Πώς γίνεται να σουτάρει ο Κυριάκος και να σκοράρει ο Αλέξης;

Το προβάδισμα του Κυριάκου Μητσοτάκη στις δημοσκοπήσεις απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα του έδωσε τη χαρά του νικητή, αλλά πολύ γρήγορα ο «μεταρρυθμιστής», ο …καλύτερος έδειξε πως δεν έχει ηγετικές ικανότητες. Το ότι φθείρεται η αντιπολίτευση κι ο αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας απέναντι σε έναν «τελειωμένο» Τσίπρα μάλλον είναι πρωτοφανές. Και μέχρι τις εκλογές

Αν ο Κυριάκος Μητσοτάκης κατάφερε να αποσπάσει την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας από τον «βέβαιο” Βαγγέλη Μεϊμαράκη ήταν γιατί την κατάλληλη στιγμή ψήφισε το σύμφωνο συμβίωσης. Έδειξε τότε πως είναι ένας νέος πολιτικός που μπορεί να εκσυγχρονίσει πρώτα-πρώτα το κόμμα του και να αντιμετωπίσει τον Αλέξη Τσίπρα. Όταν άρχισε τζιριντζάντουλες για το νομοσχέδιο για την αναγνώριση αλλαγής φύλου, τόχασε παιχνίδι. Υποτάχθηκε στην δεξιά πτέρυγα του κόμματος κι έδειξε ότι δεν μπορεί να επιβληθεί σε ένα κόμμα που δεν του ανήκει. Το οδηγεί προς τα δεξιά -με υπασπιστή τον Άδωνι Γεωργιάδη- ένα άνθρωπο που μπορεί να συγκινεί την παλαιοδεξιά, αλλά είναι μια φαιδρή παρουσία.

Η διαγραφή της Παπακώστα ήταν σχεδόν προδιαγραμμένη. Ο Κυριάκος, όπως κι άλλοι ηγέτες, διαγράφει για να δείξει πως είναι αρχηγός με πυγμή, αλλά η εικόνα που αποπνέει είναι αυτή του γιου του επιστάτη που ανέλαβε το κτήμα και μπερδεύει την ηγεσία με τον αυταρχισμό. Ο τρόπος που «καθάρισε» την ηγεσία της ΟΝΝΕΔ ή που ανήγγειλε τις …θέσεις της για τις εκλογές στα πανεπιστήμια -ερήμην της- δείχνει πόσο αυταρχικός είναι ο νεοφιλελευθερισμός του. Να υπαγορεύεις στη νεολαία τι θα πει και τι θα κάνει -σα να διοικείς …εταιρεία- δεν είναι και τόσο δημοκρατική διαδικασία. Το άγχος της επίδειξης δύναμης τον μικραίνει πιο πολύ στην εικόνα που προσπαθεί να δημιουργήσει. Ο δυναμικός αρχηγός δεν είναι αυτός που διαγράφει, αλλά επιβάλλει τον σεβασμό με την παρουσία του.

Το ότι θα χτυπήσει -αυτός!- την οικογενειοκρατία κόβοντας από το ψηφοδέλτιο ένα γιο βουλευτή που ο μπαμπάς του του κληροδότησε την έδρα- όπως έκανε κι ο δικός του ο μπαμπάς στον ίδιο- μόνο γέλιο προκάλεσε κι ίσως έναν εκνευρισμό που φαίνεται στις κινήσεις του. Κι έτσι κάθε φορά που μιλάει ο Κυριάκος, κερδίζει ο Αλέξης Τσίπρας. Η εικόνα του κολλεγιόπαιδου με λαμπρές σπουδές- όχι σαν τον άλλο τον καταληψία- είναι ήδη αντιπαθής στα κύτταρα της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της ίδιας της δεξιάς- πούχε και «σοσιαλιστική ψυχή», όπως έλεγε ο ιδρυτής της ένα λαϊκό παιδί από τις Σέρρες!

