Μεταγραφικές βόμβες - παλτά που πέρασαν από τα ελληνικά γήπεδα

Κανένας παίκτης ποτέ δεν έγραψε ιστορία εξαιτίας απλά της υποδοχής των φιλάθλων. Το ζήτημα είναι να αποδείξει την αξία του στο χορτάρι, με τις επιδόσεις του και το χαρακτήρα του.

Ας θυμηθούμε τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα αναντιστοιχίας ανάμεσα στον ενθουσιασμό και την προσφορά:

Ντράγκαν Τσίριτς

Καλοκαίρι του 1999 και η ΑΕΚ κάνει το μεγάλο μπαμ φέρνοντας στην ΑΕΚ

παίκτη από την Μπαρτσελόνα. Ο ερχομός του Ντράγκαν Τσίριτς έκανε τους ΑΕΚτζήδες όλης της Ελλάδας να τρελαθούν από την χαρά τους και το αεροδρόμιο να γεμίσει για την υποδοχή. Παίκτης από ολόκληρη Μπαρτσελόνα και μάλιστα δεκάρι δεν έρχεται και κάθε μέρα και ας σκούπιζε τον πάγκο στην Βαρκελώνη. Μια σεζόν έκατσε και πολύ του ήταν, άπαντες είχαν καταλάβει για τι παλτό πρόκειται από τα πρώτα ματς. Αν εξαιρεθεί ένα ματς με την Μονακό (2-2) στην Νέα Φιλαδέλφεια κανείς δεν κατάλαβε ποτέ γιατί έπαιξε στην Μπαρτσελόνα αυτός ο παίκτης.

Τζουζέπε Σινιόρι

Η Εθνική Ελλάδας μόλις είχε πάρει το ευρωπαϊκό και το καλοκαίρι του 2004 ήταν ένα μαγικό καλοκαίρι. Και μέσα σε έναν απέραντο παροξυσμό, οι οπαδοί του Ηρακλή έμαθαν εκστασιασμένοι ότι ο Τζουζέπε Σινιόρι, ο Ιταλός παικταράς με την μεγάλη καριέρα σε Λάτσιο και Μπολόνια ερχόταν στη Θεσσαλονίκη. Τι κι αν ήταν 36 χρονών; Για την Ελλάδα θα ήταν μια χαρά. Αμ δε… Πέντε συμμετοχές, μηδέν γκολ. Τσάμπα τα τραβήγματα στο αεροδρόμιο.

Ροδόλφο Αρουαμπαρένα

Κάποιοι ήταν πως η μεταγραφή αυτή θα είναι καλύτερη και από αυτή του Ριβάλντο για την ΑΕΚ (οι δυο τους είχαν έρθει το ίδιο καλοκαίρι στην Ένωση). Και είχε βάση αυτό που έλεγαν. Αργεντίνος διεθνής και με μεγάλη καριέρα σε Μπόκα Τζούνιορς και Βιγιαρεάλ (εκείνη που έκανε μεγάλες πορείες στην Ευρώπη), θα περίμενε κανείς πως στην Ελλάδα θα έβγαζε μάτια. Απλά έβγαλε τις ψυχές των ΑΕΚτζήδων που ανακουφισμένοι τον είδαν να φεύγει ένα καλοκαίρι μετά.

Μάρσιο Αμορόζο

Ο Άρης βιώνει τις καλύτερες εποχές του. Παίζει Ευρώπη, έχει στον πάγκο τον Μπάγεβιτς, είναι εύκολα τέταρτος στο πρωτάθλημα, αποτελεί αναμφισβήτητο αφεντικό στη Θεσσαλονίκη, πάει για κύπελλο. Ονειρική σεζόν η 2007-2008. Και στα μέσα της μπήκε και το κερασάκι στην τούρτα: ο Μάρσιο Αμορόζο, ο Βραζιλιάνος killer με καριέρα σε Ντόρντμουντ και Μίλαν φορούσε την φανέλα και του Άρη. Δώδεκα συμμετοχές και δύο γκολ σε έξι μήνες και άδοξο αντίο.

Άλμπερτ Ριέρα

Μόλις 28 χρονών και μάλιστα από την Λίβερπουλ (και με μπόλικες συμμετοχές εκεί, όχι κάνας παγκίτης), το δώρο που έκανε ο Βαγγέλης Μαρινάκης στους οπαδούς του Ολυμπιακού μόλις στις πρώτες μέρες του ως ιδιοκτήτης των «ερυθρόλευκων» δεν θα μπορούσε να αποτελεί πιο εντυπωσιακή είσοδο. Ο Ισπανός τελικά δεν έφτασε ποτέ την πήχη των απαιτήσεων, δεν εντυπωσίασε κανέναν και σύντομα άπαντες ξέχασαν πόσο μεγάλη μεταγραφή ήταν. Ένα χρόνο μετά την έκανε για την Τουρκία και την Γαλατασαράι.

Σίντνεϊ Γκοβού

Δέκα χρόνια βασικός στη (μεγάλη) Λιόν είναι αρκετά για να κάνεις τα τσιμέντα να πέφτουν με την άφιξή σου. Ο Γκοβού ήρθε για να πλαισιώσει τον Σισέ, έκανε και ένα εντυπωσιακό επίσημο ντεμπούτο σκοράροντας μέσα στο Καμπ Νου (και ας τελείωσε 5-1 το ματς υπέρ της Μπαρτσελόνα) και μετά θύμιζε φάντασμα του εαυτού του. Έβγαινε, έπινε, μεθούσε, του τράβηξε και μια μείωση απολαβών ο Παναθηναϊκός να την θυμάται, μπάλα πάντως δεν έπαιξε. Έφυγε και δεν στενοχωρέθηκε κανείς.

Μίκαελ Εσιέν

Ήρθε σαν τεράστιο όνομα και δικαιολογημένα: παίκτης που έχει υπάρξει βασικός σε Λιόν, Τσέλσι, Ρεάλ Μαδρίτης και Μίλαν δεν έρχεται κάθε μέρα στην Ελλάδα. Αρχικά δεν έπαιζε γιατί έπρεπε να προσαρμοστεί, μετά γιατί ήταν τραυματίας και μετά γιατί… απλά δεν μπορούσε το παλικάρι. Όταν λέγεσαι Εσιέν και καταλήγεις να γίνεσαι ανέκδοτο κάτι δεν πάει καλά μαζί σου… Έφυγε από τον Παναθηναϊκό ένα χρόνο μετά την άφιξή του και πολύ κάθισε.