Πόλωση, ο πραγματικός κίνδυνος

Είναι ν'απορεί κανείς πώς το πλούσιο πνεύμα, το ασύγκριτο πάθος, η αγωνιστική θέρμη, η δύναμη ψυχής, όλα τους ισχυρά στοιχεία του Έλληνα, στοιχεία που τον κατατάσσουν στους πιο λαμπερούς και ικανούς λαούς του κόσμου, κοντεύουν να τινάξουν τη χώρα στον αέρα, λόγω κακού, κάκιστου χειρισμού τους.

Ανατριχιαστικά σχόλια κι αναρτήσεις σε όλα τα μέσα, κυρίως αυτά της κοινωνικής δικτύωσης αλλά και σε ζωντανές συζητήσεις στην τηλεόραση έχουν δημιουργήσει ένα κλίμα τόσο πολωμένο κι άγριο που ειλικρινά ΜΥΡΙΖΕΙ ΑΙΜΑ (για να δανειστώ τον τίτλο του εξαιρετικού βιβλίου του Γιάννη Ράγκου).

Τις τελευταίες μέρες έχει κυριαρχήσει ένας στείρος, αφοριστικός, καταγγελτικός, ειρωνικός και σαρκαστικός λόγος, που ενώ μπορεί να ξεκίνησε από λίγες ακραία χυδαίες φωνές, εντέλει απλώθηκε και τροφοδοτήθηκε (και τροφοδοτείται ακόμη και τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές) από όλες τις κατευθύνσεις, με αποτέλεσμα να τελούμε πλέον σε καθεστώς ηφαιστειακό, σε καθεστώς πολεμικό, σε καθεστώς εμπρηστικά επικίνδυνο.

Μέσα σε λίγα εικοσιτετράωρα έχουν δημιουργηθεί ρήξεις που δύσκολα θα γεφυρωθούν, έχουν διαταραχθεί (ίσως και καταστραφεί) πολυετείς φιλίες, έχει κυριαρχήσει το «Εμείς και οι Άλλοι» και πλέον έχουμε πέσει βαθιά στην παγίδα του εαυτού μας. Στην παγίδα του προικισμένου, ευφυούς, μορφωμένου, μαχητικού Έλληνα που αρέσκεται, τελευταία, να περιφέρει το «Εγώ» του κι έχει χάσει πλήρως την επαφή του με τη λεγόμενη μεγάλη εικόνα, επιδιδόμενος σε ένα ατέρμονο πινγκ-πονγκ λέξεων που υπόγεια αλλά σταθερά (κι ίσως αμετάκλητα, το απεύχομαι) έχει μετατρέψει τις λέξεις σε δηλητήριο που πλανάται στην ατμόσφαιρα και εισχωρεί στα πνευμόνια και στην ψυχή μας.

Πόσο άγονο, καταστροφικό και ανούσιο είναι όλο αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας, σε μια κρίσιμη στιγμή (την πιο κρίσιμη από τη μεταπολίτευση), ιστορική σε όλα τα επίπεδα, κι εμείς οι ίδιοι δεν το βλέπουμε. Πόσο επικίνδυνο είναι συνάμα το εκρηκτικό κοκτέιλ που αποτελούν πλέον οι πολίτες αυτού του τόπου, οι περήφανοι Έλληνες, που θολωμένοι πια περιφέρονται στους δρόμους, στα μέσα, στα σπίτια τους σε κατάσταση επιφυλακής, έτοιμοι ν' αρπαχτούν και να πιαστούν στα χέρια, κυριευμένοι από μόνιμο σύνδρομο καταδίωξης.

Οι διχασμένες κοινωνίες αποτελούν βούτυρο στο ψωμί, εύκολη λεία (πείτε το όπως θέλετε) στους εκάστοτε «κατακτητές», «αρπαχτικά» κλπ. Τόσο μάς έχει τυφλώσει ο εμπρηστικός λόγος, τόσο μάς έχει δηλητηριάσει τα σπλάχνα ο στείρος διάλογος στον οποίο επιδιδόμαστε τελευταία και δε μπορούμε να δούμε το αυτονόητο; ΔΙΧΑΣΜΟΣ σημαίνει ΗΤΤΑ. Ήττα σε όλα τα επίπεδα.

Αν δεν τα βρούμε μεταξύ μας δε θα τα βρούμε με κανέναν άλλο. (Ή όπως γνωρίζουμε σε ατομικό επίπεδο ,αλλά ισχύει παντού: αν δεν αγαπήσουμε τον εαυτό μας, κανείς δε θα μας αγαπήσει)

-- This feed and its contents are the property of The Huffington Post, and use is subject to our terms. It may be used for personal consumption, but may not be distributed on a website.