Η Tori Amos και οι... γεροντικές αυταπάτες

ΣΥΝΑΝΤΗΣΕΙΣ amos-tori-diskos.jpg Η ιέρεια της baroque pop συνεχίζει να μας εκπλήσσει | (AP Photo/Mark Humphrey) 23.10.2017, 15:48 | Ετικέτες: pop, δίσκος, τραγουδιστές Συντάκτης: Γιάννης Καψάσκης

Μπορεί την τελευταία 10ετία να το έχουμε συνηθίσει, όσοι όμως από εμάς έχουμε περισσότερα χρόνια στην πλάτη από αυτά σαν τακτικοί ακροατές, είναι αδύνατον να έχουμε ξεχάσει πόσο διαφορετική ήταν η διαδικασία ανακάλυψης νέας μουσικής. Ας μην τρέφουμε γεροντικές

αυταπάτες βέβαια, τα πράγματα για εμάς είναι σαφώς καλύτερα τώρα, ήταν απίστευτα απελευθερωτικό που τσέκαρα 6 νέα albums το σαββατοκύριακο που μας πέρασε από το Spotify και τον καναπέ μου. Comeback Kid, Lydia Loveless, Van Morrison, η συνεργασία των Kurt Vile/Courtney Barnett και η επιστροφή του Benjamin Clementine αποτέλεσαν ευχάριστη συντροφιά και ενδεχομένως να πούμε περισσότερα πράγματα για κάποια από αυτά στο μέλλον.

Ταυτόχρονα όμως, όλη αυτή η αβίαστη πληροφορία μπορεί και να σε αποσπάσει από τα πραγματικά σημαντικά. Επειδή δεν είναι εύκολο μόνο το να έρθεις σε επαφή με κάτι, είναι εξίσου εύκολο να σε πλησιάσει και το περιρρέον buzz σχετικά με αυτό, σε μια στιγμή μάλιστα που είναι κανείς ευάλωτος από όλη αυτή την ευκολία. Επί του πρακτέου, από την αρχή της χρονιάς γοητευθήκαμε από τις solo προσπάθειες των ουκ ολίγων neo pop δεσποινίδων που έχουν βαλθεί με αξιώσεις να καθορίσουν το πρόσωπο της μοντέρνας δημοφιλούς μουσικής και μέχρι στιγμής, φαίνεται να τα καταφέρνουν. Lorde, Lana Del Rey, Halsey, London Grammar και όλη αυτή η νέα φρουρά αφήνουν το στίγμα τους τόσο στη δισκογραφία όσο και στα γραπτά μας και αυτό μου αφήνει ένα αίσθημα ικανοποίησης, ο κόσμος φαίνεται να προχωρά προς τα εμπρός.

Υπάρχουν όμως και οι στιγμές που πρέπει να πατήσεις ένα φρένο. Υπάρχουν και οι φορές που οι κραταιές δυνάμεις κάνουν αισθητή την ηγεμονική τους παρουσία. Έρχεται εκείνη η ώρα που θα πρέπει να βάλουμε τα παιδιά για ύπνο, επειδή η Tori Amos κυκλοφορεί νέο album.

Η ιέρεια της baroque pop μετράει 25 χρόνια solo δισκογραφίας φέτος με το “Native Invader” και όπως όλα τα albums της αυτή την τελευταία δεκαετία, εμφανίζονται χωρίς κανένα τεράστιο online buzz, μέχρι που κάποια ανύποπτη στιγμή οι μελωδίες της μπαίνουν κάτω από το δέρμα και δεν τις ξεχνάς ποτέ ξανά. Σε σχέση με την πρόσφατη δισκογραφία της, αυτή η συλλογή τραγουδιών συγκαταλέγεται στις πιο ατμοσφαιρικές και αιθέριες στιγμές της, κρατώντας μια απόσταση από το πιο pop ύφος του προηγούμενου “Unrepentant Geraldines” του 2014 και κατά τη δική μου άποψη, ακριβώς το πεδίο στο οποίο η κυρία Amos λάμπει σαν ακατέργαστο διαμάντι.

Για οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, θα έλεγα πόσο τακτοποιημένες είναι για άλλη μια φορά οι ενορχηστρώσεις. Πόσο ζυγισμένα έχει ρυθμιστεί η παραγωγή ώστε να σηκώσει η lead φωνή όλες τις σημαντικές μελωδικές γραμμές. Πόσο τα τραγούδια καταλαμβάνουν ακριβώς όσο χώρο χρειάζεται και δεν υπερβάλλουν σε καμία στιγμή. Θα επιχειρηματολογούσα για το πόση μαγεία κρύβει το τραγούδι αυτής της γυναίκας, με όρους μουσικοκριτικής. Το θράσος μου όμως έχει όρια και η Tori Amos βρίσκεται σαφώς πέρα από αυτά.

Τουλάχιστον για όσο καινούρια κομμάτια όπως αυτό συντηρούν ένα μύθο που αδυνατώ να ξεπεράσω...

G.R.A.F.I.A.S Rock n roll - the typewriter way

[ad-slot]

[related-articles]

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Η «αρμονία» του Kamasi Washington Ο Marilyn Manson βρήκε το ελιξίριο της νεότητας Γιατί ο Michael Kiwanuka έχει όλο το «μουσικό» πακέτο