Λάκης Λαζόπουλος: Η Ελλάδα συμμαζεύτηκε στα όρια ενός δωματίου (video)

Λάκης Λαζόπουλος και Σοφία Φιλιππίδου καλούν τις τελευταίες εβδομάδες τον κόσμο να χορέψει μαζί τους στους ρυθμούς του «Α-πε-λπι-σί-το», έναν χορό ανάποδο απ’ αυτόν του Ζαλόγγου, αφού τα βήματά του είναι ανοδικά… Οι «πρωταγωνιστές» της θεατρικής παράστασης που «σπάει» τα ταμεία σε όποια πόλη ταξιδεύει μίλησαν στην εφημερίδα «Ελευθερία» και στη δημοσιογράφο, Νατάσα Πολυγένη, στο Θέατρο του Μύλου, εκεί όπου σε λίγες μέρες θα ανέβει το δεύτερο έργο του, «Το κτήμα».

Διαβάστε επίσης: Πρεμιέρα στο Θεσσαλικό Θέατρο

«Εδώ θέλω να κάνουμε τη συνέντευξη», είπε. Ένας υπάλληλος του θεάτρου τρέχει για να συμμαζέψει. Ο Λάκης τον σταματά: «Μη μαζεύεις τίποτα. Έτσι θέλω να μιλήσω. Αυτή η εικόνα μου αρέσει». Στα μάτια του Λάκη δεν υπήρχε ακαταστασία… «Αυτό είναι το θέατρο», ψιθυρίζει στο αυτί της Σοφίας. Οι δυο τους έχουν μια χημεία απίστευτη. Μιλάνε, σιωπούν μα κυρίως γελάνε. Γελάνε με την ψυχή τους.

Φταίει το «Α-πε-λπι-σί-το» εξηγούν…

«Α-πε-λπι-σί-το» μια επιθεώρηση που συζητιέται πολύ τελευταίως…
– Λ. Λαζόπουλος:Το «Α-πε-λπι-σί-το» είναι ένας κωμικός χορός απελπισίας. Είναι ένας ανάποδος χορός από το Ζάλογγο, όπου αντί να πέσεις από πάνω προς τα κάτω, μιας και βρισκόμαστε ήδη κάτω, χορεύουμε από κάτω προς τα πάνω. Είναι μια πρόταση χορού αντιΖαλόγγου. Έρχεται ακριβώς αυτή την εποχή όπου παρακάτω δεν πάει και υπάρχει μια αναγκαιότητα ανεξαρτήτως το πού βρίσκεται κανείς να μετακινηθεί και να σηκωθεί.

Πώς θα το κάνουμε αυτό;
– Σ. Φιλιππίδου:Χορεύοντας. Ο Λάκης προτείνει μια αισιόδοξη άποψη αυτής της απελπισίας, που είναι ο χορός, το τραγούδι, η χαρά, η ανάταση, ο ενθουσιασμός. Ένα πάμε όλοι μαζί, να σηκωθούμε. Πρέπει να σταματήσουμε να «γεννάμε αυγά» πάνω στην απελπισία μας. Εμείς δεν είμαστε εδώ για να κάνουμε υποδείξεις και επαναστάσεις. Θέλουμε να κάνουμε τον κόσμο να περάσει καλά μαζί μας και να πούμε ως εδώ δεν πάει άλλο. Ένας χαρούμενος θίασος είμαστε. Ο κόσμος αντιδρά σαν να είναι έτοιμος από καιρό. Σαν να ανάβεις το τσακμάκι και έρχεται μια φωτιά χαράς.

