Βλαδίμηρος Κυριακίδης: Είμαι κάτι εντελώς άλλο, από τον Ηλία της «Μουρμούρας»

Ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης σε πρόσφατη συνέντευξή του μίλησε για τον ρόλο του στη σειρά «Μην αρχίζεις τη μουρμούρα» και τα κοινά που έχει με τον ήρωα που υποδύεται.

Είστε εκ διαμέτρου αντίθετος με τον χαρακτήρα που υποδύεστε στη «Μουρμούρα»

Είμαι κάτι εντελώς άλλο, από τον «Ηλία» της «Μουρμούρας». Πιστεύω ότι οι γυναίκες πρέπει να κυβερνήσουν. Ένας τόσο συντηρητικός χαρακτήρας που υποδύομαι, είναι απόλαυση να τον παίζω, γιατί

Τέσσερα χρόνια «Μην αρχίζεις την μουρμούρα» και τουλάχιστον δέκα χρόνια θεατρικής κωμωδίας. Με δυο λόγια, σκορπάτε γέλιο. Πίσω από αυτό το γέλιο, η θλίψη είναι έντονη;

Καταθλιπτικός δεν είμαι. Έχω μεγαλώσει κιόλας και έχω την πολυτέλεια να ξέρω τι μου συμβαίνει, δεν με χαρακτηρίζει η θλίψη. Μικρός όταν ήμουν, δεν ήξερα τι μου γινόταν. Τώρα πια, με εξοργίζει η πολιτική κατάσταση και τίποτα άλλο. Κατά τα άλλα, είμαι ένας πολύ ευτυχισμένος άνθρωπος. Αλλά, δεν είμαι από τα πρότυπα κωμικού ηθοποιού, που λένε, πως ο κωμικός ηθοποιός έχει μια θλίψη. Όλοι κουβαλάμε μια θλίψη, βέβαια… αλίμονο αν δεν την κουβαλούσαμε. Κι η θλίψη μας είναι κινητήριος μοχλός για να εξελιχθούμε. Αλλιώς δεν πάμε παραπέρα. Θα μέναμε στείροι. Η θλίψη δεν με χαρακτηρίζει, αλλά δεν είμαι και το κέφι της παρέας. Έξω όταν βγαίνω, ο κόσμος μπορεί να περιμένει ότι θα τους κάνω να γελάσουν, όπως και στη τηλεόραση. Όχι-αυτό μπορεί να δείχνει μια μικρή θλίψη- αλλά εγώ ξεκουράζομαι. Είμαι συνειδητοποιημένος άνθρωπος…

rejected: Και κάπως έτσι πέρασαν 31 χρόνια στο θέατρο. Έκθεση και δημιουργία. Αισθανθήκατε, κάποια στιγμή, λίγο παραπάνω μοναδικός; Να «ξεφεύγεις» λόγω της μεγάλης έκθεσης;

Τα 31 χρόνια στο θέατρο πέρασαν σαν μια ανάσα. Υπήρξε περίοδος που «ξέφυγα». Δεν γίνεται να μην το αντιμετωπίσεις στην καριέρα σου και στην προσωπική ζωή σου. Όταν μας κοιτάνε τα μάτια μιας ερωτευμένης γυναίκας, εμείς οι άνδρες ανεβαίνουμε ψυχολογικά. Πόσο μάλλον, όταν από κάτω είναι 300 μάτια σε ένα θέατρο, που σε κοιτάνε σαν να είναι ερωτευμένα μαζί σου. Αυτός ο άτιμος ο ναρκισσισμός του ανθρώπου μεγεθύνεται-θέλεις δεν θέλεις. Πραγματικά, κάποια στιγμή, ένιωσα τόσο μοναδικός λες και μπορώ τα πάντα να κάνω. Ευτυχώς, είχα την σύνεση να το αντιμετωπίσω, πολύ σύντομα και να θυμηθώ από πού ξεκίνησα. Και τι πραγματικά θέλω. Να καταλάβω πως δεν έχει σημασία αν λάμπω στα μάτια κάποιων ανθρώπων. Σημασία έχει όλη η εσωτερική δημιουργία, η αντίληψη, η καλαισθησία και η γνώση. Γιατί αυτά θα με προχωρήσουν σαν καλλιτέχνη. Αν μείνω μόνο, σε αυτό που λέμε, θαυμασμό των ανθρώπων που δίνουν μια αίσθηση μοναδικότητας, θα μπω σε ένα χρονοντούλαπο για να με φάνε οι σκόροι. Ό,τι αξίζει είναι να ρισκάρω. Να ρισκάρω συνεχώς. Κι ας αποτύχω. Για μένα, πάντα ο καλύτερος σύμβουλος υπήρξε η αποτυχία. Όχι η επιτυχία. Οι αποτυχίες μου με βοήθησαν πολύ για να συνέλθω.

Η αποτυχία σε κάνει καλύτερο;

Ναι. Η αποτυχία σε κάνει να συσπειρωθείς μέσα σου. Δεν επαφίεσαι. Δεν θεωρείς τον εαυτό σου δεδομένο, όπως σε μία σχέση. Ότι «ναι, είμαι αυτός». Στην αποτυχία, αντιλαμβάνεσαι αστραπιαία τα λάθη σου.

Το θέατρο είναι και κάτι σαν μια δίωρη «ερωτική επαφή»;

Ναι. Ο ερωτισμός και η μυσταγωγία που έχει το θέατρο μέσα στο σκοτάδι, για δύο ώρες, είναι κάτι το μαγικό. Για θεατές και θεατρίνους. Στο θέατρο βγάζουμε την ποίησή μας και την διοχετεύουμε προς τα κάτω, στην πλατεία του θεάτρου. Γι’ αυτό είναι μοναδικό το θέατρο. Ο θεατής το εισπράττει, το καταλαβαίνει και συμπορεύεται μαζί σου. Είναι μαγεία αυτή η σύμπλευση.

Πηγή: rejected.gr