Τρίχες!

Όταν μια γυναίκα αποφασίζει να αλλάξει τα μαλλιά της αυτό σημαίνει, σχεδόν πάντα κατά την γνώμη μου, κάτι θετικό.

Τα μαλλιά, νομίζω ότι ελάχιστοι μπορούν να το αμφισβητήσουν, είναι ένα κομμάτι της εμφάνισης μας που σε καθημερινή βάση αντανακλά την προσωπικότητα και την διάθεση μας. Μην σας πω έχουν και “δική τους διάθεση”, δεν είναι τυχαία η έκφραση “bad hair day”!

Είναι το μέρος του σώματος μας, που όλοι

έχουμε αποδεχτεί ότι συχνά λειτουργεί κόντρα στις επιθυμίες μας, κάνοντας να νιώθουμε ότι εκεί επάνω κάποιος αποφασίζει κατά καιρούς να παίξει με τα νεύρα μας. Είτε κόκκινα λοιπόν, είτε ξανθά, είτε κατάμαυρα, είτε κοντά είτε μακριά, τα μαλλιά έχουν το ρόλο τους κι είναι ένα εργαλείο στα χέρια μας. Για να γοητεύσουμε, να φανούμε “επίσημοι” ή χαλαροί κι επιμελώς ατημέλητοι και σε σημαντικές στιγμές να φανούν εξωτερικά όλα όσα μέσα μας αλλάζουν.

Όταν μια γυναίκα αποφασίζει να αποχωριστεί τα μακριά μαλλιά της, αποχωρίζεται συνήθως και πολλά άλλα…

Οτιδήποτε έχει φθαρεί και καταστραφεί, από μια σχέση, μέχρι μια συνεργασία ή ακόμα και μια φιλία. Πόσες φορές έχεις πάει στο κομμωτήριο απλά να κόψεις λίγο τις ακρούλες και φεύγοντας νιώθεις να έχει ξαλαφρώσει το κεφάλι σου! Αυτή η έστω και μικρή αίσθηση ανανέωσης σε απογειώνει! Φαντάσου λοιπόν, όταν δεν έχεις περιοριστεί στις “ακρούλες” και έχεις “πετάξει” κάτι από πάνω σου...

Σε μια κοινωνία όπου η έννοια της ομορφιάς είναι δομημένη επάνω σε εικόνες, σε κορίτσια, όπως τα μοντέλα της Victoria Secret, με πλούσια μακριά μαλλιά, η απόφαση μιας γυναίκας να αποχωριστεί την μακριά της κώμη είναι μια δήλωση που λέει “δεν με απασχολεί να μοιάζω!” Βρίσκεται μάλλον στο σημείο της ζωής της, που συνειδητοποιεί ότι το μαλλί, το γυαλί και το παντελόνι lee, όπως κάποτε έλεγαν, είναι απλά αξεσουάρ και όχι η αληθινή ομορφιά της.

Εάν υιοθετήσουμε δε και την άποψη ότι το κοντό μαλλί δίνει στυλ… είναι η στιγμή στη ζωή μιας γυναίκας που αποχωρίζεται την ανάγκη να είναι δεδομένα όμορφη! Εξ άλλου λένε πως η ομορφιά ξεθωριάζει ενώ το στύλ παραμένει.

Αγαπώ τα μακριά μαλλιά, αν πω κάτι άλλο θα ναι ψέμα. Για πάνω από 20 χρόνια είχαν μήκος σχεδόν μέχρι τη μέση μου. Ίσως είναι το ότι οι κούκλες που έπαιζα μικρή είχαν όλες εκείνα τα πλαστικά μεν αλλά μακριά μαλλάκια που μου άρεσε να χτενίζω με τις ώρες και το είχα απωθημένο. Ή ίσως φταίει, το ότι δεν έχω καταφέρει κι εγώ να αποδεσμεύσω το μυαλό μου, από το γεγονός ότι η σαγηνευτική γυναίκα που θα ήθελα να είμαι, έχει την εικόνα της Monica Belluci με τα μεταξένια, εβένινα θα έλεγες, μακριά μαλλιά της. Παρ’ όλα αυτά, κόβοντας τα, είδα μια άλλη πλευρά του εαυτού μου που η αλήθεια είναι πως νιώθω να μου ταιριάζει περισσότερο. Μια εικόνα του εαυτού μου πιο τολμηρή, πιο ελεύθερη.

Μια γυναίκα λοιπόν που βλέπεις ξαφνικά να κόβει τα μαλλιά της... όπα κάτι άλλαξε! Απλά επειδή συχνά οι αλλαγές κουβαλάνε ένα κομμάτι φόβου μέχρι να γίνουν, με αφορμή τα μαλλιά (ας ξεκινήσουμε από εκεί…) θα το πω! Αν φλερτάρεις με την ιδέα, τόλμησε το! Έστω για μια φορά δες τον εαυτό σου αλλιώς. Βοηθάει κι η εποχή! Είναι της μόδας το long Bob.