"Ό,τι δε σε σκοτώνει, έχει πολλά να σου μάθει"

Το τι σταυρό σηκώσαμε και φτάσαμε στο σημείο να πιστέψουμε ότι δε θα τον βγάλουμε τον Γολγοθά μας, είναι καθαρά προσωπική υπόθεση του καθενός. Όσοι το έχουν ζήσει, δεν κρίνουν κανέναν για το φορτίο που κουβαλά. Δε θα τους ακούσεις ποτέ να λένε «θα έπρεπε να είσαι πιο δυνατός» ή «γιατί το παίρνεις κατάκαρδα;» ή «δεν ήρθε κι η συντέλεια του κόσμου».

«Ποιος είσαι εσύ που κρίνεις τι είναι σε θέση να φέρει τη συντέλεια του κόσμου μου; Ξέρεις με τι υλικά φτιάχτηκε η ζωή μου; Αν όχι, πώς έχεις άποψη για το τι μπορεί να την καταστρέψει;». Κάτι τέτοιες ερωτήσεις θα ήθελα

‘Όχι, ό,τι δε σε σκοτώνει, δε σε κάνει πιο δυνατό. Δεν ισχύουν αυτά, αν και αντιλαμβάνομαι τη γοητεία που ασκούν τέτοιου είδους λόγια. Πολλές φορές, αυτό που δε σε σκοτώνει, σε αφήνει μισοπεθαμένο και σου παίρνει χρόνια ολόκληρα για ν’ αναρρώσεις και να ξανασταθείς στα πόδια σου. Άλλοτε πάλι, σε αφήνει ακόμα πιο εύθραυστο κι ευάλωτο από πριν, γιατί σ’ έχει φέρει σε επαφή με τα πιο τρωτά σημεία σου, με τις μεγαλύτερες αδυναμίες σου και σ’ έχει αναγκάσει να αναμετρηθείς μαζί τους. Για να μη σου πω και την άλλη πιθανότητα: μπορεί αυτό που δε σε σκότωσε, να σε νέκρωσε. Και σε αυτήν την περίπτωση, μάλλον θα προτιμούσες να σε είχε σκοτώσει.

Δεν τα λέω και πολύ όμορφα, ε; Και ξεκίνησα με τόσο αισιόδοξη διάθεση… Ας ξαναγυρίσουμε πάλι στην αρχή, λοιπόν. Αφού επιβιώσαμε, υπάρχει ελπίδα. Θα μας πάρει εβδομάδες, μήνες, χρόνια, αλλά κάποια στιγμή θα ξανασηκωθούμε. Ξέρεις πόση ικανοποίηση παίρνει ο άνθρωπος που στέκεται ξανά όρθιος μετά από μια μεγάλη πτώση; Μπορείς να φανταστείς αυτό το υπέροχο συναίσθημα;

Και εντάξει, υπάρχει και κάτι καλό στην όλη ιστορία, ας μην το αρνούμαστε: πήραμε ένα ή περισσότερα μαθήματα ζωής που δε θα μπορούσαμε να έχουμε πάρει με κανέναν άλλον τρόπο. Η ευτυχία δε διδάσκει, δεν είναι αυτός ο ρόλος της. Ο πόνος, από την άλλη, διδάσκει, απλά κανείς δε θέλει να μαθητεύσει κοντά του.

Μετά τον παραλίγο «θάνατο», γίνεσαι κάποιος άλλος, ένας καινούριος άνθρωπος. Το αν θα σου αρέσει αυτή η νέα εκδοχή του εαυτού σου είναι άλλη υπόθεση. Ας μην ξεχνάμε, όμως, ότι μπορεί να μην έχουμε τη δυνατότητα να ελέγξουμε κάποια άσχημα γεγονότα, έχουμε, όμως, τη δυνατότητα να ελέγξουμε το πώς θα σταθούμε εμείς απέναντί τους. Κάπου εδώ μπαίνει και η ελεύθερη βούληση στο παιχνίδι και συμμαχεί με την προσωπικότητά μας και παλεύουν μαζί να βρουν μια άκρη.

Δε γίνεται να γράψουμε όλα τα κεφάλαια του βιβλίου της ζωής μας μόνοι μας. Πιθανότατα θα ήταν εντελώς βαρετό και ανούσιο κάτι τέτοιο. Ας μην αφεθούμε να πιστέψουμε, όμως, ότι είμαστε και μαριονέτες μιας «σκληρής και άπονης μοίρας».

Έρχονται πολλές στιγμές που το μελάνι είναι στα χέρια μας κι η δύναμή μας γίνεται τεράστια. Η μεγαλύτερη νίκη θα είναι να καταφέρουμε εκείνες τις στιγμές να γράψουμε τις πιο σπουδαίες σελίδες της ιστορίας μας…