Νίκος Μωραΐτης: Γυαλίζοντας τον Κυριάκο

Είναι οριακό το σημείο στο οποίο ένας δημοσιογράφος ξεπερνάει την προσωπική γνώμη και αρχίζει να προκαλεί έναν ολόκληρο λαό, για να στηρίξει οτιδήποτε: από τα Μνημόνια μέχρι το «παλτό» που επέλεξε για αρχηγό το κόμμα των συμφερόντων του.

του Νίκου Μωραΐτη

Δεν θέλησα να γράψω για τη μονομαχία Τσίπρα – Μητσοτάκη στη βουλή. Δε θέλησα, γιατί υπάρχει ένα σημείο ύστερα από το οποίο παύεις να χαίρεσαι

για την ήττα αυτού που αντιπαθείς πολιτικά και αρχίζεις να τον λυπάσαι. Ο αξιοθρήνητος Κυριάκος Μητσοτάκης κέρδισε, λοιπόν, τη λύπη μου προχθές.

Ιδού όμως πώς εξηγεί σήμερα αυτή τη θλιβερή εικόνα ο άλλοτε μετρ της προπαγάνδας και νυν προπαγανδιστής από τα αζήτητα της τελευταίας σελίδας, Γιάννης Πρετεντέρης:

«Αν η συζήτηση αφορά την πορεία του τόπου, ο Μητσοτάκης έχει το πάνω χέρι. Αν γυρίσει στα άπλυτα, ο Τσίπρας δεν παίζεται» (…). Το πρόβλημα του Μητσοτάκη είναι ότι σε αυτό το επίπεδο δεν διαθέτει την αμεσότητα του λόγου ή το θράσος να ανταποδώσει στα ίσα. Απλώς θίγεται».

Καταλάβατε;

Ο -κατά Πρετεντέρη- Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ένας ευγενής πολιτικός (τα «κάθισε κάτω κυρία μου» δεν ιδρώνουν το αφτί του προπαγανδιστή), ο οποίος «δεν έχει το θράσος» να απαντήσει. Είχε όμως το θράσος να πληρώσει τηλεφωνικό κέντρο αξίας 130.000 ευρώ μόνο όταν ξέσπασε το σκάνδαλο της SIEMENS. Είχε και το θράσος να μην πληρώνει επί 11 χρόνια ούτε ένα ευρώ δόσης του δανείου που έλαβε για τον Κήρυκα Χανίων. Γιατί ο Μητσοτάκης ανήκει στην αγία οικογένεια της έπαρσης και έτσι θεωρεί τιμή της SIEMENS να του δωρίζει ένα τηλεφωνικό κέντρο και τιμή της τράπεζας να του δίνει δάνειο που δεν θα αποπληρώσει. Έτσι ξέρουν αυτοί οι άνθρωποι. Το κράτος είναι ιδιοκτησία τους, οι ιδιώτες είναι υπηρέτες τους.

Γράφει σήμερα ο προπαγανδιστής από τα αζήτητα: «Ο πρωθυπουργός είναι η χαρά του πρωινάδικου. Δώσ’ του βίλες στο Πόρτο Χέλι, λογαριασμούς στο εξωτερικό, λίστες, μαύρα ταμεία, τράπεζες και λαμογιές, να του πάρεις την ψυχή».

Καταλάβατε μετά γιατί ο αρθρογράφος δεν μπορεί να κυκλοφορήσει ούτε στο Κολωνάκι; Γιατί ξύνει την γκλίτσα του πάνω στην αντοχή του ελληνικού λαού. Τα σκάνδαλα, τις οφσόρ, τη διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, τις μίζες, ό,τι μετέτρεψε μία χώρα σε πτωχευμένο παραμάγαζο εκείνος τα θεωρεί θεματολογία πρωινάδικου, πλάι στη μαγειρική και το κους κους.

Είναι οριακό το σημείο στο οποίο ένας δημοσιογράφος ξεπερνάει την προσωπική γνώμη και αρχίζει να προκαλεί έναν ολόκληρο λαό, για να στηρίξει οτιδήποτε: από τα Μνημόνια μέχρι το «παλτό» που επέλεξε για αρχηγό το κόμμα των συμφερόντων του.