Τι εισπράττετε δηλαδή από τον κόσμο; Είναι σκασμένος και έχει ανάγκη να εκτονωθεί γελώντας;
– Λ. Λαζόπουλος: Αυτό ακριβώς. Φωτιά χαράς σαν να αρπάζουν τα ξερόκλαδα και γίνεται ένα πράγμα απίστευτο. Ο κόσμος είναι σκασμένος έτσι και αλλιώς τόσο καιρό. Είναι σαν μια καταιγίδα, σαν μια συμφορά, ένας τυφώνας που έχει διαλύσει τα πάντα. Αυτά που λένε η κρίση γεννά ευκαιρίες και διάφορα άλλα τέτοιου τύπου, οπωσδήποτε όλα κάτι γεννάνε. Η καταστροφή όμως είναι τόσο μεγάλη που αυτό που γέννησε η καταστροφή είναι ασήμαντο σε σχέση με αυτό που κατέστρεψε. Τώρα υπάρχει αυτή η παράταση της κρίσης ψυχολογικά μέσα στον καθένα. Ο άνθρωπος φοβάται να το ξεπεράσει αυτό γιατί πολύ απλά φοβάται ότι θα πει ψέματα στον εαυτό του. Έχουμε χαμηλώσει όλες τις προσδοκίες μας αλλά υπάρχει μια νέα γενιά ανθρώπων η οποία δεν μπορεί να παρακολουθήσει τη βύθιση του παρελθόντος. Το παρελθόν έχει βυθιστεί, προσπαθεί να ξανασηκωθεί το παρελθόν, να ξαναέχει λόγο και θέση στα πράγματα.
– Σ. Φιλιππίδου: Το παρελθόν είναι πολύ κουρασμένο. Οι νέοι έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους. Εγώ και ο Λάκης είμαστε χαρούμενοι για αυτό που μας συμβαίνει στο θέατρο. Αυτή η επικοινωνία αυτού του μεγέθους με τον κόσμο είναι χαρά. Είχαμε αγωνία αν θα ανταποκριθεί ο κόσμος. Είναι χαρά πέρα των ορίων. Αυτό που θέλαμε να πάθουμε, το πάθαμε.

Γιατί επιθεώρηση δωματίου και όχι σκέτη επιθεώρηση. Σε τι διαφέρει;
– Λ. Λαζόπουλος: Επειδή η Ελλάδα μαζεύτηκε πλέον σε ένα δωμάτιο και όλα συζητιούνται σε ένα δωμάτιο. Η Ελλάδα συμμαζεύτηκε στα όρια ενός δωματίου και συζητά τι θα κάνει από δω και πέρα. Άρα φύγαμε από αυτή τη φαντασμαγορία, τα σκηνικά και ήρθαμε στο λόγο. Η επιθεώρηση πέταξε όλα της τα φτιαξίδια και κράτησε αυτό που είναι το σημαντικότερο στοιχείο της επιθεώρησης. Απογυμνώνεται, γίνεται επιθεώρηση δωματίου χωρίς πολλά-πολλά, ακριβώς όπως πάει να φτιάξει κανείς τη ζωή του σήμερα μετά την καταστροφή. Σηματοδοτεί ουσιαστικά την επιθεώρηση η οποία γράφεται στα χρόνια της βαθιάς κρίσης της χώρας και δεν μπορεί να είναι μια επιθεώρηση πλούσια με υπερβολές.

Ποιο είναι το στόρι του «Α-πε-λπι-σί-το»;
– Λ. Λαζόπουλος: Υπάρχει ένα νοητό αόρατο σπίτι όπου μένουν αυτοί οι καινούριοι ορατοί-αόρατοι ήρωες που δεν τους βλέπεις γιατί έχουν εξαφανιστεί από τη ζωή δεν θέλουν να φαίνονται. Είναι αυτοί που είναι αποκομμένοι από το περιβάλλον τους. Ολοι αυτοί που δεν μπορούν να συντονιστούν με την εποχή μετά την κρίση και είναι λες και είναι μαζεμένοι όλοι σε ένα αόρατο σπίτι. Βγαίνουν, δουλεύουν και κρύβονται μέσα εκεί. Είναι αυτή η κρυμμένη Ελλάδα που δεν εμφανίζεται πουθενά, μήτε και στις δημοσκοπήσεις και θα εμφανιστεί μια και καλή.
– Σ. Φιλιππίδου: Η σύλληψη είναι ιδιοφυής. Η επιθεώρηση αυτή βασίζεται στο πάθος των ηθοποιών που δημιουργεί την τρέλα και το γέλιο.

