Το στυλ έχει καινούργιο σπίτι στη Βενετία

Καλοκαίρι είναι, λίγο η Μπιεννάλε που τρέχει μέχρι τα μέσα Νοεμβρίου, λίγο η Μόστρα τον Σεπτέμβριο, μπορεί να σας βγάλει ο δρόμος σας προς τη Γαληνοτάτη.

Στη συνήθη περίπτωση που η ζέστη είναι αποπνικτική, ενώ οι τουρίστες επελαύνουν κατά κύματα – φέτος απειλητικότερα από ποτέ – γύρω από τα καφέ στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, τι κάνουμε; Κανονικά, παίρνουμε ένα μπουκαλάκι νερό και μπαίνουμε σε μία εκκλησία: δροσιά εγγυημένη, καθίσματα άφθονα, ησυχία αιώνων, και ανασυντασσόμαστε.

Σας έχω εναλλακτική πρόταση, όμως, και μάλιστα συναρπαστική. Το εμπορικό κέντρο που άνοιξε το φθινόπωρο

Θα σας οδηγήσω, όμως: όπως πηγαίνετε από τον Άγιο Μάρκο προς τη γέφυρα του Ριάλτο ακολουθώντας τις μικρές κίτρινες πινακίδες, προτού στρίψετε αριστερά για να ανεβείτε τα σκαλιά της γέφυρας, συνεχίζετε ελάχιστα μέτρα ακόμη και φθάνετε σε ένα μεγάλο κτήριο, το Fondaco dei Tedeschi, το παλιό ταχυδρομείο, αν θυμάστε. Έχει μια δυο εισόδους από τα πίσω δρομάκια που περιβάλλουν το κτήριο. Όχι από το κανάλι, δεν υπάρχει πεζοδρόμιο, εκτός αν έρθει κανείς με ταξί.

Ιστορία αιώνων: εμπορικός σταθμός των γερμανών εμπόρων από τον 13ο αιώνα, τελωνείο επί Ναπολέοντα, κεντρικό ταχυδρομείο πιο πρόσφατα. Κάποια στιγμή, πέρασε στην ιδιοκτησία της οικογένειας Μπενετόν και αποφάσισαν να το κάνουν κάτι.

Αυτό το κάτι το ανέθεσαν στο γραφείο ΟΜΑ σε συνεργασία με τον Ρεμ Κόλχαας. Το αποτέλεσμα; το πιο φινετσάτο εμπορικό κέντρο που έχω δει. Τρεις όροφοι που βλέπουν σε εσωτερική αυλή με παλαιό πηγάδι, αψιδωτά μπαλκόνια, μάρμαρα ροζ και άσπρα στο δάπεδο. Αντί για πινακίδες που οδηγούν στο εκάστοτε τμήμα, υπάρχουν πετάσματα στα μπαλκόνια, σαν αυτά με τα εμβλήματα της Βενετίας που βλέπουμε σε ορισμένα παλαιά κτήρια. Οι κυλιόμενες σκάλες είναι σε αυτοκρατορικό κόκκινο, όχι το ρέλι, τα σκαλιά. Τα εμπορεύματα – πάνω από 300 μάρκες, λένε – πηγαίνουν από τον Gucci μέχρι τα πιο καλόγουστα σουβενίρ που έχω δει ποτέ στη Βενετία: καπελάκι γονδολιέρη, τοπικές σπεσιαλιτέ σε υπέροχη συσκευασία, μουράνο, κλπ.

Στη μέση αυτής της εσωτερικής αυλής στο ισόγειο, υπάρχει το ΑΜΟ: καφέ και εστιατόριο με την επιμέλεια του Φιλίπ Σταρκ και της κόρης του. Καναπέδες που παραπέμπουν σε γόνδολα, μαξιλαράκια σε απροσδόκητα σχέδια, φωτιστικά μουράνο σε σχήμα φλόγας.

Βλέπω όμως ότι υπάρχει τέταρτος όροφος. Ανεβαίνω τις σκάλες και βρίσκομαι σε ένα χώρο διαμορφωμένο για εκθέσεις και εκδηλώσεις. Οι τοίχοι καλυμμένοι με μέταλλο σε πατιναρισμένο λευκό, μπρούτζινο και χρυσό. Μόνη διακόσμηση μία εγκατάσταση από επαναλαμβανόμενα μεταλλικά πυραμιδωτά στοιχεία.

Από αυτό τον όροφο, υπάρχουν καμιά δεκαριά σκαλοπάτια που οδηγούν στην ταράτσα του κτηρίου. Η θέα απίστευτη, δεδομένου ότι είμαστε ακριβώς στη φουρκέτα του καναλιού, κολλητά πάνω από τη γέφυρα του Ριάλτο, την οποία – εν παρόδω – ουδέποτε είχα δει από πάνω. Και πως να τη δω, δηλαδή; Βλέπεις τα πάντα. Τα τοπόσημα της Βενετίας, οι εκκλησίες με διαφόρων τύπων τρούλλους και καμπαναριά, τα μέγαρα που βλέπουν στο κανάλι, η θάλασσα πιο έξω, αλλά και οι άλπεις στο βάθος. Μέχρι και οι Βενετσιάνοι ανεβαίνουν σε αυτή την ταράτσα για τη θέα. Καφές δεν υπάρχει. Όποιος θέλει καφέ, στο ισόγειο.

Τι μου ήρθε τώρα και δεν πήρα από αυτό το υπέροχο μέρος ένα μικρό κάτι τι, ένα πράσινο φύλλο (που έλεγε η μάνα μου) δεν ξέρω. Μήπως να ξαναπάω;