Η εικόνα της Ελλάδας στους νεοέλληνες και η Ευρώπη

Σχεδόν πάντα ακούμε από τους δημοσιογράφους της τηλεόρασης, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, να κάνουν συνειδητά τον διαχωρισμό μεταξύ Ελλάδας και Ευρώπης. Ισχύει όμως αυτός ο διαχωρισμός, ή είναι ένας διαχωρισμός που μπολιάζεται στην ψυχή των ακροατών, κάνοντας τους απανταχού Έλληνες να νοιώθουν κατώτεροι και ασήμαντοι μπροστά στους άλλους Ευρωπαίους πολίτες;

Είναι αλήθεια και δεν επιδέχεται καμίας αμφισβήτησης το γεγονός πως ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός έδωσε το έναυσμα, μαζί με τον σπουδαίο πολιτισμό

της Ρώμης, ώστε ο πολιτισμός εκείνης της εποχής να ονομαστεί ελληνορωμαϊκός. Αυτός ο πολιτισμός χάρισε τις δύο κλασικές γλώσσες της Ευρώπης: τα λατινικά και τα αρχαία ελληνικά, που ομοιάζουν μεταξύ τους. Αυτή η σύζευξη ήταν η σπίθα που άναψε την φωτιά για την πολιτιστική, καλλιτεχνική, επιστημονική, οικονομική και τέλος την πολιτική υπεροχή των Ευρωπαϊκών λαών - και μέσα σε αυτών και των Ελλήνων - και μετέπειτα όλης της Δύσης μέσα στον κόσμο.

Τα κατά ομολογία μεγάλα επιτεύγματα των Ελλήνων όμως σταματάνε μόνο στα κείμενα και στα πεπραγμένα της αρχαιότητας; Φυσικά και όχι, έστω και αν η πλειοψηφία των Ελλήνων νοιώθει υπερηφάνεια μόνο για αυτά τα κείμενα. Τα κληροδοτήματα όμως των προγόνων μας δυστυχώς εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες στην ουσία τα γνωρίζουμε αμυδρά, καθώς έχουμε μόνο μια γενική εικόνα από αυτήν την σπουδαία κληρονομιά. Αυτό διαπλάθει εμάς τους νεοέλληνες με τέτοιο τρόπο, ώστε να πιστεύουμε πως μετά την αρχαία Ελλάδα - η οποία και έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στον σύγχρονο κόσμο - δεν υπάρχει τίποτα άξιο στην νεοελληνική πραγματικότητα που να μας κάνει υπερήφανους μπροστά στα μάτια και των άλλων ευρωπαϊκών λαών.

Η άγνοια της αλήθειας μας κάνει να νοιώθουμε υπερήφανοι μόνο για το κάλλος της αρχαιότητας, χωρίς ουσιαστικά να το γνωρίζουμε• από την άλλη αγνοούμε αλλά και ηθελημένα υποτιμούμε τις νεοελληνικές επιτυχίες. Αυτό το κόμπλεξ του λαού μας που τόσο μας έχει βλάψει οφείλεται στο όλο σύστημα που μορφώνουν οι ελίτ τους νεοέλληνες, κάνοντας τους ακόμη και να νοιώθουν προδότες αν αγαπούν την πατρίδα τους και θέλουν να αισθάνονται υπερηφάνεια για αυτήν. Με αυτόν τον τρόπο εκπαίδευσης αποξενώνεται παράλληλα και συνειδητά το σύγχρονο ελληνικό κράτος σαν χώρα «παρίας» και τα τελευταία χρόνια σαν «ζητιάνος» από την υπόλοιπη Ευρώπη.

Όμως η χώρα μας και πάλι, σε πείσμα όσων το αρνούνται, είναι σπουδαία και είναι και Ευρώπη, όχι μόνο ως μέλος της ΕΕ, καθώς ανήκει στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης και ως φορέας διεθνούς πολιτισμού. Παράλληλα με το αρχαίο κάλλος, το σύγχρονο νεοελληνικό κράτος, έχει να επιδείξει σε πολλούς τομείς αξιόλογες επιτυχίες, έστω και αν αυτές όπως και τις αρχαιοελληνικές οι νεοέλληνες δεν τις γνωρίζουν καλά. Ευτυχώς για εμάς οι υπόλοιποι ευρωπαϊκοί λαοί έχουν καλύτερη γνώση πάνω στις επιτυχίες μας, από ότι εμείς. Ελάχιστοι νεοέλληνες έχουν διαβάσει τον Κορνήλιο Καστοριάδη, τον Κώστα Αξελό, τον Νίκο Καζαντζάκη. Επίσης ελάχιστοι γνωρίζουν το εικαστικό έργο του Γιάννη Τσαρούχη, ενός παγκοσμίου φήμης καλλιτέχνη, είτε την σπουδαιότητα του Ιάννη Ξενάκη στην μουσική ανά τον κόσμο. Επιπρόσθετα λίγοι είναι οι σύγχρονοι Έλληνες που ξέρουν πως ο Κάρολος Κουν είχε αναδείξει το ελληνικό θέατρο σε τέτοιο βαθμό, ώστε αυτό να είναι ανώτερο από το βρετανικό. Όλοι ξέρουν το τεστ για τον πρώιμο εντοπισμό του καρκίνου του τραχήλου της μήτρας που έσωσε πάρα πολλές ζωές γυναικών ανά τον κόσμο, ελάχιστοι όμως γνωρίζουν την ιστορία του γιατρού και ερευνητή Γεώργιου Παπανικολάου.

Τα επιτεύγματα των νεοελλήνων μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα πως δεν σταματούν μόνο σε αυτές τις μονάδες. Υπάρχουν πολύ περισσότερες• αλλά υπήρχε ανέκαθεν σε όλη την ιστορία του νεοελληνικού κράτους και ένα τμήμα του λαού μας και αγωνιζόταν και εξακολουθεί να αγωνίζεται και, εντός και εκτός Ελλάδος, προσφέροντας τα μέγιστα στην χώρα μας σε τομείς όπως η λογοτεχνία, η τέχνη, η επιστήμη, η τεχνολογία, η μουσική, ο αθλητισμός και γενικότερα σε όλα αυτά που εν τέλει αποτελούν τον πολιτισμό που πρέπει να έχει ένα σύγχρονο κράτος. Εν κατακλείδι το ελπιδοφόρο που καθιστά την χωρά μας ευρωπαϊκή, ακόμη και σήμερα, μέσα σε αυτήν την τεράστια οικονομική και κοινωνική κρίση που βιώνουμε, είναι ότι, οι νέοι κυρίως συνεχίζουν να μορφώνονται και να καταρτίζονται, αναπτύσσοντας τις υψηλού επιπέδου δυνατότητες τους, προσφέροντας πολιτισμό και επιστημονικές υπηρεσίες, στην Ελλάδα, αλλά και σε ανταγωνιστικότατες χώρες του εξωτερικού, κάτι που επιβεβαιώνει την υψηλή δυναμική τους που παράγετε εντός της χώρας τους.