Προφανώς το μανιφέστο περί κοινωνικής ανισότητας- ως φυσικού φαινόμενου, αλλά και οι αριστοκρατικές αντιλήψεις του παραπέμπουν σε ένα άλλο κόμμα -που δεν αντέχουν ούτε οι συνδικαλιστές της Νέας Δημοκρατίας, ούτε η νεολαία του, ούτε ο λαϊκός περίγυρος της λαϊκής δεξιάς. Ο τρόπος που διάλεξε να αντιπαρατεθεί στο «λαϊκό παιδί» των Αμπελοκήπων που οπωσδήποτε ξέρει καλά τους λαϊκούς κώδικες δεν περνάει στην Ελλάδα- ούτε οι αμερικανιές του και οι συχνές επισκέψεις στο λαό, τα ΚΑΠΗ, τους ψαράδες.

Κανένας δεν μπορεί να γίνει ηγέτης αν η ακτινοβολία του δεν υπερβαίνει τα όρια του κόμματός του. Πολύ περισσότερο αν δεν εκφράζει- όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης- το όλον της «πολυκατοικίας» του. Στην πραγματικότητα όχι μόνο στην Ελλάδα ένας ηγέτης πρέπει να βρει τρόπο- μέσα από τις αντιφάσεις του- να εκφράσει ένα, δύο τρία πολιτικά ρεύματα- δηλαδή κοινωνικές δυνάμεις. Το μόνο που εκφράζει ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι η επιθυμία του να γίνει πρωθυπουργός.

Θα μπορούσε να γίνει, όχι ως αποτέλεσμα της ακτινοβολίας του, αλλά της ήττας του Αλέξη Τσίπρα -σε επίπεδο επικοινωνιακό, αλλά εκείνος ως …εφτάψυχος δεν λέει να «τελειώσει». Με σαδιστική διάθεση στήνει παγίδες στον Κυριάκο και τον οδηγεί σε ρήξη με την παράταξή του!

Το προφίλ του Κυριάκου- ένας γιάπης πολιτικός στο κόμμα του πατέρα του- ευνοεί τον Αλέξη Τσίπρα που παρότι έχει απογοητεύσει τον κόσμο, μόλις τώρα αρχίζει να αποχτά ηγετικά χαρακτηριστικά που αναγνωρίζει όλος ο κόσμος από τον …Σόιμπλε, ως τον Τραμπ ή τον Μπαράκ Ομπάμα, την Κριστίν Λαγκάρντ και τον …Ραούλ Κάστρο- ή τον Φιντέλ -που του έστειλε κιόλας πριν πεθάνει ολόκληρη επιστολή.

Οι στρατιές ανθρώπων που απογοήτευσε ο Αλέξης Τσίπρας θα βρεθούν μπροστά στο ερώτημα «Ναι, αλλά να βγει ο Μητσοτάκης;». O Tσίπρας χτίζει ήδη ένα «αντιδεξιό» μέτωπο- με τον ….Καμμένο κι αφαιρεί όλο τον ιδεολογικό λόγο της Δεξιάς, αναζητώντας στα μεσαία στρώματα νέους φίλους- και ψηφοφόρους. Ο νέος Αλέξης Τσίπρας είναι ήδη ένα καλό παιδί -που προσπαθεί, που παραδέχεται και τα λάθη του, σέβεται την Δικαιοσύνη και την Εκκλησία. Καμμιά σχέση με μπολσεβίκο! Κατά βάθος κάθε δεξιά οικογένεια θάθελε νάχε ένα τέτοιο παιδί στην παράταξή της.

