Το χρέος του Σόιμπλε

Έχει ακούσει τα μύρια όσα από εγχώρια ΜΜΕ, πολιτικούς και απλούς πολίτες. Τον έχουν χαρακτηρίσει από "ναζιστή" μέχρι "σακάτη".

Τον έχουν σκιτσάρει ως ταγματάρχη των SS. Είναι ο κακός δαίμονας της Ελλάδας.

Θέλει να μας πετάξει από το ευρώ. Μας εκδικείται. Ο εφοριακός που έγινε πολιτικός.

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών δεν είναι χτεσινός. Παρολίγο διάδοχος του μεγάλου Χέλμουτ Κολ στην ηγεσία του CDU

Η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του το 1990 τον καθήλωσε εφ όρου ζωής σε αναπηρικό καροτσάκι. Συγχώρεσε τον παρολίγο δολοφόνο του, πέντε χρόνια αργότερα. Και ανέβηκε η δημοφιλία του.

Λίγα χρόνια αργότερα έμελλε να θεωρείται ο πιο ισχυρός άνδρας στην Ευρώπη. Μαζί με την Άνγκελα Μέρκελ ηγούνται της πιο ισχυρής οικονομίας της ΕΕ και ρυθμίζουν κατά το δοκούν το μέλλον χωρών, λαών, πολιτών αλλά και πολιτικών.

Ο Σόιμπλε είδε να γίνονται πρωθυπουργοί: Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Αλέξης Τσίπρας, ο "ειδικού σκοπού" Λουκάς Παπαδήμος και οι υπηρεσιακοί Πικραμμένος και Θάνου.

Πέρασαν από τα χέρια του άλλοι τόσοι υπουργοί Οικονομικών: Γιώργος Παπακωνσταντίνου, Ευάγγελος Βενιζέλος, Φίλιππος Σαχινίδης, Γιάννης Στουρνάρας, Γκίκας Χαρδούβελης, Γιάνης Βαρουφάκης, Ευκλείδης Τσακαλώτος.

Άλλοι πήγαν με αυτοπεποίθηση, άλλοι παραδομένοι εκ των προτέρων, άλλοι δουλικά, άλλοι με τσαμπουκά, άλλοι κουτοπόνηρα. Σε όλους αυτούς, ο Σόιμπλε έδωσε ένα μάθημα: Μην ξεχνάτε ποιος είναι ο ισχυρός.

Άγγελος ή δαίμονας; Μακριά από μένα οι μανιχαϊστικοί διαχωρισμοί. Ούτε το ζητούμενό μας είναι να συμπαθούμε ή να αντιπαθούμε τον εκάστοτε υπουργό Οικονομικών του Βερολίνου. Ο Σόιμπλε είναι ένας Γερμανός πολιτικός με δύναμη, εξουσία και άποψη.

Διαχρονικά, από τότε που έσκασε η φούσκα της Ελλάδος, ο Σόιμπλε ήταν σκληρός και συνεπής: Πρέπει η Ελλάδα να μπει σε πρόγραμμα και να κάνει μεταρρυθμίσεις. Όμως, ταυτόχρονα έβλεπε και την μετάφραση κατά το δοκούν από την ελληνική κουτοπονηριά. Και έγινε από σκληρός, κυνικός.

Παρασυρμένος από το μεγαλείο της ισχύος - δεν θέλει και πολύ - ο Σόιμπλε έδειχνε όχι μόνο να απολαμβάνει την δύναμή του, αλλά να την επιδεικνύει σε κάθε ευκαιρία.

Είναι αλήθεια ότι οι πολιτικοί μας ταγοί συνετέλεσαν στην στάση των εταίρων μας. Αλλά αν ο Σόιμπλε είχε δίκιο για τις μεταρρυθμίσεις και να θυμώνει με την αβελτηρία, τον ωχαδερφισμό και την ελληνική κουτομογιά, δεν είχε δικαίωμα να εξευτελίζει θεσμούς, πρόσωπα και έναν ολόκληρο λαό.

Το ότι η Ελλάδα έχει εκχωρήσει μέρος της εθνικής της ανεξαρτησίας, το γνωρίζαμε από τότε που εισήλθε στην ΕΕ και κατόπιν στην ευρωζώνη. Τώρα έχει μετατραπεί σε αποικία και με το νόμο.

Και ο Σόιμπλε αποδεικνύει ότι δεν ορρωδεί: Εβαλε ένα δημοκρατικά εκλεγμένο κοινοβούλιο να ψηφίζει προκαταβολικά μέτρα που δεσμεύουν τη χώρα για δεκαετίες, υποσχέθηκε λύση για το χρέος, η κυβέρνηση υπάκουσε και εν συνεχεία μας δουλεύει όλους στο Eurogroup.

Μπορεί η τακτική του καλού και του κακού "μπάτσου" που παίζουν Μέρκελ και Σόιμπλε να τους αποδίδει εσωτερικά. Μπορεί η λογική της "πρέσσας" στους τεμπέληδες του νότου να φέρνει ψήφους χάρη στα στερεότυπα που βρίθουν στην Γερμανία αλλά και σε ολόκληρη της Γηραιά Ηπειρο.

Αυτό που δεν έχει ίσως καταλάβει όμως ο κ. Σόιμπλε, είναι πως παίζει με τη φωτιά: Μετατρέποντας το θέμα του χρέους σε ένα πολιτικό διακύβευμα ενόψει γερμανικών εκλογών και κυρίως εμμένοντας στην αποτύπωση της λύσης με τη ματιά τεχνοκράτη λογιστάκου, διακινδυνεύει πολλά περισσότερα από όσα ίσως πιστεύει - κοντόφθαλμα.

Το χειρότερο που μπορεί να κάνει ο Σόιμπλε είναι με τη στάση του, να γίνει η αφορμή να απηυδίσουν με την Ευρώπη - και ό,τι αντιπροσωπεύει θεωρητικά - οι Έλληνες.

Η τιμωρητική διάθεση που επιδεικνύει προς παραδειγματισμό έναντι της χώρας, να λειτουργήσει αντίστροφα στους κατοίκους της έρμης τούτης πατρίδας και όχι μόνο. Ο ευρωσκεπτικισμός διευρύνεται και εξαπλώνεται ως μάστιγα στην Ευρώπη.

Τα αποτελέσματά του είναι ορατά. Και η αποτροπή του, είναι το χρέος του Σόιμπλε. Όχι το λογιστικό. Το ηθικό.

Και όπως έχω πει και εγώ "όλοι οι λαοί έχουν γράψει την ιστορία τους, όταν μπόρεσαν να τη γράψουν". Η Γερμανία την έγραψε με μαύρες σελίδες στο παρελθόν. Ας μην προσθέσει ακόμη μία.