Δημήτρης Σταράκης: Λαϊκισμός, λαϊκάντζες και νήπια (β’ μέρος)

«-Δημοσιογράφος: Η βασική σας πεποίθηση είναι ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να πατάνε στα πόδια τους, να ξεφορτωθούν το κράτος-νταντά (nanny state).

-Μάργκαρετ Θάτσερ: Και έτσι θα πρέπει να κάνουν, αν μπορούν!»

Συνέντευξη της Θάτσερ στο BBC, 28/7/1988

«Βλέπουμε το κράτος σαν μηχανισμό αυτοσυντήρησης. Η δε πολιτική το βλέπει και ως εξαγορά ψήφων. Αυτό κρατάει την κοινωνία μας σε νηπιακή κατάσταση. Η κοινωνία μας έχει νήπια σε μεγάλο βαθμό, εξού και οι αποφάσεις που κατά καιρούς λαμβάνονται».

Στέλιος Ράμφος, συνέδριο Νέας Δημοκρατίας,

Από τη μία δήλωση έως την άλλη, απέχουν 29 ολόκληρα χρόνια. Αλλά τίποτα νέο ως έμπνευση δεν έχει κατέβει στο μυαλό του Στέλιου Ράμφου, ο οποίος (αυτό)προβάλλεται συχνά πυκνά ως η εμπροσθοφυλακή της pop φιλοσοφίας και ενός συγγραφέα self-help οδηγών για την πολιτική ζωή. Οι θέσεις του γίνονται δεκτές ως «η επαναστατική λύτρωση» στο πολιτικό τέλμα της εποχής και αντιμετωπίζεται από πολλά άτομα με σεβάσμιο κύρος. Μόνο που, όπως αποδεικνύει η σύγκριση των δύο παραθεμάτων, τίποτε το νέο και λυτρωτικό δεν υπάρχει στον ιδεολογικό λόγο του Στέλιου Ράμφου. Αντιθέτως, οι θέσεις του έχουν βγει απαράλλακτες από το νεοφιλελεύθερο ευαγγέλιο της Μαργκαρετ Θάτσερ, της σιδηράς κυρίας που είχε βάλει στόχο ζωής να τσακίσει το κοινωνικό κράτος στην Αγγλία και σε πολλούς τομείς κατάφερε να το αποδυναμώσει σημαντικά. Ως γνωστόν, για να καταργήσεις ή να εφαρμόσεις κάτι στην πολιτική, θα πρέπει πρώτα να το δαιμονοποιήσεις: Θυμηθείτε την πρόσφατη ρητορική Μέρκελ και λοιπών ευρωπαίων αξιωματούχων περί «τεμπέληδων Ελλήνων» τη στιγμή όπου έρευνες δείχνουν ότι οι Έλληνες είναι πρώτοι σε ώρες εργασίας σε όλη την Ευρώπη.

Ο Στέλιος Ράμφος, προκειμένου να δει το τσάκισμα καθετί δημόσιου στην Ελλάδα, θα πρέπει πρώτα να χαρακτηρίσει ως «νήπιο», ως «ανώριμο» όποιον και όποια υποστηρίζει τον μηχανισμό που ανόρθωσε τις χώρες της Ευρώπης μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου: το κοινωνικό κράτος που βοήθησε μυριάδες ανθρώπους να αντιμετωπίσουν την απειλή της κοινωνικής φτώχιας. Οι νεοφιλεύθεροι φονταμενταλιστές έχουν αλλεργία στο δημόσιο νοσοκομείο, έχουν αλλεργία στην ιδέα ότι ένας φοιτητής ή μία φοιτήτρια δεν χρειάζεται να πάρουν δάνειο περίπου 30.000 ευρώ για να σπουδάσουν (όπως συμβαίνει στη Μέκκα του νεοφιλελευθερισμού, την Αμερική, με αποτέλεσμα η φούσκα των κολλεγιακών δανείων να είναι έτοιμη να σκάσει ανά πάσα στιγμή). Έτσι, το λαϊκό κόμμα που ανέφερε ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην κεντρική ομιλία του συνεδρίου της Νέας Δημοκρατίας απεχθάνεται στην πραγματικότητα καθετί λαϊκό, καθετί δημόσιο, όπως φαίνεται και από τον λόγο του πνευματικού του συμβούλου.

Όσο για τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, ο ρόλος του ως ηθοποιού δεν του επέτρεψε να ξεφύγει από έναν ξύλινο λόγο, ο οποίος μίλησε μεταξύ άλλων και πάλι για…λαϊκισμό και τον παρομοίασε ως «υγρασία που απλώνεται παντού». Για έναν ηθοποιό του βεληνεκούς Μαρκουλάκη, το περιεχόμενο των διαμαρτυριών των ανθρώπων που δεινοπαθούν στη μνημονιακή Ελλάδα είναι απλά μία ενοχλητική κολλώδης πάχνη, σαν αυτή των φτηνιάρικων πέλλετ που καίγονται για να ζεστάνουν τους ανθρώπους, η ανέχεια των οποίων είναι αποτέλεσμα των πολιτικών που εφάρμοσαν άνθρωποι σαν την Μάργκαρετ Θάτσερ και επιθυμεί να εφαρμόσει και ο άνθρωπος που εμπιστεύεται, όπως χαρακτηριστικά δήλωσε. Μετά τον Στέφανο Μάνο, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης επιλέγει να εμπιστευθεί και τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Οφείλει εδώ κανείς να του αναγνωρίσει μια αρμονική συνέχεια: τη σταθερή πίστη του στο νεοφιλελευθερισμό.

«Λαϊκό» λοιπόν κόμμα, με απέχθεια στις λαϊκάντζες και καταδίκη των πολιτών ως «νήπια» επειδή επιζητούν να ζήσουν χωρίς έντονη επισφάλεια: Αυτό είναι η Νέα Δημοκρατία σήμερα και έτσι θα διεκδικήσει την εξουσία. Και, όπως έχω ξαναγράψει πρόσφατα, μέσα σε όλα αυτά, οι ψηφοφόροι θα βρεθούν και πάλι μεταξύ σφύρας και άκμονος…