Αφότου εμφανίστηκε με μια πικέτα χωρίς γραβάτα για δήμαρχος Αθήνας ο «Αλέξης» -όσο κι αν είναι αντιπαθής και μάλιστα σε πρώην συντρόφους του, διατηρεί μια επικοινωνιακή ικανότητα και την τέχνη να κλέβει τις ψήφους των άλλων κομμάτων. Ούτε τυχαία βρέθηκε δίπλα στον Πάπα, ούτε στο Άγιο Όρος. Στην πραγματικότητα ο “Αλέξης” δεν αλλάζει μόνο το πολιτικό σκηνικό- διαλύοντας ένα πανίσχυρο κόμμα του 48%- αλλά αλλάζει και ο ίδιος. Είναι ακόμα ένας πολύ νέος πολιτικός σε μια χώρα που για να γίνει βουλευτής έπρεπε νάχεις περάσεις τα σαράντα. Κυρίως είναι ένας θρασύς κι αδίστακτος “νεαρός” που γνωρίζει την τέχνη να διεισδύει στο χώρο του αντιπάλου. Ένας άθεος που αγαπά και τον …αγαπά ο Θεός. Που γνωρίζει να διαβάζει τη συγκυρία και πώς δεν μπορείς να είσαι ηγέτης αν δεν κάνεις ρήξεις –τομές, ανατροπές-, αν δεν αλλάξεις ο ίδιος -με ένα σασπένς που αν δεν έχει ένας αρχηγός- αλλά και ένας ποπ σταρ- έχει τελειώσει.

Προφανώς ο στόχος του Αλέξη Τσίπρα δεν είναι πλέον να είναι ηγέτης της Αριστεράς, ούτε πια όλης της δημοκρατικής παράταξης. Γιατί είναι και μάλιστα σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι να γίνει εθνικός ηγέτης που διεισδύει σε ένα δεξιό ακροατήριο- με το όραμα της Ελλάδας που βγαίνει από τα μνημόνια και προχωρά στην ‘Ανάπτυξη”. Ποιος θυμάται πια τα λιμάνια που δεν θα πουληθούν, τον ΟΤΕ που δεν έπρεπε να ιδιωτικοποιηθεί και το κίνημα “Δεν πληρώνω;” Όποιος θυμόταν κι όσα έλεγε ο Ανδρέας για την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ, όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πακέτα …Ντελόρ.

Εκεί θα κριθεί η μάχη. Προφανώς απέναντι σε έναν «ψεύτη» κι «απατεώνα» ο Κυριάκος έπρεπε να κάνει περίπατο, αλλά για να γίνει αυτό έπρεπε να διεισδύσει στο χώρο του αντιπάλου του. Με την φεουδαρχικού τύπου νοοτροπία τον -τον …»φεουδαρχικό νεοφιλελευθερισμό» σπρώχνει κόσμο στον Αλέξη Τσίπρα -ελλείψει άλλου ηγέτη στο χώρο της «δημοκρατικής παράταξης».

Αν δείχνουν κάτι οι δημοσκοπήσεις -που φέρνουν πρώτο κόμμα τη ΝΔ- είναι πως ο Κυριάκος δεν κατάφερε να επαναπατρίσει αυτούς τους ψηφοφόρους. Στην πράξη αυτό θα κριθεί προφανώς από το πόσοι από παλιούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ θα απέχουν ή θα ψηφίσουν για να μη βγει ο Μητσοτάκης. Κι ο Κυριάκος κάνει ό,τι μπορεί γι΄αυτό. Είναι μεν συμπαθής σε ένα σχετικό μικρό ποσοστό για ηγέτη, αλλά είναι ήδη αντιπαθής στο 60-65% των ψηφοφόρων.

Στις επόμενες εκλογές αυτό θα μετρήσει. Ποιος είναι πιο πολύ αντιπαθής. Ο κόσμος – που δεν θέλει στην πλειοψηφία- κανέναν από τους δυό, θα ψηφίσει, όπως άλλοτε, όχι για τον Καλύτερο, αλλά αρνητικά για να μη βγει ο Χειρότερος. Κι όπως τα πάει ο Κυριάκος -με τις γκάφες, τις κρύες ατάκες και το στυλ «εγώ είμαι ο Καλύτερος- χειρότερα δεν γίνεται…

Γράφει ο Νίκος Λακόπουλος