Αντιλαμβάνομαι από τα λεγόμενα σας ότι και το πάθος και το γέλιο ξεχειλίζουν στο «Α-πε-λπι-σί-το».
– Λ. Λαζόπουλος: Η χαρά ενός δημιουργού όταν παραδίδει το κείμενό του είναι το πρόσωπο αυτό να πλησιάσει τόσο πολύ σε αυτό που είχε στον νου και στην ψυχή του. Η Σοφία είναι στο 120% της προσδοκίας που είχα για το κείμενο. Της είπα παράγεις πολύ περισσότερο γέλιο από αυτό που φαντάστηκα όταν το έγραφα. Ο ηθοποιός παίρνει έναν τοίχο άβαφο και τον βάφει. Ο τρόπος που η Σοφία χρωματίζει τις λέξεις είναι απίστευτος.

Στη Λάρισα πότε θα δει ο κόσμος το «Α-πε-λπι-σί-το»;
–Λ. Λαζόπουλος: Στη Λάρισα ήταν να κάνουμε πρεμιέρα αλλά δεν υπήρχαν διαθέσιμες ημερομηνίες, θα έρθουμε όμως μετά. Τη νέα χρονιά.

Παρ’ όλα αυτά σύντομα θα σας έχουμε κοντά μας. Στις 23 Δεκεμβρίου με ένα έργο γραμμένο για τη Λάρισα. «Το Κτήμα».
– Λ. Λαζόπουλος: Είναι χαρά που κάθομαι σε ένα σκηνικό για ένα έργο που έχω γράψει. Το έχω δώσει στον Κώστα Τσιάνο να το σκηνοθετήσει και να το δω χωρίς να έχω παρακολουθήσει καθόλου πρόβες, με την αγάπη, την εμπιστοσύνη που έχω στον Κώστα Τσιάνο και τη δουλειά του. Το «Κτήμα» είναι μια άγρια κωμωδία του κάμπου. Ένα έργο γραμμένο για ένα χωριό της Λάρισας. Πρωταγωνιστούν τρία αδέρφια, η μάνα και ο πατέρας τους και ο αστυνομικός του χωριού. Ο αστυνομικός μπλέκεται με αυτό το σόι. Η σκηνή ξεκινάει με αυτούς να γλεντάνε ενώ δίπλα γίνεται μια κηδεία. Γλεντάνε γιατί με αυτόν είχαν διαφορές 18 χρόνια για ένα κτήμα, το κέρδισαν στα δικαστήρια και μετά αυτός πέθανε. Αυτοί γλεντάνε ότι το κτήμα έρχεται στα χέρια τους. Ο αστυνομικός τους φέρνει την είδηση και τους λέει να σταματήσουν γιατί ο άνθρωπος αυτός πέθανε. Ξαφνικά προκύπτει μέσα από τους διαλόγους ότι ο πατέρας έχει υποσχεθεί το κτήμα στον ένα γιο και μάλιστα από αυτό θα περάσει και ο δρόμος και αυτό θα του δώσει πολύ μεγάλη αξία. Εκεί πάνω αρχίζουν και ξυπνάνε διάφορα. Γίνεται αφορμή αυτό το σόι να αλληλοσπαραχθεί μέσα σε μια άγρια κωμωδία. Αυτή την πλευρά της γραφής δεν την είχα βγάλει ποτέ. Έχουμε χαρακτήρες που σε μια υπόθεση φανερώνουν πολλές μυστικές διαδρομές του μυαλού τους και καταλήγει το έργο να νομίζεις ότι είναι σκληρό, όμως η τελευταία σκηνή αποδεσμεύει τα πάντα, τα τινάζει όλα στον αέρα. Είναι γραμμένο με την τοπική διάλεκτο. Ήθελα να είμαι ελεύθερος να γράφω. Ήθελα να το γράψω για τη Λάρισα. Εδώ ήθελα να το δω πρώτη φορά.
– Σ. Φιλιππίδου: «Το Κτήμα» είναι ένα έργο που δεν μπορείς να το αφήσεις. Σε ελκύει ο λόγος, ο τρόπος, η σκέψη, η ίντριγκα, πως οι άνθρωποι πάσχουν ενώ είναι τόσο κωμικοί ταυτόχρονα. Αυτό το έργο είναι η μεγάλη στιγμή του Λάκη και του το είπα. Λαχτάρησα. Είναι ζηλευτό έργο.

