική εμπειρία

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ ludoviko2.png Στην τρίτη του συνάντηση με το αθηναϊκό κοινό ο Ιταλός πιανίστας και συνθέτης παρουσίασε μια μουσική πανδαισία, στην οποία κυριάρχησε το τελευταίο άλμπουμ του Elements 21.06.2017, 15:40 | Ετικέτες: κλασική μουσική, συναυλίες, μουσικοί Συντάκτης: Λένα Κυριακίδη

Μια μαγευτική συναυλία είχαμε την τύχη να απολαύσουμε όσοι βρεθήκαμε τη Δευτέρα ή την Τρίτη σε μία από τις sold out βραδιές ενός από τους καλύτερους και πιο αγαπημένους πιανίστες παγκοσμίως, στο κατάμεστο Ηρώδειο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ

Αθηνών.

Με το πρόσωπο στραμμένο προς τα τείχη του ρωμαϊκού ωδείου και την πλάτη στο κοινό ο Λουντοβίκο Εϊνάουντι έπαιξε για δύο ώρες στέλνοντας στους θεατές τα κύματα της συναρπαστικής μουσικής του, που παντρεύει διάφορα είδη, από την κλασική μέχρι την αφρικανική, τη φολκ και τη ροκ.

Άρχισε με τα Petricor και Elements από τον τελευταίο του δίσκο, και το Fly από το σάουντρακ της ταινίας Intouchables (Άθικτοι) που τον έκανε γνωστό στο ευρύ κοινό και συμπεριλαμβάνεται στο άλμπουμ Divenir, από το οποίο ακούσαμε και το ομώνυμο απογειωτικό κομμάτι όπου βιολί και τσέλο τα έδωσαν όλα.

Για ακόμη μία φορά έπαιξε με πάθος, έντυσε συναισθήματα και σκέψεις των ανθρώπων, ήχους της φύσης, ισορρόπησε ανάμεσα στην ένταση, όπως στην πολύ δυναμική «Εμπειρία» (Experience), και τη γαλήνη, όπως στις πολύ γλυκές τέσσερις διαστάσεις (Four Dimensions). Ακούσαμε ακόμη όμορφες και υποβλητικές συνθέσεις από τους προηγούμενους δίσκους του: Newton’s Cradle και The Tower (In A Time Lapse, 2013), Choros (Taranta project, 2015), Eros (Islands, 2011) και φυσικά το Una Mattina (2004).

Ιδιαίτερα συγκινητικό με την ευρεία έννοια ήταν το μισάωρο σόλο του Λουντοβίκο. Άλλες στιγμές σε απορροφούσε η μελωδία και πηγαινοερχόσουν μαζί της, και άλλες δεν ήθελες να κουνιέσαι καθόλου για να μη χάσεις τίποτα από τις νότες και τον τρόπο που έπαιζε. Μέρος της γοητείας του είναι το πρόσωπό του και η γλώσσα του σώματός του με τις λεπτές κινήσεις των χεριών του, το βλέμμα της καθαρής ευχαρίστησης και το χαμόγελό του.

Στο κέντρο της σκηνής και της μουσικής παράστασης βρισκόταν το πιάνο, χωρίς να λείψουν οι φορές που πρωταγωνιστικό ρόλο είχαν οι πέντε εξαίρετοι δεξιοτέχνες, οι οποίοι αποτελούσαν την ορχήστρα του και έπαιξαν δέκα όργανα για να δημιουργήσουν τη συναρπαστική ατμόσφαιρα που μας συνεπήρε.

Πρόκειται για τους Alberto Fabris στα keyboards και το ηλεκτρικό μπάσο, Federico Mecozzi στο βιολί και την κιθάρα, Redi Hasa στο τσέλο, Francesco Arcuri στα τύμπανα και την καλίμπα και Riccardo Lagana στα κρουστά και το βιμπράφωνο.

Αξίζει να αναφερθούμε στους φωτισμούς για τους οποίους χρησιμοποιήθηκαν μέχρι και strobelights. Τα φώτα, στατικά ή κινούμενα, «έντυναν» τη μουσική πανδαισία είτε «παριστάνοντας» ρομαντικά κεριά, είτε σχεδιάζοντας φυλλωσιές δέντρων, πολύχρωμα νερά ή ό,τι έβλεπε κανείς. Ώσπου προς το τέλος της βραδιάς σχημάτισαν τα «Elements», από το εξώφυλλο του δίσκου που ο ίδιος φιλοτέχνησε, τα οποία γέμισαν τον τοίχο του ιστορικού θεάτρου, όπως και οι ρυθμοί αυτών των μουσικών στοιχείων εμάς.

Εκείνος μας ευχαρίστησε με το χέρι στην καρδιά, πριν και μετά το encore, κατά το οποίο οι χιλιάδες θεατές τον καταχειροκρότησαν και τον επευφημούσαν για αρκετά λεπτά και επέλεξε για το τέλος να μας ταξιδέψει πέραν του κόσμου τούτου με το εξαίσιο Fuori dal mondo.

Λουντοβίκο Εϊνάουντι | Ray Tarantino

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: «Η δημοφιλία έρχεται και παρέρχεται» Αν η ζωή ήταν μουσικό κομμάτι