Ακριβώς επειδή γράφτηκε για τη Λάρισα δεν σας φοβίζει και λίγο;
– Λ. Λαζόπουλος: Όχι δεν έχω να φοβηθώ κάτι. Όταν ένα προϊόν είναι γραμμένο με αλήθεια και ειλικρίνεια δεν γίνεται να μη βρει το δίκιο του. Όταν το θέατρο έχει μια σχέση με αυτό που συμβαίνει. Είναι ωραίο μετά από χρόνια να γράφεις κάτι για την πόλη σου και να είσαι ευπρόσδεκτος. Από δω ξεκίνησα. Το χρωστάω στην πόλη. Χρωστάω πολλά στην πόλη ας είναι αυτό κάτι.

Ως γνώστης της πορείας του Θεσσαλικού Θεάτρου γνωρίζετε ότι πλέον λύθηκε το θέμα της καλλιτεχνικής διεύθυνσής του. Μετά την παράστασή σας η Κυριακή Σπανού αναλαμβάνει τα ηνία. Τι θα τη συμβουλεύατε;
– Λ. Λαζόπουλος: Την Κυριακή Σπανού δεν τη γνωρίζω προσωπικά. Έχω ακούσει όμως μόνο θετικά λόγια για εκείνη. Θεωρώ ότι δεν λέγονται τυχαία. Το Θεσσαλικό Θέατρο αυτό που χρειάζεται είναι να ακούσει την ψυχή και τις φωνές των χωριών του. Αυτό είναι το θέατρο που αγάπησα εγώ. Πηγαίναμε στα χωριά, κατεβάζαμε καρέκλες και ένιωθα ότι είμαι μέρος όλου αυτού. Έτσι δεν πίστευα ποτέ ότι θα χρειαστώ να κατέβω στην Αθήνα για να με βοηθήσει κάποιος. Και να αυτό που ονειρεύτηκα έγινε. Από το Θεσσαλικό Θέατρο κατάφερα να γίνω γνωστός. Θέλω να ανοίξει τις πύλες του σε όλο τον κόσμο της Θεσσαλίας, να αξιοποιήσει το δυναμικό του, συγγραφείς, σκηνοθέτες, ηθοποιούς και μακάρι να γινόταν το Θεσσαλικό Θέατρο μια κεντρική δραματική σχολή που να ερχότανε τα παιδιά από όλη τη Θεσσαλία σε συνεργασία με μια μεγάλη σχολή των Αθηνών. Θεωρώ ότι η σχολή του Θεσσαλικού Θεάτρου θα μπορούσε να λειτουργήσει όπως τα περιφερειακά πανεπιστήμια. Εξάλλου το Θεσσαλικό Θέατρο έδωσε την «οδηγία» για το πώς να λειτουργήσουν τα ΔΗΠΕΘΕ της χώρας. Από εδώ ξεκίνησαν όλα. Ήταν επανάσταση αυτό που κατάφερε.